Dark Dark Dark - The Snow Magic - 11 Trouble No More

μακρυά και αληθινά

ένα όνειρο που είδα εχθές το βράδυ και με ακολούθησε σε όλη την διάρκεια της ημέρας..
ήτανε με Εκείνη, μια απλή καθημερινή στιγμή, σχεδόν χαριτωμένο είμασταν συνένοχοι σε κάτι :)
και μπορεί να μην νοιώθω όπως παλιά και να μην είναι στο μυαλό μου συνεχώς όπως κάποτε και όλα να μοιάζουν σαν να τα έζησε κάποιος άλλος αλλά σήμερα..
η μέρα ήταν μυστήρια και ήσυχη και ο ουρανός μουντός και το βράδυ ήρθε γρήγορα.. και ήμουν συνεχώς στα πρόθυρα να της τηλεφωνήσω, αλλά ο εγωισμός μου με σταμάτησε, και η λογική λέει πως θα περάσει, αύριο θα είναι ολα όπως πριν και Εκείνη θα είναι εκείνη
αλλά τώρα έβαλα το χαμένες αγάπες του παπακωνσταντίνου και διαβάζω ένα παλιό μου ημερολόγιο και αν είναι να με πάρει η κάτω βόλτα ας με πάρει ολοκληρωτικά

μακρυά και αληθινά

Random thoughts 2

μάλλον μου αρέσουν οι maroon 5

σήμερα πήγα με έναν φίλο σε ένα καφέ που πηγαίναμε τα αρχαία χρόνια της σχολής.. είχαμε ένα δικό μας όνομα για την συγκεκριμένη καφετέρεια που προέκυψε τυχάια όπως συνήθως τυχαίνουν αυτά και ακόμα και τώρα (και μάλλον για πάντα) δεν μπορώ να την σκεφτώ με το πραγματικό της όνομα

καθόμουν το πρωί στο μαγαζί και στο πίσω μέρος από ένα μπλοκάκι παραγγελιών έγραψα το παλιό μου nick στο irc, μάλλον από κάποια μηχανική συνήθεια, παλιά δεν μπορούσα να πιάσω στυλό στα χέρια μου και χαρτί χωρίς να το γράψω, γιατί όμως τώρα μετά από τόσα χρόνια;
το έγραψα όμως όπως και τότε.. (σκέφτηκα και έναν τρόπο που θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω ξανά φέρνοντας το στον πραγματικό κόσμο, μια σύνδεση με το τότε έστω και πλασματική)
καθώς το έγραφα και μετά το έβλεπα, το διάβαζα.. (πιο πολύ το έβλεπα σαν εικόνα παρά σαν γράμματα που σχημάτιζαν μια λέξη) έψαχνα αν υπήρχε τίποτα από το τότε κρυμμένο στο σήμερα, δεν νομίζω πως βρήκα και πολλά :Ρ

ξανάρχισε το The Big Bang Theory και τουλάχιστον για σήμερα όλα μοιάζουν να μπήκαν σε μια σειρά..

η νίκη

(κάποιες φορές θέλω να γράψω με greeklish.. )
σήμερα ήταν μια καλή μέρα αλλά νιώθω ένα κενό..

δεν ξέρω αν αυτό που θα γράψω όντως υπήρχε η το είχα ονειρευτεί αλλά στο Αστερίξ κάτι έλεγε ο Οβελίξ για ένα κενό που ένιωθε και συνήθως το γέμιζε με ένα αγριογούρουνο :Ρ

δεν νομίζω να είναι της ίδιας φύσης τα κενά μας αλλά και πάλι είναι κενά..

κάτι περίεργο.. μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν καρικατούρες του εαυτού τους (τις οποίες έχω κατασκευάσει εγώ στο μυαλό μου για αυτούς) και όχι σαν πραγματικά ανθρώπινα πλάσματα με σκέψεις και συναισθήματα ανεξάρτητα από την δική μου ύπαρξη, κακό.. αναρωτιέμαι αν συμβαίνει και σε άλλους αυτό!

άλλο ένα "καινούριο" τραγούδι που βρήκα σήμερα!

βρήκα αυτό το τραγούδι σήμερα :)

όχι και τόσο καινούριο :Ρ μου ανεβάζει την διάθεση!
είχα γράψει κάποτε πως οι μόνες αληθινές στιγμές μου με Εκείνη ήταν εκείνες που ζούσα μακρυά της, μόνος με την σκέψη της
νοιώθω τώρα κάτι αντίστοιχο με την Ζωή, οι στιγμές που νοιώθω πραγματικά ζωντανός είναι όταν σκέφτομαι για το πως θα είναι η Ζωή όταν αυτά που θέλω αρχίσουν να γίνονται πραγματικότητα
βέβαια οι επιθυμίες αλλάζουν αλλά η σκέψη τους και η προσήλωση είναι αυτό που νοιώθω να με τραβάει μπροστά
δεν ξέρω αν έζησα ποτέ στο τώρα ή αν όντως κανένας μας το ζει, ίσως είναι απλά μια ιδιότητα που σαν άνθρωπος μου λείπει

The man who sold the world

MGSV The Phantom Pain

η παραπάνω εικόνα είναι ένα παράδειγμα του πως θα ήταν το εξώφυλλο του Metal Gear Solid V the phantom pain αν αντί για ένα βιντεοπαιχνίδι που βγαίνει το 2015 ήταν μια βιντεοκασέτα που έβγαινε το 1984, ίσως τέλειο παράδειγμα..

1 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί το παιχνίδι, ανήκει στην αγαπημένη μου σειρά παιχνιδιών, το Metal Gear Solid αυτήν για την οπόια αγόρασα  όποιες κονσόλες αγόρασα και θα είναι το τελευταίο από τον original creator της σειράς Hideo Kojima, προβλέπεται να είναι Epic πέρα από κάθε φαντασία και το καλύτερο της σειράς.. αυτήν την φορά θα προσπαθήσω να κάνω κάτι που είναι πολύ δύσκολο, να αποφύγω τα καταραμένα spoilers, μιας και το παιχνίδι είναι από αυτά που θα αποκαλούσε κανείς story heavy και ιδιαιτέρως αυτό που είναι το τελευταίο της σειράς και το τέλος του κύκλου της ιστορίας του Big Boss, θα προσπαθήσω να αποφύγω ότιδηποτε θα μπορούσε να μου χαλάσει την έκπληξη, θέλω να τα μάθω όλα όταν παίξω το παιχνίδι και σιγά σιγά, να τα ανακαλύψω με τον ρυθμό που ο δημιουργός τους το ήθελε!

ήδη έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν spoilers! πρέπει να αποφύγω τις σχετικές ιστοσελίδες και να αντέξω... ελπίζω να τα καταφέρω.. :Ρ πωπώώώ.. ενθουσιασμένος!!! και ανυπόμονος!! :)

When Marnie Was There

το είδα πριν λίγο! κόντεψα να κλάψω, πολύ καλό!

αυτό το καλοκαίρι

μοιάζει σαν καλοκαιρινό τραγούδι ο τίτλος :Ρ
αυτό το καλοκαίρι. μιλάω σαν να τελείωσε γιατί σε λίγο θα ανοίξουμε οπότε για εμένα τελείωσε, μου άφησε μια αίσθηση ικανοποίησης, μπορεί να μην έκανα κάποια πράγματα που κάποιος θα θεωρούσε απαραίτητα για ένα καλοκαίρι αλλά έκανα πράγματα που με ικανοποίησαν και ένοιωσα ωραία, έτοιμος για την σαιζόν που έρχεται!
αυτό που μάλλον με ικανοποίησε πιο πολύ είναι το οτι διάβασα! μια δραστηριότητα που είχα βάλει στην άκρη εδώ και αρκετό καιρό,  πιο πολύ λόγω της καθημερινής ρουτίνας
θυμήθηκα όμως ξανά την αίσθηση της ελευθερίας που μπορεί να σου δώσει ένα βιβλίο, τα ταξίδια στα οποία μπορεί να βάλει τις σκέψεις σου και από κάτι φαινομενικά άσχετο να φτάσεις σε κάτι πολύ συγκεκριμένο και όλα αυτά στην ουσία μέσα από τον εαυτό σου και τις συνδέσεις τις οποίες κάνεις. αυτήν την χρονιά παρέλειψα ακόμα και την τελετουργική ανάγνωση του Ηλίθιου που εδώ και χρόνια ακολουθούσα.. τώρα διαβάζοντας ξανά σαν να βρέθηκα λίγο πιο κοντά σε αυτό που θα ήθελα να είναι ο πραγματικός εαυτός μου και που κάποιες φορές πιστεύω πως όντως είναι.

τώρα τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να παιδεύεται και να παγιδεύεται από δικές μου αυθαίρετες προθεσμίες ή στόχους, στην αρχή με έκανε και ένιωθα καλά γιατί έλεγα, πρέπει να κάνουμε αυτό, πρέπει να κάνουμε εκείνο και όλα θα πάνε καλά, αν μέχρι τότε έχουμε κάνει αυτό τότε πρέπει να κάνουμε και εκείνο για να προχωρήσουμε, με έκανε και ένιωθα καλά γιατί κατά κάποιον τρόπο έβαζα σε μια σειρά το μέλλον, έφτιαχνα μια εικόνα για το πως πρέπει να είναι τα πράγματα και μπορούσα να ακολουθήσω μια πορεία. αλλά τώρα νιώθω να πιέζομαι και βλέπω να απογοητεύομαι στην πορεία γιατί οι στόχοι μου (τοποθετημένοι σε μια από τις σπάνιες περιόδους αισιοδοξίας μου) είναι μάλλον υπέρμετροι..
δεν ξέρω αν θα τους πιάσω η όχι αλλά με πιέζουν, δεν θα είμαι ποτέ ευχαριστημένος, από την άλλη το να επαναπαύεσαι είναι το χειρότερο, τπτ δεν προχωράει αν δεν το πιέσεις αν δεν το σπρώξεις, ίσως αυτοί οι στόχοι να είναι το χέρι που θα με τραβάει προς τα μπρος από τα μαλλιά ή ίσως καταστραφούν όλα και τελειώσουμε :Ρ

σήμερα το πρωί γύρω στις έξι και μισή βγήκα για περπάτημα, ήταν πολύ ωραία είχε ελάχιστο κόσμο, δεν είχε ζέστη αν και είχε υγρασία.. παρατηρούσα διάφορα μαγαζιά που ετοιμαζόντουσα να ανοίξουν, πρωινές παραδόσεις των προμηθευτών, οι πρώτοι καφέδες, κάτι συνεργεία του δήμου που καθάριζαν, έφτασα στον λευκό πύργο και περπάτησα από την παραλία προς την αριστοτέλους
ήμουν από την απέναντι πλευρά της παραλίας, το μικέλ μόνο ήταν ανοιχτό και κάθονταν κάτι γιαγιάδες και κανα δυο ακόμα που δεν θυμάμαι τα ονόματα τους, το πεζοδρόμιο ήταν βρεγμένο σε μεγάλο μέρος τους από κάτι συνεργεία καθαρισμού πολυκατοικιών, η όλη ατμόσφαιρα μου θύμισε την κύπρο και συγκεκριμένα όταν σχολούσα τα πρωινά από το ξενοδοχείο (η βάρδια τελείωνε στις 7) την διαδρομή μέχρι να πάω στο σπίτι, πάντα σταματούσα σε έναν συγκεκριμένο φούρνο και έπαιρνα διάφορα σφολιατοειδή.. ακόμα δεν έχω καταφέρει να επιστρέψω και έχουν περάσει 11 (!!!!) χρόνια..

έχει αρχίσει να γίνεται πολύ μεγάλο το ποστ και πρέπει να το κλείνω σιγά σιγά..

κάτι που μου άρεσε σε αυτές τις διακοπές είναι ότι κατέβασα διάφορα ebooks και το έριξα στο διάβασμα, Μπόρχες, Εκο, βιογραφίες, βιβλία για επιχειρήσεις και διάφορα κομικς! έχω ανοίξει και ένα αρχείο που κρατάω τις σημειώσεις μου με όσα μου κάνουν εντύπωση και με ιδέες που μου έρχονται.. ελπίζω να βάλω κάτι από όλα αυτά σε εφαρμογή! (τα τελευταία χρόνια σαν να έχει αλλάξει κάπως ο τρόπος που προσεγγίζω τα πράγματα και θέλω όλα να οδηγούν κάπου, να υπάρχει ένα απτό αποτέλεσμα, να μην χάνω χρόνο σε καταστάσεις και ιδέες που δεν θα οδηγήσουν πουθενά)

κάτι γρήγορο

μέχρι να έρθει η 4η σαιζόν το 2017 (!!!!!!) θα έχουμε ένα special επεισόδιο τα Χριστούγεννα!

ανακάλυψα (μάλλον αργά) αυτό το τραγούδι σήμερα το πρωί! και μου άρεσε πολύ, πέρασα από τα γνωστά στάδια, να προσπαθώ να ακούσω κάποιους στίχους καθαρά για να τους ψάξω αργότερα.. ήταν από τις πιο εύκολες αναζητήσεις μου, Yeah, we're going down...
τα συναισθήματα που μου προκαλεί είναι κάπως ανάμικτα, μια ευχάριστη αίσθηση αλλά, ευχάριστη αίσθηση που την βρίσκεις όταν συνηδιτοποιείς πως χάνεσαι, anw όσα λόγια και αν γράψω νόημα δεν θα βγει :Ρ

οι τελευταίες δύο βδομάδες ήταν δύσκολες, αναφέρομαι στην γενική κατάσταση της χώρας, δεν θα κάνω πολιτική ανάλυση αλλά έπιασα τον εαυτό μου να είναι αφελής και να ονειρεύεται πως ίσως υπάρχει ελπίδα πως ίσως κάτι καινούριο και καλό μπορεί να έρθει, μπορεί να είναι απλά η  ανθρώπινη φύση

την επόμενη βδομάδα μάλλον θα κλείσουμε και λογικά θα έχω χρόνο και ίσως γράψω λίγο περισσότερο εδώ μέσα, μου έλειψε :( ήταν κάτι σταθερό!

μία απορία! The vanishing PoSt

χρησιμοποιεί κάποιος αναγνώστης το The vanishing PoSt για να επισκέπτεται το μπλογκ; κάθε φορά που μου εμφανίζει τα στατιστικά είναι συνεχώς μέσα στα ποστ με τις περισσότερες επισκέψεις και μου κάνει εντύπωση! είμαι περίεργος!!
στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, έρχομαι για άλλη μια φορά αντιμέτωπος με το χειρότερο ίσως χαρακτηριστικό του εαυτού μου, να μην μπορώ να νιώσω ικανοποίηση με κάτι που αντικειμενικά θα έπρεπε να με ευχαριστεί, εστιάζω στην συνέχεια που μπορεί να μην είναι τόσο καλή και ακόμα και αν είναι, που μπορεί να οδηγήσει;; σε περιορισμένα πράγματα.. αρρώστια! (τώρα που είπα αρρώστια, έχω ψιλοκολήσει με το quizdom.. συνέχεια λέω πως θα το παρατήσω όταν βλέπω το βουνό των πόντων που χριάζεται για να ανέβω level, αλλά όλο λέω λίγο ακόμα και συνεχίζω..)

Racist Mario

βλέπω τον τελευταίο καιρό Seinfeld μια αρχαία αμερικάνικη sitcom, πριν από το how i met your mother, πριν από τα Φιλαράκια, ήταν αυτό :Ρ
έχω πάρει το καινούριο μυθιστόρημα του Έκο Φύλλο μηδέν αλλά δεν το έχω ξεκινησει ακόμα, είναι μόνο 242 σελίδες.. υπερβολικά μικρό.. φοβάμαι πως δεν θα το χορτάσω, στο ξεφύλισμα διάβασα κάποιες γραμμές που αν και άγνωστες ήταν τόσο οικείες, το να αναγνωρίζεις στις λέξει τον λόγο ενός αγαπημένου συγγραφέα είναι ωραίο συναίσθημα, κάπως σαν να επιστρέφεις κάπου που ανήκεις

Ας ειν' καλά το γινάτι σου-Δημήτρης Χορν (ξανά)

δεύτερη φορά που ποστάρω το τραγούδι αυτό εδώ μέσα!
έτυχε να δω όμως το αλίμονο στους νέους και θυμήθηκα πόσο μου αρέσει αυτό το τραγούδι :) αν και πάντα κάνω λάθως στους στίχους όταν το σιγομουρμουρίζω..

το σημερινό doodle στο google ήτανε για μία σεισμολόγο και γεωφυσικό, δεν είχα ξανακούσει το όνομα της (Inge Lehmann) και από περιέργεια μπήκα στην wikipedia για να μάθω περισσότερα, αυτό ήταν τα περισσότερα.

κάτι που μου έκανε εντύπωση διαβάζοντας το σχετικό λήμμα ήτανε οτι αυτή η γυναίκα γεννήθηκε το 1888 και πέθανε το 1993, έζησε 104 χρόνια.. άρχισα να σκέφτομαι πόσο πολύ είδε τον κόσμο να αλλάζει μέσα σε αυτά τα χρόνια, πόσο απίστευτα διαφορετικός ήτανε ο κόσμος στον οποίο γεννήθηκε από αυτόν στον οποίο πέθανε

λίγο αργότερα σε μία σελίδα βρήκα κάτι εικονογραφήσεις από τις αρχές του 20ου αιώνα, για το πως φαντάζονταν μια εισβολή από εξωγήινους

και οι δύο αυτές ιστορίες σαν να συνδέθηκαν μέσα μου
η Lehmann γεννήθηκε το 1888 και εγώ το 1985 αν ζούσα όσο έζησε αυτή.. πόσο διαφορετικά θα έμοιαζαν όλα όταν θα πέθαινα, ίσως σχεδόν ξένα.
αναρωτιέμαι γιατί πάντα οι εξωγήινοι έρχονται από τον Άρη :Ρ
 

απλά μια φωτογραφία

αύριο επιστρέφω στην δουλειά και το γνωστό άγχος έχει αρχίσει να με κυριεύει.. θα θυμάται κανείς ακόμα την ύπαρξη μας; ή θα μαγειρέψουμε και τα φαγητά θα στέκονται εκεί ανέγγιχτα; οι μέρες των διακοπών πέρασαν αρκετά γρήγορα και δεν ξέρω αν ξεκουράστηκα όσο ήθελα, ένιωσα όμως κάπως να βαριέμαι και την ανάγκη να επιστρέψω ξανά στον κόσμο, παρά το άγχος. Το καλό με τις διακοπές είναι όχι τόσο η σωματική ξεκούραση όσο οι ευθύνες που δεν έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά και για την αναβλητική μου φύση αυτό είναι το κυριότερο:Ρ
 

Air - Cherry Blossom Girl

είχα βάλει κάτι playlists στο youtube με τραγούδια των 90s και του 2000 και μου ήρθε ξαφνικά αυτό το τραγούδι στο μυαλό!

ένα από τα τραγούδια που άκουγα στο Νησί όταν δούλευα νυχτερινός ρεσεψιονιστ στο ξενοδοχείο, δεν θυμάμαι πως λεγόταν το κανάλι αλλά κάθε βράδυ έβαζε πάνω κάτω τα ίδια τραγούδια με αποτέλεσμα να καούν στον εγκέφαλο μου, το βιντεοκλιπ η μουσική οι στίχοι.. με είχαν τραβήξει με έναν περίεργο τρόπο σε αυτό το τραγούδι

πολλές φορές τον προηγούμενο καιρό ένιωσα πως έπρεπε να γράψω κάτι αλλά όταν προσπαθούσα δεν μπορούσα, αργά αλλά σταθερά αποδέχομαι πως οι μέρες που το γράψιμο ήταν η διέξοδος έχουν περάσει, ίσως επιστρέψουν αλλά προς το παρόν έχουν περάσει..
κάποια τραγούδια και κάποιες φωτογραφίες με έκαναν να σκεφτώ το μπλογκ αλλά μου πέρασε γρήγορα, πήρα το κινητό που έλεγα πως θα πάρω.. πιο πολύ με ενδιέφερε το να βγάζω και να ανεβάζω φωτογραφίες στην δουλειά, το έκανα.. ήθελα να κάνω ένα τεστ στον εαυτό μου, πόσο θα διαρκούσε ο ενθουσιασμός μου για ένα αντικείμενο (όχι πολύ :Ρ) έφτιαξα και έναν λογαριασμό στο instagram πάλι για το μαγαζί.. ενδιαφέρον! μου άρεσαν κάτι άσχετα like σε κάτι φωτογραφίες από μακρινές και εξωτικές χώρες :Ρ τώρα είμαστε κλειστοί για το Πάσχα και θα έχω αρκετό χρόνο στην διάθεση μου.. άρχισα να βλέπω το house of cards και μου έχει αρέσει αρκετά, τελειώνω την 2η σαιζόν.. ίσως βρω καμιά ωραία συνταγή και κάνω κανένα μαγειρικό πείραμα, ίσως πάω στο χωριό..

a love supreme

μια μικρή κρίση μελαγχολίας με έχει πιάσει σήμερα... :(
η μέρα ξεκίνησε στραβά με κάτι βλακείες στην δουλειά και ίσως απλά μου έμεινε η διάθεση..
έχω ακούσει καμια δεκαριά φορές το Black των Pearl Jam..
αυτήν την Κυριακή σκέφτομαι να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό στο μαγαζί και ελπίζω να πετύχει..
τελίτσες τελίτσες, τελίτσες παντού..
σκέφτομαι να κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα κινητό

είχα γράψει σε μια προηγούμενη ανάρτηση, πως θα προσπαθούσα να είμαι περισσότερο δημιουργικός στο μαγαζί από όσο ήμουν την προηγούμενη χρονιά, σε έναν βαθμό το έχω καταφέρει αν και προέκυψαν δυσκολίες τις οποίες δεν είχα υπολογίσει (δεν θα μπορούσα) όχι στον βαθμό που θα ήθελα αλλά σε ικανοποιητικό..
από την μία υπάρχουν τόσες ιδέες που θα ήθελα να δοκιμάσω και από την άλλη ο χρόνος και το χρήμα που πρέπει να επενδύσεις, οι τεχνικές δυσκολίες, ο φόβος της αποτυχίας (αν και αν δεν δοκιμάσεις δεν μπορείς να ξέρεις, όπως η ζωή μας έχει δείξει:Ρ) ο φόβος πως ίσως δεν ταιριάζουν στο κονσεπτ του μαγαζιού..
πάντα είχα τον φόβο των ονομάτων αν και ίσως δεν είναι η κατάλληλη λέξη ο φόβος, τον σεβασμό ίσως στο όνομα, αν κάτι λέγεται έτσι τότε έτσι πρέπει και να είναι..
άλλο συναίσθημα είναι και πάλι αυτό της ατελείωτης αναμονής, συνέχεια στην αναμονή να γίνει κάτι, λες και θα υπάρξει μια στιγμή που θα γίνει κάτι τρανταχτό και η λέξη προορισμός θα εμφανιστεί από το πουθενά για να με ειδοποιήσει πως έφτασα, πως είμαι επιτέλους εκεί! ξέρω πως δεν ισχύει αλλά δεν μπορώ να με πείσω να βγω από αυτην την αναμονή και να επικεντρωθώ στους μικρούς προορισμούς που φτάνω ανά καιρούς
ο χρόνος θα δείξει, ελπίζω στο τέλος να νικήσουμε! (πάλι αυτό το τέλος.. δεν θα μάθω ποτέ:Ρ)

ο velvet ξανά.. Debbie Gibson - Foolish Beat

Εκείνη μιας άλλης εποχής

θα έπαιζε σε μια θεατρική παράσταση και ήταν το κυρίαρχο θέμα στις συζητήσεις μας, είχα ψάξει στο ίντερνετ (το ίντερνετ του τότε) ότι μπορούσα για το θεατρικό, ο τίτλος με είχε συναρπάσει, και το όνομά της που δεν ήξερα πως να προφέρω, πολύ αργότερα έμαθα πως  ήταν διαφορετικό από αυτό που νόμιζα μέχρι τότε, δεν άλλαξε όμως τίποτα γιατί ακόμα το θυμάμαι και το σκέφτομαι όπως στην αρχή, είναι πιο δικό μου έτσι
δεν πήγα να την δω αν και το ήθελα, μου έστειλε κάτι φωτογραφίες αργότερα και ήταν τόσο διαφορετική, μια άλλη
για λίγο καιρό ήμουν ερωτευμένος* με εκείνη την άλλη, την ηρωίδα του θεατρικού, μέσα από την εικόνα Εκείνης

*τώρα γράφω ερωτευμένος με άνεση και σαν γεγονός αλλά αν με ρωτούσες τότε θα ορκιζόμουν πως το συναίσθημα μου ήταν διαφορετικό, ένας θαυμασμός για κάτι που έμοιαζε τόσο λαμπερό, μακρινό, διαφορετικό από οτιδήποτε είχα γνωρίσει.. πως θα μπορούσα να το θαμπώσω με τον έρωτα μου, παιδάκι.. :Ρ

συνάντησα για λίγο το παλιό μου αφεντικό και ένιωσα να γλιστράω ψυχολογικά προς τα πίσω, σε εκείνη την εποχή που ήμουν εξαρτημένος από αυτόν οικονομικά και έπρεπε να δέχομαι τις πιέσεις και τις παραξενιές του (για να το θέσω ευγενικά) γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς
σήμερα μπορούσα να κάνω αλλιώς αλλά και πάλι δεν το κατάφερα τελείως.. συνήθεια; απογοητεύτηκα κάπως από τον εαυτό μου, αλλά δεν γουστάρω τις συγκρούσεις.. μαλακία

βλέπω την ταινία Nightcrawler, με έναν κλέφτη που αποφασίζει να βιντεοσκοπεί διάφορα ατυχήματα και εγκλήματα και να πουλάει τα βίντεο σε μεγάλα κανάλια για τις ειδήσεις τους!
σήμερα είναι μια περίεργη μέρα, για κάποιον λόγο που δεν μου είναι ξεκάθαρος, έχω ρεπό, η χθεσινή μέρα στο μαγαζί ήταν πολύ πετυχημένη, πίνω νες και νιώθω κάπως βαριά την διάθεσή μου
μου αρέσει αυτή η ταινία, αν και συμβαίνει στο σήμερα που βγάζει κάτι από το χθες, όλα γίνονται την νύχτα, σαν ο χρόνος να μην μετράει αλλά μόνο το γεγονός

την προηγούμενη βδομάδα έφτιαξα το κουβανέζικο χοιρινό και ήταν ωραίο, τώρα πρέπει να φτιάξω κάτι καινούριο και να βρω έναν τρόπο να βάλω το κουβανέζικο χοιρινό στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα, είπα πως αυτήν την χρονιά πρέπει να μην βαλτώσω και να δοκιμάζω νέα πράγματα

Annie are you ok?

The Human League - Don't You Want Me

velvet ξανά

είναι περίεργο το πως τραγούδια που δεν άκουγα τότε με μεταφέρουν σε ένα ανύπαρκτο δικό μου παρελθόν
μερικές φορές σκέφτομαι πως ο μόνος τρόπος να το προσεγγίσω θα ήταν να είχα το ταλέντο και να έγραφα ένα βιβλίο, να μπορούσα να βρω τις λέξεις να χτίσω εκείνο τον αόριστο κόσμο

έχοντας δει την ταινία Chef, μου κόλλησε να φτιάξω και εγώ(ή τουλάχιστον να δοκιμάσω να φτιάξω) αυτό το περιβόητο Cubano aka Cuban sandwich..

τα υλικά του είναι απλά και το μόνο που απαιτεί μια λίγο χρονοβόρα διαδικασία είναι το ψητό χοιρινό, το οποίο πρέπει πρώτα να μαρινάρεις για μια νύχτα (ή μέρα :Ρ) και έπειρα να ψήσεις σε χαμηλή θερμοκρασία
το μόνο στάδιο στο οποίο μπορείς να κάνεις αληθινή διαφορά που μπορεί να φανεί στο γευστικό αποτέλεσμα

δεν λέω καλός ο γύρος αλλά θα ήταν ωραία αν είχαμε περισσότερες επιλογές και όταν λέω επιλογές δεν αναφέρομαι στα διάφορα κατεψυγμένα μπιφτέκια και κοτόπουλα που είναι ίδια σε όλα τα σαντουιτσάδικα, κάποια σάντουιτς που δεν είναι απλά συναρμολόγηση υλικών αλλά να απαιτούν και λίγη φροντίδα να συγγενεύουν κάπως με την μαγειρική

θάψιμο σαντουιτσάδικου.. έπεσε στα χέρια μου ο κατάλογος του Saltsa Bar και διάβασα όλες αυτές τι ωραίες περιγραφές είδα τις εικόνες και λέω μμ.. θα είναι ωραίο και μετά πήρα και δάκρυα κόντεψαν να κυλίσουν από τα μάτια μου, τόση απογοήτευση..
τόσες προσδοκίες είχαν δημιουργηθεί αλλά στο τέλος τίποτα.. ΧΑΛΙΑ, απορώ πως ο κόσμος πηγαίνει ή τουλάχιστον φαίνεται να πηγαίνει anw

κάτι που θα προσπαθήσω να κάνω

όταν επιστρέψω και πάλι στην δουλειά να μην αφήσω την ρουτίνα και την καθημερινότητα να με καταβάλει όσο την προηγούμενη χρονιά, από ψυχολογικής δημιουργικής πλευράς..
είχα τόσες ιδέες το καλοκαίρι και δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω σχεδόν καμία στο μαγαζί γιατί απλά με παρέσυρε η καθημερινή ρουτίνα, σχεδόν εγκλωβίστηκα στην ασφάλεια που μου παρείχε το οικείο και το γνωστό