νόμιζα πως ο χρόνος σταμάτησε.. και πως όλα θα μέναν σε μια μετέωρη αόριστη ελαφρά αισιόδοξη κατάσταση.. ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω πως τα ίδια πράγματα και οι ίδιες καταστάσεις μπορούν να σημαίνουν τόσο διαφορετικά πράγματα για δυο ανθρώπους
μάλλον ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν που ερμηνεύω τα πράγματα όπως με βολεύει αδιαφορώντας για την πραγματικότητα, κάτι ελάχιστο μου είναι αρκετό για να συνεχίζω αυτό το παραμύθι
τι κάνεις όμως όταν βρίσκεις την πραγματικότητα αντίθετη και απέναντι σου;
εχθές για μια στιγμή που ήθελα να κρατήσει για πάντα, ο χρόνος σταμάτησε, και σήμερα η πραγματικότητα με χτύπησε με όλη την αλήθεια της, τον ωμό ρεαλισμό της και μου είπε ξέχνα τα, το χθες είναι χθες το σήμερα είναι σήμερα και όσο εσύ φτιάχνεις τα παραμύθια σου εγώ προχωράω και σε ξεπερνάω

δεν μπορώ να περιμένω τίποτα από σένα, δεν πρέπει να έχω απαιτήσεις και σαν ζητιάνος να είμαι ευγνώμων για τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι σου

είναι άδικο και δεν το αξίζω αλλά πως να γυρίσω αυτόν τον διακόπτη; και να σταματήσω να νοιώθω;

όπως η μέρα γίνεται νύχτα όχι σε μια στιγμή αλλά σε ώρες, ύπουλα και χωρίς σχεδόν να το καταλάβεις, έτσι και το συναίσθημα αυτό παρουσιάστηκε
χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα από την μέρα στην νύχτα