η μέρα κινήθηκε στο ίδιο μοτίβο και η χθεσινή μου απογοήτευση σαν να πότισε τα πάντα σήμερα, το ότι δεν είχαμε και πολύ δουλειά δεν βοήθησε τα πράγματα οπότε..
έψαχνα οτιδήποτε σήμερα για να πιαστώ αλλά δεν υπήρχε τίποτα
σε κάποια φάση περπατούσα προς την Ναβαρίνου και σχεδόν έκλαψα, χωρίς συγκεκριμένο γεγονός, μόνο η συνειδητοποίηση της μοναξιάς μου και της γελοιότητας του αισθήματος μου, άσχημο πράγμα..

πέρασε ένας φίλος και μου έλεγε τα θέματα που είχε μια μια κοπέλα που του άρεσε, βρήκα κάποιες ομοιότητες με την δική μου κατάσταση και βρήκαμε κάποιες κατευθύνσεις ή έστω αναγνωρίσαμε κάποιες γραμμές, του είπα μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για να σε βοηθήσω (πως μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος σε μια τέτοια περίπτωση;) και μου είπε πως τον βοηθάω με το να τον ακούω, ακούγεται κλισέ αλλά ένιωσα πως είναι αληθινό, ήμουν στα όρια να μοιραστώ και εγώ μαζί του τα δικά μου αλλά κρατήθηκα
ακόμα πιστεύω πως αν το πω σε κάποιον θα το κάνω περισσότερο αληθινό και περισσότερο δύσκολο, τώρα είναι μέσα στο μυαλό μου και το παλεύω σαν σκέψη..