σήμερα είχα μια κρυφή ελπίδα, μια επίμονη σκέψη πως θα έρθεις..
καθόμουν στο τραπέζι που κάθομαι συνήθως και κοιτούσα τον δρόμο προς τα πάνω, ένιωθα πως από στιγμή σε στιγμή θα σε δω να κατεβαίνεις χαμογελαστή, έχεις αλλάξει χρώμα στα μαλλιά σου και πάντα δυσκολεύομαι τον τελευταίο καιρό να σ' αναγνωρίσω αμέσως, από την μία η μυωπία μου και από την άλλη πως ακόμα να κάνω update την εικόνα που έχω στο μυαλό μου για σένα..
δεν ήρθες και έκανα μια περίεργη σκέψη, πως αυτή η σκέψη που είχα ήταν το ακριβώς αντίθετο από εκείνες τις στιγμές που σκέφτεσαι κάποιον και εκείνος εμφανίζεται, ήτανε όλες οι άλλες φορές που τον σκεφτόμαστε και δεν εμφανίζεται, αυτές οι φορές που ξεχνάμε..