αντικατοπτρίζονταν τα φώτα στην πλατεία πάνω από το άγαλμα του Βενιζέλου στο βρεγμένο πλακόστρωτο και ήταν σαν να υπήρχε μία πόλη που έβγαινε από κάτω, έτσι τουλάχιστον φάνηκε σε μένα που τα είδα βιαστικά και με την άκρη του ματιού μου..ήθελα να βγάλω μία φώτο αλλά σκέφτηκα πως δεν θα έβγαινε καλή και δεν το έκανα, ψιχάλιζε κιόλας..  μουρμούριζα στον εαυτό μου ένα τραγούδι αλλά πρέπει να έκανα λάθος στους στίχους γιατί πάντα κατέληγα στο ίδιο σημείο, στις ίδιες λέξεις, πρέπει να μπω να το κοιτάξω..
προχθές έμαθα πως είσαι αλλού.. δεν μου το είπες εσύ.. ζώ σε άλλον κόσμο τελικά, μου φαίνεται πως έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που σε είδα και σε είδα χθες.. δεν μου λείπεις απλά έχω την αίσθηση πως πέρασε καιρός, κάθε ψευδαίσθηση γκρεμίστηκε αλλά και πάλι δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω, θα περάσει.. αλλά θα περάσει και καιρός μέχρι τότε
πως μπορώ να μαι απέναντι σου φυσιολογικός; θα τό θελα αλλά πως; και τι σήμαίνει πλέον φυσιολογικός;