Έχουμε όλοι δύο ζωές:
Την αληθινή, αυτήν που ονειρευόμαστε στα παιδικάτα μας,
Και που εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε ως ενήλικες, πνιγμένη στην ομίχλη.
Την ψεύτικη, αυτήν που μοιραζόμαστε με τους άλλους,
Την πρακτική ζωή, την ωφέλιμη ζωή,
Αυτήν που στο τέρμα της είναι το φέρετρο.


Fernando Pessoa

διάβασα αυτό εχθές και μου φάνηκε αληθινό και ωραίο.. μου θύμισε κάτι παλιότερα ποστ μου με τον Άλλο (ναι συγκρίνω τον εαυτό μου με τον Πεσσόα) το όνομα που είχα δώσει στην μάσκα και στο προσωπείο μας, αυτό που ονομάζει ψεύτικη ζωή ο ποιητής, πάντα με ανησυχούσε αν ποτέ μπορούμε να γνωρίσουμε πραγματικά ένα άτομο ή κάποιος άλλος εμάς, τον αληθινό εαυτό μας, αυτόν που υπάρχει όταν είμαστε μόνοι μας και δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε γιατί δεν υπάρχει κανείς και τίποτα να κερδίσουμε, αν ρίχνουμε ποτέ την μάσκα που φοράμε και για τον ίδιο μας τον εαυτό