ανυπομονώ για το αύριο, θα σε δω ξανά..
σήμερα πάλι καθόμουν και κοιτούσα τον κόσμο που κατέβαινε περιμένοντας και ελπίζοντας να σε αναγνωρίσω μέσα στους περαστικούς, η μυωπία μου μου δίνει ελπίδες και από μακρυά σχεδόν κάθε κοπέλα μπορεί να είναι εσύ :P
εχθές περπατούσα με μια φίλη και συζητούσαμε για σένα, ήταν ωραία, μέσα στην νύχτα και το κρύο να περπατάω με μια φίλη και να συζητώ για σένα σαν να είναι κάτι αληθινό, ξέραμε που έπρεπε να φτάσουμε και διαλέγαμε τις μεγαλύτερες διαδρομές για να διαρκέσει περισσότερο η κουβέντα μας, το κρύο ήταν στα όρια του ενοχλητικού..  με πίεζε να δω τα πράγματα αλλιώς, πιο χαλαρά και ακόμα και αν δεν μπορώ να είμαι μαζί σου όπως θέλω να είμαι, να μην στερώ από τον εαυτό μου (αλλά ούτε και από σένα) την ευχαρίστηση του να κάνουμε παρέα..
δεν μπορώ όμως να το δω έτσι δυστυχώς.. μου μοιάζει ψεύτικο και χωρίς νόημα, φίλοι δεν μπορούμε να είμαστε (ίσως εσύ θεωρεις πως είμαστε) τπτ άλλο δεν μπορούμε να γίνουμε, οπότε τι σκατά μένει; γνωστοί; :P
δίεξοδος στο γράψιμο, προετοιμασία για την αυριανή δύσκολη μέρα..