Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

πήγαμε βόλτα το Σάββατο μετά την δουλειά, χωριστήκαμε για λίγο να περάσουμε από τα σπίτια μας και βρεθήκαμε κοντά στην Καμάρα  (πρωτότυπο μέρος για συνάντηση) ήταν γύρω στις μία και κατεβήκαμε την Ναβαρίνου και πήγαμε προς τον Λευκό πύργο για να περπατήσουμε στην παραλία..
ήμουν κουρασμένος και δεν είχα και πολύ όρεξη αλλά σκέφτηκα πως μετά θα το μετάνιωνα αν δεν ερχόμουν και η βόλτα που δεν θα είχα κάνει μαζί σου θα έπαιρνε στο μυαλό μου μυθικές διαστάσεις, μια ιδανική βραδιά που θα είχα αφήσει να περάσει απλά επειδή ήμουν κουρασμένος, οπότε κατέβηκα..
δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο (ψιχάλιζε και λίγο που και που) και οι μόνοι τύποι που συναντούσαμε ήταν κάτι μυστήριοι.. σε κάποια φάση πέσαμε σε κάτι που έμοιαζε με αγοραπωλησία και αναρωτήθηκες αν θα μας σκότωναν :Ρ σου είπα πως έχω δει αρκετές ταινίες κουνγκ φου στα νιάτα μου και τώρα dragon ball οπότε δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, δεν μας σκότωσαν.. πήγαμε μέχρι το Μακεδονία Παλάς και μου είπες πως θα πηγαίναμε σε μια γέφυρα που είχε εκεί στον δρόμο, δεν είχα ξαναπάει.. ένας τύπος (μυστήριος και αυτός) ήταν στην βάση της γέφυρας και άκουγε μουσική σε ένα ραδιοφωνάκι, ανεβήκαμε, ήταν σαν ταινία.. μου άρεσε πολύ, καθήσαμε για λίγο και βλέπαμε τα αμάξια που περνούσαν, εγώ αναρωτήθηκα για τις διαδρομές τους και εσύ για το αν μας έβλεπαν..

την φώτο δεν την έβγαλα εγώ, την βρήκα στο ίντερνετ.. (είπαμε την επόμενη μέρα κρίμα που δεν βγάλαμε φώτο και πως θα βγάλουμε την επόμενη φορά)
επιστρέψαμε μετά από λίγο.. κάναμε την ίδια διαδρομή.. χωρίς περίεργες συναντήσεις αυτήν την φορά, στην επιστροφή κλείστηκες πάλι πίσω από αυτό το καταραμένο τοίχος που υψώνεις ώρες ώρες και δεν μπορούσα να σε πλησιάσω..  έμοιαζε σαν τυχαία να βρεθήκαμε να περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλον και όχι σαν να είχαμε βγει μαζί..
ήσουν λυπημένη αλλά δεν μου έλεγες το γιατί.. και σε κάποια φάση σταμάτησα να προσπαθώ να σου πιάσω την κουβέντα, η κουκούλα από το μπουφάν σου είχε κατέβει και δεν την ανέβασες, τα μαλλιά σου είναι μακρυά και ωραία..
ένα τηλεφώνημα που δέχτηκες με διέλυσε και με επανέφερε στην πραγματικότητα, ήθελα να φύγω τρέχοντας (ή να σε πετάξω στην θάλασσα ή στα αμάξια)
όταν ήρθε η ώρα που χωριστήκαμε ήταν σχεδόν σαν να μην είχε αφήσει κανένα αποτύπωμα πάνω μας η διαδρομή που κάναμε, τουλάχιστον έτσι ένιωθα εγώ για σένα.. εγώ είχα μετανιώσει που ήρθα και άλλα τέτοια ευχάριστα..
δεν ξέρω τι θα γίνει και πότε θα γίνει αλλά νιώθω πως πλησιάζουμε σε ένα τέλος

5 σχόλια:

  1. σήμερα το μεσημέρι πέρασα από αυτή τη γέφυρα! Έχει πολύ ωραία θέα!

    Αχ πολύ γλυκόπικρο.
    Αυτό με το τηλεφώνημα ειδικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ναι πολύ ωραία θέα! απορώ πως αγνοούσα την ύπαρξη της.. η επιγευση που μου άφησε ήταν περισσότερο πικρή παρά γλυκειά.. παρόλαυτα είναι κάποιες ακόμα κοινές μας στιγμές και αναμνήσεις :) κάτι θα ξίζει και αυτό, δεν μπορεί..

      Διαγραφή
  2. Πέρασα πολλές ώρες στο πρώτο έτος σε αυτή την γέφυρα πάνω, με παρέα ή και μόνη.
    Κοιτούσα πάντα τα αμάξια που περνούσαν από κάτω, τα κόκκινα φώτα των φρένων και πάντα μου θύμιζε αυτό το τραγούδι: https://www.youtube.com/watch?v=cOwzX3gGLXI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. πρέπει να ξαναπάω! είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι το τραγούδι αυτό θενξ που μου το θύμησες :) πραγματικά για κάποιον λόγο ταιριάζει με την Γέφυρα αυτό το τραγούδι..

      Διαγραφή
    2. είναι που λέει: και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί...

      Διαγραφή