η ιδανική μορφή

δεν ξέρω (ήθελα να γράψω κσέρω) πως να περιγράψω το πως μοιάζεις, την μορφή σου, την ιδανική μορφή σου, μέσα στην νύχτα προχθές φωτεινή
δεν θυμάμαι να ένιωσα ξανά τόσο έντονα την επιθυμία να σε αγγίξω, να σε φιλήσω
ήμασταν στο μαγαζί κάποιων φίλων και πίναμε, εγώ βότκα και εσύ λικέρ.. ήθελα να πάρω το ποτήρι σου και να ακουμπήσω τα χείλη μου εκεί όπου πριν εσύ ακουμπούσες τα δικά σου, να ενωθούμε έστω και έτσι σε ένα φιλί ετεροχρονισμένο αν αυτή είναι η λέξη που το περιγράφει
είχα ψιλοζαλιστεί γιατί όπως λεν όλοι δεν ξέρω να πίνω (πίνω σπάνια και όταν πίνω ποτό το πίνω λες και είναι αναψυκτικό οπότε με βαράει αμέσως) περπατήσαμε μαζί μέχρι το σημείο που συνήθως χωρίζουν οι δρόμοι μας αλλά συνέχισες ακόμα και με πήγες σχεδόν μέχρι το σπίτι μου, φάγαμε σοκολάτα κάτω από τα φώτα ενός ψιλικατζίδικου και χωριστήκαμε
ακούω τώρα τον παπακωνσταντίνου να τραγουδάει την όμορφη πόλη, τα χλωμά τα φώτα..
όταν είμαστε μαζί είναι σαν να μην υπάρχει τίποτα αλλά όταν χωριστούμε..
μου έριξε μια σφαλιάρα σήμερα η πραγματικότητα, είχα ξεχαστεί για λίγο.. ο ρογκόζιν έλεγε στον πρίγκηπα πως όταν είναι μαζί και τον βλέπει, πιστεύει σε αυτόν αλλά όταν είναι μακρυά αρχίζει αμέσως και αμφιβάλει, μόνο η μορφή του τον έκανε να πιστεύει
όταν είμαστε μαζί και κοιτάω τα μάτια σου δεν βλέπω κανέναν Εκείνον αλλά να που εμφανίζεται όταν δεν σε κοιτώ
η ερμηνεία του Παπακωνσταντίνου έχει κάτι το επικό, και όταν λέει θα γίνεις δικιά μου το λέει με μια conviction, η πόλη θα αλωθεί