κάτι μικρό, όχι και τόσο τώρα που το ξαναβλέπω..

από αυτά που συνήθως είναι για εσωτερική κατανάλωση...
προχθές το βράδυ είχα ένα πρόβλημα με την σύνδεση μου και δεν μπορούσα να μπω στο ίντερνετ και έτσι πέρασα μεγάλο μέρος της νύχτας διαβάζωντας κάποια παλιά αρχεία word, (τα οποία αν και παλιά ανήκουν στην 3η εποχή, η εποχή την οποία διανύουμε*)
μέσα σε όλα διάβασα έναν διάλογο δύο χαρακτήρων (δυο γραμμές βασικά) η οποίες κατάλαβα πως άνηκαν σε ένα παλιότερο αρχείο το οποίο δεν υπήρχε πια
και φυσικά με όσα μου έχει βάλει ο Έκο στο κεφάλι για τα κείμενα, την ζωή τους χωρίς εμάς, όταν αποχωρίζονται τον συγγραφέα τους μου φάνηκε πολύ σημαντική στιγμή
αυτές οι δύο γραμμές είναι οτι σώζεται από ένα κείμενο που περιείχε χιλιάδες (έστω και άνευ σημασίας, αν και ποιος ορίζει την σημασία;)
δεν μπορώ να θυμηθώ από ποιο κείμενο προέρχονταν, και είναι κάτι που έχω γράψει και εδώ και μου έκανε εντύπωση που το συνάντησα έχοντας ξεχάσει την ύπαρξη του

θα συνεχίσω τώρα από το αστεράκι * γιατί αν το έγραφα στην παρένθεση θα χανόταν κάθε συνέχεια στις σκέψεις
οι εποχές είναι τρεις.. ( 3 )
διανύουμε την 3 η οποία είναι και η μεγαλύτερη σε διάρκεια.. ο διαχωρισμός γίνεται σύμφωνα με τα κομπιούτερ στα οποία βρίσκονται τα γραπτά μου
η πρώτη εποχή ήταν η εποχή της Κύπρου με το αρχαίο desktop μου, η μυθική εποχή :Ρ , στην οποία άρχισα για πρώτη φορά να καταγράφω τις σκέψεις μου, τα αρχεία εκείνης της εποχής είναι κλειδωμένα στον παλιό μου υπολογιστή, κλειδωμένα και πολύ δύσκολα προσβάσιμα γιατί για να τα διαβάσω πρέπει να στήσω τον παλιό υπολογιστή, ο οποίος σέρνεται και επίσης έχει χαλασμένο ποντίκι το οποίο πάει μόνο πάνω κάτω οπότε άντε να κινηθείς με αυτό( δεν αναγνωρίζει άλλα ποντίκια για κάποιον λόγο)
η δεύτερη εποχή ξεκινάει και πάλι στην Κύπρο όταν αλλάξαμε εκείνον τον υπολογιστή για ένα λάπτοπ, όταν έκανα την μετάβαση μετέφερα με δισκέτες τα παλιά αρχεία στο λαπτοπ και συνέχισα να γράφω σε εκείνα αλλά δημιούργησα και καινούρια, οπότε υπήρχαν για κάποιον καιρό αρχεία με το ίδιο όνομα και περιεχόμενο μέχρι ενός σημείου και μετά το περιεχόμενο εξελισσόταν
η δεύτερη εποχή τελείωσε στην Ελλάδα όταν μια μέρα το λαπτοπ τα έφτυσε, παίρνοντας μαζί του όλα τα αρχεία :((( ήταν σαν ένας θάνατος (γιατί να μην είχα κάνει μπακ απ;;;) το δώσαμε σε έναν γνωστό μας που υποστήριζε πως μπορούσε να τραβήξει αρχεία από τον σκληρό αλλά τίποτα...
η τρίτη εποχή ξεκίνησε το 2008 στην Ελλάδα στην Θεσσαλονίκη, με το καινούριο τότε λάπτοπ.. το οποίο δεν περιείχε κανένα αρχείο τίποτα.. πόσο δύσκολο ήταν να ξεκινήσω ξανά από την αρχή έχοντας χάσει όλη την προϊστορία, τόσες σελίδες..
έφτιαξα ένα αρχείο το οποίο είχε το ίδιο όνομα με το πρώτο αρχείο που είχα ξεκινήσει στην πρώτη εποχή και ξεκίνησα..
έφτιαξα και άλλα αρχεία άλλα με ίδια ονόματα (προσπαθώντας να αιχμαλωτίσω το κλίμα; το συναίσθημα; που ένιωθα όταν επισκεπτόμουν εκείνα τα παλιά αρχεία) και άλλα με καινούρια τα οποία φτιάχνονταν για να εξυπηρετήσουν διαφορετικούς σκοπούς που δεν καλύπτονταν από τα προηγούμενα..
με τίποτα δεν μπόρεσα να προσεγγίσω την έκταση της πρώτης και της δεύτερης εποχής..
παραλίγο να περνούσαμε σε καινούρια εποχή όταν χάλασε το λαπτοπ μου και πάλι δεν είχα μπακ απ (!!!!) αλλά ο τεχνικός από τον οποίο αγόρασα το καινούριο μου μετέφερε όσα αρχεία ήθελα..
οπότε η τρίτη συνεχίζει και μακάρι να είναι και η τελευταία
ο τεχνικός μου ανέφερε πως μπορώ να του πάω το παλιό desktοp και να μου μεταφέρει από εκεί τα αρχεία! οπότε όταν το κάνω αυτό θα έχω μία μίξη της πρώτης με την σημερινή εποχή.. τι μεγαλείο! :Ρ

σε λίγες μέρες ανοίγει ξανά το μαγαζί μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές και όπως πάντα με έχει πιάσει μια ανησυχία για το αν θα θυμάται κανείς την ύπαρξη μας:Ρ
η εποχή είναι δύσκολη αλλά πρέπει να πετύχουμε, έστω και με το μικρότερο μέτρο της επιτυχίας
υπάρχει ένα όνειρο, μια εικόνα μέσα μου, γαλήνης και ηρεμίας που νιώθω πως αν φτάσω θα είμαι ήσυχος, δεν ξέρω κατά πόσον είναι εφικτή όμως γιατί το πρώτο βήμα είναι να μειώσω το καθημερινό μου άγχος και αυτό το βρίσκω δυσκολότερο από όλα, η ανησυχία μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ.
πόσο μεγάλη μαλακία ενώ υπάρχουν τόσες εξωτερικές αντικειμενικές δυσκολίες να επιβάλεις και ο ίδιος στον εαυτό σου παραπάνω..

ψάχνοντας κάτι σε ένα κουτί της μετακόμισης, βρήκα ένα παλιό κόμικ που είχα σχεδιάσει κάποτε, τον καιρό που ήμουν στο Νησί, ένα κόμικ βέβαια ίσως είναι υπερβολή γιατί είναι μια μόνο σελίδα αν και περιέχει μία αυτοτελή ιστορία:Ρ , είχα να το δω χρόνια. έβλεπα το μπλοκ που το περιείχε που και που αλλά δεν το είχα ανοίξει, μου έκανε εντύπωση το πόσο διαφορετικό μου φάνηκε από ότι το θυμόμουν, κάπως πιο απλοϊκό, δεν με έκανε να νιώσω όπως περίμενα..
όταν λέω απλοϊκό αναφέρομαι στο κείμενο του και όχι στο σχέδιο γιατί για το σχέδιο δεν θα μπορούσα να έχω ψευδαισθήσεις, ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός σε αυτό, απλά οι σκέψεις.. τις θυμόμουν πάντα σαν να έχουν μεγαλύτερη ένταση, περισσότερο συναίσθημα.. ίσως φταίει το ότι δεν είμαι στην φάση που ήμουν τότε, ίσως ότι πάντα ωραιοποιούμε το παρελθόν
όπως και να έχει όμως με έκανε να ταξιδέψω για λίγο στο τότε, με έναν τρόπο που δεν το έχω ξανακάνει, το κόμικ διαδραματιζόταν στο σαλόνι του παλιού μου διαμερίσματος και ήταν όμορφο να βλέπω τα σχέδια από το σαλόνι και να θυμάμαι τον παλιό εκείνο χώρο..

Ας είν' καλά το γινάτι σου - Δημήτρης Χορν

υπάρχουν μερικές ταινίες στις οποίες επιστρέφω

στιγμές σε κεχριμπάρι

απαντώντας στο προηγούμενο ποστ μου ήρθε έντονα αυτή η εικόνα στο μυαλό, στιγμές εγκλωβισμένες σε κεχριμπάρι, κάθε φορά που γράφουμε κάτι και το ανεβάζουμε, είναι σαν να παίρνουμε εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, εκείνο το συγκεκριμένο συναίσθημα και βγάζοντας το από την απέραντη αλληλουχία του, το διατηρούμε αναλλοίωτο αν και κατά κάποιο τρόπο νιώθω πως το απομακρύνουμε από τον εαυτό μας, το ανεξαρτητοποιούμε κατά κάποιον τρόπο και το αφήνουμε να "ζήσει" μακρυά μας, σαν θεατές μόνο μπορούμε να το επισκεφθούμε ξανά

μία σκέψη

πως ο χρόνος περνάει και κάποια πράγματα δεν θα μπορέσω να τα ζήσω ποτέ γιατί πέρασε ο καιρός τους
άλλη μία σκέψη που περνάει από το μυαλό μου συχνά τον τελευταίο καιρό, υποθέτω πως είναι μια πρόωρη κρίση ηλικίας, είμαι σίγουρος πως όταν γίνω 30 θα τρελαθώ :Ρ
το έχω ξανααναφέρει, παλιότερα είχα την ψευδαίσθηση πως στο μέλλον όλα θα γίνουν όπως πρέπει να γίνουν, σύμφωνα με τα τότε όνειρα μου και τις ιδέες μου και το μοναδικό μέσο που χρειαζόταν για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά ήτανε απλά το πέρασμα του χρόνου
τώρα το μέλλον ήρθε και για μερικά πράγματα πέρασε κιόλας, και τι έκπληξη το πέρασμα του χρόνου δεν εκπληρώνει επιθυμίες!
lol ίσως όταν γεράσω και γίνω παππούς το γυρίσω στην θρησκεία

μια ιδιότητα του εαυτού μου

κάτι που έχω εδώ και καιρό και πριν λίγο κατάλαβα πόσο τελικά με ενοχλεί
δεν ξέρω πως να το περιγράψω ακριβώς αλλά έχω μια τάση ισοπέδωσης των πάντων, σχετικοποίησης τους, μια αίσθηση ματαιότητας, μια δυσπιστία στην ικανότητα αλλαγής
μάλλον όλα πηγάζουν από την γνώμη που έχω σχηματίσει για τον άνθρωπο, πως από την φύση μας είμαστε κακά όντα (λολ ακούγεται κάπως)
συνειδητοποίησα πόσο με ενοχλεί πριν λίγο, που έβλεπα κάτι πολιτικό και έπιασα τον εαυτό μου να δικαιολογεί κάτι που παλιότερα δεν θα το δικαιολογούσα, τώρα σκέφτηκα πως οι άνθρωποι είμαστε από την φύση μας κακοί, ότι κάθε άνθρωπος έχει τις ιδέες του και δεν μπορείς να περιμένεις από κάποιον να σκέπτεται και να πράττει όπως θα ήταν το ιδανικό, οπότε είναι στην ουσία εγκλωβισμένος να κάνει αυτό που κάνει
αλλά δεν είναι έτσι, αποκλείεται να είναι έτσι, πρέπει να υπάρχει κάποιο μέτρο σύμφωνα με το οποίο μπορούμε να κρίνουμε, μια ηθική (αλλά και πάλι..)
όσο πάω χάνομαι όλο και περισσότερο στην καθημερινότητα και στην ισοπέδωση

John Locke- LOST

έπεσα τυχαία πάνω σε κάτι βιντεάκια του LOST! (LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOST!!!!)  και με έπιασε πάλι αγανάκτηση και θλίψη για το πόσο άδικο ήτανε το τέλος του Locke, ο μόνος που πίστευε στο Νησί..

η φώτο αυτή του ταιριάζει απόλυτα, είναι από την πρώτη σαιζόν, τότε που με τον Μπουν έψαχναν για αυτό που κατέληξε τελικά να είναι η καταπακτή, η σκηνή είναι εκεί που λέει σε έναν δύσπιστο μπουν πως θα βρέξει και όταν επιβεβαιώνεται κάθεται στην βροχή και το απολαμβάνει, για πρώτη φορά ζωντανός και με σκοπό, είναι στο μέρος που πρέπει να είναι!

Hannibal

ξεκίνησα μόλις την 2η σαιζόν! στην πρώτη με κούρασε κάπως ο Γουίλ, αυτή η μόνιμα πυρετώδης κατάσταση