έχω κολλήσει με το όνειρο στο κύμα τον τελευταίο καιρό, το ακούω πολύ συχνά κυρίως το βράδυ και το αφήνω να με ταξιδέψει πριν κοιμηθώ
μου βγάζει κάτι αισιόδοξο, πιάσε με από το χέρι και πάμε να κερδίσουμε, maybe it's just me
έρχονται κάποιες αλλαγές στην δουλειά, θα φτιάξουμε κάποια καινούρια πράγματα και με έχει πιάσει μια κάποια ανησυχία για το αν θα πετύχουν, αν δεν πετύχουν δοκιμάζουμε κάτι άλλο δεν χάθηκε και ο κόσμος αλλά θα ήθελα να πετύχουν αυτά τα συγκεκριμένα, να βρουν ανταπόκριση και κοινό..
χρειάζομαι μια νίκη αυτήν την περίοδο

άρχισα να φοβάμαι για τα χριστούγεννα

είδα κάτι απόμακρα χριστουγεννιάτικο στο youtube και ένας φίλος ανέβασε στο instagram μια στολισμένη βιτρίνα (είναι τρελοί..) και με έπιασε ένας φόβος, τα Χριστούγεννα πλησιάζουν..
θυμήθηκα και τον ενθουσιασμό με τον οποίο τα περιμένει Εκείνη και φοβήθηκα περισσότερο, πρέπει να αρχίσω να προετοιμάζομαι για καταθλιψάρα και μαυρίλα :P
ή και όχι αλλά μάλλον ναι..

η μέρα κινήθηκε στο ίδιο μοτίβο και η χθεσινή μου απογοήτευση σαν να πότισε τα πάντα σήμερα, το ότι δεν είχαμε και πολύ δουλειά δεν βοήθησε τα πράγματα οπότε..
έψαχνα οτιδήποτε σήμερα για να πιαστώ αλλά δεν υπήρχε τίποτα
σε κάποια φάση περπατούσα προς την Ναβαρίνου και σχεδόν έκλαψα, χωρίς συγκεκριμένο γεγονός, μόνο η συνειδητοποίηση της μοναξιάς μου και της γελοιότητας του αισθήματος μου, άσχημο πράγμα..

πέρασε ένας φίλος και μου έλεγε τα θέματα που είχε μια μια κοπέλα που του άρεσε, βρήκα κάποιες ομοιότητες με την δική μου κατάσταση και βρήκαμε κάποιες κατευθύνσεις ή έστω αναγνωρίσαμε κάποιες γραμμές, του είπα μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για να σε βοηθήσω (πως μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος σε μια τέτοια περίπτωση;) και μου είπε πως τον βοηθάω με το να τον ακούω, ακούγεται κλισέ αλλά ένιωσα πως είναι αληθινό, ήμουν στα όρια να μοιραστώ και εγώ μαζί του τα δικά μου αλλά κρατήθηκα
ακόμα πιστεύω πως αν το πω σε κάποιον θα το κάνω περισσότερο αληθινό και περισσότερο δύσκολο, τώρα είναι μέσα στο μυαλό μου και το παλεύω σαν σκέψη..

νόμιζα πως ο χρόνος σταμάτησε.. και πως όλα θα μέναν σε μια μετέωρη αόριστη ελαφρά αισιόδοξη κατάσταση.. ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω πως τα ίδια πράγματα και οι ίδιες καταστάσεις μπορούν να σημαίνουν τόσο διαφορετικά πράγματα για δυο ανθρώπους
μάλλον ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν που ερμηνεύω τα πράγματα όπως με βολεύει αδιαφορώντας για την πραγματικότητα, κάτι ελάχιστο μου είναι αρκετό για να συνεχίζω αυτό το παραμύθι
τι κάνεις όμως όταν βρίσκεις την πραγματικότητα αντίθετη και απέναντι σου;
εχθές για μια στιγμή που ήθελα να κρατήσει για πάντα, ο χρόνος σταμάτησε, και σήμερα η πραγματικότητα με χτύπησε με όλη την αλήθεια της, τον ωμό ρεαλισμό της και μου είπε ξέχνα τα, το χθες είναι χθες το σήμερα είναι σήμερα και όσο εσύ φτιάχνεις τα παραμύθια σου εγώ προχωράω και σε ξεπερνάω

δεν μπορώ να περιμένω τίποτα από σένα, δεν πρέπει να έχω απαιτήσεις και σαν ζητιάνος να είμαι ευγνώμων για τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι σου

είναι άδικο και δεν το αξίζω αλλά πως να γυρίσω αυτόν τον διακόπτη; και να σταματήσω να νοιώθω;

όπως η μέρα γίνεται νύχτα όχι σε μια στιγμή αλλά σε ώρες, ύπουλα και χωρίς σχεδόν να το καταλάβεις, έτσι και το συναίσθημα αυτό παρουσιάστηκε
χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα από την μέρα στην νύχτα

ένα γραπτό σημείωμα στην τσέπη του μπουφάν σου

είσαι εκεί και θέλω να σου μιλήσω.. να σου πώ κάτι έστω και αν δεν είναι το κάτι που θέλω πραγματικά να σου πω
σήμερα το πρωί καθόμουν και έπινα καφέ και σκεφτόμουν πως θα ήταν αν... 
το στομάχι μου πιανόταν σε κάθε μου σκέψη, μοιάζεις να είσαι το φίλτρο μέσα από το οποίο περνάνε όλα και το μοναδικό φωτεινό σημείο..
αν δεν υπήρχε όλη αυτή η τεχνολογία και ο μόνος τρόπος να σε δω η να σου μιλήσω θα ήταν να έρθω στο μέρος που δουλεύεις η συχνάζεις.. η αν θα μπορούσα να σε συναντήσω μόνο κάθε απόγευμα για λίγο όταν διασταυρώνονταν οι διαδρομές μας σε έναν μυστήριο δρόμο..
αν ένα γραπτό σημείωμα στην τσέπη του μπουφάν σου θα ήταν ο μόνος τρόπος για να σου γράψω;

μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου έχω ένα χαρτάκι με μερικές σκέψεις που έγραψα το πρωί στην δουλειά, την ώρα του πρωινού καφέ, είχα σκοπό να τα μεταφέρω εδώ το βράδυ που θα ερχόμουν αλλά έχω αλλάξει και το παντελόνι είναι μακρυά.. οπότε το αφήνω για άλλη φορά
το βράδυ βγήκα με την παλιά Εκείνη.. ήταν όμορφα, ίσως πιο αληθινά τώρα που τα συναισθήματα είναι μακρυνά και οι γωνίες έχουν στρογγυλέψει
έχουν αλλάξει τόσα και έχουμε αλλάξει και εμείς τόσο που μοιάζουν να ήταν άλλοι άνθρωποι αυτοί που για λίγο περπάτησαν μαζί, ήταν όμορφα, ήρεμα..
κρύωσε ο καιρός και ο Jubei θυμήθηκε πως με συμπαθεί..

Όνειρο στο κύμα

το έψαχνα καιρό, και το βρήκα σήμερα οπότε το έχω λιώσει..
 

η αλήθεια των προσώπων

επηρεασμένος από αυτό το ποστ σκέφτηκα τις φωτογραφίες..
αν και είναι πιστά αντίγραφα σπάνια μοιάζουν να αποτυπώνουν την αλήθεια των στιγμών ακόμα πιο σπάνια την αλήθεια των προσώπων
την προσωπική μας αλήθεια, έχω μια εικόνα για σένα που καμιά φωτογραφία σου δεν δείχνει, αυτή η εικόνα που βλέπω όταν κλείνω τα μάτια  και φέρνω στο μυαλό μου το πρόσωπο σου
κοίταζα το πρωί μέσα από την τζαμαρία τον δρόμο έξω και ήταν σαν να τον έβλεπα μέσα από το πλαίσιο μιας φωτογραφίας ή ενός βίντεο
σκέφτηκα μια εικόνα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου πριν ακόμα στήσουμε το μαγαζί αλλά ήξερα πως το τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο θα ήταν το αγαπημένο μου, μια μέρα σαν και την σημερινή βροχερή και μουντή θα καθόμασταν μαζί σε εκείνο το τραπέζι και θα λέγαμε ιστορίες καθώς πίναμε καφέ η hot chocolate
τώρα το κοίταζα από ένα άλλο τραπέζι και προσπαθούσα να δω τις σκιές μας σε εκείνη την τέλεια στιγμή

όλα μοιάζουν να είναι ένα μήνυμα μακρυά και οι λέξεις υπάρχουν.. νόμιζα πως όταν ερχόταν ξανά αυτή η στιγμή δεν θα έκανα ότι και στο παρελθόν, θα ήμουν αποφασιστικός και θα ξεμπέρδευα γρήγορα με ένα ναι η ένα όχι, αλλά τώρα όλα πάλι μοιάζουν να μπερδεύονται τίποτα δεν είναι απλό και ξεκάθαρο, είναι η πραγματικότητα η απλά μια φαντασία
απο το πουθενά άκουσα το Kosheen-Catch και θυμήθηκα τα νιάτα μου :P
σήμερα ήθελα να πάμε μια βόλτα, τελειώσαμε νωρίς και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πόσο ωραία θα ήταν αν περπατούσαμε μαζί
και είναι και φθινόπωρο..

σήμερα το πρωί πέρασα από την ρωμαϊκή αγορά, και έβγαλα μια φώτο, σκέφτηκα πως είναι μια θέα που δεν έχει αλλάξει εδώ και αιώνες και κάποια σημεία της έχουν μείνει απαράλλακτα (έβλεπα κάτι ψηφιδωτά) το απόγευμα καθόμουν στο μαγαζί σε μια καρέκλα δίπλα στο παράθυρο, το τραπέζι έλειπε από μπροστά μου γιατί το είχαμε βγάλει έξω, έπαιζε βέλβετ και έβλεπα τα φύλα του δέντρου απέναντι μου, μια σκέψη που δεν πολυθυμάμαι μου είχε κολλήσει, το μόνο που θυμάμαι είναι πως είχα σκεφτεί πως αν ήμουν στην παλιά εποχή που έγραφα κάθε μέρα θα ήταν μια ωραία σκέψη για το βραδινό μου ποστ, κρίμα που δεν την θυμάμαι..