αντικατοπτρίζονταν τα φώτα στην πλατεία πάνω από το άγαλμα του Βενιζέλου στο βρεγμένο πλακόστρωτο και ήταν σαν να υπήρχε μία πόλη που έβγαινε από κάτω, έτσι τουλάχιστον φάνηκε σε μένα που τα είδα βιαστικά και με την άκρη του ματιού μου..ήθελα να βγάλω μία φώτο αλλά σκέφτηκα πως δεν θα έβγαινε καλή και δεν το έκανα, ψιχάλιζε κιόλας..  μουρμούριζα στον εαυτό μου ένα τραγούδι αλλά πρέπει να έκανα λάθος στους στίχους γιατί πάντα κατέληγα στο ίδιο σημείο, στις ίδιες λέξεις, πρέπει να μπω να το κοιτάξω..
προχθές έμαθα πως είσαι αλλού.. δεν μου το είπες εσύ.. ζώ σε άλλον κόσμο τελικά, μου φαίνεται πως έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που σε είδα και σε είδα χθες.. δεν μου λείπεις απλά έχω την αίσθηση πως πέρασε καιρός, κάθε ψευδαίσθηση γκρεμίστηκε αλλά και πάλι δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω, θα περάσει.. αλλά θα περάσει και καιρός μέχρι τότε
πως μπορώ να μαι απέναντι σου φυσιολογικός; θα τό θελα αλλά πως; και τι σήμαίνει πλέον φυσιολογικός;

εχθές για κάποιον λόγο (λες και θέλουν λόγο αυτά) ήθελα πολύ να σε δώ.. η διάθεση μου ήταν πεσμένη και πίστευα πως αν σε έβλεπα όλα θα γινόντουσαν καλύτερα, είχα φτιάξει μέσα στο μυαλό μου και το σενάριο, πού θα σου ζητούσα να πηγαίναμε και τι ωραία που θα περνούσαμε.. πάλεψα με τον εαυτό μου να μην σε πάρω τηλ και να μην σου στείλω μήνυμα, προσπάθησα να κανονίσω κάτι άλλο με μια φίλη αλλά δεν βόλεψε και έμεινα εκεί να σκέφτομαι αν πρέπει να σε πάρω και τι να σου πω, ήξερα πως αν λύγιζα θα το θεωρούσα σαν μια ήττα μετά.. και επειδή εχθές ήταν από εκείνες τις άλλες στιγμές τις πιο σπάνιες που σκέφτεσαι κάποιον και εμφανίζεται με πήρες εσύ τηλ και είπες πως θα περνούσες
πόσο χαρούμενος..
ήρθες.. σου έβγαλα να φας και καθήσαμε σε ένα τραπεζάκι, όχι σε εκείνο που θα ήθελα αλλά δεν πειράζει, σε προβλημάτιζε το μέλλον σου, συζητούσαμε για τις επιλογές σου, σε γείωσα σε κάποια πράγματα και σου είπα πως καλύτερα να κυνηγήσεις κάτι ρεαλιστικό και να αφήσεις για λίγο τα όνειρα σου στην άκρη, δεν ξέρω τί ήθελες να ακούσεις.. σε κάποια φάση μας διέκοψε η επίσκεψη κάποιων γνωστών και ήθελα να τους σκοτώσω αλλά το ξεπέρασα.. φύγανε..στιγμές στιγμές ήσουν τόσο γλυκειά και όμορφη που πονούσα, πραγματικά πονούσα..
κλείσαμε μαζί και φύγαμε, να περπατάω κοντά σου μέσα στην νύχτα και να μιλάμε.... ήθελα η διαδρομή να ήταν κάποια χιλιόμετρα παραπάνω..
ήθελα να σου πω να συνεχίσουμε, να πάμε εκεί που σχεδίαζα από την αρχή αλλά δεν το έκανα, φοβήθηκα πως θα ήμουν υπερβολικός πως θα χαλούσα κάτι ήδη τέλειο με το να θέλω παραπάνω ή απλά φοβήθηκα το άκυρο, ποιος ξέρει..
σήμερα φυσικά γαμήθηκε το σύμπαν και σε ψιλομισώ αλλα οκ.. εχθές ήταν τέλεια :)

wish i knew you κόλλησα τελευταία με αυτό το τραγούδι, κλασικά με το κινητό δίπλα στο ηχείο και την εφαρμογή που σου δείχνει πιο τραγούδι είναι αυτό που παίζει!
δεν ξέρω αν θα ήταν διαφορετικά αν σε είχα γνωρίσει νωρίτερα ή αργότερα...
προσπαθώ σήμερα να βρω λύση μέσα από τις λέξεις.. να γράψω ή να διαβάσω κάτι που να με βοηθήσει να την παλέψω
ζωγραφίσαμε σήμερα τα τζάμια στο μαγαζί και βγήκαν τέλεια :) σου έστειλα διάφορες φώτο και τις βρήκες και εσύ όμορφες..
ψιλοέπριζα ανα διαστήματα την κοπέλα που ζωγράφιζε αλλά ήταν πολύ ενδιαφέρον το όλο σκηνικό, σε κάποια φάση φοβήθηκα μήπως με παρεξηγήσει και μαζεύτηκα
τα γυαλιά μου θέλουν επειγόντως αλλαγή :( έχουν φθαρεί πολύ..
το καλοκαίρι εσύ ήσουν εκεί και εγώ ήμουν εδώ και κάπως μου ήρθε και έκανα μια έρευνα στο ίντερνετ για την πόλη σου, βρήκα ένα άρθρο στην ανεξάντλητη πηγή και κάποιες φώτο στο google και προσπαθούσα να φανταστώ πως ήταν η ζωή σου εκεί, πριν έρθεις εδώ, τους δρόμους στους οποίους περπατούσες, τα μέρη στα οποία έβγαινες, το σπίτι σου,  το σχολείο στο οποίο πήγαινες, μία ζωή στην οποία δεν είχα καμιά επίδραση δεν είχα καμία γνώση, όπως ούτε και εσύ για την δικιά μου φυσικά, παράλληλες ζωές.. πόσα πράγματα έπρεπε να γίνουν για να διασταυρωθούν τώρα οι δρόμοι μας, μοιάζει σχεδόν με θαύμα
έτσι φυσικά είναι με όλους τους ανθρώπους της ζωής μας αλλά πάντα η συνάντηση με Εκείνη φαίνεται να έχει ιδιαίτερο νόημα

σήμερα θα έπρεπε πέρα από κάθε αμφιβολία να καταλάβω πως δεν νιώθεις όπως εγώ, έγινε κάτι άσχημο και ήθελα να σου μιλήσω, όχι να σου πω η να μου πεις κάτι συγκεκριμένο απλά για να νιώσω καλά μόνο επειδή μιλάω μαζί σου, μιλήσαμε και αντί να νιώσω καλά όπως ήλπιζα συνειδητοποιούσα με κάθε σου λέξη πως είσαι πολύ μακρυά από αυτά που νιώθω, ίσως να σου είμαι ξένος και να έχω μπερδευτεί, ούτε και εγώ ξέρω τι παρηγοριά περίμενα πως θα βρώ στα λόγια σου.. πάντως αυτό που έλειπε και ήταν αυτό που με πόνεσε, ήταν η αλήθεια, μου είπες ότι θα μπορούσες να πεις στον καθένα.. γάμησε τα, στεναχωρήθηκα πολύ :(
και πάλι όμως κάτι με κρατάει, κάτι ακόμα υπάρχει που δεν με αφήνει να πω πως δεν υπάρχει τίποτα, αναρωτιέμαι αν είναι η ανάγκη
αύριο θα βάψουμε τις βιτρίνες και η κοπέλα που θα το κάνει θα κάνει και το σχέδιο που είχα δει και με ξετρέλανε! άρα αύριο πρέπει να είμαι ευτυχισμένος :P

βρήκα ένα χαρτάκι εχθές για χριστουγεννιάτικες ζωγραφιές βιτρίνας και σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο αν ζωγραφίζαμε τις βιτρίνες στο μαγαζί.. συνήθως δεν μου αρέσουν αυτά αλλά κάτι μου έκανε το χαρτάκι αυτό, μια εικόνα που είχε μπροστά και γενικά η αισθητική του.. christmassy αλλά λίγο πιο dark.. δεν μπόρεσα να βρω παρόμοια εικόνα πουθενά και έχω κολλήσει, αν πάρω τηλ και μου την ζωγραφίσουν θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος :P οκ λίγο υπερβολικός..
σήμερα πέρασε Εκείνη από το μαγαζί αλλά είχα δουλειά και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πως ήταν εκεί.. μιλήσαμε μόνο λίγο και όταν είδε πως δεν θα είχα χρόνο έφυγε, χάρηκα που την είδα έτσι απρόσμενα αλλά όταν έφυγε ένιωσα κενός.. άλλη μια φορά που δεν μπόρεσα να είμαι αληθινός μαζί της.. ήθελα να την αγγίξω αλλά δεν μπορώ, δεν γίνεται..
σαν μέσα σε όνειρο να προσπαθείς να προσεγγίσεις κάτι μακρινό..
σκέφτηκα να της πω αν θέλει να έρθει να στολίσουμε μαζί το δέντρο η μάλλον να το κάνει αυτή.. θα δω.. 

σήμερα είχα μια κρυφή ελπίδα, μια επίμονη σκέψη πως θα έρθεις..
καθόμουν στο τραπέζι που κάθομαι συνήθως και κοιτούσα τον δρόμο προς τα πάνω, ένιωθα πως από στιγμή σε στιγμή θα σε δω να κατεβαίνεις χαμογελαστή, έχεις αλλάξει χρώμα στα μαλλιά σου και πάντα δυσκολεύομαι τον τελευταίο καιρό να σ' αναγνωρίσω αμέσως, από την μία η μυωπία μου και από την άλλη πως ακόμα να κάνω update την εικόνα που έχω στο μυαλό μου για σένα..
δεν ήρθες και έκανα μια περίεργη σκέψη, πως αυτή η σκέψη που είχα ήταν το ακριβώς αντίθετο από εκείνες τις στιγμές που σκέφτεσαι κάποιον και εκείνος εμφανίζεται, ήτανε όλες οι άλλες φορές που τον σκεφτόμαστε και δεν εμφανίζεται, αυτές οι φορές που ξεχνάμε..

στο προηγούμενο ποστ έγραφα πως έσβησα την φωνή σου μαζί με τις άλλες.. στην συνέχεια της βραδιάς περπατήσαμε για λίγο μαζί μέχρι να χωρίσουν οι δρόμοι μας μετά την δουλειά, και ήσουνα αλλιώς και ήμουνα αλλιώς.. μερικές φορές νιώθω σαν να έχουν ειπωθεί πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί, με ενοχλεί που δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω ποιος είναι ο πραγματικός εαυτός σου, ποια είναι η αληθινή εσύ
αναρωτιέμαι αν κάνεις παρόμοιες σκέψεις η αν είμαι για σένα ανοιχτό βιβλίο, δεν μιλάμε τις τελευταίες μέρες και η απόσταση από την προηγούμενη φορά που βρεθήκαμε σαν να έχει μεγαλώσει πολύ.. από την μια μου λείπεις και από την άλλη βρίσκω μια ανακούφιση στην απουσία σου
προσπαθώ να βρώ υποκατάστατα.. τίποτα όμως δεν μπορεί να μου προσφέρει αυτό που μου προσφέρεις εσύ, περίεργο το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από την στιγμή που σε γνώρισα για πρώτη φορά

σήμερα σε κάποια φάση άνοιξα τον εξαερισμό και για λίγο έσβησαν όλες οι φωνές μαζί και η δική σου, σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν αν έμεναν έτσι σβησμένες
δεν με ενοχλούσε μόνο το περιεχόμενο αλλά ακόμα και ο ήχος..