το τραγούδι στην προηγούμενη ανάρτηση το έψαχνα κάμποσο καιρό, το ακούω συνήθως σε έναν καφενέ κάποιων φίλων αλλά δεν έτυχε ποτέ να ρωτήσω ποιό είναι, το βρήκα σχεδόν τυχαία..
πλησιάζει ο νέος χρόνος και μοιάζει επιβεβλημένο σχεδόν να πάρει κανείς αποφάσεις, new year resolutions κτλπ.. έχω κάνει ένα μικρό πλάνο για το πως πρέπει να κινηθώ στο κομμάτι της δουλειάς, θα έπρεπε μάλλον να κάτσω να τα γράψω με χαρτί και στυλό αναλυτικά για να έχω κάτι που να μπορώ να ακολουθώ κατά βήμα και να μπορώ να ελέγχω την πρόοδο μου αλλά ποτέ δεν έκανα έτσι τα πράγματα, όπως και να έχει όμως ένα σχέδιο έστω και αφηρημένο είναι καλύτερο από το τίποτα..
μου έχει κολλήσει μια εικόνα που δεν βγάζει πολύ νόημα, σαν το νέο έτος (και η ελπίδα που έρχεται με κάθε καινούρια αρχή) να κρύβεται πίσω από κάτι και εγώ πρέπει να ανέβω στους ώμους κάποιου για να το δώ..
διαβάζω το "Φτωχοί" του Ντοστογιέφσκη, στην φάση που είμαι δεν μπορώ να μην βρώ παραλληλισμούς.. δεν θέλω να χω την τύχη του Ντεβούσκιν :Ρ
να θυμηθώ να ψάξω γιατί σε όλες τις υπηρεσίες που δούλευαν οι διάφοροι υπάλληλοι οι προϊστάμενοι είχαν στρατιωτικούς βαθμούς (δούλευαν όλοι για τον στρατό; η κάτι άλλο κρύβεται;)

Ταξίδι με άδεια σακιά

έγινε κάτι κακό εχθές, κάτι που αφορά Εκείνη.. ήταν αναπόφευκτο να γίνει αλλά για μένα έγινε εχθές.. έγινα ψιλοσκατά και δεν μπορούσα να πάω και πουθενά, κοιμήθηκα με την σκέψη της στο μυαλό και μια ξυπνούσα και μια κοιμόμουν, δυό τρεις φορές μπερδεύτηκα και νόμιζα πως το είχα δει στο όνειρο μου, νόμιζα πως θα μπορούσα να επιστρέψω σε έναν κόσμο που θα μπορούσα να ελπίζω αλλά μπά.. η ελπίδα ήταν στο όνειρο τελικά, πολύ περίεργο.. και άσχημο, δεν μπορώ να βρω τίποτα στο οποίο να μπορώ να ακουμπίσω, ούτε καν στις σκέψεις μου

στις πιο άσχετες στιγμές

είχα να πληρώσω κάτι σήμερα και έφυγα για λίγο από το μαγαζί, κατέβηκα προς τα κάτω, πέρασα από στενά δρομάκια είδα μικρά μαγαζάκια, κόσμο, φωνές, μουσική και γεύση γιορτών, η μέρα ήταν φωτεινή και ζωντανή και η διαδρομή τόσο ωραία που ήθελα να την είχαμε κάνει μαζί, να σου κρατούσα το χέρι και να είχαμε περπατήσει μαζί αυτούς τους δρόμους, η επιστροφή φυσικά, μετά την συνειδητοποίηση του οτι μου έλειπες, ήταν σκοτεινή και μίζερη και ας ακολούθησα ακριβώς τον ίδιο δρόμο

δεν έτυχε ποτέ να κόβουμε μαζί ρυθμικά λαχανικά και να τραγουδάμε αλλά από τις πιο όμορφες στιγμές μας είναι όταν φτιάχνω κάτι καινούριο και το δοκιμάζουμε παρέα :) όταν σου αρέσει τα μάτια σου φωτίζονται.. και μοιάζουν να μεγαλώνουν!

η άλλη πλευρά

η άλλη πλευρά της επιστροφής μου..
χάθηκα για λίγο στο παρελθόν του μπλογκ μου άρεσαν πολύ κάποια ποστ:)
αύριο θα σε δω ξανά, φοβάμαι κάπως, είμαι πολύ πεσμένος και δεν ξέρω πόσο φυσιολογικός θα μπορώ να είμαι απέναντι σου, το μόνο καλό με τις γιορτές που πλησιάζουν είναι πως θα φύγεις και έτσι θα περάσει χρόνος μέχρι να σε δω ξανά..
εχθές μου έστειλες κάτι άσχετο κάτι χωρίς νόημα και εγώ ήθελα να αδειάσω πάνω στο άσχετο σου όλα μου τα συναισθήματα, συγκρατήθηκα φυσικά.. μου λείπει κάτι που δεν υπήρχε ποτέ, ένας ιδανικός εαυτός σου που είδα για τόσο λίγο που μοιάζει να τον ονειρεύτηκα

random thoughts και instagram

πλησίαζε η μέρα στο τέλος της και πήγε κάπως καλύτερα από ότι αρχικά φαινόταν, ένα ωραίο τραγούδι έπαιζε στο ράδιο, 80'ς φυσικά..  σκέφτηκα για λίγο πως τα πράγματα δεν είναι και άσχημα, δεν είχα κανέναν πάνω από το κεφάλι μου, η δουλειά είχε πάει καλά.. άκουγα ωραία μουσική και ήμουν ελεύθερος να κάνω ότι ήθελα, ένιωσα ευχάριστα για λίγο.. μετά κάθησα να πιω καφέ και άνοιξα το τηλέφωνο μου και μπήκα στο ίντερνετ και όπως είναι το συνήθειο μου μπήκα fb και instagram, το οποίο instagram έχει γεμίσει γάτες.. γιατί κάνω like σε παρόμοιες εικόνες.. φυσικά η αίσθηση ευφορίας που ένιωθα ήταν καταδικασμένη να διαρκέσει λίγο γιατί είδα μια φώτο που έκανε λάικ Εκείνη και δεν ήταν τπτ σπουδαίο αλλά οι συνδέσεις που έκανε το μυαλό μου με έκαναν να μαυρίσω αμέσως..
φεύγοντας από την δουλειά το μυαλό μου επέστρεφε συνεχώς σε αυτή την αλλαγή της διάθεσης μου, το γιατί να έχω δεμένη την ευτυχία η την ευχαρίστηση μου με κάποιον έξω από τον εαυτό μου, η πιο απλή απάντηση είναι γιατί αυτήν την περίοδο νιώθω όπως νιώθω αλλά και πάλι..
πίστευα πως μεγαλώνοντας όλα αυτά θα γινόντουσαν πιο εύκολα αλλά δεν μπορώ να βρω πολλές διαφορές με τον νεότερο εαυτό μου

πάντα μου κάνει εντύπωση η έλλειψη μουσικής στην πραγματική ζωή, με την έννοια του soundtrack, βγαίνοντας κάθε φορά από χώρους με μουσική στον έξω κόσμο στον δρόμο που δεν ακούς παρά τους ήχους των αυτοκινήτων, πόσο περίεργο μου φαίνεται τα πρώτα λεπτά
συνήθιζα να ακούω playlist στο κινητό αλλά τώρα οι διαδρομές μου είναι μικρές και δεν το κάνω πια
νιώθω πως έχω χάσει (και έχω χάσει) αλλά δεν μπορώ να δω πως θα έμοιαζε η Νίκη, ποια θα μπορούσε να είναι

ένα δάσος από δέντρα φώτα και ανθρώπους! είπα να έχω ένα ενθύμιο από τις νυχτερινές επιστροφές μου, έτσι και αλλιώς η φώτο ποτέ δεν θα μπορεί να βγει τέλεια.. κάποια φορά θα βγάλω και την απέναντι πλευρά..

ήταν να γίνει κάτι σήμερα και δεν έγινε..
κάθησα μετά το κλείσιμο και έγραψα σε ένα χαρτί όλα όσα θα θελα να σου πω, σε ένα χαρτί που είχε μια παλιά παραγγελία, στον πάγκο και όχι στο τραπέζι.. άδειασα σε εκείνο το χαρτί αυτά που είχαν μαζευτεί και όταν το τέλειωσα και το διάβασα κάμποσες φορές το έκαψα, πέταξα τις στάχτες σε ένα τασάκι γιατί είχα πετάξει ήδη τα σκουπίδια, τις γύριζα με την άκρη του στυλό μήπως και έχει μείνει καμιά λέξη η κανένα γράμμα, κάτι που να μπορούσε να προδώσει σε αυτούς που θα έρχονταν αύριο το τι υπήρχε, δεν βρήκα τίποτα

Παίζει ένα τραγούδι στον republic που αγγίζει κάθε χορδή μου και κάθεσαι στο απέναντι τραπέζι, πιο απρόσιτη από ποτέ, έξω βρέχει και είναι όλα μουντά, αν δεν είναι αυτό μοναξιά δεν ξέρω τι είναι..

ανυπομονώ για το αύριο, θα σε δω ξανά..
σήμερα πάλι καθόμουν και κοιτούσα τον κόσμο που κατέβαινε περιμένοντας και ελπίζοντας να σε αναγνωρίσω μέσα στους περαστικούς, η μυωπία μου μου δίνει ελπίδες και από μακρυά σχεδόν κάθε κοπέλα μπορεί να είναι εσύ :P
εχθές περπατούσα με μια φίλη και συζητούσαμε για σένα, ήταν ωραία, μέσα στην νύχτα και το κρύο να περπατάω με μια φίλη και να συζητώ για σένα σαν να είναι κάτι αληθινό, ξέραμε που έπρεπε να φτάσουμε και διαλέγαμε τις μεγαλύτερες διαδρομές για να διαρκέσει περισσότερο η κουβέντα μας, το κρύο ήταν στα όρια του ενοχλητικού..  με πίεζε να δω τα πράγματα αλλιώς, πιο χαλαρά και ακόμα και αν δεν μπορώ να είμαι μαζί σου όπως θέλω να είμαι, να μην στερώ από τον εαυτό μου (αλλά ούτε και από σένα) την ευχαρίστηση του να κάνουμε παρέα..
δεν μπορώ όμως να το δω έτσι δυστυχώς.. μου μοιάζει ψεύτικο και χωρίς νόημα, φίλοι δεν μπορούμε να είμαστε (ίσως εσύ θεωρεις πως είμαστε) τπτ άλλο δεν μπορούμε να γίνουμε, οπότε τι σκατά μένει; γνωστοί; :P
δίεξοδος στο γράψιμο, προετοιμασία για την αυριανή δύσκολη μέρα..

Έχουμε όλοι δύο ζωές:
Την αληθινή, αυτήν που ονειρευόμαστε στα παιδικάτα μας,
Και που εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε ως ενήλικες, πνιγμένη στην ομίχλη.
Την ψεύτικη, αυτήν που μοιραζόμαστε με τους άλλους,
Την πρακτική ζωή, την ωφέλιμη ζωή,
Αυτήν που στο τέρμα της είναι το φέρετρο.


Fernando Pessoa

διάβασα αυτό εχθές και μου φάνηκε αληθινό και ωραίο.. μου θύμισε κάτι παλιότερα ποστ μου με τον Άλλο (ναι συγκρίνω τον εαυτό μου με τον Πεσσόα) το όνομα που είχα δώσει στην μάσκα και στο προσωπείο μας, αυτό που ονομάζει ψεύτικη ζωή ο ποιητής, πάντα με ανησυχούσε αν ποτέ μπορούμε να γνωρίσουμε πραγματικά ένα άτομο ή κάποιος άλλος εμάς, τον αληθινό εαυτό μας, αυτόν που υπάρχει όταν είμαστε μόνοι μας και δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε γιατί δεν υπάρχει κανείς και τίποτα να κερδίσουμε, αν ρίχνουμε ποτέ την μάσκα που φοράμε και για τον ίδιο μας τον εαυτό