υπήρχε ένα ποστ εδώ, αλλά το έσβησα, όλα είναι μάταια

ζεστός καφές και βόλτα

σήμερα τέλειωσα νωρίς.. σχετικά νωρίς.. νωρίτερα από άλλες φορές.. είχα όρεξη για βόλτα, πήρα έναν καφέ από δίπλα και κατέβηκα προς την παραλία, η ώρα άλλαξε και δεν είχε βραδιάσει ακόμα τελείως, φυσούσε λίγο και είχε ψύχρα αλλά μου άρεσε, πάλι μου έκανε εντύπωση η έλλειψη σαουντρακ στον πραγματικό κόσμο, μου αρέσει να κοιτάω τα μακρινά φώτα.. ο καφές μου έκαιγε και άλλαζα συνέχεια χέρια γιατί καιγόμουν, τύλιξα μια χαρτοπετσέτα στο τέλος και κάθε δυο τρία βήματα σταματούσα για να πιω από μια γουλιά, πέρασα από την κάτω πλευρά της ρωμαικής αγοράς, ήταν πολύ όμορφα, ο ουρανός ήταν συνεφιασμένος και δεν φαινόταν κανένα αστέρι αλλά κανά δυο φορές τα μάτια μου σαν να έπαιζαν κάποια παιχνίδια και νόμιζα πως έβλεπα ένα, με το που σήκωνα όμως το βλέμα μου για να το δω πιο καθαρά χανόταν (δεν υπήρχε ποτέ)
ήθελα να περπατούσαμε μαζί και μου έλειπε που δεν άκουγα την φωνή σου αλλά από την άλλη δεν θα θελα να περπατάμε μαζί και αλλιώς να το νιώθεις εσύ και αλλιώς να το νιώθω εγώ, οπότε τουλάχιστον για σήμερα καλύτερα που ήμουνα μόνος :)

αυτές οι τελευταίες μέρες είναι τόσο ωραίες από άποψη καιρού που ακόμα και εγώ που δεν είμαι της ζέστης και του ήλιου και των καφέδων,  νιώθω φυλακισμένος στην δουλειά.. :( έφυγα για λίγο από το μαγαζί εχθές και προχθές για κάτι ψιλοδουλειές και περπατούσα με τον καφέ στο χέρι και με κοντομάνικη μπλούζα και ένιωθα τόσο ελεύθερος, ευχόμουν να μπορούσα να μην επιστρέψω...
έκανα κάτι διαδρομές κοντά στην παλιά μου γειτονιά αλλά την προσέγγισα από τελείως διαφορετικούς δρόμους, ήταν κάπως περίεργο συναίσθημα, όταν έμενα εκεί η διαδρομή μου ήταν πολύ στάνταρ έπαιρνα έναν συγκεκριμένο δρόμο και πήγαινα, τώρα έφτασα από όλα εκείνα τα δρομάκια που έβλεπα παλιότερα αλλά ποτέ δεν είχα περπατήσει
ήξερα από που ξεκινούσαν και που κατέληγαν αλλά πότε δεν τα είχα περπατήσει, τώρα τα εξερευνούσα και καθυστερούσα στην διαδρομή για να προσέξω περισσότερες λεπτομέρειες, μαγαζιά που κάποτε έβλεπα κάθε μέρα και είχαν χάσει την μοναδικότητα τους γιατί ήταν το μαγαζί που είναι πριν από εκείνο που είναι μετά από εκείνο και μετά από αυτό θα στρίψω και θα ανέβω..
τώρα τα έβλεπα σχεδόν όπως βλέπουν οι τουρίστες την ακρόπολη (καθόλου υπερβολικός)
anw ταξίδεψα λίγο πίσω στον χρόνο, στα πρώτα χρόνια που είχα έρθει στην θεσσαλονίκη, ακόμα και ο εαυτός μου μου έμοιαξε ξένος, εκείνος ο εαυτός μου.. τουλάχιστον δεν ένιωσα όπως κάποτε που πίστευα πως ο παρελθοντικός εαυτός μου είναι ο αληθινός και ο τωρινός η σκιά του..
και κάτι ακόμα άσχετο αλλά δεν πειράζει.. πήγα μετά την δουλειά σε ένα σουβλατζίδικο να πάρω ένα σουβλάκι.. θα έπαιρνα σουβλάκι αλλά τα είδα πολύ μίζερα και να έχουν σταθεί για ώρα οπότε πήρα σουτζουκάκι.. έδωσα την παραγγελία και παρακολουθούσα την κοπέλα που μου έφτιαχνε το σάντουιτς και κανα δυο φορές μου ήρθε η επιθυμία να την διορθώσω και να της πω πως πρέπει να το κάνει.. φυσικά συγκρατήθηκα γιατί θυμήθηκα πόσο εκνευριστικό ήταν όταν κάποτε έκαναν το ίδιο και σε μένα.. (φυσικά εγώ θα της έλεγα πράγματα που είναι σωστά σύμφωνα με την εμπειρία μου αλλά δεν έχει σημασία και πάλι ενοχλητικός θα γινόμουν) το σάντουιτς βγήκε λιγότερο απογοητευτικό από ότι περίμενα οπότε ολα καλά..

η ιδανική μορφή

δεν ξέρω (ήθελα να γράψω κσέρω) πως να περιγράψω το πως μοιάζεις, την μορφή σου, την ιδανική μορφή σου, μέσα στην νύχτα προχθές φωτεινή
δεν θυμάμαι να ένιωσα ξανά τόσο έντονα την επιθυμία να σε αγγίξω, να σε φιλήσω
ήμασταν στο μαγαζί κάποιων φίλων και πίναμε, εγώ βότκα και εσύ λικέρ.. ήθελα να πάρω το ποτήρι σου και να ακουμπήσω τα χείλη μου εκεί όπου πριν εσύ ακουμπούσες τα δικά σου, να ενωθούμε έστω και έτσι σε ένα φιλί ετεροχρονισμένο αν αυτή είναι η λέξη που το περιγράφει
είχα ψιλοζαλιστεί γιατί όπως λεν όλοι δεν ξέρω να πίνω (πίνω σπάνια και όταν πίνω ποτό το πίνω λες και είναι αναψυκτικό οπότε με βαράει αμέσως) περπατήσαμε μαζί μέχρι το σημείο που συνήθως χωρίζουν οι δρόμοι μας αλλά συνέχισες ακόμα και με πήγες σχεδόν μέχρι το σπίτι μου, φάγαμε σοκολάτα κάτω από τα φώτα ενός ψιλικατζίδικου και χωριστήκαμε
ακούω τώρα τον παπακωνσταντίνου να τραγουδάει την όμορφη πόλη, τα χλωμά τα φώτα..
όταν είμαστε μαζί είναι σαν να μην υπάρχει τίποτα αλλά όταν χωριστούμε..
μου έριξε μια σφαλιάρα σήμερα η πραγματικότητα, είχα ξεχαστεί για λίγο.. ο ρογκόζιν έλεγε στον πρίγκηπα πως όταν είναι μαζί και τον βλέπει, πιστεύει σε αυτόν αλλά όταν είναι μακρυά αρχίζει αμέσως και αμφιβάλει, μόνο η μορφή του τον έκανε να πιστεύει
όταν είμαστε μαζί και κοιτάω τα μάτια σου δεν βλέπω κανέναν Εκείνον αλλά να που εμφανίζεται όταν δεν σε κοιτώ
η ερμηνεία του Παπακωνσταντίνου έχει κάτι το επικό, και όταν λέει θα γίνεις δικιά μου το λέει με μια conviction, η πόλη θα αλωθεί

θα γίνεις δικιά μου

πήγαμε βόλτα το Σάββατο μετά την δουλειά, χωριστήκαμε για λίγο να περάσουμε από τα σπίτια μας και βρεθήκαμε κοντά στην Καμάρα  (πρωτότυπο μέρος για συνάντηση) ήταν γύρω στις μία και κατεβήκαμε την Ναβαρίνου και πήγαμε προς τον Λευκό πύργο για να περπατήσουμε στην παραλία..
ήμουν κουρασμένος και δεν είχα και πολύ όρεξη αλλά σκέφτηκα πως μετά θα το μετάνιωνα αν δεν ερχόμουν και η βόλτα που δεν θα είχα κάνει μαζί σου θα έπαιρνε στο μυαλό μου μυθικές διαστάσεις, μια ιδανική βραδιά που θα είχα αφήσει να περάσει απλά επειδή ήμουν κουρασμένος, οπότε κατέβηκα..
δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο (ψιχάλιζε και λίγο που και που) και οι μόνοι τύποι που συναντούσαμε ήταν κάτι μυστήριοι.. σε κάποια φάση πέσαμε σε κάτι που έμοιαζε με αγοραπωλησία και αναρωτήθηκες αν θα μας σκότωναν :Ρ σου είπα πως έχω δει αρκετές ταινίες κουνγκ φου στα νιάτα μου και τώρα dragon ball οπότε δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, δεν μας σκότωσαν.. πήγαμε μέχρι το Μακεδονία Παλάς και μου είπες πως θα πηγαίναμε σε μια γέφυρα που είχε εκεί στον δρόμο, δεν είχα ξαναπάει.. ένας τύπος (μυστήριος και αυτός) ήταν στην βάση της γέφυρας και άκουγε μουσική σε ένα ραδιοφωνάκι, ανεβήκαμε, ήταν σαν ταινία.. μου άρεσε πολύ, καθήσαμε για λίγο και βλέπαμε τα αμάξια που περνούσαν, εγώ αναρωτήθηκα για τις διαδρομές τους και εσύ για το αν μας έβλεπαν..

την φώτο δεν την έβγαλα εγώ, την βρήκα στο ίντερνετ.. (είπαμε την επόμενη μέρα κρίμα που δεν βγάλαμε φώτο και πως θα βγάλουμε την επόμενη φορά)
επιστρέψαμε μετά από λίγο.. κάναμε την ίδια διαδρομή.. χωρίς περίεργες συναντήσεις αυτήν την φορά, στην επιστροφή κλείστηκες πάλι πίσω από αυτό το καταραμένο τοίχος που υψώνεις ώρες ώρες και δεν μπορούσα να σε πλησιάσω..  έμοιαζε σαν τυχαία να βρεθήκαμε να περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλον και όχι σαν να είχαμε βγει μαζί..
ήσουν λυπημένη αλλά δεν μου έλεγες το γιατί.. και σε κάποια φάση σταμάτησα να προσπαθώ να σου πιάσω την κουβέντα, η κουκούλα από το μπουφάν σου είχε κατέβει και δεν την ανέβασες, τα μαλλιά σου είναι μακρυά και ωραία..
ένα τηλεφώνημα που δέχτηκες με διέλυσε και με επανέφερε στην πραγματικότητα, ήθελα να φύγω τρέχοντας (ή να σε πετάξω στην θάλασσα ή στα αμάξια)
όταν ήρθε η ώρα που χωριστήκαμε ήταν σχεδόν σαν να μην είχε αφήσει κανένα αποτύπωμα πάνω μας η διαδρομή που κάναμε, τουλάχιστον έτσι ένιωθα εγώ για σένα.. εγώ είχα μετανιώσει που ήρθα και άλλα τέτοια ευχάριστα..
δεν ξέρω τι θα γίνει και πότε θα γίνει αλλά νιώθω πως πλησιάζουμε σε ένα τέλος

απογοήτευσα τον εαυτό μου.. δεν βρήκα την δύναμη να της το πω..
υπάρχουν δικαιολογίες.. αλλά και πάλι.. ο πραγματικός λόγος είναι πως φοβήθηκα, πως θα χάσω έστω και αυτό το ελάχιστο που έχω
λέγαμε ιστορίες και της ανοίχτηκα όσο ποτέ άλλοτε, το ίδιο και αυτή αλλά όλα μοιάζουν να συμβαίνουν μέσα στην φυσαλίδα που λέγεται σαββατοκύριακο όταν βγαίνουμε από αυτό είναι σαν να είμαστε άλλοι..

είδα το Highlander.. είχα κάτι αιώνες ( :P ) να το δω.. παλιά ήταν από τους αγαπημένους μου ήρωες.. πρώτα ο Κόνορ και όταν ξεκίνησε η σειρά ο Ντάνκαν, in the end there can be only one!
πάντα με προβλημάτιζε η πηγή της αθανασίας, με την έννοια από που προέρχονται.. δεν πρόκειτε να αναφέρω τις δύο ταινείες που ασχολήθηκαν με αυτό και η μία ήταν χειρότερη από την άλλη, πρέπει να κάτσω να γράψω ένα φανφίκσιον, αλλά πρώτα πρέπει να βρω ποια μπορεί να είναι η πηγή αυτή.. διάβασα πως πρόκειται να κάνουν reboot και πως θα βγει καινούρια ταινία!