βιαστικό ποστ

ο χρόνος τελειώνει.. βιαστικό ποστ γιατί κλασικά πρέπει να φύγω για την δουλειά, γιατί να γράψω; και για ποιο θέμα; δεν υπάρχει τίποτα, απλά μερικές γραμμές, στο μέλλον όλα θα έχουν διαφορετική σημασία και ποιος ξέρει τι σκέψεις θα γεννηθούν από αυτές εδώ τις γραμμές.



και από αυτό εδώ το τραγούδι..
το είχα κατεβάσει εχθές για μια φίλη και το άκουσα για λίγο πριν της το στείλω και με χτύπησε, μέσα μου βαθειά
μπορεί βέβαια να είναι, να ήταν, όλα ψέμματα αλλά τα ένοιωσα για αληθινά

τα Χριστούγεννα

η σκοτεινιά και η σιωπή
είσαι μακρυά, εκεί που θα ήμουν και εγώ αν..
να με σκέφτεσαι.. μόνο αυτό ελπίζω πια, για όλα τα υπόλοιπα έχω χάσει την ελπίδα και έτσι έπρεπε.. ίσως ακόμα και αυτό να είναι πολύ, να με σκέφτεσαι
αν με σκεφτόσουν, αν με θυμόσουν.. στις μικρές στιγμές σου

και πάλι τίποτα.. Ξεκόλλα, θα θυμάμαι τις μέρες αυτές για να ρωτήσω την επόμενη Εκείνη τι έκανε, τα Χριστούγεννα του 2010

το απόγευμα πριν τα Χριστούγεννα

γιατί επιμένω να πιστεύω και να κυνηγάω ένα ψέμα; ξέρω πως κάποια στιγμή θα την ξεχάσω, ξέρω ήδη πως δεν ήταν η κατάλληλη για μένα, αλλά ακόμα μέσα μου υπάρχουν συναισθήματα, μπερδεμένα δεν είναι έρωτας, αγάπη αλλά κάτι είναι
την θέλω κοντά μου, όχι για αυτό που είναι αλλά για αυτό που πίστεψα πως είναι
υπάρχει κάποιο ψέμα που μπορείς να πιστεύεις ακόμα και αν γνωρίζεις πως είναι ψέμα; κάπως πρέπει να λέγεται αυτό
είναι Χριστούγεννα και δεν με νοιάζει, εχθές κάποιος μου είπε πως το μόνο που με ενδιαφέρει είναι εκείνη, είναι αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα άλλο μέσα μου, καμιά σκέψη κανένα ενδιαφέρον
μια εμμονή..
έρχονται στιγμές που θέλω να πέσω όσο πιο χαμηλά γίνεται, να νιώσω αληθινά αυτήν την μοναξιά χωρίς καμιά ψευδαίσθηση, προσπάθησα να στείλω τους δικούς μου στην πόλη μας, για να μείνω μόνος μου, να είμαι μόνος αυτήν την νύχτα που όλοι υποτίθεται πως είναι με αυτούς που αγαπούν
να είμαι όσο πιο μακρυά γίνεται από αυτό που ονειρευόμουν για αυτήν την νύχτα, μια νύχτα μαζί της
θέλω να κάνω τον πόνο μεγαλύτερο
γιατί; δεν ξέρω.. αλλά πιστεύω πως αυτό πρέπει να κάνω
σε λίγο θα την δω, μια ξένη που της μοιάζει

my constant

we have to go back..

ο ένας

δεν ξέρω γιατί έχω την εντύπωση πως είμαι για σένα ο Ένας, ο μοναδικός, αυτός που πρέπει να είσαι μαζί του, ίσως γιατί μοιάζεις να είσαι εσύ η Μία;

soundtrack of the night

ένα τραγούδι που πρωτοάκουσα απόψε και ψιλοκόλησα..
δεν μπορούσα να καταλάβω λόγω φασαρίας τι έλεγε ακριβώς αλλά από τα λίγα που έπιασα το βρήκα
όμορφες καταραμένες
πρέπει να μεγαλώσω την απόσταση γιατί έτσι πρέπει, αλλά δεν είναι αυτό που θέλω
είχα ρεπό και τα πράγματα θα ήθελα να είναι όπως παλιά για να περάσω μια χαρούμενη ημέρα, σχολούσε 7 και το μόνο που ήθελα ήταν να την πάρω τηλέφωνο και να της πω να βγούμε μια βόλτα, να μην κάτσουμε κάπου, απλά να περπατάμε και να της κρατάω το χέρι..
γελοίο μετά από όσα έχουν γίνει, εξωπραγματικό επίσης, δεν θα δεχόταν, δεν θέλει και το ξέρω αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να θέλω εγώ
θα έρθει όμως η μέρα

μερικές γελοίες κουβέντες

το παν είναι να ξέρεις τον εαυτό σου και το τι θέλεις στην ζωή σου, να έχεις κάποιους στόχους έστω και αόριστους, εγώ πάει καιρός που έχω χάσει τον εαυτό μου και ακόμα περισσότερος από τότε που είχα στόχους
είχα γράψει κάποτε σε ένα ποστ πως θα ήθελα οι στιγμές να μπορούσαν να σταθούν μόνες τους χωρίς να στηρίζονται σε κάποιες άλλες, χωρίς να οδηγούν σε κάποιες άλλες (ή κάτι τέτοιο τεσπα) αλλά τώρα θα ήθελα να είναι όσο εξαρτημένες γίνεται, να πιάσω την άκρη του νήματος από το τώρα και να πάω προς τα πίσω, να με βρω
υπάρχει ένας φόβος πως ακόμα και αν γινόταν κάτι τέτοιο πάλι θα με έβρισκα χαμένο, υπήρξε ποτέ καμιά εποχή που ήξερα τι ήθελα, που ήθελα κάτι; ή ήμουν πάντα έτσι, σβησμένος; δεν μπορώ να θυμηθώ..
κάποτε υπήρχε ένα μυθικό παρελθόν, κάπου που μπορούσα να κοιτάξω για να βρω κάποια γαλήνη, τώρα είναι πλέον πολύ μακρινό και ξένο, δεν ξέρω που να κοιτάξω, ναι υπάρχει το μέλλον αλλά.. όπως έχω ξαναπεί (ή μπορεί και όχι) δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη πως θα το ζήσω..

είχα ρεπό σήμερα και μετά από πολύ καιρό βρέθηκα με τους φίλους μου, με έκαναν να ξεχαστώ κάπως και με έσπρωξαν στο να Την ξεπεράσω, υποθέτω πως όπως με βοήθησαν στο να μπορέσω να Της εκφράσω τα συναισθήματα μου μπορούν να με βοηθήσουν και στο αντίθετο, για σήμερα δούλεψε και δεν έκανα την προσπάθεια χωρίς νόημα που αναφέρω στο προηγούμενο ποστ, ελπίζω να με βοηθήσει και αύριο..
μια μάχη που θα κερδίσω μέρα με την μέρα
μπήκα στην βιβλιοβάρδια ψάχνοντας για κανένα φτηνό και καλό βιβλίο αλλά δεν πήρα τελικά τίποτα, αν και μου έκανε καλό ακόμα και το βιαστικό ξεφύλλισμα. πρέπει να αναδιοργανωθώ και αν δεν μπορώ να βρω τον παλιό εαυτό μου να φτιάξω έναν καινούριο αν και για να το κάνω αυτό πρέπει να βρω ποια είναι η αλήθεια μου τώρα.. δύσκολο έργο..

μαγική ξανά..

μακάρι να έγραφα περισσότερο τον καιρό που ήμασταν μαζί, να είχα κάτι ακόμα, έχω ανάγκη να διαβάσω μερικές όμορφες στιγμές, αληθινές
είναι περίεργο πόσα πράγματα σκέφτομαι τώρα που την έχασα, πόσα θα μπορούσαμε να κάνουμε και τότε δεν τα σκεφτόμουν, πόσες όμορφες στιγμές δεν έζησα γιατί είχα παραδοθεί στην καθημερινότητα
είναι αληθινό πως όταν χάσεις κάτι όχι μόνο το εκτιμάς αλλά μεταμορφώνεται μέσα σου, γίνεται κάτι άλλο, μαγικό και ιερό
επίσης είναι αληθινό πως ακόμα και με αυτήν την γνώση θα έκανα τα ίδια πράγματα, δεν μπορώ να ζήσω την ζωή στο έπακρο, δεν είμαι φτιαγμένος για αυτό

υπήρξαν κάποιες στιγμές εχθές που μπόρεσα και απομακρύνθηκα, που είδα μια ζωή σχεδόν χωρίς αυτήν
αλλά δεν κράτησε πολύ, τελικά όλα επέστρεψαν σε Εκείνη
απόψε θα κάνω άλλη μια προσπάθεια χωρίς νόημα, χωρίς ελπίδα
θα φάω τα μούτρα μου αλλά δεν πειράζει, μέχρι να το ξεπεράσω το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να την αγαπώ
και μέχρι να το ξεπεράσω δεν έχω επιλογή..

χαμένα

μπορεί να παίρνεις τα μηνύματα μου αλλά δεν τα στέλνω σε σένα
τα στέλνω σε Εκείνη που είναι χαμένη μέσα σου

ο παραλήπτης δεν βρέθηκε και το μήνυμα επεστράφη στον αποστολέα

θα καταλήξω κάποτε να σε μισώ, όχι για κάτι που θα μου έχεις κάνει
αλλά επειδή νοιώθω τόσα πολλά

τα ίδια που έγιναν

ο χρόνος δεν είναι μια ευθεία γραμμά άλλα ούτε και ένας κύκλος, η μορφή του μοιάζει πιο πολύ με μια σπείρα, οι στιγμές που επανέρχονται μπορεί να μοιάζουν πολύ με αυτές του παρελθόντος και να μας κάνουν να πιστεύουμε στην κυκλικότητα του χρόνου αλλά είναι ωστόσο διαφορετικές, έστω και ελάχιστα
η μονοτονία αν και μάλλον υποστηρίζει την κυκλικότητα ή τουλάχιστον την βαρετή προβλεψιμότητα ταιριάζει και εδώ
μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα
αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα
και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μην μοιάζει

μακάρι τίποτα να μην γινόταν ποτέ

ένας χρόνος μετά

ένας χρόνος περίπου πριν, όταν δημιούργησα το μπλογκ αυτό.. πόσο άλλαξαν τα πράγματα στην διάρκεια αυτού του χρόνου, βρίσκομαι πάλι όμως λίγο πριν τα χριστούγεννα στην ίδια ακριβώς κατάσταση μόνος, πιστεύω πως και πάλι το μπλογκ θα με βοηθήσει να ξεπεράσω όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα, το γράψιμο δηλαδή..
γενικά η κατάσταση είναι ίδια, όπως και τότε κανένα μέλλον, όπως και τότε καμιά αλήθεια
δεν ξέρω τι σκατά θα γίνει και δεν μπορώ να σκεφτώ, υποθέτω πως ότι είναι να γίνει θα γίνει και εγώ θα το δεχτώ όπως μπορώ, με κάποιον τρόπο θα την παλέψω και θα ζήσω, την δική μου εκδοχή της ζωής
μια ανοιχτή πληγή που δεν μπορώ να σταματήσω να ακουμπάω μου έχει αφήσει Εκείνη

the black swan

ακόμα και χωρίς ελπίδα προσπαθώ, μπορεί να πετυχαίνω το αντίθετο από αυτό που επιδιώκω αλλά δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω, το τίποτα δεν είναι επιλογή

μια σκέψη υπάρχει στο μυαλό μου, μία που υπήρχε πριν ακόμα γίνουμε ζευγάρι, πως δεν είναι η κατάλληλη για μένα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτό να είναι αλήθεια, άρα γιατί παλεύω τώρα; τι θέλω; να επιστρέψω σε κάτι που θα με κάνει μόνο πρόσκαιρα και επιφανειακά ευτυχισμένο; ενώ μέσα μου θα είμαι κενός;
μοιάζει άδικος κόπος
γιατί το θέλω τόσο πολύ όμως;
μόνο εγωισμός;
ή δεν ήμουν τόσο κενός όσο θέλω να πιστεύω;

η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα.. της άφησα ένα σημείωμα στην τσάντα της όταν έφυγα από την δουλειά, μπορεί κανείς να φανταστεί τι της έλεγα
μου είπε απλά πως το βρήκε.. καμιά απάντηση, δεν την αγγίζει τίποτα;; θα έπρεπε να ξέρω αλλά δεν ξέρω
μοιάζει τόσο διαφορετική τώρα που δεν είμαστε μαζί.. Εκείνη..
τα παλιά μου ποστ, πριν τα φτιάξουμε απέκτησαν αργότερα καινούριο νόημα και πιο πρόσφατα ακόμα ένα διαφορετικό νόημα, το απαισιόδοξο αρχικό τους, το αισιόδοξο, χαρούμενο, ανταμοιβής, μετέπειτα και το μάλλον μάταιο τελικό τους
δεν ξέρω τι γίνεται
έχω χάσει τον εαυτό μου για ακόμα μια φορά
θέλω να την πάρω τηλέφωνο και να την ρωτήσω πως μπορεί να μην μου απαντάει τίποτα
πως μπορεί να μην νοιώθει..
τι σαπουνόπερα που το έκανα!

το ψέμα

θα είμαστε πλέον φίλοι..
για να μην την χάσω, για να είμαι κοντά της και να την προσέχω..
επειδή την αγαπάω ακόμα θα είμαστε πια φίλοι

πόσο πολύ πονάω απόψε, που κάθε ελπίδα έχει χαθεί και δεν υπάρχει κανένας
σ' αγαπάω και είμαι μόνος
σ' αγαπάω και σκέφτομαι το αύριο, μόνος

σου έστειλα ένα μήνυμα αλλά δεν είπα τίποτα από αυτά που ήθελα, δεν μπορώ πια αν θέλω να διατηρήσω το ψέμα που συμφωνήσαμε να πιστέψουμε για να υπάρχουμε μαζί στον ίδιο χώρο

round wounds cannot heal except by changing shape

ξύπνησα σήμερα με διάθεση πολύ χειρότερη από ότι τις άλλες μέρες, τα συναισθήματα πιο έντονα και η πραγματικότητα πολύ επίμονη και αληθινή, σκέφτηκα πως με κούρασε η κατάσταση αυτή, να νοιώθω όπως νοιώθω να την παρακαλάω να με αγαπήσει, να θυμάμαι και να πονάω να σκέφτομαι και να πονάω
και επίσης έπρεπε να την βλέπω και για 8 ώρες στην δουλειά, να μιλάει για άσχετα και να έχει αφήσει πίσω της αυτό που είχαμε λες και έχει τελειώσει εδώ και 100 χρόνια, λες και δεν ήμουν τίποτα
τα πάντα είναι μια πληγή, νόμιζα πως ήμουν αυτός που αγαπούσε λιγότερο σε αυτήν την σχέση αλλά μάλλον έκανα λάθος
πριν μπω για δουλειά άλλαξα την wallpaper στο κινητό μου, έβγαλα την φωτογραφία της και έβαλα ένα δέντρο, αυτό το οποία είχα κάποτε και εδώ μέσα, επέστρεψα στα παλιά σε μια προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου πως τέλειωσε
ακόμα την θέλω, ακόμα την σκέφτομαι αλλά είμαι κάπως πιο έτοιμος να προσπαθήσω να απομακρυνθώ
μπορεί βέβαια να είναι απλά λόγω της ημέρας, θα δείξει..

μακρυά

έφυγε για τρεις μέρες.. πήγε στο μέρος εκείνο το οποίο είχα αναφέρει και παλιότερα, τότε αυτό που ήθελα ήτανε να την κάνω να ξεχαστεί και να χαμογελάσει, το είχα καταφέρει, είχαμε μιλήσει και έστω και για λίγο ξέφυγε
δεν έχω πια την δύναμη αυτή, την επίδραση που είχα τότε, αν την έπαιρνα και της μιλούσα μάλλον θα έκανα τα πράγματα χειρότερα τώρα και για Εκείνη και για εμένα
σαν φίλος θα μπορούσα να είμαι κοντά της θεωρητικά για πάντα, έτσι όμως μπορεί και να την έχασα
της έστειλα ένα μήνυμα το οποίο δεν έφτασε, ένα απλό μήνυμα.. για τι κάνεις, όλα καλά;
τι μπορείς να γράψεις; όταν αυτά που θέλεις να πεις δεν μπορείς να τα πεις, γιατί ξέρεις πως ο άλλος δεν θέλει να τ' ακούσει ή ακόμα και γιατί θα ήταν λάθος να τα πεις; κάτι τυπικό
ακόμα και η ίδια η κίνηση του να στείλω.. πρέπει να ξεκολλήσω, να προχωρήσω
δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα όμως που να μην την περιλαμβάνει
μακάρι να μπορούσα να νιώσω φιλία για αυτήν να την αγαπάω όπως παλιά πριν την ερωτευτώ, τότε που η παρουσία της μόνο καλό μπορούσε να μου κάνει
φοβάμαι πως στο τέλος δεν θα νοιώθει απολύτως τίποτα για μένα, η αδιαφορία, ο μεγαλύτερος μου φόβος
επηρέασα καθόλου την ζωή της; έσπασε η μοναξιά μου έστω και για λίγο;

λείπει και είμαι πιο ήσυχος
η παρουσία της δίπλα μου με αναστατώνει με πληγώνει, παρόλαυτα μου λείπει
ταξίδεψα για λίγο, διάβασα διάφορα και χάθηκα..
την τετάρτη θα επιστρέψει, θα την δω και θα με δει..

μπα δεν μου βγαίνει τίποτα αλλά η ανάγκη υπάρχει
σκεφτόμουν το Ντορέ και τα μαλλιά της
τα χέρια της και ένα φιλί, μια προσπάθεια και ένα συγνώμη
το τέλος που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ
το άγνωστο στο οποίο κρύφτηκε, τόσο γρήγορα
πόσο δύσκολο να συγκρατηθώ χωρίς τίποτα να μην έχει τελειώσει μέσα μου

όπως πάντα ο χρόνος
αν είχα μια χρονομηχανή δεν ξέρω που θα ήθελα να πάω, στο μέλλον ή στο παρελθόν;
στο μέλλον που θα την έχω ξεπεράσει ή στο παρελθόν για να κάνω τα πράγματα διαφορετικά ελπίζοντας σε μια αλλιώτικη κατάληξη, μια διαφορετική πορεία που θα συνεχιζόταν ακόμα;
ή μήπως στο παρελθόν για να μην τολμήσω τίποτα και να μην ήμασταν ποτέ μαζί
μάλλον το πρώτο, αν και τότε θα έπρεπε να υποφέρω το κενό και το τίποτα
το παρόν όπως πάντα διαβρώνει το παρελθόν, το μολύνει και με γεμίζει αμφιβολίες
τίποτα δεν μπορεί να μείνει ακέραιο; υπάρχει καμιά στιγμή που να μην εξαρτάται από κάποια άλλη;
όλα χάνονται και θα χαθούν, ακόμα και αυτές οι λέξεις θα θαφτούν, Νοέμβριος του 2010
κάπου είχα ακούσει, διαβάσει ή ίσως και φανταστεί πως ο Νοέμβριος αποκαλείται και χαμένος μήνας ή κάτι τέτοιο γιατί οι μέρες του είναι μικρές
οι μέρες του είναι μικρές, ο μήνας χαμένος αλλά το πρωί πλησιάζει.. χωρίς να φέρνει κάποιο φως αλλά πλησιάζει

αν και νοιώθω πολλά δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να γράψω..
όπως πριν κάποιον καιρό έγραψα πως Εγώ και Εκείνη είμαστε μαζί, θεωρώ σωστό πως σήμερα πρέπει να γράψω πως χωρίσαμε, να το μοιραστώ
να το κάνω αληθινό και ας μην θέλω να είναι

soundtrack of the night

το τραγούδι που άκουγα στο ταξί όταν επέστρεφα
περάσαμε από κάποιους δρόμους που μου θύμισαν πράγματα του παρελθόντος
για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα την αλλαγή, μόνο σε σύγκριση με το τότε μπορώ να νιώσω το σήμερα και δυστυχώς μόνο για στιγμές

το τραγούδι αυτό όταν άρχισε δεν μου πολυάρεσε αλλά όπως περνούσε η ώρα κάτι μου έκανε, ίσως έφταιγε και η διαδρομή και οι σκέψεις που γεννούσε
μου θύμισε επίσης μια συνομιλία με Εκείνη που αφορούσε την ζωή της μετά, μετά από Εμάς

dexter related thoughts

η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, να νοιώσει κανείς πως κάπου ανήκει πως υπάρχει κάποιος που τον καταλαβαίνει και πως δεν είναι μόνος είναι αυτό που φέρνει το τέλος

revolver

χθεσινά

τις τελευταίες μέρες συνδέομαι στο μπλογκ, παρατηρώ.. σκέφτομαι μερικά πράγματα που θα μπορούσα να γράψω αλλά τελικά το αφήνω και δεν γράφω
προχθές δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω
αλλά εχθές είχα δύο διαφορετικές σκέψεις
η πρώτη ήταν για μια παρέα παιδιών που έφαγε πόρτα σε ένα μπαρ
καθόμουν στην στάση απέναντι από το μπαρ και παρατηρούσα τους περαστικούς όσο περίμενα για το αστικό, είδα διάφορους να μπαίνουν στο μπαράκι αυτό και μετά παρατήρησα αυτήν την παρέα, 4 άτομα νομίζω πλησίασαν την είσοδο με κάποιον δισταγμό (ή έστω έτσι το ένοιωσα εγώ) και κάτι μου έλεγε θα φάνε πόρτα και όντως έτσι έγινε, αναρωτήθηκα τι τους είπε ο τύπος στην είσοδο που δεν τους άφησε να μπούνε, υποθέτω κάτι του στυλ πως είναι γεμάτο ή κάτι τέτοιο
ένοιωσα κάπως, ακριβώς απέναντι αλλά σαν να βλέπω ταινία, σε εμένα δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο γιατί είμαι αλλού
είμαι πιο πάνω από εσένα, η ελάχιστη εξουσία σου δεν με αγγίζει LOL
μετά έκανα τις συνηθισμένες σκέψεις μου γεμάτες κακία.. (θυμήθηκα και λίγο καιρό πριν όταν και πάλι παρατηρούσα και δεν πατούσε κανείς εκεί μέσα) όταν δεν θα πατάει μύγα εκεί μέσα θα παρακαλάς να μπει κάποιος, όποιοσδήποτε.. αλλά θα είναι αργά, δύο τρεις μήνες το πολύ του δίνω.. ο πορτιέρης δημοσιοσχετίστας ή ότιδηποτε άλλο είναι έγινε ο villain of the day

η επόμενη μου σκέψη ήρθε αργότερα καθώς έβλεπα την ταινία world's greatest dad, κάτι για την ζωή, πόσο μίζερη είναι στην πραγματικότητα, πόσο μόνοι είμαστε, πως δεν υπάρχει κανένανα νόημα και κάτι τέτοια χαρούμενα
προφανώς επηρεάστηκα από την ταινία αλλά δεν μου είναι και άγνωστα τα συναιοθήματα
άρχισα να βλέπω το Sherlock μια παραγωγή του bbc ο sherlock holmes στο modern day London..

έχω ξεμείνει εδώ και δεν ανήκω πουθενά..

ένα νησί, ένα αστέρι, ένα καράβι, μια κουβέρτα, η ανάσα σου, το φως, ο αέρας
σε λίγο η νύχτα θα τελειώσει και θα έρθω να σε βρω
τα λόγια σου σήμερα με πέθαναν, πρέπει να γίνω αυτός που σου αξίζει
να σ' αφήσω να κοιτάξεις στο σκοτεινό κενό μου
να με οδηγήσεις

σημειώσεις- περιμένοντας

τα παρακάτω τα έγραψα την προηγούμενη βδομάδα στην δουλειά, περιμένοντας να περάσει η ώρα για να μπω, είχα σκοπό να τα περάσω στο μπλογκ εκείνη την νύχτα αλλά προφανώς δεν το έκανα και σήμερα που έχω χρόνο βρήκα την ευκαιρία, λέξεις λέξεις λέξεις
πολλές έχουν χάσει το νόημα τους και άλλες βρήκαν άλλα νοήματα, έτσι είναι τα πράγματα.. (το τελευταίο σχόλιο είναι γενικό και όχι για το κείμενο που θα ακολουθήσει)

έχω μια ώρα μπροστά μου μέχρι να πιάσω δουλειά, ήρθα νωρίτερα για να κάνω παρέα σε Εκείνη, τώρα είναι πάνω και εγώ κάθομαι στα αποδυτήρια, ακούω τραγούδια στο κινητό μου και αποφάσισα να γράψω κάτι, για να περάσει η ώρα αλλά και απλά για να γράψω, πρέπει να γυρίσω ξανά στο "να μην περάσει μέρα που να μην γράψεις μια γραμμή" στον παλιό μου εαυτό, έτσι όπως είναι τα πράγματα το γράψιμο είναι η μόνη μου σύνδεση, η μόνη μου σύνδεση με κάτι άλλο, με το έξω με το διαφορετικό, ακόμα και αν είναι αυτά τα κοινά πράγματα. το γράψιμο ώς πράξη και όχι ως αποτέλεσμα ή δημιουργία. αναρωτιέμαι αν αργότερα θα βγάζω τα γράμματα μου για να τα περάσω στο μπλογκ. χρησιμοποιώ ένα σημειωματάριο της και ένα στυλό της γιατί δεν ήρθα προετοιμασμένος. πρώτα πεθαίνεις από μέσα, νοιώθω κάπως έτσι, έχω παρατήσει τα πάντα και αφέθηκα στην καθημερινότητα μπορεί κάποιος να ρωτήσει πότε έκανες κάτι διαφορετικό; .. σωστά.. αλλά τώρα το νοιώθω πιο έντονα, ίσως γιατί σταμάτησα να έχω όνειρα, η ζωή μου μάλλον δεν θα έχει καμία εξέλιξη.. όσα ήθελα να κάνω μοιάζουν αδύνατα γιατί προέχει το να δουλεύω για να ζήσω, θα είναι για πάντα έτσι; τεσπα δεν μου αρέσει η κατεύθυνση στην οποία οδηγεί το κείμενο αυτό.. dido white flag, φραπές.. φοράω την μπλούζα της δουλειάς, σε λίγο θα είμαι ψητάς. είδα προχθές το πρώτο επεισόδιο του house season 7, ήταν πολύ ευτυχισμένο και χαρούμενο για τα γούστα μου, αναρωτιέμαι τι θα γίνει και θα στραβώσουν ξανά όλα (όπως θα έπρεπε) το τελευταίο επεισόδιο της season 6 έμοιαζε τέλειο, ο house κατεστραμμένος και μόνος έτοιμος να κυλήσει ξανά στα vicodin μέχρι που εμφανίστηκε η cuddy και του είπε πως τον αγαπάει.. happy end??? στο house??? η Κάντι φίλησε το ακρωτηριασμένο μέρος του ποδιού του House, πόσο εύκολο να φιλάς, να αγγίζεις να αγαπάς το τέλειο, και πόσο δύσκολο το ημιτελές το διαφορετικό το άσχημο
το ότι είναι πιο δύσκολο άραγε το κάνει και πιο αληθινό;
σε λίγο πρέπει να ανέβω για δουλειά οπότε κάπου εδώ τελειώνουν οι σημειώσεις, γύρω στις 11 θα είμαι και πάλι ελεύθερος για να κάνω την νυχτερινή μου διαδρομή.. αλλάζει ο καιρός και μου αρέσει :)

nescafe season premiere

εάν αυτό το μπλογκ ήταν σειρά τώρα μάλλον θα βρισκόμασταν στην season 2
στην εικόνα πιο πάνω είναι ο "πρωινός" καφές μου.. το πρωινός σε εισαγωγικά γιατί τον ήπια γύρω στις 4 αλλά δεν έχει σημασία, τότε ξύπνησα, τότε τον ήπια.. πριν λίγο διάβαζα ένα κείμενο του Έκο για την ιδιωτικότητα και την προστασία της και αμέσως μετά έρχομαι και γράφω εδώ :Ρ τι να σημαίνει άραγε αυτό..
αν εξαιρέσουμε έναν Νες που ήπια την προηγούμενη βδομάδα από ένα μπουγατσατζίδικο πακέτο αυτός είναι ο πρώτος ζεστός καφές που πίνω την καινούρια αυτή "χρονιά"
το χρονιά σε εισαγωγικά αλλά είναι περιττό το να εξηγήσω το γιατί..
οι καινούριες σαιζόν των σειρών ξεκίνησαν.. είδα το πρώτο επεισόδιο απο το the big bang theory, έχω δει τα τα δύο πρώτα από house και σε λίγο θα δω το τρίτο.. stargate φίλε μου skeptikisti δεν έχω δει ακόμα γιατί.. (ντροπή μου:( ) δεν τέλειωσα ακόμα.. (!) την πρώτη season.. κατεβάζω την τρίτη του Dexter, τελειώνω την τρίτη του Gossip girl και θα αρχίσω την τέταρτη και ξεκίνησα να βλέπω μια καινούρια σειρά που λέγεται the Event.. μυστηρίου.. no lost this season και αισθάνομαι κάπως lost, η αγαπημένη μου συνήθεια τελείωσε.. :(
σαν να ξεκίνησαν λίγο νωρίς τα κρύα φέτος ή ίσως έτσι να μου φαίνεται..

soundtrack of the night

στην αγκαλιά σου θα θελα για πάντοτε να ζούσα..

οι ζωές των άλλων

μόνο μπροστά στην απώλεια, στην σκέψη πως θα χαθεί αυτό που έχουμε
επέστρεφα
έφυγα από μια καινούρια στάση και πέρασα από νέους δρόμους, τελικά τα πράγματα αλλάζουν
είδα μία μπλούζα που θα ήτανε ωραίο δώρο για Εκείνη
καθόμουν δίπλα στο παράθυρο και φυσούσε, σκέφτηκα το φθινόπωρο και τον χειμώνα που θα έρθουν, τις νύχτες που θα ακούω την βροχή
θα είμαστε μαζί;
μαλώσαμε, θα τα ξαναβρούμε
αλλά το διάστημα που ήμασταν μακρυά ήτανε σαν μια ματιά στο μέλλον που θα είμαστε χώρια
ένοιωσα πόσο μίζερη και άδεια θα είναι η ζωή μου
μια υπενθύμιση μάλλον

η διαδρομή που κάνω με το λεωφορείο τα βράδια που επιστρέφω από την δουλειά, είναι ο προσωπικός χρόνος που μου λείπει, ο χρόνος που είχα με τον εαυτό μου παλιότερα που περίμενα στην Στάση
ανάμεσα σε όλους τους επιβάτες τον καθένα με τα προβλήματα του υπάρχω και εγώ, απόμακρος να νιώθω πως είμαι από αλλού
πως όλοι ζούνε τέλειες ζωές
ξέρω πως δεν είναι έτσι
τέσπα..

πως θα με θυμάται; όταν όλα τελειώσουν;
πως θα με θυμάσαι; όταν όλα τελειώσουν;
η ανησυχία για τις αναμνήσεις της
ποια αλήθεια βλέπει και ποια θα θυμάται
όταν όλα τελειώσουν
δεν τελειώνει ποτέ τίποτα, σε ένα μέλλον είμαστε μαζί για πάντα
και σε ένα παρελθόν δεν γνωριστήκαμε ποτέ
τώρα κοιμάσαι και σου είπα καληνύχτα

μία γυναίκα με ένα πράσινο φόρεμα κάθεται κάτω από ένα δέντρο και κοιτάει κάπου μακρυά, έξω από τον πίνακα, με ανησυχεί που δεν γνωρίζω τι βλέπει και τι περιμένει, ποιον περιμένει
το βλέμμα της

μου είπες να σταματήσω και το έκανα

οι βροχές που ξεκίνησαν και η συννεφιά, το φθινόπωρο που ήρθε, δεν ξέρω αλλά αντί να το βλέπω σαν το ξεκίνημα μιας καινούριας εποχής, σαν το πέρασμα από το παλιό στο καινούριο το βλέπω σαν μια επιστροφή, σαν ένα πισωγύρισμα
όλα θέλω να επιστρέφουν, να πηγαίνουν στο πίσω, τίποτα καινούριο δεν μπορεί να υπάρξει και όσα καινούρια έρχονται θέλω να τα χρησιμοποιήσω για να κερδίσω κάποιες χαμένες στιγμές του παρελθόντος
πάντα τα ίδια..

i can't sleep alone anymore need someone here with me

all i ever wanted and moooreee my dreams are fighting for, never ending nightmare always there instead of you, never ending nightmare punishing me for the things i do, never ending nightmare no escape this time from you..

διαβάζοντας το ποστ του Κέβιν, και ειδικά το σημείο που λέει πως Εκείνη είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει να βλέπει πριν κοιμηθεί και το πρώτο όταν θα ξυπνήσει, σκέφτηκα την δική μου περίπτωση, το έζησα για λίγο καιρό και όντως είναι ωραίο, αλλά μου φαίνεται ακόμα πιο ωραίο, ακόμα πιο σημαντικό αυτό που έζησα μια άλλη νύχτα, πριν να είμαστε ακόμα μαζί, μιλούσαμε στο msn με κάμερα, Εκείνη μάλλον μεθυσμένη, να θέλει να αφήσουμε την κάμερα ανοιχτή όλη νύχτα για να κοιμηθούμε μαζί..
να κοιμάται νωρίτερα από εμένα και εγώ να σκέφτομαι πως θα ήταν αν κοιμόμασταν πραγματικά μαζί καθώς με έπαιρνε ο ύπνος ακούγοντας την βιαστική ανάσα της μέσα από το μαύρο της οθόνης

όλα μοιάζουν να εξασθενούν όταν περάσεις στο μετά
και αυτό που είναι σημαντικό είναι οι ελπίδες που έχεις και τα όνειρα για όσα κάποια μέρα θα γίνουν, μέχρι να φτάσει αυτή η μέρα, μετά δεν ξέρω τι υπάρχει

Mad World - Gary Jules

κάτι πάει πολύ στραβά με μένα..

άρρωστος

σήμερα ήμουν άρρωστος, απο χθές δηλαδή και συνεχίστηκε και σήμερα, δεν τα πάω καθόλου καλά με τις αρρώστιες γκρινιάζω συνεχώς και πιστεύω πως πάσχω από κάτι που κανένας άνθρωπος πριν από μένα δεν το είχε και πως σίγουρα θα πεθάνω..
είχα πυρετό και κάθε φορά που έχω πυρετό μου κολλάνε κάποιες ιδέες στο μυαλό και δεν μπορώ να τις βγάλω, με απασχολούν για ώρες και ώρες και φτάνουν να είναι το μοναδικό σημαντικό πράγμα σε ολόκληρον τον κόσμο
παλιότερα σε μια παρόμοια πυρετική κατάσταση είχα μια αποκάλυψη και πήρα την απόφαση όταν θα ξαναέχω πυρετό να μην πάρω κάποιο χάπι μήπως και έχω την χαρά να ζήσω κάτι παρόμοιο
τελικά εχτές που είχα και σήμερα πήρα χάπια αλλά μέχρι να μου πέσει ο πυρετός το μόνο που μου αποκαλύφτηκε ήταν αυτή η έμμονη ιδέα, τπτ σημαντικό σε σχέση με την προηγούμενη αποκάλυψη
και ενώ ήξερα πως η εμμονή αυτή ήταν λόγω του πυρετού και πως δεν ήταν τόσο σημαντική όσο πίστευα εντούτοις δεν μπορούσα να ξεκολήσω..
τι να πει κανείς;
πέρασα την μέρα μου στο κρεβάτι προσπαθώντας να κοιμηθώ γιατί εχθές δεν μπόρεσα αλλά και πάλι δεν κοιμήθηκα για παραπάνω από καμιά ώρα συνολικά και αυτό σε μη συνεχόμενα 5λεπτα.. γύρω στις δέκα το πήρα απόφαση πως δεν θα κοιμηθώ και άρχισα να βλέπω 24, θέλω να το τελειώσω να ξεμπερδεύω και να κατεβάσω καμιά καινούρια σειρά

Yurei

μια εικόνα που βρήκα σήμερα στην ανεξάντλητη πηγή, Yurei, το Ιαπωνικό αντίστοιχο του φαντάσματος (ή έστω ένα από τα αντίστοιχα) κάτι μου έκανε αυτή η φώτο, όπως και το τι σημαίνει το Yurei, faint or dim soul
όπως και να έχει είναι κάτι χαμένο

τέλειωσε η κατάσταση που με κρατούσε μακρυά από τον υπολογιστή μου και ελπίζω πως από δω και μπρος θα γράφω πιο συχνά εδώ μέσα
μάλλον όλοι φύγατε διακοπές αλλά έχω την ελπίδα πως ο μυστικός αναγνώστης μου είναι ακόμα εδώ και αν δεν το διαβάσει σήμερα θα το διαβάσει κάποτε, ανατρέχοντας στο παρελθόν του μπλογκ.

υπάρχουν αρκετά πράγματα να γραφτούν αλλά όπως πάντα πρέπει να βρεθεί η σωστή στιγμή

υπήρξε μια στιγμή, αργά την νύχτα, πίναμε και ακούγαμε μουσική, άκουσε ένα τραγούδι και της θύμισε κάποιες καταστάσεις, την ρώτησα αν θα ερχόταν ποτέ ο καιρός που θα το άκουγε και δεν θα ένοιωθε τίποτα, μου είπε πως μάλλον όχι
με πείραξε και σκέφτηκα πως δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωτικά δική μου, πάντα κάποια κομμάτια της θα είναι μακρυά
μετά σκέφτηκα πως δεν θα έπρεπε να με πειράζει γιατί ούτε και εγώ είμαι ολοκληρωτικά δικός της, αλλά αυτό δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα
ίσως είναι απλά θέμα εγωισμού, δεν ξέρω

το φάντασμα του παρελθόντος, απλά είναι εκεί, το περίγραμμα αυτού που κάποτε ήταν κάτι

The Subways - Rock`N`Roll Queen rocknrolla soundtrack

ένα τραγούδι που ακούμε στην δουλειά και Εκείνη έχει κολλήσει,
ακούς το τραγούδι ανάμεσα στους ήχους της δουλειάς, προσπαθείς να πιάσεις μερικές λέξεις για να το ψάξεις αργότερα στο google και αν είσαι τυχερός και αυτά που άκουσες όντως ισχύουν το βρίσκεις :Ρ
you are the sun
you are the only one..

και παρακάτω άκουγa αντί για you are so cool, you are so rock and roll
you are so COLD, you are so rock and roll
που μπορεί να ταίριαζε και πιο πολύ!
you are so Coooooolldd you are so Rock n roooll
anw..
κατέβασα και την ταινία (γιατί όπως είδα είναι από το soundtrack της ταινίας ROCKNROLLA) και σε κάποια φάση θα την δούμε

ο ουρανός την νύχτα και το παρελθόν

όταν κοιτάς τα αστέρια βλέπεις το παρελθόν, έχω χάσει το δικό μου και θα ήθελα για λίγο να το δω
να θυμηθώ αυτά που ήθελα, αυτά που ονειρευόμουν
έχω ακόμα πολλά κενά μέσα μου και είχα την ψευδαίσθηση πως Εκείνη θα τα κάλυπτε όλα
πότε θα αρχίσω να πατάω στην γη;

ο ουρανός την νύχτα και το μέλλον

τα δάχτυλα μου αυτόματα πήγαν να σηκώσουν τα γυαλιά μου και συνειδητοποίησα πως δεν τα φοράω! lol
είδα λίγο από την αρχή του knowing με τον Νίκολας Κέητζ, πάλι μπροστά μου τα χαρτιά με τα μηνύματα που βρίσκουν το αληθινό νόημα τους/ μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο όταν έρθει η ώρα
αναρωτιέμαι ποια ήταν η πρώτη ημερομηνία στο χαρτί εκείνο και ποια καταστροφή συνέβη τότε! η δουλειά με έχει κουράσει... έχω βαρεθεί θέλω να φύγω τρέχοντας μακρυά από όλα αυτά..
να πάω διακοπές, ή έστω να κάθομαι σπίτι μου και να μην κάνω τίποτα
προχθές το βράδυ περπατούσα με Εκείνη και είδα το φεγγάρι και ένα καινούριο όνειρο γεννήθηκε, να κάτσουμε μια νύχτα στο σπίτι μου στο χωριό, στην αυλή και να κοιτάμε τον νυχτερινό ουρανό, από εκεί μπορείς να δεις και κάποιο αστέρι
θυμήθηκα τα παλιά, όταν ήμουν μικρός και το έκανα συχνά, τα αστέρια το φεγγάρι, τα σύννεφα και τα αεροπλάνα που περνούσαν που και που, με έκαναν να αναρωτιέμαι πάντα για τον προορισμό τους
μάλλον ξαπλωμένοι σε μια κουβέρτα, να ακούμε μουσική και να κοιτάμε τον ουρανό, το πόσο ανοιχτός και απέραντος μοιάζει, τα αμέτρητα αστέρια και το μοναδικό φεγγάρι ποπό!! μεγαλειώδης παρομοίωση!!! λοιπόν.. τα αμέτρητα αστέρια είναι οι αμέτρητες πιθανότητες και επιλογές μας για το μέλλον και το μοναδικό φεγγάρι ο μοναδικός δρόμος που τελικά θα επιλέξουμε:Ρ ναι... πολύ ωραίο! όνειρα όνειρα και όνειρα..

απόκομμα

έχω παρατηρήσει κάτι περίεργο τώρα τελευταία..
δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήμασταν με Εκείνη πριν να είμαστε μαζί, δεν μπορώ να θυμηθώ την σχέση μας και μοιάζει λες και είμαστε μαζί από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε, καθώς περνάει ο καιρός και θυμάμαι παλιότερες στιγμές βρίσκω μέσα τους τα σημάδια του τώρα
άλλοτε με πιάνει και λέω μακάρι να είχε γίνει όλο αυτό νωρίτερα και άλλοτε λέω είναι καλύτερα έτσι, ο καιρός που πέρασε με προετοίμασε, μας προετοίμασε
μπορεί να είναι και έτσι
τα παλιά ξεθωριάζουν
κάποτε σε ένα ποστ είχα αναφέρει ένα χαρτάκι, με μερικές δικές τις λέξεις, ένα μήνυμα
όταν μου το είχε δώσει περίμενα πως θα έβρισκε το νόημα του όταν κάποτε θα ήμασταν μαζί (αν θα ήμασταν μαζί)
και τώρα που το ξαναείδα παρατήρησα πως δεν βρήκε το νόημα του, ίσως να το έχασε και περισσότερο.. δεν ξέρω τι ήθελα να δω
ίσως απλά είναι μια βλακεία μου
γιατί περιμένω να βρω την αλήθεια που περίμενα σε ένα χαρτάκι και όχι στην πραγματικότητα; και σε αυτό που ζω;
πάντα είχα ένα θέμα πάντως, όταν γράφω κάτι ή όταν το διαβάζω γίνεται πιο πραγματικό για μένα

ένα γεια

είχα καιρό να κάνω αυτό που κάνω τώρα, να είμαι στο σπίτι μου και να μπαίνω στο μπλογκ από τον δικό μου χώρο, με την γνωστή μου στάση συγγραφής.. μου έλειψε, δεν ξέρω τι να πω.. δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο, η γεύση όμως που μου άφησε η νύχτα ήταν μελαγχολική, τπτ με Εκείνη, απλά κάποια πράγματα στην δουλειά..
περιμένω πολλά και απογοητεύομαι, πρέπει να το πάρω απόφαση, τα αφεντικά θεωρούν δεδομένα τα πάντα, τεσπά..
τεσπά(ξανά..) ένα γειά είπα να πω σε όσους ακόμα είναι εκεί έξω
και ένα τραγούδι που μου φτιάχνει την διάθεση, όπως και όλων μάλλον

κοντά σου

είχα παλιά μια ιδεά, μια ιδανική μορφή που για εμένα ήτανε Εκείνη

σχεδόν δεν μπορώ πια να θυμηθώ το παρελθόν και αυτό που έχω τώρα μοιάζει πως υπήρχε από πάντα και θέλω να διαρκέσει για πάντα
αληθινό όπως το νοιώθω
αληθινό όπως το θέλω
αληθινό όπως το είχα ονειρευτεί
αληθινή όπως σε είχα ερωτευτεί
η εικόνα σου όταν κοιμάσαι και ο καφές μας το πρωί
μαζεύω τις στιγμές για τον καιρό που δεν θα μπορούμε να τις ζούμε
κάνω σχέδια και περιμένω
πόσο διαφορετική όμως είναι αυτή η αναμονή απο την προηγούμενη

ανοίξαμε!

το καινούριο μαγαζί άνοιξε επιτέλους, πάνω που πίστευα πως δεν θα άνοιγε ποτέ..
δεν μπορώ να το νιώσω ακόμα δικό μου και το μέρος είναι μεγάλο και ψιλοχάνομαι.. μου λείπει το παλιό μαγαζί με τους περιορισμένους χώρους του που ήξερα πως να κινηθώ.. κάποιο μάθημα για την ζωή πρέπει να βγαίνει από αυτά, κάτι για την υπερβολική ελευθερία μάλλον και την χρησιμότητα των περιορισμών :Ρ
οι πελάτες μπαίνουν σπάνια αλλά είναι λογικό γιατί δεν μας γνωρίζουν ακόμα, κάθε μέρα όμως που περνάει η δουλειά αυξάνεται και πιστεύω πως σύντομα θα είμαστε σε ικανοποιητικό επίπεδο, μέχρι τότε πρέπει όλοι να έχουμε εξοικειωθεί με τον χώρο και τις δουλειές μας για να μπορούμε να δώσουμε το 100%..
τα πράγματα με Εκείνη είναι τέλεια.. εχθές ήμουν πολύ κοντά στο να της αποκαλύψω την ύπαρξη του μπλογκ αλλά συγκρατήθηκα, πιστεύω πως θα ήταν λάθος κίνηση..
τεσπά.. σε λίγο θα αρχίσω να γράφω γλυκανάλατα ποστ για το πόσο ευτυχισμένος είμαι :)

Dengue Fever - Tiger Phone Card

ένα παλιό τραγούδι που μου άρεσε πολύ και το άκουγα συχνά πέρυσι.. πάλι μου ξέφυγε μια μέρα εχθές και δεν το πήρα είδηση, μου την σπάει κάπως αυτό.
προσπάθησα σήμερα να δω το υπόλοιπο new moon αλλά μάταια, το διέκοψα στα 10 λεπτά..
απόψε θα δω με Εκείνη την αγαπημένη της ταινία, a walk to remember, από ότι είδα δεν νομίζω να μου αρέσει και πολύ αλλά δεν πειράζει η συντροφιά της είναι αρκετή, θα ήθελα να δω το Juno μαζί της, αν έχουμε χρόνο θα δούμε και τα δύο..
ευτυχώς που το μαγαζί δεν έχει ανοίξει ακόμα και μπορούμε και περνάμε χρόνο μαζί, γιατί όταν ανοίξει...

έχω έναν φόβο μέσα μου.. πως όλα θα διαλυθούν, ακόμα και όταν είναι κοντά μου δεν μου φεύγει αυτό το αίσθημα, ακόμα και τώρα εύχομαι να ήμουν αλλιώς
λίγο πιο αισιόδοξος

κοντά σου..

20 ιουλίου 2010

αυτό που συμβαίνει είναι απίστευτο.. απίστευτο απίστευτο απίστευτο :)
από εχθές είμαστε Μαζί..
Εκείνη είναι πια μαζί μου, δεν είναι πια μακρινή και απρόσιτη
την κοιτάω και δεν την σκέφτομαι σαν αν είναι στην άλλη άκρη του κόσμου
είναι κοντά μου και είμαι ευτυχισμένος :)
πολύς καιρός για να διαβάσετε και κάτι ευχάριστο εδώ μέσα αλλά τουλάχιστον ήρθε και είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί!
την αγαπάω και μ'αγαπάει και αυτή.. δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο σε αυτόν τον κόσμο..

η επαφή

είναι ερωτευμένη μαζί μου αλλά για κάποιον λόγο δεν θέλει να το παραδεχτεί ακόμα
μου την σπάει που πρέπει να βρίσκουμε λόγους για να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον

η πρώτη χαμένη Εκείνη

ακούω τραγούδια από τα παλιά και σκέφτομαι το παρελθόν, δεν ξέρω αν όλα έχουν χαθεί στο σήμερα, για κάποιον περίεργο λόγο πίστευα και ίσως πιστεύω ακόμα πως αν ήμουν μαζί με Εκείνη, θα έβρισκα ξανά την πρώτη χαμένη Εκείνη

σύντομο

για λίγο κοιμήθηκα με το τραγούδι να παίζει και τις σκέψεις για το αύριο, το σήμερα και το ποστ :Ρ
σήμερα καθαρίζαμε και πάλι.. μου βγήκε η πίστη.. εχθές ήμασταν πολύ άνετα αλλά σήμερα κουραστήκαμε.. μάλλον φταίει και η αϋπνία. και η ζέστη και όλα..
ελπίζω την κυριακή να έχω ρεπό γιατί δεν πάει άλλο

Απουσία

με ένα φόρεμα που μου έμοιαξε υπέροχο, να φυσάει και τα μαλιά σου να πετάνε, πιο όμορφη από ποτέ, γλυκειά, γλυκειά γλυκειά...

αυτή πληγώνει εμένα και εγώ πληγώνω αυτήν
αλλά εγώ πληγώνομαι πιο πολύ ή τουλάχιστον με διαφορετικό τρόπο
η όλη κατάσταση είναι σκατά, σκατά σκατά..

αλλαγή

μια σημαντική αλλαγή έγινε στην καθημερινότητα μου, ανοίγει το boss καινούριο μαγαζί και πηγαίνω εκεί..
είναι πολύ μακρυά από το σπίτι μου και θα τρώω πολύ ώρα στο πηγαινέλα αλλά οκ.. μια αλλαγή
τα πρόσωπα δεν πολυαλλλάζουν, αλλά τουλάχιστον θα έχω γύρω μου αρκετά άτομα που συμπαθώ, σήμερα καθαρίζαμε το μαγαζί και το ετοιμάζαμε για το άνοιγμα, πολύ κούραση
θα ήθελα να είχα μια μηχανή του χρόνου και να πήγαινα δυο τρεις μήνες στο μέλλον, θα ήθελα πολύ να ξέρω πως θα είναι τα πράγματα, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι αυτό το μαγαζί, πως θα δουλεύουμε εκεί και τους καινούριος ρυθμούς που θα πρέπει να αποκτήσουμε και να συνηθίσουμε
έχω άγχος όπως όλοι αλλά επίσης νοιώθω σίγουρος για τον εαυτό μου, θέλω να πετυχει το εγχείρημα αυτό, είναι μια πρόκληση, ελπίζω όλα να πάνε καλά
σήμερα είμαι με τρεις ώρες ύπνο, ξύπνησα στις 7:30, καθαρίζαμε 8 ώρες αλλά δεν νοιώθω κουρασμένος, δεν ξέρω τον λόγο.. νοιώθω κάπως ωραία
με Εκείνη.. θεέ μου.. τι μπέρδεμα.. συνεχίζουμε να βρισκόμαστε λες και τπτ δεν έγινε.. λες και είμαστε φίλοι όπως και πριν, ξέρω πως αν συνεχιστεί έτσι μπορεί να μην την ξεπεράσω αλλά δεν γίνεται να μην την βλέπω, Εκείνη δεν ξέρω πως βλέπει τα πράγματα, λέει πως δεν θέλει να με χάσει, να μην απομακρυνθώ από την ζωή της, πολύ εγωιστικό εκ μέρους της μάλλον αλλά η καινούρια κατάσταση προς το παρόν εξυπηρετεί και τους δύο μας αν και ξέρω πως με κάποιον τρόπο θα πληγωθώ και το φοβάμαι κάπως, τουλάχιστον τώρα όμως είμαι πιο ελεύθερος μαζί της και περνάω πολύ καλά με εξαίρεση τις στιγμές που θυμάμαι πως όλα είναι.. διαφορετικά από αυτό που θέλω
δεν ξέρω τι να σκεφτώ, τι θα έκανα εγώ αν ήμουν στην δική της θέση
μήπως πρέπει να βρω την δύναμη και να απομακρυνθώ; το αναρωτιέμαι αλλά δεν το θεωρώ πιθανό!

Dead and Gone T.I. Ft. Justin Timberlake

της το είπα

η τρίτη 13 Ιουλίου, είναι η πρώτη χαμένη μέρα του μπλογκ.. η μέρα που δεν ανέρτησα τίποτα.. είχα κάποια πράγματα να κάνω.. και δεν μπόρεσα να επιστρέψω πριν τις 12
κυρίως μάζευα κουράγιο και έπινα
είπα επιτέλους σε Εκείνη, πως είμαι ερωτευμένος μαζί της, τελείως διαφορετικά από ότι είχα υπολογίσει αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, της το είπα
έφαγα την χυλόπιτα μου και ηρέμησα..
όχι πως ηρέμησα αλλά λέμε τώρα.. θεωρητικά κάποια στιγμή θα ηρεμήσω

η δεύτερη μου ιδέα

η δεύτερη μου ιδέα, που μου ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα με αυτή σχετικά με το βέλος του χρόνου, είναι απλά μερικές εικόνες, μία κούπα καφέ, ένας τοίχος που πάνω του ακουμπάει η καρέκλα του ήρωα, η αυλή μπροστά του, φθινόπωρο ή χειμώνας, τα δέντρα και τα φύλλα τους, χαρτιά γραπτά και σκέψεις
το πως δεν μπορείς να έχεις προσωπικό χρόνο όταν βρίσκεσαι σε ένα σπίτι με πολύ κόσμο
μία σημείωση που χρόνια μετά σε κάνει να γράψεις μια άλλη σημείωση, κάπως έτσι τεσπα
δεν μπορεί να βγει τίποτα από τα παραπάνω, το πολύ μια παράγραφος σε κάτι μεγαλύτερο που το θέμα του είναι ακόμα άγνωστο

χθες την νύχτα επιστρέφαμε από κάπου και ήταν και Εκείνη, και όπως περπατάμε βλέπουμε μια από εκείνες της μηχανές που βάζεις 50 λεπτά και ακουμπάς τις παλάμες σου και σου λέει πόσο ερωτευμένος είσαι και κάτι τέτοια.. (γελοίο, γελοίο, γελοίο, άι νόου..)
και μου λέει βάλε τα χέρια σου, εγώ άρχισα τις ιστορίες μου για το πως όλα αυτά είναι παιδικά.. πως δεν είμαστε 15 και κάτι τέτοια, πως αποκλείεται να πιστεύει κανείς σε όλα αυτά..
και μου λέει βάλτα πληζ για μένα και τα έβαλα και το μηχάνημα έδειξε πως είμαι full ερωτευμένος, το αποτέλεσμα συνέπεσε με την πραγματικότητα, φυσικά και δεν άλλαξα γνώμη για αυτά απλά η όλη σκηνή μου φάνηκε κάπως, το ότι Αυτή ήθελε να κάνω αυτό το τεστ



ok η μηχανή που έβαλα τα χέρια μου εγώ εχθές δεν ήτανε αυτή αλλά είναι ότι πιο κοντινό μπόρεσα να βρω στο δίκτυο

κοσμοναύτες μαργαριτάρια και ύπνος

turn the lights off in this place
and she shines just like a star
and i swear i know her face
i just don't know who you are
turn the music up in here
i still hear her loud and clear
η αρχή από το closer, μου αρέσει ΤΡΟΜΕΡΑ ΠΟΛΥ!
τελείως άσχετο, όπως όλα στην ζωή βέβαια..

κοιμόμουν το απόγευμα και σε μια φάση ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω την οθόνη του υπολογιστή, έπεφτε το φως πάνω από τις τρυπούλες που έχουν τα στόρια και φαινόντουσαν σαν άσπρα γράμματα/σύμβολα πάνω στο μαύρο της. αναρωτήθηκα το κρυφό μήνυμα όλων αυτών και μετά ξανακοιμήθηκα,
εχθές το βράδυ.. νύσταζα υπερβολικά (θέλω να κοιμάμαι συνεχώς λολ!) αλλά παρόλαυτά, είχα ανοίξει τον υπολογιστή, ήμουν στο μπλογκ και σκεφτόμουν να γράψω κάτι, μιλούσα στο μσν και μετά από προτροπή του Σκεπτικιστή βρήκα το πρώτο επεισόδιο (και μοναδικό προς το παρόν) της σειράς που φτιάχτηκε αποκλειστικά για διανομή μέσω τόρεντ pioneer oneόταν λοιπόν άρχισα να το βλέπω ήμουν σε τέτοια κατάσταση που μετά τα πρώτα 10 λεπτά, είχα κλείσει τα μάτια μου και άκουγα μόνο ήχο.. μπορεί να είχα κοιμηθεί κιόλας, όταν τα άνοιξα τέλειωνε σχεδόν και είχα χάσει τα 2/3, το μόνο που θυμάμαι ήταν soviet union, mars.. soviet union, soviet union.. mars, mars, τέσπα η ιστορία φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα και απόψε μάλλον θα το δώ με προσοχή αυτήν την φορά, η όλη κατάσταση μου άρεσε πολύ! από όταν έπαιξα το mgs3 snake eater που διαδραματίζεται τον καιρό του ψυχρού πολέμου και έχει ένα boss που είναι ένας κοσμοναύτης που έχει ένα θέμα με την φωτιά, έχω κολλήσει με το διάστημα, τους δορυφόρους τους κοσμοναύτες τις κρυφές αποστολές στον αγώνα για την κατάκτηση του διαστήματος και όλα αυτά..μόλις είδα το ποστερ της σειράς κόλλησα!
πριν μάθω τι υποτίθεται πως συμβαίνει με αυτόν τον κοσμοναύτη που εμφανίζεται στο pioneer one πίστεψα πως με κάποιον τρόπο ήρθε από το παρελθόν.. έκανα λάθος όμως.
παρακάτω είναι ο "The Fury" θρυλικό μέλος της cobra unit, ήρωας του β παγκοσμίου πολέμου και boss στο mgs3

και μιας και σήμερα είναι μέρα άσχετων σκέψεων, θα βάλω και μια φώτο που έβγαλα όσο ήμουν Στην Στάση..
καιρό κοιτάω το κτίριο αυτό και μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον, όχι μόνο αυτό αλλά και το διπλανό, οι επιγραφές.. η πρόσοψη..

mekawa pearls..
μου θύμισε κάτι παλιά ντοκιμαντέρ στην ετ3 (μάλλον) που έδειχνε για την αλιεία των μαργαριταριών, τους ψαράδες (αν τους λένε και αυτούς έτσι) κάτι γραφεία στην Σρι Λάνκα και κάτι τέτοια.. εμπόριο.. 80's
και εκείνο το casio από κάτω.. όλα βγάζουν μια μελαγχολία για τα περασμένα, αναρωτιέμαι αν υπάρχει τίποτα στο Τώρα

όλα ανήκουν στο τότε, ήθελα ο Κοσμοναύτης να έρχεται από το χθες, κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό
τέσπα..

βραβείο !!

ακόμα αδυνατώ να συνηθίσω την ιδέα των βραβείων, οκ όμως μας κάνουν να νοιώθουμε καλά! :) και πως κάποιοι μας διαβάζουν.. θενξ Σκεπτικιστή για το βραβείο και από εδώ:)

το βέλος του χρόνου

μερικές εικόνες, σκέψεις.. που θα ήθελα να γίνουν ιστορίες, η πρώτη φανταστική, και η δεύτερη οχι φανταστική
υπάρχει μια έννοια στην φυσική (ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται η ανεξάντλητη πηγή) που ονομάζεται βέλος του χρόνου, the arrow of time, και από ότι κατάλαβα είναι απλά η φαινομενική κατεύθυνση του χρόνου από το παρελθόν προς το μέλλον
λοιπόν με βάση αυτό μια μέρα που περπατούσα σκέφτηκα, το βέλος του χρόνου.. το βέλος του χρόνου.. το βέλος του χρόνου, δεν ξέρω ακριβώς γιατί και μετά μου ήρθε η ιδέα για μια ιστορία, κάπου κάπως κάτι, υπάρχει ένα βέλος (ίσως τεράστιο, γιατί ήταν από το τόξο κάποιου τιτάνα, προφανώς του κρόνου.. ήταν ο κρόνος τιτάνας; νομίζω ναι.. οι πηγές δεν αναφέρουν κάποιο τόξο αλλά οκ..) το οποίο είναι το βέλος του χρόνου και αν χρησιμοποιήσεις ένα τόξο, το οποίο μπορεί να είναι και Το Τόξο για να ρίξεις αυτό το βέλος αλλάζεις την ροή του χρόνου, βασικά σκεφτόμουν ταξίδι στο παρελθόν..
ο ήρωας ψάχνει το θρυλικό αυτό βέλος που έχει την δύναμη να σε ταξιδέψει πίσω στον χρόνο για να αποτρέψει μια καταστροφή η οποία έχει ήδη συμβεί, μάλλον σε κάποιον φανταστικό, μυθικό παρελθόντα χρόνο, ίσως και σε έναν κόσμο περίπου σαν τον δικό μας (εννοώ του παρελθόντος..)
Γλύκα, επειδή αυτός είναι ο τομέας σου ( :) ) πως σου φαίνεται η ιδέα αυτή;;
έχω και μια άλλη αλλά δεν έχω χρόνο να την αναφέρω.. η οποία δεν είναι για φανταστική ιστορία αλλά πιο καθημερινή, ρεαλιστική και όλα αυτά και μάλλον αδιάφορη.. πω.. πρέπει να φύγω!

το πρώτο μου βραβείο!

το οποίο ήρθε αργά βέβαια γιατί το περίμενα από την πρώτη μέρα ή μάλλον από την πρώτη νύχτα :Ρ θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τον Κέβιν που μου το έδωσε!
το βραβείο το τοποθέτησα κάτω κάτω γιατί είμαι μετριόφρων και επειδή δεν ξέρω για πόσο καιρό το κρατάς (μήπως για πάντα;) αποφάσισα να το κρατήσω για.. (τυχαίο διάστημα) έναν μήνα!

Metal Gear Solid Trailer

το σπουδαιότερο παιχνίδι όλων των εποχών..

άκυρο

έξω βρέχει.. και μέσα μου είμαι όπως είμαι
αυτά που σκέφτομαι, οι εικόνες.. η νύχτα που περασε και η αυριανή μέρα
τόσες συνδέσεις και καμιά δεν μοιάζει πραγματική
για κάθε ωραία στιγμή βρίσκω χίλιες άλλες που την ακυρώνουν

η θάλασσα την νύχτα και τα φώτα στην άλλη μεριά
ο κόσμος απέναντι, μακρινός και ευτυχισμένος..

SENORITA-JAMES

ο καιρός πάει να μου χαλάσει τα σχέδια.. τι βλακία! γιατί να αρχίσει να βρέχει τώρα; τεσπά..
το τραγούδι αυτό εκτός από τέλειο, περιέχει τον μυστηριώδη, γεμάτο νοήματα και συμβολισμούς στίχο, don't treat me like a god, treat me like a dog i'll come home to you, to you...
τον σκέφτομαι συνεχώς και ψάχνω κάποιο νόημα, μπορεί κάποιος να μου δώσει μια εξήγηση; μια οποιαδήποτε εξήγηση..

το χαμόγελο σου

θα φύγει για τρεις μέρες.. θα πάει σε ένα μέρος που σφίγγεται η καρδιά της απλά και μόνο στην σκέψη του, μπορώ να φανταστώ πως νοιώθει γιατί υπάρχει και για μένα ένα τέτοιο μέρος, κάπου που δεν υπάρχει καμία χαρά και όταν είμαι εκεί μοιάζουν όλα μακρινά, σκοτεινά και απρόσιτα
δεν της το έχω πει και τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να το είχα κάνει
αυτήν την φορά δεν θα είναι όπως τις άλλες όμως γιατί θα μιλάμε και ελπίζω να μπορέσω να την κάνω να δραπετεύει για λίγο από εκεί, έστω και στιγμές
σκέφτομαι.. τι περίεργο..
πόσες φορές με έχει βοηθήσει με τον ίδιο τρόπο χωρίς να το συνειδητοποιεί
θέλω να την ακούσω να γελάει! ή να δω το χαμόγελο της

σούπα

έχω ένα μικρό πρόβλημα με τις λέξεις τις τελευταίες ημέρες, μάλλον πρέπει να βρω ένα καινούριο είδος ποστ μέχρι να επανέλθω στον παλιό "καλό" εαυτό μου
ο τζούμπεη τρέχει σαν τρελός κυνηγώντας ένα από τα μπαλάκια του
πιο παλιά έβαζα τις φώτο και έλεγα τις ιστορίες τους, μετά ήταν τα μικρά twitter posts, ανάμεσα τους απλά τραγούδια
τι είναι αυτό που θα καλύψει το κενό τώρα;
αυτό που έλεγα κάποτε πως θα γίνει, σχετικά με τα τραγούδια στο μπλογ, έγινε
αντί να ψάχνω στο youtube τώρα βρίσκω εδώ μέσα μερικά από τα αγαπημένα μου και μαζί με αυτά την εκάστοτε διάθεση
ακούω το the greatest, από το my blueberry nights.. ένα από τα ποστ στο οποίο επιστρέφω συχνά
είπα να διαβάσω λίγο σήμερα αλλά δεν μπόρεσα να καθήσω
το μυαλό μου είναι σούπα
έχουν γίνει διάφορα αλλά δεν τα έγραψα γιατί ξέρω πως σε λίγο θα χάσουν το νόημα τους
περνάω μάλλον καλά αλλά δεν μπορώ να νοιώσω τίποτα αληθινά

What Goes Around ... Comes Around - Justin Timberlake - FutureSex/LoveShow

Roberta Flack - Killing Me Softly With His Song

ακόμα ένα soundtrack της νύχτας

Wrestle Jam '88

.



μια ταινία που αξίζει να δει κανείς..

μια σκηνή που μου έκανε εντύπωση για διάφορους λόγους είναι εκείνη που ο Ρουρκ φωνάζει ένα παιδάκι στο τροχόσπιτο του για να παίξουν Νιντέντο και βάζει ένα παιχνίδι πάλης που τον είχε ως playable character και μάλιστα είχε και την special move του εκείνο το πήδημα από την κορυφή των σχοινιών του ρινγκ, στην σύγχρονη εποχή το παιχνίδι εκείνο, η κονσόλα ήταν τόσο ξεπερασμένη (το παιδάκι του μιλούσε για διάφορα σύγχρονα παιχνίδια με 3d γραφικά κτλπ αλλά ο Ρουρκ δεν καταλάβαινε τίποτα) αλλά για τον Ρουρκ ήτανε ακόμα ένα ενθύμιο της παλιάς του δόξας και ένας τρόπος σύνδεσης με τον μικρό, να παίζουν video games..
όλα είχαν περάσει αλλά εκείνος υπήρχε και το παιχνίδι υπήρχε και το παιδάκι υπήρχε και πιθανόν να θυμόταν ακόμα κάποιες ευχάριστες στιγμές που πέρασαν παίζοντας το συγκεκριμένο παιχνίδι

EDIT AT 2:04 am (Σαββάτο)
http://kotaku.com/5158834/the-making-of-wrestle-jam-the-wrestlers-unsung-hero
ένα σάιτ που περιγράφει την δημιουργία του παιχνιδιού

βιαστικό ποστ

μία ανάρτηση της οποίας ο μοναδικός σκοπός είναι να μην χάσω την ημέρα, σχόλασα πριν λίγο και πρέπει να πάω κάπου και δεν προβλέπεται να επιστρέψω στο σπίτι πριν τις 12, οπότε..
είμαι σε ένα ίντερνετ καφέ, πόσο περίεργο μου φαίνεται να μπαίνω στο μπλογκ από εδώ, από τον έξω κόσμο
ζήτησα το πιο απομακρισμένο pc, είμαι ακριβώς δίπλα στο παράθυρο, και σκέφτομαι πως κάποιος μανιακός μου αναγνώστης θα με δει να γράφω και θα πει εσυ είσαι ο commentator? :P
τεσπά..
είχα κάποια σχέδια για σήμερα, όχι Τα Σχέδια αλλά ένα μικρό βήμα προς αυτά.. τα πράγματα άλλαξαν όμως, τεσπά τεσπά..

Rapture - IIO

δεν ξέρω τον λόγο αλλά το τραγούδι αυτό τριγυρίζει στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες, δεν νομίζω να το έχω ακούσει κάπου, απλά το μυαλό μου το ξέθαψε για κάποιον λόγο
ο skeptikistis θα έλεγε (αν θυμάμαι καλά την θεωρία του) πως όταν θυμόμαστε τέτοια άσχετα πράγματα είναι γιατί το μυαλό μας πάει αυτά και άλλα για διαγραφή.
αλλά αν το πάει για διαγραφή πως το θυμήθηκα;
και τώρα που είπα διαγραφή..
κάποτε, τον καιρό που δεν υπήρχαν οι εξωτερικοί σκληροί και εγώ είχα ένα pc με απελπιστικά μικρό σκληρό(και δεν ήθελα να μπω σε διαδικασία να βάλω και άλλον μεγαλύτερο εσωτερικό) είχα βάλει ένα πρόγραμμα που υποτίθεται θα καθάριζε τον σκληρό από άχρηστα αρχεία, που δεν χρησιμοποιούνταν συχνά; (δεν γνωρίζω το σκεπτικό του) και τεσπά αυτό το πρόγραμμα πάει και μου σβήνει την αγαπημένη μου φώτο, (μια φώτο όπου ήταν Εκείνη της εποχής εμ.. εκείνης..) τρελάθηκα και βρίσκω ένα άλλο πρόγραμμα (ή το είχα;) το οποίο ανακτά σβησμένα αρχεία.. και μου ανακτά κάμποσες βλακείες αλλά όχι αυτήν.. Θεέ μου, πόσο είχα τρελαθεί!
εκείνη η φώτο μου άρεσε γιατί με έκανε να πιστεύω..

το όνομα σου σαν προσευχή μια νύχτα που φοβόμουν

δικαιολογίες ή και όχι

και τώρα η συνέχεια..
ένοιωθα τόσο κοντά στην απόφαση, στο ότι έπρεπε να παρθεί
κάθε φορά που το συζητάω με κάποιον νοιώθω περισσότερο σίγουρος και έτοιμος να το αποκαλύψω και να τελειώνω, οι συνέπειες δεν με απασχολούν αλλά όταν περνάει η επήρεια της κουβέντας μένω με αυτό που μάλλον είναι πιο κοντά στην αλήθεια
την πραγματικότητα
ακόμα το σκέφτομαι, περισσότερο από ότι πριν
εχθές όπως επέστρεφα στο σπίτι κοιτούσα τα διάφορα μπαράκια και σκεφτόμουν ποιο θα ήτανε το ιδανικό για την περίσταση
κοιτούσα μέσα και μας φανταζόμουν να καθόμαστε και να μιλάμε
αυτές οι σκέψεις θα με καταστρέψουν, από που γεννήθηκαν όλα αυτά; ποια είναι εκείνη η αρχική στιγμή;
και απο την αρχική στιγμή πάμε στην τελική, την σκέψη εκείνη, την εικόνα που με κάνει να σταματάω
όταν έρθει το τέλος, όταν με αφήσει κομμάτια
για αυτήν την τελευταία σκέψη είμαι πιο σίγουρος από ότιδήποτε
ότι και αν γίνει δεν θα έχει διάρκεια
μπορεί να είναι δικαιολογίες για να μην προσπαθήσω αλλά μπορεί και όχι

the morning post 5

τεχνικά δεν είναι πρωί αλλά στο εσωτερικό ρολόι μου είναι χαράματα, οπότε the morning post!
όπως πάντα στα πρωινά ποστ βιάζομαι να πάω στην δουλειά και δεν έχω και πολύ χρόνο οπότε πρέπει γρήγορα να σκεφτώ και να γράψω αυτά που θέλω.
το ποστ αυτό κανονικά έπρεπε να είχε ανέβει εχθές αλλά η κατάσταση ήταν κάπως λόγο κούρασης και αϋπνίας, στο τέλος κοιμήθηκα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σκεπτόμενος αυτά που ήθελα να γράψω, όταν ξύπνησα σε κάποια φάση αναρωτήθηκα γιατί δεν είδα κάποιο σχετικό όνειρο και έκλεισα τον υπολογιστή.
μερικά πράγματα τριγυρίζουν στο μυαλό μου από εχθές, κάτι που πρέπει μάλλον να γίνει αλλά είναι δύσκολο, φυσικά δεν αναφέρομαι σε κάτι σοβαρό αλλά σε Εκείνη, αυτό που πρέπει να γίνει είναι να δοθεί ένα τέλος με κάποιον τρόπο, ή να εκφραστώ η να το ξεχάσω ξεπεράσω και να προχωρήσω στο μέλλον. δεν έφτασα σε αυτό το συμπέρασμα μόνος μου, με βοήθησε και ένας φίλος, εγώ είμαι ικανός να παραμένω στην ίδια μετέωρη κατάσταση επ' άπειρο. αλλά αφήνω πολλά πράγματα πίσω μου και δεν αξίζει, μάλλον είναι κοινό αλλά αυτό το συναίσθημα με έχει ρουφήξει στην δίνη του και όλος ο κόσμος είναι αυτό. έκανα και κάποιες πιο συγκεκριμένες σκέψεις που μάλλον θα αναφέρω στο αποψινό μεταμεσονύχτιο ποστ
εκτός αν γίνει κάτι και πάω να μπεκρουλιάσω, οπότε αναλόγως με την κατάσταση..

to be continued...

καλοκαίρι

από ότι είδα ένας αέρας ανανέωσης φύσηξε και "όλοι¨ αποφασίσατε και αλλάξατε templates στα blog σας! φταίει η εποχή;
αν βρώ κάτι πιο σκοτεινό από αυτό θα αλλάξω και εγώ:Ρ ή και όχι.. το έχω συνηθίσει έτσι και δεν μπορώ να το φανταστώ αλλιώς
το μόνο που δεν μου αρέσει στο συγκεκριμένο πρότυπο είναι το οτι η κεντρική στήλη των αναρτήσεων είναι πολύ στενή, κατα τα άλλα είναι οκ!
τις τελευταίες μέρες τα πράγματα είναι περίεργα, τις νοιώθω να περνάνε γρήγορα, άλλοτε να με προσπερνάνε και άλλοτε να τις προσπερνώ (ποια η διαφορά;)
άλλοτε να ζω και άλλοτε να περιμένω
σκέφτομαι το καλοκαίρι, είναι από τις λίγες φορές που θα ήθελα να πάω κάπου, διακοπές και δεν μπορώ λόγω δουλειάς, πέρυσι που μπορούσα δεν είχα όρεξη.. τι να πει κανείς;
αυτό που θα ήθελα πιο πολύ (εκτός από το όνειρο που είναι να πάω Στο Νησί) είναι να είμαι κάπου και απλά να κάθομαι.. να λιάζομαι.. να ακούω μουσική, την μέρα να πίνω φραπέδες και το βράδυ μπύρες
ανάμεσα σε όλα αυτά να διαβάζω, να γράφω με στυλό και χαρτί και να μπορούσα να αποτοξινωθώ για λίγο ακόμα και από την μεγάλη μου αγάπη τον υπολογιστή και το ίντερνετ (εξού και το γράψιμο με στυλό και χαρτιά)
αναρωτιέμαι για πόσο θα μπορούσα να αντέξω χωρίς να βαρεθώ από την άλλη νοιώθω πως το έχω ανάγκη



καλοκαιρινό τραγουδάκι.. σε ταξιδεύει (εσύ με ταξιδεύεις εσύ με κυβερνάς.. ή και.. ΟΧΙ)
θα ήθελα να ζω αυτά που υπόσχεται η μελωδία αυτή

P.S καθώς έγραψα καλοκαίρι στον τίτλο συνειδητοποίησα πως είναι το πρώτο καλοκαίρι του μπλογκ..

Σπάσε τον χρόνο- Σαααααααααακηηηηηηηηηςςςς

το ποστ της Κατερίνας με έκανε να θυμηθώ το τραγούδι αυτό και μιας και δεν έχω καμιά βαθιά εξομολόγηση να κάνω απόψε (αν και ανακάλυψα έναν μικρό παράξενο και ωραίο κόσμο κρυμμένο ανάμεσα σε κάτι πολυκατοικίες) είπα να το βάλω!

-είσαι σίγουρος πως πάμε από εδώ;
-εε.. όχι
-έλα ας στρίψουμε από εδώ!
-ωπ!! τι είναι αυτό;;;


Μόνο για μια στιγμηηηηή, να με κοιτάξεεεειιιιςςς

το πρόβλημα

ένας εξωτερικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει πιο εύκολα τα προβλήματα ενός συστήματος από κάποιον που είναι μέρος του συστήματος και του προβλήματος

το σύστημα είναι ο χώρος εργασίας μου, ο εξωτερικός παρατηρητής μια καινούρια κοπέλα και το πρόβλημα πως όλοι εκεί μέσα γινόμαστε ο χειρότερος εαυτός μας.

εχθές που είχα ρεπό σκέφτηκα πως πρέπει να παλέψω και να αντισταθώ (να βγω αντάρτης στο βουνό :Ρ) αλλά σήμερα λύγισα και έπιασα τον εαυτό μου αρκετές φορές να γλυστράει σε συμπεριφορές που δεν θεωρώ δικές μου, προσποιητές και άθλιες
πρέπει να ξεφύγω από εκεί μέσα, όσο μπορώ ακόμα να αντιληφθώ το λάθος

Steve Miller Band - Serenade

ένα τραπέζι δίπλα στον δρόμο, σε ένα μπαρ με φτηνή μπύρα και καλή μουσική
οι μικρές συναντήσεις, φυσούσε και έκανε ψύχρα σκεφτόμουν τις επόμενες καλοκαιρινές νύχτες στο ίδιο μπαράκι, όπως και αυτές που είχαν περάσει
υπήρχε μια εποχή που τα πράγματα ήταν διαφορετικά, πιο απλά και ξεκάθαρα
πρέπει να ελέγξω τις τάσεις φυγής που έχω αναπτύξει και αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί ως πανικός
κάθε τι που υπάρχει
Εκείνη.. Εκείνη, Εσύ
μου αρέσει πολύ η μύτη σου και οι μικρές γραμμούλες κάτω από τα μάτια σου

οι αληθινές στιγμές

και η σημερινή νύχτα θα είχε κάποιο soundtrack, αν και θα ήταν αυτό της χθεσινής αλλά δεν μπορώ να βρω το τραγούδι το οποίο άκουσα, κάποιο που λέει wake up.. wake up... παλιό και όχι καινούριο, γνωστό αλλά το έχω ξεχάσει.. δεν νομίζω όμως πως θα παραμείνει για πάντα χαμένο, κάποια στιγμή θα το ξαναβρώ..
σήμερα είχα ρεπό και πέρασα μάλλον όμορφα, μαγειρέψαμε με κάτι φίλους και μετά φτιάξαμε γλυκό! ήταν ωραία, οκ όπως πάντα το μυαλό μου τριγυρνούσε σε Εκείνη αλλά είναι τόσο συχνό αυτό (μόνιμο μάλλον) που το έχω συνηθίσει πια
καθώς μία κοπέλα άκουγε κάτι τραγούδια και τραγουδούσε νοιώθοντας τα μάλλον στο πετσί της, στην ψυχή της, στην καρδιά της, σκέφτηκα πόσο κακό μας κάνουνε τα τραγούδια και οι ταινίες, πόσο τονώνουν και καθοδηγούν τα συναισθήματα και τις προσδοκίες μας, πόσο μεγεθύνουν την πραγματικότητα
και οδηγούμενος από αυτήν την σκέψη οδηγήθηκα σε μία άλλη που μου φαίνεται αρκετά αληθινή
οι πιο αληθινές στιγμές μου με Εκείνη είναι αυτές που ζω μακριά της, ακούγωντας κάποιο τραγούδι με τις σκέψεις μου να τριγυρνάνε γύρω από αυτήν
γράφοντας για αυτήν εδώ μέσα ή γενικά κάπου αλλού και όχι οι στιγμές που ζω όταν και Εκείνη είναι παρόν
οι στιγμές που ζω με την ιδέα της, όπως πάντα.. τέσπα..

το soundtrack της νύχτας 2

ένα τραγούδι που άκουσα όχι στο ταξί στον δρόμο της επιστροφής αλλά σε ένα μαγαζί που καθόμουν.. και πάλι καθώς το άκουσα ήξερα πως αυτό έπρεπε να βάλω στο σημερινό ποστ

τα πράγματα τελειώνουν μια φορά

Ένοιωσα ένα γνώριμο συναίσθημα και επέστρεψα σε ένα παλιότερο ποστ, πως να περιγράψεις τα ίδια πράγματα με διαφορετικές λέξεις; όλα είναι γνωστά
και όλα καταλήγουν στο ίδιο μοναδικό σημείο

Εχθές όταν άρχισε η καταιγίδα σκέφτηκα αυτά που είχα γράψει στο "μεσημεριανό ποστ" ξέρω την συνέχεια δυστυχώς.. βασικά σκεφτόμουν το σκοτάδι της νύχτας που θα ερχόταν (και την συμβολική του σημασία) αλλά όταν άρχισε ο ουρανός να σκοτεινιάζει από τα σύννεφα και να βρέχει λέω lol αυτό είναι ένα σημάδι.. πως όλα θα πάνε σκατά, ήθελες και υποσχέσεις από το φως.. τστστσ

και διάφορα άλλα που θα γραφτούν αργότερα...

μεσημεριανό ποστ

έχει αλλάξει λίγο τις τελευταίες μέρες το πρόγραμμα που είχα παλιότερα για την δημοσίευση των αναρτήσεων, συνήθως αναρτούσα κάθε νύχτα μετά τις 12, γύρω στις 3 το πιο συνηθισμένο..
τώρα επειδή δουλεύω διαφορετικά ωράρια στην δουλειά και μπορεί να είμαι και πιο νωρίς σπίτι αναρτώ διαφορετικές ώρες, εξακολουθώ φυσικά να ακολουθώ τον κανόνα που έθεσα στον εαυτό μου, της καθημερινής δημοσίευσης..
το ποστ αυτό είναι αυτό το οποίο σύμφωνα με το παλιό πρόγραμμα θα έγραφα εχθές το βράδυ, και λογικά απόψε το βράδυ μετά την δουλειά θα αναρτήσω κάτι καινούριο (ελπίζω περισσότερου ενδιαφέροντος:Ρ) ποιος ξέρει τι θα γίνει μέχρι εκείνη την ώρα..
εχθές όταν ήμουν κάτω, έπεσα σε μια συγκέντρωση/πορεία της χρυσής αυγής.. δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου την ιδεολογία τους και πως πραγματικά πιστεύουν αυτά που πιστεύουν, ντυμένοι όλοι σαν καμιά παραστρατιωτική οργάνωση και σημαίες με έναν μαύρο μαίανδρο σε κόκκινο φόντο που όπως ανέμιζαν μπορούσες να τις μπερδέψεις με την χιτλερική σβάστικα, ποια είναι η θέση τους στο σήμερα; τεσπα..
η μέρα είναι φωτεινή, όπως όλες οι μέρες, μακάρι να μπορούσα να πάρω κάποια υπόσχεση από αυτό το φως, πως θα διαρκούσε και πως κάτι όμορφο θα γεννιόταν
ξέρω την συνέχεια, δυστυχώς

το ξύπνημα του αληθινού εαυτού

καθώς έβλεπα διάφορα βίντεο στο youtube σχετικά με το Metal Gear Solid: Peace Walker και διάβαζα την ιστορία στο metal gear wiki, ανακάλυψα κάτι που με έκανε να νιώσω κάπως περίεργα, γιατί αυτό το κάτι το είχα σκεφτεί και εγώ παλιότερα, σε άλλο πλαίσιο φυσικά αλλά οι ομοιότητες είναι τρομερές.. ακολουθεί λοιπόν η ιστορία..
στο PW λοιπόν σε αντίθεση με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, οι αντίπαλοι μας και εννοώ τα bosses είναι μη επανδρωμένες πολεμικές μηχανές εξοπλισμένες με Α.Ι (τεχνητή νοημοσύνη)και το final boss, metal gear peace walker, έχει την πιο εξελιγμένη Τεχνητή νοημοσύνη από όλα, όχι μόνο γιατί είναι το τελευταίο boss που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και άρα πρέπει να είναι πιο δύσκολο αλλά και για λόγους που εξυπηρετούν την ιστορία του παιχνιδιού.το PW έχει τόσο εξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη γιατί η "δουλειά" του είναι σε περίπτωση επίθεσης με πυρηνικά όπλα (βρισκόμαστε στα 70's κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου cold war yeeeaaaah.. ) να μπορέσει να αντεπιτεθεί επιλέγοντας τον κατάλληλο στόχο για αντεπίθεση και να ξεκινήσει την πυρηνική αντεπίθεση.the theory of deterrence, δεν μπορώ να θυμηθώ πως το λένε στα ελληνικά.. κυριαρχούσε εκείνη την εποχή, και έλεγε πως καμία χώρα δεν θα χρησιμοποιούσε πυρηνικά (λογικά) γιατί αν το έκανε η αντίπαλη χώρα που είχε εξίσου εξελιγμένο πυρηνικό οπλοστάσιο θα έκανε το ίδιο και θα καταλήγαμε σε έναν ολοκληρωτικό πυρηνικό πόλεμο που μάλλον θα άφηνε τον πλανήτη κατεστραμμένο, ή κάπως έτσι..κάποιος στον κόσμο του παιχνιδιού σκέφτηκε πως αυτό δεν ήταν απαραίτητα αληθινό γιατί ο άνθρωπος δεν δρα με βάση την λογική και είναι πιθανόν να μην ανταπέδιδε το χτύπημα με τον φόβο του ολοκληρωτικού πυρηνικού πολέμου,έτσι η χώρα που θα έκανε το πρώτο χτύπημα θα είχε το πλεονέκτημα και στην ουσία η theory of deterrence δεν λειτουργούσε, και δεν λειτουργούσε λόγω του ανθρώπινου στοιχείου, σκέφτηκε λοιπόν πως η απόφαση για την αντεπίθεση δεν θα έπρεπε να μείνει στα χέρια των ανθρώπων αλλά στα χέρια των μηχανών, μηχανών που απαλλαγμένες όπως είναι από το συναίσθημα θα λειτουργούσαν με βάση την λογική, έτσι θα ήταν μαθηματικά σίγουρο πως οποιοδήποτε χτύπημα θα έβρισκε ανταπόδοση, μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να λειτουργήσει η deterrence theory..έτσι αποφάσισαν να φτιάξουν μια πολεμική μηχανή ικανή να εκτοξεύει πυρηνικά από οποιοδήποτε μέρος της γης και επίσης ικανή να επιλέγει τους στόχους ώστε να μεγιστοποιεί την επίδραση του χτυπήματος και όλα αυτά χωρίς το ανθρώπινο στοιχείο να επεμβαίνει.
αυτή η πολεμική μηχανή ήταν το Peace Walker, προφανώς ονομάστηκε έτσι επειδή μπορούσε να περπατάει και επειδή ήταν το εγγυητής της ειρήνης..στο σημείο αυτό μπαίνει η Dr. Strangelove..διακεκριμένη επιστήμονας στον τομέα της Τεχνητής νοημοσύνης.. γίνεται η υπεύθυνη για την ανάπτυξη του εγκεφάλου του Peace Walker, σαν πρότυπο για τον Εγκέφαλο παίρνει την προσωπικότητα της Boss, ενός από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στο σύμπαν του παιχνιδιού που σκοτώθηκε δέκα χρόνια πριν (το 1964.. εκείνη την μαύρη χρονιά..), την επιλέγει γιατί ήταν γνωστή για την στρατηγική της σκέψη, την αυτοθυσία της, τον πατριωτισμό της ,την διαίσθηση της κτλπ.. το μόνο κατάλληλο άτομο! αλλά επίσης και για κάτι ακόμα..η Strangelove ήταν "λίγο" in Love με την Boss, και όταν η Boss σε μία τελείως αψυχολόγητη ενέργεια αυτομόλησε στους Σοβιετικούς και πέθανε προδίδωντας την πατρίδα της, την άφησε μόνη της, χωρίς απαντήσεις.. το γεγονός αυτό δεν μπορούσε να αφήσει την Strangelove να ησυχάσει.. έπρεπε να μάθει γιατί.. ΓΙΑΤΙ.. γιατί η Boss έκανε κάτι τέτοιο..
και έτσι λοιπόν όταν της δώθηκε η ευκαιρία να αναπτύξει την τεχνητή νοημοσύνη του PW, επέλεξε σαν πρότυπο την Boss και επειδή ήταν η πιο κατάλληλη αλλά και γιατί κατά κάποιον τρόπο θα την έφερνε στην ζωή και θα μπορούσε να μάθει επιτέλους την απάντηση της!
ο τρόπος με τον οποίο έφτιαξε την προσωπικότητα του PW να μοιάζει με αυτήν της Boss? μάζεψε όλα τα στοιχεία που είχε η CIA στην διάθεση της για αυτήν, ψυχολογικά τεστ, κείμενα της, αναλύσεις των αποστολών της κτλπ.. και επίσης βασίστηκε στην προσωπική τους γνωριμία
στο τέλος του παιχνιδιού καταλαβαίνουμε πως η προσωπικότητα του PW ήταν πραγματικά αυτή της Boss γιατί η μηχανή επιλέγει να καταστραφεί από το να καταστρέψει τον κόσμο..(The Boss, a true patriot who saved the world.. )
τι σχέση έχουν όλα αυτά με αυτό που είπα στην αρχή; αυτό το κάτι που είχα σκεφτεί και εγώ νωρίτερα;
λοιπόν μερικά χρόνια πριν, ίσως δύο, ίσως τρία.. είχα αρχίσει να γράφω μία ιστορία η οποία όπως όλες μου οι ιστορίες έμεινε στην μέση..
σε αυτήν την ιστορία, κάποια εταιρεία έχει βγάλει ένα πρόγραμμα για υπολογιστή που σου επιτρέπει να φτιάχνεις τεχνητές προσωπικότητες και να μιλάς μαζί τους, και είναι τόσο εξελιγμένο που μιλάν σαν πραγματικοί άνθρωποι, με το πρόγραμμα λοιπόν αυτό ο κεντρικός ήρωας δημιουργεί την προσωπικότητα μιας αγάπης του που χάθηκε, αφήνοντας του όπως είναι φυσικό πολλά αναπάντητα ερωτήματα.. θέλει να την φέρει πίσω όχι μόνο για να την έχει και πάλι στην ζωή του έστω και με αυτόν τον τρόπο αλλά κυρίως για πάρει τις απαντήσεις του.. υπάρχουν κάποιες ομοιότητες σωστά;; και κάτι ακόμα.. το όνομα της προσωπικότητας στην ιστορία μου ήταν ... Strange Dawn.. αυτό και αν είναι κάτι!!! αναρωτιέμαι που βρήκε τις σημειώσεις μου ο Kojima! :P
επίσης.. εδώ σταματάνε οι ομοιότητες και λέω μερικά στοιχεία από την ιστορία που μου άρεσαν..
η εταιρεία που έβγαλε αυτό το πρόγραμμα το έκανε όχι μόνο για αυτό αλλά γιατί το χρησιμοποιούσε σαν μια πλατφόρμα δοκιμής για την ανάπτυξη της πρώτης Τεχνητής νοημοσύνης στον κόσμο, υπήρχαν διάφοροι monitors που παρακολουθούσαν τους χρήστες και τις συνομιλίες με τις προσωπικότητες τους για να ανακαλύψουν σημάδια που να δείχνουν πως κάποια προσωπικότητα εμ.. ξύπνησε και άρχισε να σκέφτεται αυτόνομα..
η monitor που παρακολουθούσε των ήρωα μας,παρατηρούσε πως η προσωπικότητα που είχε φιτάξει ο χρήστης έμοιαζε πολύ με τον χαρακτήρα της και έδινε απαντήσεις που θα έδινε και αυτή, αν και δεν ήταν αυτή, αυτή η οποία έχασε ο χρήστης (δεν ξέρω γιατί έμοιαζαν..) έβρισκε επίσης πως η προσωπικότητα ήταν τόσο τέλεια που έκανε την δουλειά της άχρηστη..
οι monitors ήταν εκεί για να παρακολουθούν μήπως γίνει κάτι ασυνήθιστο και υποτίθεται να επεμβαίνουν αν οι προσωπικότητες κολλούσαν και δεν μπορούσαν να απαντήσουν όπως θα έπρεπε για να μην πληγεί η αξιοπιστία της εταιρείας και του προγράμματος, δεν γνώριζαν πως στην ουσία έψαχναν να βρούνε σημάδια για το ξύπνημα του "αληθινού" προγράμματος..
επίσης οι χρήστες δεν είχαν ιδέα πως παρακολουθούνταν..τέσπα τέσπα.. πολυλόγησα πάλι..
σίγουρα και κάποιος άλλος έχει σκεφτεί κάτι παρόμοιο.. τι ιδέα όμως, είμαι σίγουρος πως θα αποδειχθεί αληθινή, κάποτε θα ψάχνουμε τις απαντήσεις μας στις μηχανές (όχι πως δεν το κάνουμε ήδη) και θα αφήνουμε τους ανθρώπους ακόμα και αν είναι δίπλα μας

-εσύ μου λές έτσι αλλά η προσωπικότητα σου (το πρόγραμμα) λέει αλλιώς.. ποιον από τους δύο σας να πιστέψω;;;
-εμένα.. εγώ είμαι αληθινός!!!
-αληθινός.. εσύ αλλάζεις.. πως μπορείς να είσαι αληθινός; δεν είσαι αυτός που γνώρισα, είσαι ένας άλλος άνθρωπος πια αλλά η προσωπικότητα.. είναι όπως στην αρχή, όπως σε θυμάμαι..
-είσαι ΤΡΕΛΗΗΗΗΗΗΗΗ
-και εσύ είσαι κάποιος ΑΛΛΟΟΟΟΟΟΟΣΣΣ

κάπως έτσι τελοσπάντων..
και μια ωραία εικόνα για να επιστρέψουμε στο κλίμα του MGS, η Boss και ο Snake στο λιβάδι στο οποίο την σκότωσε, από τις πιο συγκινητικές στιγμές της σειράς..

το soundtrack της νύχτας

αυτό το τραγούδι έπαιζε όταν μπήκα στο ταξί, επιστρέφοντας στο σπίτι, hotel california
όταν το άκουσα είπα, βρήκα τι θα βάλω σήμερα στο ποστ, αυτή είναι η μουσική της σημερινής βραδιάς
κάθε φορά που τελειώνει κάτι, μία έξοδος.. η δουλειά ή οτιδήποτε άλλο κάθομαι στον δρόμο της επιστροφής σιωπηλός και σκεφτικός, ρουφάω τα γεγονότα της ημέρας, τα συναισθήματα τις εικόνες και τα αφήνω μέσα μου να καθήσουν, ξέρω πως από αυτά θα γεννηθεί κάτι.
η σημερινή νύχτα ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα, όταν ξεκίνησε με το μήνυμα, είχα μια πολύ διαφορετική ιδέα για το πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα
θα πηγαίναμε κάπου εγώ και Εκείνη, θα πίναμε θα μιλούσαμε θα γελούσαμε και θα φεύγαμε έχοντας ζήσει ο καθένας κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έζησε ο άλλος, μια τυπική έξοδός μας δηλαδή.
τα πράγματα άλλαξαν όταν αποφάσισα να προσκαλέσω και μια κοινή μας γνωστή..
πως μου ήρθε αυτό; τελείως αντίθετο με αυτό που φυσιολογικά θα ήθελα, να την έχω αποκλειστικά δική μου χωρίς τρίτους..
το έκανα όμως και αποδείχθηκε σοφή απόφαση
είχαμε τον δικό μας χρόνο μέχρι να έρθει η άλλη κοπέλα και όταν ήρθε, με έκανε να είμαι πιο χαλαρός και να φύγει η ένταση που νοιώθω όταν είμαι μόνος με Εκείνη. Εκείνες τις στιγμές μιλάω για διάφορα και άσχετα, για τα πάντα εκτός από αυτό που με τρώει πραγματικά και όταν ήρθε εκείνη(όχι Εκείνη) μπόρεσα να είμαι αληθινός γιατί μαζί της δεν χρειαζόταν να αποφεύγω πια εκείνο το θέμα αλλά να συζητήσω πραγματικά για άλλα πράγματα, έξω από τον μικρό μου κόσμο
σε κάποια φάση Εκείνη έπρεπε να φύγει και έτσι έμεινα εγώ με την γνωστή μας, τότε άρχισε και το πιο ενδιαφέρον μέρος της βραδιάς, δεν ξέρω(και ακόμα απορώ) γιατί έδειξα τόση εμπιστοσύνη.. ίσως φταίνε οι μπύρες, ίσως ήταν η ανάγκη αλλά της ανοίχτηκα και της είπα όσα νοιώθω για Εκείνη, αυτά που μπορεί να φαίνονται ξεκάθαρα αλλά δεν είναι
από ότι κατάλαβα και μου είπε το υποψιαζόταν
στο τέλος της κουβέντας και αφού είχαμε αφήσει το θέμα αυτό από ώρα και εκείνη μου μίλησε για δικά της και μου χάρισε με την σειρά της την εμπιστοσύνη της, ένοιωσα πως κέρδισα μία φίλη
ίσως είναι νωρίς ακόμα να το πω αλλά δεν μπορώ να την σκέφτομαι πια σαν μια γνωστή μετά από όλα αυτά
πόσο μπορεί να αλλάξει μία συζήτηση τις σχέσεις των ανθρώπων, την ρώτησα πως θα την δω αύριο στα μάτια
θα είναι σαν να την βλέπω για πρώτη φορά και σαν να με βλέπει για πρώτη φορά
οι αρχικές μου προσδοκίες ήταν άλλες, αφορούσαν όλες Εκείνη
αλλά αυτά που έγιναν με άφησαν περισσότερο ικανοποιημένο και γεμάτο
να ανακαλύπτεις έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορείς να συνδεθείς πραγματικά μετά από μια πολύ σύντομη γνωριμία, μοιάζει σχεδόν μαγικό
ήταν κάτι που χρειαζόμουν
ο Τζούμπεη κάθεται στο μπαλκόνι και κοιτάει κάτω στον δρόμο, δεν έχει ιδέα οτι μιλήσαμε σήμερα για αυτόν.. είναι ένα μικρό διάσημο γατάκι!

p.s ακόμα να διαβάσει το βιβλίο που της έδωσα...

κάτι ανέλπιστο..

η χαρά που μου έδωσε ένα ασήμαντο μήνυμα από Εκείνη
δείχνει πόσο απελπισμένος είμαι :Ρ τι σημασία έχει όμως;
θα είμαστε μαζί και αυτό όπως και να το δεις δεν είναι και τόσο άσχημο..
ελπίζω να μην με πιάσει καμιά τρέλα και της πω καμιά μαλακία

το τώρα και το μετά

ώρες ώρες, όταν βρίσκομαι χαμένος στην καθημερινότητα και στην απουσία στόχων και προσδοκιών, όταν το σήμερα δεν με ικανοποιεί πιάνω τον εαυτό μου να πιστεύει πως όλα γίνονται για κάτι άλλο, άγνωστο και μακρινό, μελλοντικό
κάτι θα γίνει και το σήμερα και το εχθές απλά είναι η προετοιμασία

λίγο μετά το ξανασκέφτομαι και λέω απλά είναι η βλακία σου, τίποτα δεν θα γίνει αύριο, αν ζεις την ζωή σου περιμένοντας
αν είσαι σε αναμονή χάνεις το τώρα που είναι πιο αληθινό (και ίσως το μαναδικά αληθινό) από όλα τα αύριο που δεν έρχονται ποτέ

δεν βγάζω άκρη και ούτε θα βγάλω ποτέ

ο λαβύρινθος

παιδικοί εφιάλτες

μια μηχανή που σταματάει τον χρόνο

μου ζήτησε ένα βιβλίο εχθές..
είναι δύσκολη η επιλογή, ποιο να της δώσω; αυτό που πραγματικά θα ήθελα να της δώσω είναι ο Ηλίθιος, το αγαπημένο μου βιβλίο και αυτό που έχω προτείνει σε όλους όσους σημαίνουν ή σήμαιναν κάτι για μένα (αν και κανείς δεν το διάβασε) αλλά αν το έκανα, θα σήμαινε πολλά
και η πιθανότητα να μου το επέστρεφε χωρίς να το διαβάσει (μεγάλη πιθανότητα) θα με έκανε να την δω κάπως περίεργα, θα το θεωρούσα σχεδόν προδοσία, και δεν θέλω να το ρισκάρω..
οπότε θα της δώσω κάτι με το οποίο δεν είμαι ιδιαίτερα δεμένος συναισθηματικά, σκέφτομαι τον Ευγένιο Ονέγιν, του Πούσκιν
μάλλον αυτό θα της δώσω ελπίζοντας να ακούσει λίγη από την ποίηση που κρύβει
την γλυκιά μουσική
αν είχα μία μηχανή που σταματούσε τον χρόνο, θα τον σταματούσα για όσο χρειαζόταν ώστε να γράψω ένα βιβλίο και να το τυπώσω και μετά θα της το έδινα
μια ιστορία που θα ήταν όσο το δυνατόν πιο μακρινή και διαφορετική από την δική μας, κανένα κοινό στοιχείο και θα ήλπιζα στην απουσία αυτή των ομοιοτήτων να αντιληφθεί αυτό που υπάρχει

Delyno - Ether Party (Fly High)

man v. food season 2

όπως ανέφερα και σε ένα προηγούμενο ποστ θα έβλεπα την δεύτερη season του man v food, και αυτό ξεκίνησα να κάνω! είναι περίεργο το πόσο ευχάριστα με κάνει να νοιώθω αυτή η σειρά!
ξεκίνησα να διαβάζω και ένα καινούριο βιβλίο που ευτυχώς δανείστηκα και δεν το αγόρασα (γιατί μου φαίνεται μεγάλη πατάτα) το οποίο λέγεται φάκελος Ιησούς..
που κινείται στο θέμα του "κώδικας ντα βίντσι" η μεγαλύτερη συγκάλυψη της ιστορίας κτλπ..
από την αρχή ήξερα πως θα αγανακτούσα διαβάζοντας το αλλά παρόλα αυτά το ξεκίνησα, τιμωρώντας τον εαυτό μου ίσως για κάτι που δεν ξέρω.. αλλά το υποσυνείδητο μου γνωρίζει

not about Her

η κοπέλα με τα όμορφα μάτια
ένα πρωινό που ήταν η συνέχεια μιας νύχτας που δεν τέλειωσε ποτέ
δίπλα στην καμάρα.. τα λεωφορεία έκαναν τα πρώτα τους δρομολόγια και εγώ σκεφτόμουν πόσο αυτό που ζούμε μοιάζει με ταινία
δεν το καταλάβαινες αλλά έμοιαζε
χωριστήκαμε σαν να ήταν η τελευταία φορά που θα μιλούσαμε ο ένας στον άλλον
αλλά το ίδιο απόγευμα βρεθήκαμε και το πρωινό έμοιαζε με μια ανάμνηση τόσο μακρινή σαν να ήταν ξένη
ένας χρόνος και το θυμάμαι σαν να ήταν χθες

ένα ποστ που ο τίτλος του είναι μεγαλύτερος από το περιεχόμενο του, fuck δεν είναι! τώρα όμως είναι

σήμερα άφησα τον Άλλο να διαχειριστεί την σύντομη παραμονή μας στον ίδιο χώρο

το cd

πριν από λίγο έκανα κάτι που έχω χρόνια να κάνω, μπήκα στο mirc! ...
το ρεπό τέλειωσε και αύριο πάλι δουλειά.. δουλεύω πρωί και θα έπρεπε να κοιμάμαι αλλά δεν..
έφτιαξα ένα cd σήμερα, είπα να κάνω και ένα ωραίο αυτοσχέδιο εξώφυλλο αλλά βγήκε κατώτερο των προσδοκιών, δεν πειράζει όμως η προσπάθεια και η σκέψη μετράει
ζωγράφισα μια κασέτα.. δεν είμαι σιντί, είμαι κασέτα.. που έχει τραγούδια που πρωτοβγήκαν σε δίσκους βινυλίου.
θα ήθελα κάποτε να ακούσω τον ήχο από έναν τέτοιο δίσκο να δω αν όντως είναι καλύτερος όπως λένε, ή είναι απλά η νοσταλγία
τώρα θυμήθηκα πως η θεία μου είχε κάποτε ένα πικάπ, αλλά ακόμα και τα αρχαία χρόνια που εγώ ήμουν παιδάκι εκείνο ήταν αντίκα και δεν δούλευε, οπότε μάλλον τώρα έχει πεταχτεί, το χρώμα του ήταν ένα άθλιο πράσινο από αυτό που είχαν κάποια παλιά ψυγεία (μήπως ήταν δώρο; ένα ψυγείο και ένα πικάπ; αλλά δεν είχε τέτοιο ψυγείο η θέια.. μμ.. μυστήριο)

πριν τελειώσει η νύχτα

μόλις δημοσίευσα το προηγούμενο ποστ κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά.. ο τίτλος, κάτι μικρό, μου φαινόταν πολύ οικείος για να είναι μια έμπνευση της στιγμής.. τον είχα χρησιμοποιήσει ξανά πριν από κάποιες μέρες. σκέφτηκα να τον αλλάξω αλλά μετά είπα άστο, για να μου βγήκε αυτό, αυτό ταιριάζει.
δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να πω αλλά βλέποντας τις τελευταίες αναρτήσεις είδα πως δεν έγραψα κάτι καθαρά ημερολογιακό, και είπα πριν τελειώσει αυτή η νύχτα και πριν πάω για ύπνο να γράψω κάτι ακόμα.
σήμερα δούλευα πρωί.. και όπως ήμουν στον δρόμο κοίταξα για λίγο τον ουρανό, ήταν τόσο καθαρός και φωτεινός και αναρωτήθηκα αυτή είναι η ζωή; όμορφη και φωτεινή;
αν το διάβαζα κάπου δεν θα το πίστευα, πως μπορεί κάποιος να αναρωτιέται τέτοιες μούφες κοιτάζοντας τον ουρανό αλλά να που συμβαίνει.. και αν το διαβάσω κάπου, πάλι δεν θα το πιστέψω θα πω πως είναι ποιητικές αηδίες, είμαι .. (ποία είναι η λέξη;) δύσπιστος; όχι ακριβώς.. υπάρχει κάποια άλλη πιο κατάλληλη..
αύριο έχω ρεπό! πέρασαν οι εποχές που έκανα να πάρω ρεπό έναν μήνα.. τώρα παίρνω ένα την βδομάδα τουλάχιστον, αν και δεν μου πολυαρέσει κυρίως όταν σκέφτομαι τα λεφτά που θα πάρω στο τέλος του μήνα
αλλά από την άλλη, ξεκούραση.. γλυκιά ξεκούραση..
εχθές τέλειωσα το βιβλίο, η Λέσχη Δουμάς, το οποίο πρότεινε η Γλύκα στο μπλογκ της, πρέπει να πω πως ήταν ενδιαφέρον ανάγνωσμα, μου άρεσε όχι τόσο η ιστορία αλλά οι χαρακτήρες, το σκηνικό, οι αναφορές στα βιβλία, οι αναφορές στον Έκο! (πόσο special ένοιωσα όταν κατάλαβα πως ο Βάλκαν(;) μιλώντας για τα μέλη της λέσχης Δουμά ανέφερε τον καθηγητή σημειολογίας στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια και εννοούσε τον Έκο)
το μπλέξιμο της πραγματικότητας με την λογοτεχνία και πως η φαντασία μας και τα αναγνώσματα μας μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας. οι παραχαράξεις, τα αντίγραφα και το τι είναι αυθεντικό και πόσο μετράει αλήθεια..
όλοι ζούσαν στο παρελθόν..
για δυό μέρες περπατούσα στον δρόμο με την τσάντα μου περασμένη σταυρωτά και αισθανόμουν σαν τον Λούκας Κόρσο, περίμενα πότε θα μου την πέσει κανείς για να μου αρπάξει το Κρασί του Ανζού:Ρ
χάθηκε η παλιά αναφορά(εδώ και καιρό αλλά τώρα το κατάλαβα, όταν άρχισα να σκέφτομαι πως είμαι ο Κόρσο) στην αρχή, όταν ξεκίνησα την δουλειά και έπρεπε να έχω την τσάντα για να μεταφέρω τα ρούχα μου περπατούσα έχοντας την ιδέα πως είμαι κάποιος άλλος (ένας τηλεοπτικός ήρωας..) μετά έγινε συνήθεια και έπαψα να σκέφτομαι πως είμαι ο οποιοσδήποτε πέρα από τον εαυτό μου αλλά ξαφνικά διάβασα το βιβλίο και είπα, να κάπως έτσι θα τριγύριζε και αυτός με την τσάντα στον ώμο
θέλω να βρώ αυτό το βιβλίο που διάβαζε ο Κόρσο, αναμνήσεις από την Αγία Ελένη(;), το οποίο αν θυμάμαι καλά (το αναφέρει και το η Λέσχη Δουμάς) διάβαζε και ο Ζυλιέν Σορέλ από το κόκκινο και το μαύρο
όταν διάβαζα το βιβλίο, σταματούσα συχνά και έψαχνα κυρίως στην wikipedia για διάφορα θέματα που συζητούσαν οι ήρωες, μου έκανε εντύπωση πως έφτανα σε έρευνες που είχα κάνει και παλαιότερα, ωραία εμπειρία.. θεέ μου μακάρι να μπορούσα να γράψω και εγώ!
σίγουρα θα έγραφα ένα ιστορικό μυθιστόρημα
τέσπα, το ποστ άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα και μπορεί να μην το διαβάσει κανένας μέχρι το τέλος:Ρ δεν έχω ούτε μια εικόνα! πως να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κοινού; τι εικόνα να βάλει κανείς; και αν έβαζα εικόνα και μετά κάποιος την αντέγραφε θα αναρωτιόμουν ποιος ήταν.. οπότε.. δεν χρειάζονται εικόνες! λέξεις λέξεις και λέξεις

κάτι μικρό

μερικές λέξεις από εδώ, μερικές λέξεις από εκεί.. τα κείμενα μοιάζουν να έχουν γραφτεί όλα από έναν μοναδικό συγγραφέα αν είναι έτσι δεν μοιάζει μάταιο να ψάχνεις να βρεις το δικό σου νόημα στις λέξεις κάποιων άλλων

Πυξ Λαξ - Τι είναι αυτό που μας ενώνει

Μια νύχτα σαν τις άλλες

αναρωτιέμαι για πόσο καιρό το παρελθόν θα είναι ικανό να διατηρεί το παρόν και το μέλλον,
αυτά που ζήσαμε ή δεν ζήσαμε για πόσο θα μπορούν να αναπληρώνουν αυτά που δεν ζούμε τώρα;

ξαφνική καταιγίδα

ανάμεσα σε ένα ξενοδοχείο και ένα εστιατόριο, τίποτα από αυτά μπορεί να μην υπάρχει σήμερα αλλά κάποτε ήταν εκεί
ένα μικρό καφέ-μπαρ, η μηχανή του καφέ, ο πάγκος, τα ποτήρια
ένα μπολ γεμάτο με μπισκότα κανέλας, ο νες μου σκέτος με λίγο γάλα, το τραπεζάκι στην γωνία δίπλα στο παράθυρο και έξω η παραλία το φθινόπωρο
οι μπόρες που κρατάνε πάντα λίγο και οι στιγμές που νομίζεις πως θα διαρκέσουν για πάντα

distant fires

ήσουν απέναντι μου, κουρασμένη και γλυκειά, μου μιλούσες για το παρελθόν και το μέλλον
καθόμουν σιωπηλός και σε σκεφτόμουν, σε σκεφτόμουν σαν να ήσουν στην άλλη άκρη της γης ενώ ήσουν στην άλλη άκρη του τραπεζιού

island of the dead

πρωινός καφές

εχθές για να γράψω βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι μου, τα κλασικά, άδειοι δρόμοι, ησυχία, νύχτα και λάμπες, δεν έβρεχε και δεν πήρα καμιά φώτο μαζί μου :Ρ
δεν ξέρω αν με βοήθησε, πάντως μετά από αυτό και σε συνδυασμό με μια σκηνή από το californication που μου έδειξε μια διαφορετική οπτική για τα πράγματα έγραψα.
το καθημερινό γράψιμο μοιάζει ώρες ώρες με αγώνα αλλά αν φύγω από το πρόγραμμα είμαι ικανός να το παρατήσω, μου αρέσει να γράφω στο μπλογκ απλά μερικές φορές δεν ξέρω για ποιο πράγμα να γράψω! είναι κάτι κοινό σε όλους υποθέτω.
αύριο θα βγω για καφέ και θα είναι και Εκείνη, στην συγκεκριμένη περίοδο είναι καλύτερα που δεν θα είμαστε μόνοι μας αν και αύριο πάλι θα προσπαθώ να συγκρατήσω κάποιες στιγμές, απομονώνοντας τους υπόλοιπους. μάλλον όλα γίνονται πια από συνήθεια και όχι από αληθινό συναίσθημα, η διαφορά δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί κανείς να περίμενε

ελπίζω αύριο να μου πετύχουν τον καφέ, συνήθως τον κάνουν πολύ γλυκό