πολύς ελεύθερος χρόνος

μια τυχαία, ίσως όχι και τόσο, σκέψη..
<<ένα πρόβλημα που από καιρό σε καιρό με βασανίζει, ίσως είναι αυτό που με εμποδίζει να νιώσω αυτά που θα έπρεπε να νοιώθω>>
υπάρχουν οι επιθυμίες που έχουμε.. αυτά που κάποτε θέλαμε πολύ, και όταν έρχεται η ώρα που τα αποκτάμε, αν τα αποκτήσουμε ποτέ, έχουμε προχωρήσει, ο χρόνος έχει περάσει και δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί που κάποτε είχανε αυτές τις επιθυμίες
έχουμε την ίδια σωματική υπόσταση, τις μνήμες αλλά.. κάτι λείπει
ο χρόνος που περνάει κάτι αφαιρεί ή προσθέτει.. κάτι που μας κάνει άλλους κατά κάποιον τρόπο
μπορεί να λέμε ακόμα εγώ.. όπως και τότε αλλά πόσο ίδιοι είμαστε;
μπορεί να πει κανείς πως απλά αλλάζουν οι σκέψεις μας ή οι προσδοκίες μας, αλλά αν αλλάζουν αυτά δεν αλλάζουμε εμείς;
ο παλιός εαυτός μας ή ακόμα και ο τωρινός εαυτός μας ποτέ δεν θα είναι ευτυχισμένοι γιατί είναι καταδικασμένοι να βουλιάζουν στο παρελθόν και αυτός που κάποτε θα έχει αυτά που θέλουμε δεν θα είναι εμείς, εμείς του τώρα
και ότι και αν έχω εγώ τώρα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον εαυτό μου του τότε (κάποιος θα πει, δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον τωρινό εαυτό σου;)
το θέμα είναι ότι έχουμε(ίσως γενικεύω και νοιώθω μόνο εγώ έτσι) μάθει να σκεφτόμαστε σαν να ζούμε στο παρελθόν, να βλέπουμε τα πράγματα από πίσω και το παρόν είναι μη προσεγγίσιμο
αυτή η αποκόλληση από το παρόν, κάτι πρέπει να σημαίνει
κάτι που μου διαφεύγει διαρκώς
αν ζήσω τώρα αυτά που ήθελα τότε, γιατί τώρα δεν θέλω τίποτα, θα προσπαθήσω να τα ζήσω σαν να μην μεσολάβησε καιρός
αλλά έχει μεσολαβήσει και εγώ δεν είμαι εκείνος, και όπως και να τα ζήσω κανένας μας δεν θα είναι ευτυχισμένος
lol ότι να ναι λέω αλλά δεν πειράζει
κάποτε είχα αναφέρει πως το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι οι στιγμές, μια στιγμή εδώ, μία στιγμή εκεί..
τίποτα δεν έχει διάρκεια, εκτός από το τίποτα:Ρ
 δεν είναι για αυτό, που προσπαθούμε να ξαναδημιουργήσουμε στιγμές που κάποτε μας έκαναν χαρούμενους;
να ξανανιώσουμε όπως και τότε
να ευτυχίσουμε επαναλαμβάνοντας τα ίδια πράγματα
να σχηματίσουμε τα γνωστά μονοπάτια και να τα ξαναπερπατήσουμε;
πιάνω τον εαυτό μου να ακούει κάποια τραγούδια που άκουγα παλιότερα, που μου άρεσαν παλιότερα, δεν είναι αυτό μια προσπάθεια να επιστρέψω σε εκείνον τον εαυτό μου, έστω και ψυχολογικά;
pff... αναγνωρίζω μόνο το παρελθόν σαν αλήθεια.. και αυτό το έκανα πάντα
γιατί όμως;
αυτή η μόνιμη απόσταση από το τότε (το τότε δεν είναι συγκεκριμένο)

Velvet

στο μαγαζί ακούμε Velvet, όλη μέρα κάθε μέρα.. χίλιες φορές καλύτερο από τις μαλακίες που άκουγα στο παλιό μαγαζί, anw είμαι τώρα στο ίντερνετ και διαβάζω διάφορα από εδώ και από εκεί, και ακούω φυσικά τραγούδια στο youtube, και παρατήρησα πως η playlist που έφτιαχνα ασυνείδητα έμοιαζε βγαλμένη από τον Velvet.. αν και θα μπορούσα τώρα που το σκέφτομαι να τον ακούω απλά online..

Κάλαντα

περπατούσα στον δρόμο και ήταν δύο παιδάκια μπροστά μου με τρίγωνα που έλεγαν τα κάλαντα..
σταμάτησε το ένα μπροστά σε μια βιτρίνα και κοιτούσε κάτι παπούτσια και λέει πω! μόνο 20 ευρώ και το άλλο του λέει, μην σταματάς τώρα, πρέπει να μαζέψω 60 ευρώ, γιατί; ρωτάει το πρώτο; και το άλλο λέει πρέπει να πάρω το καινούριο Grand Theft Auto!
θυμήθηκα τις παλιές εποχές που λέγαμε και εμείς τα κάλαντα και ήταν από τις ελάχιστες στιγμές του χρόνου που σαν παιδί είχες δικά σου λεφτά και μπορούσες να πάρεις ότι ήθελες, συνήθως παιχνίδια!
και επίσης πόσο πιο δύσκολα πρέπει να είναι τώρα για τα παιδιά να λένε κάλαντα με πολύ περισσότερους να τους δίνουν άκυρο..

Το Γοτθικό τετράδιο..

υπάρχουν πάντα κάποιες λέξεις που μπορούν να σε αγγίξουν όπως τίποτε άλλο, αρκεί να είναι η σωστή στιγμή, ή ίσως προκαλούν αυτές τις στιγμές, σαν έξω από τον χώρο ή τον χρόνο να επηρεάζουν τον κόσμο μας
ήμουν σε μια κουζίνα σε ένα παλιό κτίριο, με έναν μάγειρα χωμένο πίσω από έναν πάγκο, συζητούσαμε για συνταγές, για δουλειές, για το μέλλον, για ένα παρελθόν που δεν φανταζόμουν πως υπήρξε, κάπως ένδοξο όπως όλα όσα έχουν περάσει και σίγουρα πιο φωτεινό από το σήμερα
ανάμεσα στα βιβλία με τις συνταγές βρήκα και ένα με ποιήματα ενός ιταλού που αγνοούσα την ύπαρξη του, Μario Luzi το Γοτθικό τετράδιο, σε μια δίγλωσση έκδοση, σειρές από λέξεις στην μία σελίδα και άλλες τόσες στην απέναντι να λένε περίπου τα ίδια πράγματα, διάβασα πολλές φορές ένα συγκεκριμένο τετράστιχο σε μια προσπάθεια να το απομνημονεύσω και να το κρατήσω αλλά δυστυχώς εκτός από το συναίσθημα δεν μου έμεινε τίποτα και το ίντερνετ δεν προσφέρει καμία λύση.. 
εκεί που νόμιζα πως μπορείς να βρεις τα πάντα

τις τελευταίες μέρες, κάνω περιοδεία στο παρελθόν του μπλογκ, τις τελευταίες νύχτες μάλλον..
νυστάζω αν και είναι πολύ νωρίς ακόμα, δεν έχω άγχος, σήμερα ήτανε μια ωραία μέρα.. και ελπίζω και αύριο όλα να πάνε καλά! έφαγα το πρώτο μανταρίνι της σαιζόν :Ρ ψάχνω ένα τραγούδι που λέει κάτι με name αλλά όπως πάντα δεν μπόρεσα να συγκρατήσω κανέναν άλλο στίχο! κάποτε θα βρεθεί..
σαν να μου λείπει κάπως το πως ένοιωθα τότε.. μπορεί να μην ήτανε ευχάριστο αλλά ήτανε κάτι, έβλεπα τα πάντα μέσα από Το πρίσμα, και όλα βάφονταν με το χρώμα των φακών του, υπήρχε ένα κέντρο σε αυτόν τον απέραντο ακαθόριστο κύκλο, υπήρχε ένα σημείο

έχει αρκετές μέρες τώρα που μπαίνω και ξαναμπαίνω και όλο κάτι θέλω να γράψω αλλά δεν μου βγαίνει κάτι (μαζεύονται μόνο κάτι προσχέδια στις αναρτήσεις του μπλογκ)
σαν να στάζουν σταγόνα σταγόνα οι σκέψεις και οι λέξεις και δεν έχουν γεμίσει ακόμα το ποτήρι για να γραφτεί κάτι, ήθελα να γράψω για ένα καρτοτηλέφωνο που είναι κάτω από το σπίτι μου, για ένα τραγούδι που μου έχει κολλήσει, για τον Τζούμπεη :Ρ για κάποια μαγαζιά με φαγητό! κάποιες εικόνες, όπως πάντα όλα είναι σκόρπια, αλλά είναι κάπως πιο δύσκολο πλέον να τα ταιριάξω

You are my kind

απλά ένα τέλειο τραγούδι

να επιστρέψουμε που;

σε ένα βιβλίο κάπου έλεγε για την κίνηση της γης ή του ήλιου, την περιέγραφε κάποιος σε κάποιον, η κίνηση που διαγράφει ένα καρφί που είναι τοποθετημένο στην περιφέρεια της ρόδας κάποιου κάρου καθώς αυτό κινείται, μπορεί να το θυμάμαι και τελείως λάθος αλλά αυτή κίνηση που δεν μπορώ να σκεφτώ πως ονομάζεται για να βρω μια εικόνα της στο ιντερνετ και να την αναρτήσω μοιάζει κάπως με την κίνηση που νοιώθω πως διαγράφει η ζωή μου τον τελευταίο καιρό, τα τελευταία χρόνια
έψαξα στο youtube για το "we have to go back" από το Lost, δεν μπόρεσα να βρω ολόκληρη την σκηνή αλλά βρήκα το σημείο που λέει αυτές τις λέξεις ο Jack, υπήρχε αυτό το κάπου που έπρεπε να επιστρέψουν, και ίσως είναι το σημαντικότερο
οι μέρες περνάνε, άλλες πιο αργά, άλλες πιο γρήγορα, οι μήνες περνάνε, τα πράγματα είναι αντικειμενικά καλά, και όπως και τότε δεν μπορώ να νοιώσω τίποτα από αυτά που θα έπρεπε να νοιώθω
έχω ψιλοχάσει την ελπίδα πως κάποτε θα νοιώσω γεμάτος και ικανοποιημένος(δεν θέλω να γράψω χαρούμενος ή ευτυχισμένος, όλα κρατάνε τραγικά λίγο) και φοβάμαι πως σε λίγο δεν θα με ενδιαφέρει καν, παρακμάζω όπως όλοι
οι μόνες σκέψεις πλέον που μπορούν να μου προσφέρουν κάποιου είδους ευχαρίστηση αφορούν όλες την επαγγελματική επιτυχία και αυτό όταν δεν είμαι στα κάτω μου..

This is the way the World ends
not with a bang but a wimper.

το βρήκα! :)

μου κάνει εντύπωση κάθε φορά η ησυχία που επικρατεί στον δρόμο, καμία μουσική υπόκρουση στην βόλτα ή στις σκέψεις σου
περνώντας μεγάλο μέρος της ημέρας μου στο μαγαζί με το ραδιόφωνο να παίζει κάθε φορά κάποιες από τις 15 μεγαλύτερες επιτυχίες όλων των εποχών, είναι περίεργο όταν τελειώνω και κλείνω το ράδιο και δεν ακούγεται πλέον τίποτα, παίρνει λίγη ώρα να συνηθίσω την "ησυχία" του δρόμου και τους ήχους της καθημερινότητας που αντικαθιστούν τους άλλους, τους κατασκευασμένους 
διαρκεί λίγο αυτή η σιωπή αλλά την καταλαβαίνεις

δεν είχα ίντερνετ!

πρώτο αναγνωριστικό ποστ, για να δω αν θυμάμαι ακόμα να γράφω! δεν είχα ιντερνετ, σχεδόν δύο μήνες.. ήταν περίεργα
ήτανε και καλοκαίρι, είχα και χρόνο.. (ίσως περισσότερο από ότι θα είχα αν είχα ίντερνετ)
η ανάγκη του γραψίματος ήτανε πολύ έντονη κάποιες φορές και αν ήμουν ονλαιν σίγουρα θα είχα γράψει εδω μέσα, την διοχέτευσα σε καποια υπαρχοντα αρχεία word.. το κλείνω κάπου εδώ, όπως πάντα ψάχνω κάποιο τραγούδι που άκουσα στην δουλειά.. το μόνο που κατάφερα να ξεχωρίσω νομίζω ήτανε το Darling νομίζω πως άρχιζε με αυτό..
όπως πάντα όλα απαρτίζονται από στιγμές και τίποτα δεν έχει διάρκεια, το οποίο κάποιες φορές είναι καλό, κάποιες άλλες όχι και τόσο

Rock sugar

το πεζοδρόμιο ήταν σπασμένο, και προσπαθούσα να βάλω τρία κομμάτια του στην σειρά με την άκρη του παπουτσιού μου, βαριόμουνα.. κάποιος μου έλεγε, για το πως η υπέρτατη ελευθερία είναι να σταματήσεις τις σκέψεις σου από το να σχολιάζουν ακατάπαυστα το περιβάλλον, και να καταλάβεις πως δεν είσαι σημαντικός σε αυτόν τον κόσμο, ήμουν αντίθετος αλλά μετά από αρκετές προσπάθειες κατάλαβα πως δεν ήθελε διάλογο αλλά απλά να κάνει τον μονόλογο του και έτσι άκουγα βάζοντας σε τάξη τα σπασμένα κομμάτια του πεζοδρομίου, πάντως φυσούσε και ήταν ωραία
απέναντι μου και μέσα από μια τζαμαρία είδα την ομορφότερη κοπέλα όλου του κόσμου!  

μια ανησυχία η οποία δεν ξέρω από που προέρχεται.. σαν να περιμένω να γίνει κάτι και ανυπομονώ, δεν υπάρχει κάτι όμως
νοιώθω πως πηγαίνω κάπου και δεν ξέρω που, το μυαλό μου ψάχνει συνεχώς διάφορα πράγματα, σκέψεις και ιδέες για να με κάνει να βγάζω τις μέρες σαν να έχουν κάποιο νόημα
η περίοδος όμως είναι μεταβατική, ήθελα να βγώ έξω σήμερα αλλά όταν ήρθε η ώρα βαριόμουνα
σήμερα δεν ανοίξαμε, ήπια τρεις καφέδες και κοιμόμουν όλη μέρα, σύντομα πρέπει να γίνει κάτι

Ακούγοντας Rainbow

πήγα σήμερα με μια παλιά μου συνάδελφο στο μαγαζί που δουλεύει τώρα και δούλευε ακόμα ένα παιδί που κάποτε δουλεύαμε μαζί, αν και κάπως περίεργο ένιωσα να μου λείπει το να δουλεύεις μαζί με άλλους, να κλείνεις την νύχτα και μετά τις δουλειές να πίνεις και να συζητάς, ξέρω πως το βλέπω ιδανικά τώρα από απόσταση και όταν όντως γινόταν το μόνο που ήθελες ήταν να τελειώσεις μιά ώρα νωρίτερα και να σηκωθείς να φύγεις.. απλά το ένιωσα και μου φάνηκε κάπως, αν χάσω αυτό που έχω τώρα θα μου λείπει να βγάζω τα σκουπίδια χωρίς να τα σέρνω στο πεζοδρόμιο και να τα πετάω στον κάδο, να κλείνω τα φώτα.. και ποιος ξέρει τι άλλο περίεργο!

κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μόνο ως η ανάσα της πόλης

περπατούσα σε κάτι στενά, υποθέτω κάπου μετά την Αγίας Σοφίας, αν και δεν είμαι σίγουρος γιατί σε κάποια φάση σταμάτησα να προσέχω το που βρίσκομαι, σε μια προσπάθεια να κάνω μια διαδρομή που δεν έχω ξανακάνει, όταν ξαφνικά με χτύπησε ένα ζεστό κύμα αέρα, με μια μυρωδιά όχι ευχάριστη η δυσάρεστη αλλά ξεχωριστή, το οποίο μου έμοιαξε με εκπνοή ενός ζωντανού οργανισμού.. και στο μυαλό μου καταγράφηκε σαν την ανάσα της πόλης, μαζί με ήχους της καθημερινότητας, αμάξια σε κάποιον δρόμο παραδίπλα, φωνές ανθρώπων που έπιναν καφέ (;) φωτάκια σε διάφορα μαγαζιά και τραπεζάκια, κάποια δέντρα περιορισμένα σε πεζοδρόμια που ωστόσο έμοιαζαν όμορφα, τα φύλλα τους και μία βιτρίνα που μου άρεσε, το μενού σε ένα εστιατόριο που μου θύμισε κάτι που δεν είχα ζήσει

είδα μια ταινία σήμερα που είχε σαν θέμα της (εκτός των άλλων) και το ταξίδι στον χρόνο, και μετά όπως έβλεπα τους σελιδοδείκτες μου μπήκα στο μπλογκ που με ενέπνευσε κάποτε να δημιουργήσω και εγώ το δικό μου, είχα πολύ καιρό να μπω
διάβασα το τελευταίο ποστ που δεν θυμόμουν καν πως υπήρχε, το τελευταίο ποστ σε ένα μπλογκ από ένα άτομο που δεν ήξερε πως εκείνο θα ήταν το τελευταίο
προσπαθούσα να φανταστώ πως τα χρόνια που είχαν περάσει είχαν αλλάξει το άτομο εκείνο, πως είχε γίνει εκείνο που διάβαζα, και τώρα θα έχει γίνει κάποιο άλλο
οκ commentator αυτό κάνει ο χρόνος σε αλλάζει, σιγά το πράμα.. ναι οκ αλλά και πάλι.. απλά μου έκανε εντύπωση

μου κάνει εντύπωση κάποιες φορές το πού; μπορεί να βρεθεί η γαλήνη, εντύπωση γιατί την βρίσκω στις πιο ασυνήθιστες, απίθανες, άσχετες στιγμές (πολλές λέξεις μου έρχονται χωρίς καμιά να ταιριάζει απόλυτα)
σε μια μέση κατάσταση, χαμένη ή και χωμένη ανάμεσα στο τίποτα και το κάτι, στο σήμερα και το αύριο, τότε που μπορεί να μην γίνεται κάτι αλλά δεν υπάρχει η ανάγκη να γίνει κιόλας
τις ανάγκες που σε πιέζουν απέξω τις βρίσκω πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμες από τις εσωτερικές, τουλάχιστον στην παρούσα φάση

στην υπόλοιπη επικαιρότητα.. μια φράση από ένα τραγούδι έχει κολλήσει στο μυαλό μου και την σιγομουρμουρίζω συνεχώς, ψάχνω το κρυφό της νόημα σε σχέση με μένα, πέρα από το προφανές λεκτικό

δοκιμαστικό ποστ!

έχω ξεσυνηθίσει μάλλον το γράψιμο!
προχθές ήθελα να γράψω αλλά δεν έγραψα, εχθές ήθελα να γράψω αλλά δεν έγραψα
και άλλες φορές που δεν θυμάμαι παρά σαν σύνολο
διάβασα σήμερα κάτι που μου άρεσε, ένα όμορφο ποίημα, γραμμένο πριν πολλά χρόνια αλλά για μένα καινούριο, μία ευχάριστη έκπληξη και μία ένεση πίστης στην ανάγνωση(ή την συγγραφή;) ακόμα και αν όλα έχουν γραφτεί δεν θα μπορέσουν ποτέ να διαβαστούν

βλέπω τον Michel Roux στο Youtube βγάζει μια ωραία αίσθηση, θα δοκιμάσω κάποια στιγμή μερικές συνταγές του

ίσως αυτό να είναι το νόημα

κάτι με έποιασε τις τελευταίες μέρες και διαβάζω παλιά ποστ..
θα έπρεπε να υπήρχε και ένας τρόπος να ανεβάζεις και μελωδιές που μουρμουρίζεις (τι λέξη.. μουρμουρίζω..) με τον ίδιο τρόπου που απλά γράφεις
βλέπω τον Jamie Oliver (ή James Oliver σύμφωνα με μια γνωστή μου που αρνείται να δει την πραγματικότητα) να μαγειρεύει BBQ σύμφωνα με τον αγγλικό τρόπο που είναι απλά το ψήσιμο στα κάρβουνα
κάποια στιγμή πρέπει να περάσω από το μαγαζί και να καθαρίσω.. είμαστε κλειστοί αυτό το τριήμερο και είχα αρκετό χρόνο για ξεκούραση! τόσο ελεύθερο χρόνο που σχεδόν τελείωσα το Red Dead redemption..
o Jubei κοιμάται δίπλα στο καλοριφέρ.. ο δρόμος ακούγεται βρεγμένος, ίσως έβρεξε, μάλλον έβρεξε
σκατά έβαλα πολύ γάλα στον νες..
υπήρξαν κάποιες στιγμές* αυτήν την εβδομάδα που αν τις έβλεπα σε κάποια ταινία ή αν τις διάβαζα σε ένα βιβλίο ή (πολλά ή) αν έβλεπα κάποιον άλλον να τις ζει θα έλεγα πως θα ήταν ωραία να τις ζούσα και εγώ
τώρα όμως που ήμουν εγώ σε αυτές τις στιγμές ήταν απλά οκ.. γιατί όλα μοιάζουν καλύτερα όταν τα ζει κάποιος άλλος;
(άσχετο αλλά και ψιλοσχετικό:Ρ όταν ήμασταν μικροί με την αδελφή μου πάντα μαλώναμε γιατί το πιάτο με το φαγητό της ή το πιάτο μου, μου φαινόταν/ της φαινόταν καλύτερο από το δικό μου/ δικό της :Ρ αν και περίεργο ποτέ δεν τα αλλάζαμε.. τι να πει κανείς;)
επιστρέφω στο *
στιγμές.. γιατί πια μόνο για αυτές πιστέυω πως μπορούμε να ελπίζουμε
δεν πιστέυω πως μπορεί να υπάρξει κάποια διάρκεια
η αισιοδοξία όπως πάντα!
μια ιδέα μου ήρθε και όπως πάντα θα την γράψω χωρίς να την επεξεργαστώ πρώτα!
σχετικά με τις στιγμές και το πως όλα μοιάζουν καλύτερα όταν τα ζει κάποιος άλλος..
σκέφτηκα πως αν κάποιος με ακολουθούσε κάθε μέρα με μια κάμερα θα κατέγραφε αυτές τις στιγμές και θα μπορούσα να τις δω σαν ταινία, και επειδή θα τα έβλεπα σε ταινία θα μου φαινόντουσαν οτι είναι καλύτερες από οτι είναι και μετά θα έβλεπα οτι πρωταγωνιστής είμαι εγώ και έτσι θα με ικανοποιούσαν περισσότερο, κάπως παρανοικό ακούγεται αλλά βγάζει νόημα!
μετά σκέφτηκα πως ίσως για αυτό γράφω στο μπλογκ, για να προσεγγίζω τις στιγμές και σε ένα δεύτερο επίπεδο
αυτά...

έκανα ένα ταξίδι εχθές.. και αν και επέστρεψα σήμερα νοιώθω πως το ταξίδι δεν τέλειωσε, ήταν να αντιμετωπίσω κάτι σήμερα αλλά δεν έγινε, μετατέθηκε για αύριο, ίσως γι΄ αυτό αισθάνομαι έτσι..
είδα μέρη που είχα ξεχάσει πόσο όμορφα ήταν και θυμήθηκα το πως τα έβλεπα κάποτε, τα κοντινά αλλάζουν αλλά τα μακρινά μένουν ίδια
σαν να μας παρατηρούν αυτά, η ρευστότητα μας σε αντίθεση με την δική σους σταθερότητα
ακόμα και ένα σμήνος πουλιά θα μπορούσε να είναι Εκείνο το σμήνος πουλιών
έκανα ένα λάθος εχθές, μια στιγμή που ένοιωθα απόλυτα αδύναμος και μόνος
όλα περίμεναν αυτήν την στιγμή..
αύριο έρχεται κάτι πολύ δύσκολο που μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την ζωή μου και πρέπει να κερδίσω

soundtrack of the night

το τραγούδι αυτό έπαιζε στο ταξί εχθές όταν επέστρεφα, είχα πολύ καιρό να το ακούσω.. ο ταξιτζής άκουγε Rainbow..

πέρασε μια παλιά φίλη από το μαγαζί, τόσο παλιά που κάθε φορά που έλεγα το όνομα της εντυπωσιαζόμουν με το πόσο πολύ το είχα ξεσυνηθίσει και εντυπωσιαζόμουν επίσης από το πως μπορούσα να το λέω χωρίς να κάνω κάποιο λάθος και να λέω πχ κανένα κοντινό με αυτό όνομα..
οκ δεν είμαστε φίλοι πλέον αν ήμασταν και ποτέ, αλλά μέσα στην λίγη ώρα που μιλήσαμε μπορούσα να δω ποιά ήταν αυτά τα πράγματα που κάποτε την έκαναν τόσο συμπαθητική
πόσο περίεργο ήταν.. είχε βγει από το παρελθόν, ήταν μάρτυρας μιας εποχής, μιας αγαπημένης μου εποχής, ενός εαυτού μου με τον οποίο είχε περισσότερη επαφή εκείνη τώρα παρά εγώ

άλλη μια φορά

η αλήθεια όπως πάντα βρίσκεται στο παρελθόν, στο μυθικό παρελθόν, το πιο απρόσιτο

υπάρχουν κάποια τραγούδια, κάποιες εικόνες που σε πλησιάζουν με έναν μοναδικό τρόπο
φτάνουν σε ένα μέρος του εαυτού σου, σε μια ελάχιστη σχισμή-στιγμή που δεν ξέρεις ούτε εσύ ποια είναι ή τι σημαίνει, μόνο πως είναι κάτι δικό σου, αληθινά δικό σου που χάθηκε και θα θελες να βρεις ξανά