δεν μπορώ να γράψω αυτά που θέλω να γράψω αλλά έχω καιρό να γράψω και έχω τύψεις..
λογοκρίνω τον εαυτό μου για να μην πέσω στην μαύρη τρύπα που λέγεται Εκείνη, τέλειωσα τους πρώτους τόμους από 2 βιβλία που διαβάζω παράλληλα, περίεργο πως έτυχε έτσι :Ρ έχω ένα στην δουλειά και ένα στο σπίτι, πρέπει να πάρω αύριο τον δεύτερο τόμο μαζί μου..
πήγα για ένα ποτό μετά την δουλειά σε κάτι φίλους και άκουσα δυο τραγούδια που έχω συνδέσει μαζί της στο μυαλό μου, είμαι σίγουρος πως δεν τα έχει ακούσει ποτέ της και πως αν τα άκουγε δεν θα της άρεσαν.. ίσως και εμένα να μην μάρεσαν αν δεν υπήρχε αυτή
σήμερα είμαι βαθειά απογοητευμένος.. πιο πολύ από μένα γιατί ξεχνάω πολύ εύκολα το προφανές και αφήνομαι σε αυτά τα καταραμένα αν..
είχα την αίσθηση πως τα μάτια της ήταν πιο ανοιχτά από οτι είναι στην πραγματικότητα και όταν ακούω το ένα τραγούδι πάντα σκέφτομαι τα μάτια της να καθρεφτίζουν την θάλασσα

επέστρεψα στην δουλειά και ο χρόνος μου περιορίστηκε.. ηρεμία δεν βρήκα φυσικά αλλά βρήκα κάτι να απασχολώ το μυαλό μου, θα έχει δουλειά; δεν θα έχει δουλειά; όπως πάντα.. άλλο ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί
τέλειωσα το πρώτο μέρος των περιπετειών του Πιπ σήμερα, έφυγε με την άμαξα για το Λονδίνο όπου θα πάει να γίνει Κύριος.. ένας ήρωας του Μπαλζάκ (νομίζω) αναφώνησε όταν έφτασε στο Παρίσι, και τώρα Παρίσι οι δυο μας! (μπορεί και να το ονειρεύτηκα αλλά νομίζω πως όχι) έτοιμος να το κατακτήσει και ο Ζυλιέν θα έλεγε Στα όπλα!! ο Πιπ το βλέπει σαν ένα μέσο για να κατακτήσει την Εστέλλα, ήθελα να βγάλω φώτο μια σελίδα που κάτι του έλεγε η Μπίντι πριν φύγει για το ταξίδι του και μου φάνηκε πολύ όμορφο αλλά το ξέχασα..

η διαδρομή

βγήκα σήμερα για περπάτημα και ακολούθησα την διαδρομή που είχαμε κάνει κάποτε μαζί, απέφυγα μόνο κάποια σημεία που είχε πολύ κόσμο.. περπατούσα και είχα συνεχώς την αίσθηση πως θα σε συναντήσω, λες και κάποια μυστηριώδης δύναμη (η επιθυμία μου;) θα σε έκανε να βγείς και εσύ έξω για περπάτημα και θα πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλον, δεν σε συνάντησα φυσικά.. ίσως καλύτερα..
από αύριο τα πράγματα επιστρέφουν στους κανονικούς ρυθμούς τους και θα είμαι συνεχώς στην δουλειά, ελπίζω να βρω κάποια ηρεμία εκεί ή μάλλον κάτι για να κρατάω το μυαλό μου απασχολημένο

συζητήσεις και διάλογοι που δεν έγιναν ποτέ

σήμερα η μέρα ήταν περίεργη, ξεκίνησε από χθες το βράδυ βασικά.. είχα πέσει να κοιμηθώ και στο κεφάλι μου γυρνούσε Εκείνη, έχω εξορίσει τον εαυτό μου μακρυά της και μάλλον έχω αρχίσει να φτάνω στα όρια μου, μέχρι να με πάρει ο ύπνος έφτιαχνα σενάρια στο μυαλό μου, υποθετικούς διαλόγους, τι θα της έλεγα, τι θα μου έλεγε.. τα ίδια πράγματα με διαφορετικές λέξεις, ξανά και ξανά.. με αυτές τις σκέψεις κοιμήθηκα και με τις ίδιες ξύπνησα, προσπάθησα να κάνω πράγματα για να απομακρύνω το μυαλό μου και να το κρατήσω απασχολημένο, έκανα ένα πείραμα για ένα καινούριο πιάτο, κάτι δουλειές, πήγα σε κάποιους φίλους, πήγα σε άλλους φίλους, ξαναπήγα στους πρώτους..  είχα αρχίσει να παραληρώ, τα πάντα έμοιαζαν να μου μιλάν για αυτήν και ξανά υποθετικοί διάλογοι, το κακό με αυτούς είναι ότι όταν δεις τον άλλον μέσα σου νιώθεις πως έχετε ανταλλάξει κουβέντες που δεν έχετε ανταλλάξει

έτσι θα τρέμω; έτσι θα νιώθω τόσο δυστυχής στην πρώτη μονομαχία που θα μου τύχει;

εχθές ο Ζυλιέν Σορέλ έπιασε το χέρι της κυρίας ντε Ρενάλ ένα βράδυ σε έναν κήπο κάτω από ένα δέντρο

δεν μου κάλυψαν την ανάγκη μόνο οι φώτο, πρέπει μάλλον να συμπληρώσω και μερικές λέξεις ακόμα..
είμαστε κλειστά λόγω καιρού και έχω αφήσει το βιβλίο μου στο μαγαζί, σκέφτηκα να το φέρω μαζί μου αλλά μετά είπα να το αφήσω εκεί για βραδινή συντροφιά..
ο θερμοσυσσωρευτής στο δωμάτιο μου κάτι έχει και δεν ζεστένει όσο οι άλλοι στο σπίτι και τώρα που έχει τόσο κρύο το δωμάτιο είναι σχεδόν ψυγείο, έφερα μια ηλεκτρική σόμπα αλλά δεν κάνει και πολλά, μόνο τον Τζούμπεη εξυπηρετεί που αράζει μπροστά της και κοιμάται όλη μέρα, απορώ πως δεν καίγεται η γούνα του..
το χιόνι για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια και μια νύχτα που έχω συνδέσει με το χιόνι (και την τοποθετώ τελείως αυθαίρετα σαν πρωτοχρονιά του 95, μπορεί να είναι μπορεί να μην είναι αλλά για κάποιον λόγω πάντα την σκέφτομαι έτσι) παραμονή πρωτοχρονιάς του 95, ήταν νύχτα και είμασταν σπίτι με τα ξαδέλφια μου και την θεία και τον θείο μου, τότε μέναμε σε δύο σπίτι που τα χώριζε ένας τοίχος (και λέγαμε με τον ξάδελφο μου να ανοίξουμε μια τρύπα γιατί βαριόμασταν να κάνουμε τον γύρω της αυλής :Ρ) και δεν θυμάμαι αν είχε αλλάξει ο χρόνος (θα γινόταν 95;) αλλά έξω το είχε στρώσει και εμείς κάναμε σαν τρελά και θέλαμε να φτιάξουμε χιονάνθρωπο οπωσδήποτε και εκείνη την ώρα και όχι την αυριανή μέρα (γιατί προφανώς τα παιδιά τα θέλουν όλα την ώρα που τα θέλουν) και πρίζαμε τον θείο μου πρώτον να πείσει την θεία και την μαμά μου να μας αφήσουν να βγούμε εκείνη την ώρα έξω και δεύτερον να μας βοηθήσει να φτιάξουμε τον χιονάνθωπο, νομίζω πως τα είχαμε καταφέρει..
προχθές μία γειτόνισσα κατέβηκε με το κοριτσάκι της στο πεζοδρόμιο που ήταν χιονισμένο και παίζανε (mother daughter bonding) και η μικρή χαιρόταν και έπαιζε χιονοπόλεμο και ότι κάνουν τα παιδάκια με το χιόνι, εγώ ήμουν στο μαγαζί και τις έβλεπα μέσα από την τζαμαρία (φοβάμαι να πω βιτρίνα πια.. :( :Ρ) και σκεφτόμουν τι κρίμα να μεγαλώνει μες στην πόλη και να μην έχει μια αυλή να παίζει, πάντως ήταν χαρούμενη οπότε όλα καλά :)

την πρώτη την έβγαλα προχθές που πήγαινα στην δουλειά και την δεύτερη εχθές που είπα να βγω για περπάτημα το βράδυ, είχα ξεχάσει τον ήχο που κάνει το χιόνι όταν το πατάς

Μεγάλες προσδοκίες

σήμερα κάθησα μέχρι αργά στην δουλειά και πήρα μαζί μου ένα βιβλίο να διαβάσω, είπα να σταματήσω λίγο να ξοδεύω τον χρόνο μου σε βλακίες στο ίντερνετ, διάβασα πιο πολύ το απόγευμα, είχε κρύο.. τόσο κρύο που το αιρκοντίσιον δεν μπορούσε να κάνει τίποτα :( σε κάποια φάση έριξε λίγο ψιλό χιόνι, το έβλεπα μπροστά στις λάμπες, τόσο ψιλό που το παιρνε ο αέρας, το στρωσε στις οροφές κάποιων αυτοκινήτων που ήταν παρκαρισμένα για ώρα.. έπινα νες σε μια κούπα που μου αρέσει πολύ και διάβαζα το βιβλίο μου, μεγάλες προσδοκίες, είχα ξεχάσει πόσο αστείες είναι κάποιες φορές οι περιγραφές του Ντικενς και η παιδική αθωότητα του Πιπ και η αγάπη του για τον Τζο σαν να μου ξελάφρωνε στιγμές στιγμές την ψυχή :)
όταν έφευγα μάζεψα λίγο χιόνι πάνω από ένα αυτοκίνητο και το έτριψα στα χέρια μου, ίσως δεν ξανανιώσω χιόνι για φέτος και ήθελα να θυμάμαι την αίσθηση, το ίδιο έκανα και μέ ένα δέντρο ήθελα να θυμηθώ πως είναι να αγγίζεις έναν παγωμένο κορμό δέντρου, ώρες ώρες είμαι οτι ναναι :P

η διάθεση μου έχει πέσει εδώ και δυο βδομάδες περίπου και δεν λέει να ανέβει με τίποτα, ότι και αν κάνω μοιάζει να μην έχει νόημα και πράγματα που νόμιζα πως θα μου προσφέρουν ευχαρίστηση δεν μου πρόσφεραν, οι γιορτές αυτές ήταν από τις πιο θλιβερές που μπορώ να θυμηθώ..  όλα περνάν μέσα από ένα συγκεκριμένο πρίσμα και σαν να μην υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο που να ναι ανεξάρτητο από Εκείνη
θα προσπαθήσω να χαθώ στην δουλειά, φοβάμαι την στιγμή που θα την δω ξανά, και την περιμένω και την φοβάμαι, πρέπει αύριο να καθαρίσουμε τις τζαμαρίες.. το σχέδιο με το οποίο ερωτεύτηκα θα σβηστεί..
πρέπει να δω έναν εαυτό μου ευτυχισμένο χωρίς Εκείνη και να πιστέψω πως μπορεί να υπάρξει

νουντλς με γεύση μανιτάρι

άκουσα το όνειρο στο κύμα το απόγευμα και σε θυμήθηκα, όχι πως σε ξεχνάω και ποτέ, απλά εκείνη την στιγμή σε σκέφτηκα πιο έντονα..
βλέπω μια φώτο σου στο ινσταγκραμ, είσαι κάπου στο λιμάνι, είναι νύχτα και πίσω σου είναι τα φώτα από την απέναντι πλευρά της πόλης, σκέφτηκα μια φορά που πήγαμε βόλτα εκεί και είπες να βγάλουμε μια φώτο αλλά δεν ήθελα και δεν βγάλαμε, ήμουν βλάκας.. ήταν καλοκαίρι και απόγευμα, νομίζω Κυριακή.. τότε πρέπει να είχα παρατηρήσει για πρώτη φορά πως μπορεί να είσαι δίπλα αλλά οι κουβέντες μας σαν να ταξίδευαν χιλιόμετρα για να φτάσουν, μία απόσταση, ένα τοίχος και ξαφνικά μια ρωγμή μια λέξη, μια ματιά στην αλήθεια σου
τρώω κάτι έτοιμα νουντλς με γεύση μανιτάρι, πάντα μου αρέσουν τον χειμώνα.. πολύ πρόσφατα ανακάλυψα τον σωστό τρόπο για να ανοίγεις το φακελάκι με το λάδι και κάθε φορά που το ανοίγω τώρα σωστά απορώ με τον παλιό εαυτό μου, πως παιδευόταν..