η διάλυση του αεροπλάνου της Oceanic Airlines flight 815Αυτήν ακριβώς την εικόνα ήθελα να ζήσω πριν 5 χρόνια περίπου, σε ένα αεροπλάνο της Aegean, έφευγα από Λάρνακα για να έρθω Θεσσαλονίκη. μου φαινόταν τόσο παράλογο το όλο πράγμα.. τόσο αντιφατικό και ήμουν τόσο λυπημένος που είπα στην αδελφή μου πως πραγματικά δεν θα με ένοιαζε αν το αεροπλάνο εκείνο έπεφτε. Τώρα λέω πως αποκλείεται να το εννοούσα αλλά τότε πραγματικά το πίστευα. άφηνα πίσω μου τις καλύτερες στιγμές και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και έφευγα για το άγνωστο, να σπουδάσω κάτι που δεν ήθελα, να ζήσω κάπου που δεν ήθελα και όλα αυτά στην πατρίδα μου. Τόσο άσχημα δεν είχα νιώσει ούτε όταν έφυγα από εδώ για να πάω εκεί για πρώτη φορά. και τότε άφηνα μια ζωή πίσω μου, και τότε άφηνα φίλους και παρέες αλλά για κάποιον λόγο δεν ήταν το ίδιο, ίσως φταίει η ηλικία. Το αεροπλάνο δεν έπεσε όπως μαρτυρούν αυτές οι γραμμές και εγώ έφτασα εδώ.. όλα ήταν άγνωστα, ξένα και δεν ένιωθα καθόλου πως επέστρεψα στην πατρίδα.. ίσα ίσα ένοιωθα πως την είχα αφήσει πίσω, ένιωθα ξένος και μετανάστης, είχα ξεσυνηθίσει τόσο πολύ, την συμπεριφορά την νοοτροπία, τους δρόμους τα αυτοκίνητα την τηλεόραση τους ανθρώπους τις φωνές τους. όλα μου έλεγαν ένα πράγμα δεν είσαι πια στην Κύπρο. και εγώ σκεφτόμουν πρέπει να επιστρέψω. 
δεν επέστρεψα όμως..
τις πρώτες ημέρες περπατούσα στον δρόμο και όταν άκουγα κύπριους να μιλάνε (ευτυχώς που είναι τόσοι κύπριοι φοιτητές εδώ) μου ερχόταν να τους πάρω από πίσω και να τους ακολουθώ μόνο και μόνο για να τους ακούω και να νιώθω λες και είμαι εκεί.. τις πρώτες ημέρες και τους πρώτους μήνες και τα πρώτα χρόνια.. τώρα έχει ψιλοχαθεί η επιθυμία αυτή. ακόμα σκέφτομαι με νοσταλγία την εποχή που ζούσα εκεί, ακόμα την θεωρώ την καλύτερη της ζωής μου αλλά δεν ξέρω αν θα ήθελα να ξαναζήσω εκεί. να πάω σίγουρα αλλά να ζήσω δεν ξέρω.. μιά άλλη ζωή έχει δημιουργηθεί εδώ, η τρίτη.. και δεν ξέρω αν θα ήθελα να την αλλάξω όσο ανούσια και αν μου φαίνεται ορισμένες (ή τις περισσότερες) φορές.
.jpg)
μια νύχτα ήθελα να πάω μια βόλτα, νομίζω το καλοκαίρι, ήταν πολύ αργά όμως.. και δεν μπορούσα (δεν είχα και κανέναν, και που να τριγυρνάς μόνος σου στις 2-3 την νύχτα;) και κάθησα μέσα και το μυαλό μου γύρισε στην Λάρνακα, θυμήθηκα τους δρόμους και την ησυχία.. και έκανα μια διαδρομή μες στο μυαλό μου, ήταν σαν να την ζούσα μπορούσα σχεδόν να δω τα φώτα να νιώσω την υγρασία της ατμόσφαιρας. πόσο γνώριμοι μετά από τόσο καιρό ήταν εκείνοι οι δρόμοι, μία βόλτα μέσα στην νύχτα..όταν επέστρεψα στην πραγματικότητα ένιωσα μόνος και ήθελα να γυρίσω πίσω, το ξεπέρασα όμως το επόμενο πρωί.. ακόμα δεν έχω βρει εδώ πέρα την ομορφιά που έχουν οι αναμνήσεις μου από εκεί και ίσως να μην την βρώ ποτέ εκτός αν χάσω και την θεσσαλονίκη ποιός ξέρει!
γιατί τα γράφω όλα αυτά; κανένας ιδιαίτερος λόγος, διάβασα ένα ποστ για την νοσταλγία και λέω ας γράψω και εγώ για κάτι παρόμοιο:Ρ και επίσης ο τίτλος η πρώτη μέρα, με έκανε να σκεφτώ τις πρώτες εκείνες μέρες, όπως έχω γράψει και παλιότερα γράψε τον τίτλο και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν! συμπέρασμα; Το LOST κολλάει παντού!
Είναι όντως δύσκολα όταν σου λείπει η πατρίδα σου.. Μπορεί η Γαλλία να είναι η μισή πατρίδα μου, αλλά μου λείπει τρομερά η Ελλάδα.. Οπότε εν μέρη το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό το ποστ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια απο τα ίδια, πολλές νύχτες το μυαλό επιστρέφει στα διάφορα σοκάκια της Πλάκας, του Θησείου, τα καλοκαίρια στην Κεφαλονιά...
Είναι δύσκολο να νοσταλγείς έναν τόπο που τόσο αγαπάς και δεν μπορείς για τον άλφα ή βήτα λόγο να επισκεφθείς...
Ωραίο blog! Και απο ότι παρατήρησα πρέπει να είσαι φαν του Lost ε? Εγώ ήμουν, αλλά τώρα είμαι λίγο lost σχετικά με το Lost, αν με πιάνεις! Πού θα μου πάει όμως θα μαζέψω το κουράγιο μου να δω τα καινούργια επεισόδια που κάθονται στον υπολογιστή και δεν έχω αξιωθεί να δω!Ακόμη και αν είμαι lost κάπου μέσα στην υπόθεση..
Ωραίο ποστ. Πολύ προσωπικό. Και νόμιζα ότι είσαι όντως Κύπριος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, ρε, τι πάθαμε με το λοστ!
Πόσο μα πόσο σε καταλαβαίνω, εγώ άφησα το νησί μου για να έρθω Θεσσαλονίκη για σπουδές με την μόνη διαφορά ότι εγώ όποτε είναι να επιστρέψω πίσω πλήττω απίστευτα! Με το που τελείωσα το λύκειο ήθελα να φύγω, ένιωθα εγκλωβισμένη, οι σπουδές μου ήταν το εισιτήριο... Τώρα που έχω τελειώσει και βλέπω όλο και πιο κοντά την επιστροφή μου με πιάνει πάλι εκείνο το αίσθημα του εγκλωβισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήP.S. I LOVE LOST!
Kevin, το ποιο δύσκολο είναι να μην νοιώθεις καμία χώρα πατρίδα σου, και για κάποιον καιρό το ένοιωθα και όταν ήμουν εκεί και όταν επέστρεψα εδώ..
ΑπάντησηΔιαγραφήτελικά όλοι νοσταλγούμε κάτι..
για το LOST πρέπει να σου πω ότι σε ζηλεύω αφάνταστα που θα έχεις την ευκαιρία να δεις μαζεμένα όσα επεισόδια δεν έχεις δει!!!! μακάρι να ήμουν στην θέση σου.. είναι ότι πιο τέλειο έχω δει στην τηλεόραση στην ζωή μου! LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOSTT τεσπά όμως:Ρ θα σε συμβούλευα να αποφεύγεις τις αναρτήσεις σχετικά με το LOST γιατί είναι γεμάτες SPOILERS..
Sognatrice μου φαίνεται πολύ περίεργο που λες πως είναι ωραίο ποστ.. αμέσως μόλις το έγραψα το θεώρησα πολύ προσωπικό και άσχετο.. και φυσικά το μετάνοιωσα(που το έγραψα):Ρ btw το LOOOOOOOOOST είναι το καλύτερο!!! και απόψε έχει LOOOOOOOOOOOOOOOOST
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεία σου Μανταρίνι! δεν υπάρχει επιλογή στον ορίζοντα να μείνεις εδω; αν και είμαι σίγουρος πως όταν επιστρέψεις και αφού έχεις τελειώσει τις σπουδές σου δεν θα νοιώθεις τόσο εγκλωβισμένη, δεν σε ελευθερώνει η σκέψη ότι βρίσκεσαι στο ξεκίνημα μιας νέας ζωής;
ΑπάντησηΔιαγραφήαν και μπορεί να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι.. κάποιοι άνθρωποι που βρέθηκαν τυχαία σε ένα νησί.. (καλή ώρα σαν και σένα μόνο που εσύ γεννήθηκες έκεί) θέλανε απεγνωσμένα να φύγουνε από εκεί.. και έκανάν ότι μπορούσαν, όταν όμως το κατάφεραν είδαν τις ζωές τους να διαλύονται και η μόνη σκέψη τους ήταν ότι πρέπει να επιστρέψουν πίσω, στο ΝΗΣΙ...
P.S LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOST
χαχαχα έπιασα τα τελευταία λόγια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να μείνω εδώ θα πρέπει να έχω βρει και μια σπουδαία δουλειά (με βάση τους δικούς μου) αντιθέτως αν επιστρέψω πίσω στο νησί δεν ξεκινάει μια καινούρια ζωή αλλά συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει και πριν φύγω... μ αρέσει η πόλη! μ αρέσει η ανωνυμία! Μ αρέσει που άμα θέλω να "ξεσκάσω" παίρνω το αυτοκίνητο και φεύγω... στο νησί που να πας? 45 χιλιόμετρα όλο και όλο γύρω γύρω...
mantarini οι γονείς μοιάζουν αρκετές φορές να υπάρχουν μόνο για να μας βασανίζουν με τα θέλω και τις επιλογές τους. είναι μέρος του ρόλου τους:Ρ ποιο νησί είναι αυτό; 45 χιλιόμετα γύρω γύρω; αν θέλεις λες.. είναι καθαρή περιέργεια..
ΑπάντησηΔιαγραφήτην φράση 45 χιλιόμετρα γύρω γύρω την χρησιμοποιήσα μεταφορικά, 45 χιλιόμετρα είναι η μεγαλύτερη απόσταση που κάνεις στο νησί μου. Η Λήμνος είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πολυκοσμία, η ανωνυμία, η μεγαλούπολη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκούγονται σαν αναγκαίες εμπειρίες.
Άλλα 'μεις οι νησιώτες δε ξέρουμε απ'αυτά!
fgoa3, δεν ξέρω πόσο αναγκαίες είναι οι εμπειρίες αυτές.. ίσως και να είναι, αν και δεν πιστεύω ότι δεν ξέρετε από αυτά εσείς οι νησιώτες:Ρ θα σου πρότεινα να ζήσεις για λίγο μακρυά από Το Νησί..
ΑπάντησηΔιαγραφή