Αργά

η ώρα είναι 4:33 και αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς.. αλλά το ποστ που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένο στο LOST δεν ικανοποίησε την εσωτερική ανάγκη μου:Ρ υποθέτω πως αυτή θα ικανοποιηθεί μόνο όταν γράψω και κανά δυο λόγια πιο προσωπικά! το ποστ λοιπόν αυτό είναι τα δυο πιο προσωπικά λόγια
lol τι πρόλογος! ίσως να έπρεπε να σταματήσω το ποστ ακριβώς πιο πάνω, στο λόγια. σε αυτό το ποστ θα ήθελα να καλωσορίσω τους καινούργιους αναγνώστες και σχολιαστές.. να τιμήσω τους παλιούς και να επιπλήξω τους απόντες.. βέβαια οι απόντες ως απόντες δεν θα το πάρουν χαμπάρι αλλά οκ..
μάλλον λόγω της διάθεσης στην οποία έχω περιέλθει μετά το ποστ "η πρώτη ημέρα" ανεβαίνοντας σήμερα τα σκαλιά για την εξώπορτα της πολυκατοικίας μου έπαθα μια μίνι κρίση, σκεφτόμουν (μηχανικά) πως επιστρέφω στο σπίτι και έβγαζα τα κλειδιά μου και μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό.. ή ένα συναίσθημα καλύτερα. ένοιωσα πως αυτό εδώ δεν είναι το σπίτι μου, μπορεί να κοιμάμαι να κάθομαι και να το χρησιμοποιώ αλλά δεν το νοιώθω δικό μου. αυτό το συναίσθημα ξεκίνησε μια ολόκληρη σειρά σκέψεων.. ποιο σπίτι ένοιωθα σαν σπίτι μου; αυτό που μου μου ήρθε φυσικά (και εννοώ νατουραλι και όχι οφκορς..) ήταν το προηγούμενο διαμέρισμα που μέναμε πριν μετακομίσουμε σε αυτό, πριν έναν χρόνο περίπου.. το περίεργο είναι ότι δεν σκέφτηκα το σπίτι στην πόλη μου, ή εκείνο που έμενα στην Κύπρο αλλά το προηγούμενο διαμέρισμά μου.. πραγματικά περίεργο.. το βλέπω πάντως σαν σημάδι προόδου. ο Jubei νυστάζει.. και ένα απορριμματοφόρο μαζεύει σκουπίδια από κάτω, η ώρα πέρασε και σε λίγο μια άλλη μέρα θα ξεκινήσει για τους υπόλοιπους γιατί για εμένα ακόμα να τελειώσει η προηγούμενη. πρέπει να βρω κάτι για να κλείσω μια τρύπα στο στόρι του δωματίου μου γιατί το πρωί μπαίνει ο ήλιος και με ξυπνάει..
gmt οι ώρες του ύπνου θα περάσουν πολύ γρήγορα!