το χρώμα του χρόνου

είδα μια άσχετη εικόνα, ή μάλλον τα χρώματα μιας άσχετης εικόνας και για κάποιον λόγο σκέφτηκα το παρελθόν, την παιδική μου ηλικία, τέλη δημοτικού πρώτη γυμνασίου, δεν μπορώ να το τοποθετήσω ακριβώς χρονικά, ήτανε μια αίσθηση παρά κάτι συγκεκριμένο και απόλυτο, μια αίσθηση εκείνης της εποχής, μια νοσταλγία, μια επιθυμία να επιστρέψω, σαν παρατηρητής πιο πολύ, να μπορούσα να δω απέξω αυτά που υπήρχαν τότε γύρω μου, θυμάμαι τις φωτογραφίες και τα χρώματα που έχουν και αναρωτιέμαι αν τέτοιο χρώμα είχε και ο κόσμος τότε (spoiler alert δεν είχε)
ταξίδι στον χρόνο, γιατί το επιθυμούμε τόσο; υπάρχει ένα σαντουιτσάδικο στην πόλη που μεγάλωσα, που έχει μείνει ακριβώς όπως το θυμάμαι και κάθε φορά που επιστρέφω πηγαίνω και τρώω εκεί, έχει μια ξεθωριασμένη φωτογραφία από ένα γιγαντιαίο κρύο σάντουιτς που το τρώει ένα μωρό και όταν ήμουν μικρός πάντα ήθελα να φάω κάτι τέτοιο!!

κλάψα

είχα σήμερα μια από αυτές τις στιγμές, μία από αυτές τις σκέψεις, τις αναμνήσεις που σε κάνουν να ανατριχιάζεις να νιώθεις περίεργα το στομάχι σου και να σταματάν τα βήματά σου.. (πολύ δραματικός ;) ) περπατούσαμε στον γνωστό μας δρόμο, ήτανε μέρα ακόμα.. δεν θυμάμαι πως έτυχε και σχολάσαμε τόσο νωρίς ή αν για κάποιον άλλο λόγο είχαμε βρεθεί προς τα εκεί, είχε προηγηθεί μια ιδιαίτερη μέρα με διάφορες μυστήριες συζητήσεις μας, περπατούσαμε και ένιωθα έντονα την ανάγκη να σου κρατήσω το χέρι, και στο είπα, θέλω να σου κρατήσω το χέρι, κράτησε το μου είπες :)  δεν γίνεται, θα μας δούνε η .. και η .... (κάποιες γνωστές μας που ήταν μαζί μας) σου είπα, δεν θυμάμαι τι μου απάντησες, δεν θα μας δούνε, δεν πειράζει, εγώ δεν στο κράτησα όμως
αναρωτιέμαι αν θα μου ήταν πιο δύσκολο να θυμάμαι πως το κράτησα και τώρα δεν μπορώ ή το ότι δεν το κράτησα ποτέ;
οι ζωές μας είναι τόσο διαφορετικές πλέον και υπάρχει μια απόσταση που δεν φανταζόμουν ποτέ πως μπορεί να υπάρξει
ανέβασα μια φώτο της ρωμαϊκής αγοράς στην πλατφόρμα της επιλογής μας, ελπίζω να την δεις και ας με έχεις κάνει μπλοκ (κανε με αδδ έχω μπλοκ) είσαι psycho και ξέρω πως ψαχουλεύεις

ανατολικά

ήμουν σήμερα ανατολικά, σε ένα καινούριο μαγαζί που ετοιμάζουν κάτι φίλοι, είναι ακόμα γιαπί, αλλά μου άρεσε, πολύ.. μπορούσα να δω πως θα είναι τελειωμένο, όχι τα χρώματα και την εικόνα αλλά την αίσθηση, τις μυρωδιές που θα το γεμίζουν και τους ανθρώπους
είναι όμορφα τα όνειρα που μπορείς να κάνεις σε έναν άδειο χώρο, όλα μοιάζουν να είναι μπροστά και εφικτά
σε έναν τοίχο έξω από το μαγαζί είχε κάποια γκράφιτι και εκτός από τα οπαδικά κάτι παιδάκια (έχει ένα σχολείο πολύ κοντά) είχαν γράψει κάτι στιχάκια για το πως δεν θα χαθούν ποτέ έστω και αν χωρίσουν οι δρόμοι τους :P μου φάνηκε πολύ γλυκό και όμορφο (not going to end up that way αλλά οκ..)
δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να σε βγάλω από μέσα μου, ήμουν εκεί.. έβλεπα καινούρια πράγματα και με έπιασε μια θλίψη, ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σου, ακόμα και αν δεν τα βλέπαμε μαζί θα τα συζητούσαμε..
ξέρω πως δεν θα γυρίσεις ποτέ, πως εκείνη η εποχή πέρασε πως τα πράγματα δεν θα είναι ξανά έτσι, αλλά, αλλά.. αλλά..
το όνομά σου είναι ασυνήθιστο, επειδή το χρησιμοποιούσα τόσο συχνά είχα ξεχάσει πόσο περίεργο είναι και το θυμήθηκα ξανά προχθές σε μια άσχετη στιγμή που απλά καθόμουν και πρόφερα το όνομά σου

αρχαία

επέστρεφα από την δουλειά και σταμάτησα για λίγο μπροστά στην ρωμαϊκή αγορά, δυσκολεύομαι ακόμα να κάνω αυτήν την διαδρομή, είναι αυτή που κάναμε μαζί κάθε σαββατοκύριακο που σχολούσαμε παρέα, σε μάλωνα που προχωρούσες χωρίς να ρίχνεις ούτε ένα βλέμα στην αρχαία αυτή ομορφιά.. άνοιξα μια φωτογραφία σου στο κινητό για να νιώθω πως έστω και έτσι είσαι μαζί μου, δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές μου λείπεις περισσότερο από άλλες αλλά συμβαίνει

σαν ταινία

δεν ξέρω πως να περιγράψω αυτό που συνέβη πριν κάποιες μέρες (θα προσπαθήσω φυσικά αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω) σε συνάντησα ΤΥΧΑΙΑ μετά από δέκα μήνες περίπου που είχαμε να βρεθούμε!!
σε ένα μέρος που δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να σκεφτόμουν πως μπορεί να πήγαινα ή να πήγαινες (που είναι στο ίδιο κτίριο όπως συνειδητοποίησα με ένα μέρος που ήθελα να πάμε μαζί, μπερδεμένο και άσχετο)
μια αίθουσα αναμονής μπορούμε να πούμε.. ήταν πρωί, υπερβολικά πρωί για μένα, ήμουν με τον καφέ μου και ένα νεράκι και περίμενα, δίπλα μου ήταν μια ακόμα κυρία και περιμέναμε.. και ξαφνικά κατεβαίνει κάποια από τα σκαλιά και νιώθω πως με πλησιάζει, σηκώνω το βλέμμα μου και είσαι ΕΣΥ!! τα έπαιξα.. και εσύ το ίδιο γιατί ήταν τόσο αναπάντεχο και τόσο άκυρο, μόλις σου έφυγε η έκπληξη θυμήθηκες πως πήρες απόφαση να μην μιλάμε και άρχισες να μου φέρεσαι ψυχρά και να μην μου μιλάς, κάθησες μακρυά μου ενώ είχε θέση δίπλα μου :P φυσικά δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά μου και δεν ήξερα τι να κάνω! σου μιλούσα συνέχεια λες και δεν είχε περάσει μέρα από την τελευταία μας συνάντηση και αγνοώντας τα όσα συνέβησαν εν τω μεταξύ, προσπάθησες να κάνεις την αδιάφορη και σου είπα να κόψεις τις βλακείες και για την λίγη ώρα που έτυχε να βρεθούμε ας μιλήσουμε κανονικά.. το καταφέραμε σε έναν βαθμό αποφεύγοντας να πούμε οτιδήποτε αφορούσε την σχέση μας και κρατώντας την συζήτησε σε γενικά πλαίσια
σου έλεγα πως η συνάντηση μας είναι ένα σημάδι (από το σύμπαν, αν και δεν πιστεύω σε αυτά, εσύ όμως πιστεύεις) και εσύ έλεγες πως είναι ένα τυχαίο γεγονός
είδα ξανά το χαμόγελο σου, τις εκφράσεις του προσώπου σου και τις κινήσεις των χεριών σου, τα μάτια σου.. εννοείτε πως ξανακόλλησα, όχι πως είχα ξεκολλήσει και ποτέ..  οι στιγμές που ξεχνιόσουν και δεν πρόσεχες το πως έπρεπε να μου μιλήσεις ήταν οι πιό όμορφες, αναρωτιέμαι αν θυμήθηκες (αν το είχες ξεχάσει) το πόσο όμορφα είναι όταν είμαστε μαζί
σε ρώτησα πότε θα σου περάσει και μου είπες ποτέ (όπως κάθε φορά που σε έχω ρωτήσει)
σου απάντησα με το κλισέ, ποτέ μην λες ποτέ, αλλά κάποια πράγματα γίνονται κλισέ επειδή ακριβώς είναι αληθινά
anw βεβαιώθηκα για αυτό που γνώριζα μέσα μου αλλά μόνο αν σε έβλεπα θα μπορούσα να το επιβεβαιώσω
όταν χωριστήκαμε, έπρεπε να φύγω πριν από σένα σου είπα πως ελπίζω να τα ξαναπούμε, δεν μου απάντησες αν και ξέρω πως ήθελες να μου πεις, δεν το νομίζω.. δεν μου απάντησες γιατί ήταν και άλλοι γύρω μας
πόσο σουρεαλιστικό ήταν όλο αυτό το σκηνικό, τρελό.. πραγματικά σαν ταινία, αν και αν ήταν ταινία θα είχε χαρούμενο τέλος..

αυτά που και άλλα αλλιώς αλλά πάλι πως άλλον κάποιον τόσα όσα

είδα μια σκηνή σε ένα άνιμε και θυμήθηκα εσένα, τελείως άσχετο ήτανε με την ζωή μας, το my hero academia :P αλλά πάλι κατέληξα στις ίδιες σκέψεις, την ίδια απορία που μπορεί ποτέ να μην πάρω απάντηση, πως στο καλό γίνεται να μοιραστήκαμε όσα μοιραστήκαμε και τώρα να θες να είμαστε ξένοι; πως γίνεται να μην σημαίνουν τίποτα αυτά που για κάποιον άλλον σημαίνουν τόσα;
θα σκάσω! προφανώς η λογική λέει πως αλλιώς τα βλέπω και τα έβλεπα εγώ που ένιωθα όπως ένιωθα και αλλιώς εσύ που ένιωθες αλλιώς αλλά και πάλι.. δεν γίνεται να υπάρχει τόση απόσταση, τόση διαφορά..
λίγο λιγότερο από έναν μήνα μου παίρνει τελικά να ξεθυμώσω και να ξεχάσω πως και πόσο με πλήγωσες και πάλι μέσα μου να μείνει αυτό το συναίσθημα που δεν ξέρω πως να ονομάσω, σε έχω ανάγκη, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω, χρειάζομαι να είσαι στην ζωή μου, δεν είσαι όμως :(

δεν ξέρω γιατί κάποιες μέρες εξελίσσονται έτσι και κάποιες (γιουβέτσι) αλλιώς, αλλά σήμερα είναι από αυτές που εξελίχθηκαν αλλιώς..
γιατί σε έχω ακόμα ανάγκη;
πέρασε ώρα από την προηγούμενη γραμμή.. χάθηκα λίγο στις σκέψεις μου, άκουσα ένα τραγούδι και σκέφτηκα πως ίσως δεν το έχεις ακούσει ποτέ γιατί μεγαλώσαμε σε διαφορετικές εποχές αλλά κάπως απίθανο να μην το έχεις ακούσει, πάνω κάτω όλοι τα ίδια ακούμε στην εφηβεία μας
μετά σκέφτηκα τι άλλο θα μπορούσα να σου πω τώρα; έχουμε πει τόσα πολλά που δεν υπάρχει κάτι καινούριο, με την έννοια πως ξέρεις ποιος είμαι και ξέρω ποια είσαι
δεν βγάζει νόημα παρά ίσως μόνο για μένα το παραπάνω
θα έπρεπε να σε έχω πετάξει από το μυαλό μου μετά την τελευταία μας συνομιλία αλλά είμαι αδιόρθωτος, δεν υπάρχει σωτηρία για μένα

το παγκάκι 2

πέρασα το βράδυ από το μπαρ που καθόμουν όταν σου είχα στείλει μήνυμα μια νύχτα που έβρεχε και λίγο αργότερα από το παρκάκι και το παγκάκι που καθήσαμε και μου είπες όλη την ιστορία με το ατύχημά σου, κόλλησα για λίγο και κοίταζα λες και θα έβλεπα εμάς να καθόμαστε εκεί
γύρισα σπίτι και έβαλα ένα τραγούδι του παπακωνσταντίνου που ήξερα πως θα με καταστρέψει.. με κατέστρεψε, το είχα σχεδόν ανάγκη

Cobra Kai και French macarons

ανακάλυψα πρόσφατα ένα νέο μαγειρικό κανάλι στο youtube, νέο για εμένα γιατί υπάρχει χρόνια, απλά δεν γνώριζα την ύπαρξή του, ο παρουσιαστής είναι λίγο ξερόλας, σπαστικός και ανθυποσελέμπριτι στην χώρα του, αυτά που φτιάχνει είναι κάπως βιαστικά και κυρίως με έτοιμα υλικά αλλά για κάποιον λόγο με τραβάει το περιεχόμενο των βίντεο του :P
άσχετο είδα 4 επεισόδια από το Cobra Kai, την συνέχεια του ορίτζιναλ Karate Kid και όλως περιέργως είναι καλό!! αρκετά καλό!! χάρηκα :)
νώθω πολύ κουρασμένος τις τελευταίες μέρες, ίσως φταίει η ζέστη, δεν ξέρω.. αναρωτιέμαι πως θα την παλέψω τώρα που σκέφτομαι να δουλεύω πιο πολλές ώρες..
άσχετο 2 θέλω να προσπαθήσω να φτιάξω macarons

έφτιαξα εχθές ένα γλυκό αλλά το δοκίμασα σήμερα γιατί έπρεπε να σταθεί στο ψυγείο, μου άρεσε πάρα πολύ :) χαίρομαι όταν δοκιμάζω να φτιάξω κάτι και πετυχαίνει, έδωσα σε πολύ λαό να δοκιμάσει για να ακούσω τα διθυραμβικά σχόλια τους :P
όταν επέστρεφα το βράδυ από το γυμναστήριο ακολούθησα μία τελείως διαφορετική διαδρομή για να επιστρέψω στο σπίτι, πέρασα από δρόμους που ήξερα που καταλήγουν αλλά ποτέ δεν τους είχα επιλέξει για να φτάσω στο σπίτι, είχα περπατήσει κομμάτια τους στο παρελθόν αλλά όχι έτσι, έβρεχε..
ήρθαν τα μηχανήματα που περίμενα, δεν θυμάμαι άλλη φορά να ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με κάποια αγορά μου :P ολοκαίνουρια, τυλιγμένα στις ζελατίνες τους με τα αυτοκόλλητα ακόμα πάνω στα ίνοξ, ανυπομονώ να τα χρησιμοποιήσω, λογικά από δευτέρα!
άσχετο αλλά πολλά ωραία video games έρχονται αυτήν την χρονιά! περιμένω το καλοκαίρι για να παίξω το god of war και τα χριστούγεννα το spiderman, το god of war έχει κυκλοφορήσει αλλά δεν έχω χρόνο τώρα, ενώ το καλοκαίρι που θα κλείσουμε θα έχω.. τα Χριστούγεννα μπορεί να παίξω και το red dead redemption 2, κυκλοφορεί νομίζω τότε..

η βιομηχανική επανάσταση

την παρασκευή θα έρθουν κάποια μηχανήματα στο μαγαζί, θα μπορώ να κάνω κάποιες από τις αλλαγές που θέλω, κάποια καινούρια πράγματα, έχω μια κάποια αγωνία, ανυπομονησία..
θα βοηθηθούμε πολύ, σχεδόν σαν βιομηχανική επανάσταση το βλέπω :P θέλω να δω τώρα που δεν θα έχω κανένα εμπόδιο θεωρητικά αν η δημιουργικότητα μου και η φαντασία μου θα αποδώσουν καρπούς και αν όλα αυτά που σκεφτόμουν αλλά δεν μπορούσα να κάνω γιατί δεν είχα τον κατάλληλο εξοπλισμό, τώρα που θα τον έχω θα τα κάνω.. ο χρόνος θα δείξει!

σήμερα μου έδειξες πως δεν υπάρχει πια τίποτα απο τον παλιό εαυτό σου, μου είπες πως δεν υπήρξε ποτέ
πρέπει να σε βγάλω από μέσα μου με κάθε τρόπο, καμιά ψευδαίσθηση δεν θα πρέπει να έχω για να κρατηθώ

το ρομαντικό μας τραπέζι

δεν ξέρω αν όλα είναι βουνό η αν απλά εμένα μου φαίνεται έτσι, αλλά γίνονται συνέχεια αναποδιές στην δουλειά και έχει αρχίσει να με κουράζει η κατάσταση, ο προηγούμενος μήνας και αυτός μέχρι τώρα ήταν γεμάτοι προβλήματα, θέλω απλά να είναι όλα εντάξει, να μην συμβαίναι τίποτα απρόοπτο και όλα να είναι ήσυχα.. ξέρω πως δεν γίνεται αλλά τουλάχιστον ας γίνει σε έναν βαθμό. η σημερινή μέρα με τις βροχές και τα ποτάμια που εμφανίστηκαν μέσα στην πόλη οι διακοπές ρεύματος, έφτασα κοντά στο σημείο να τα παρατήσω και να πω ας κλείσουμε για σήμερα, δεν το έκανα (ευτυχώς)
καθόμουν στο ρομαντικό μας τραπεζάκι την ώρα που έριχνε χαλάζι, έπινα νες (βρήκα την ευκαιρία να ξεφύγω για λίγο από τον φραπέ) και κοιτούσα έξω τον χαλασμό, σκεφτόμουν αν θα καταφέρναμε να ανοίξουμε η όχι και μαζί με αυτά σκεφτόμουν πως ποτέ δεν καθήσαμε μαζί σε εκείνο το τραπέζι.. από την μία ο πραγματικός κόσμος και τα πραγματικά προβλήματα και από την άλλη η φαντασία μου οι ιστορίες μας κα το παρελθόν που μοιάζει συνεχώς να μακραίνει
βρήκα το βράδυ μια παλιά σου φωτογραφία στο κινητό μου όπως έψαχνα μιά άλλη άσχετη με εσένα, την οποία και δεν βρήκα, μου έκανε εντύπωση πως την είχα ξεχάσει, ήσουν με μια φίλη μας, γελούσατε και οι δύο έμοιαζες χαρούμενη, αληθινά, όχι το χαρούμενο της πόζας για φωτογραφία, συνειδητοποίησα ξανά πόσο όμορφη είσαι και πόσο φωτεινά είναι τα μάτια σου κάποιες στιγμές.. σταματάω εδώ!

πάντα η βροχή

πάντα η βροχή με κάνει να σε σκέφτομαι και σήμερα έβρεξε για τα καλά, οπότε σε σκέφτηκα περισσότερο :P
είχα όλη την μέρα μια έντονη επιθυμία να επικοινωνήσουμε, σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να σου πώ.. δεν έστειλα κάτι, δεν υπάρχει κάτι που να μπορέσει να σε φτάσει
ξέρω πως όταν έρθει η στιγμή που δεν θα αντέχω άλλο, θα σου στείλω και ας ξέρω πως δεν θα σε φτάσει
πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να ερωτευτεί ξανά, το μυαλό μου να πιέζει την καρδιά μου να σε ξεχάσει (πολύ κλαψιάρικο ακούστηκε αυτό :P) αλλά δεν δουλεύουν έτσι αυτά τα πράγματα :) 

ίσως

-δεν πέρασες σήμερα :(
-θα σου φανεί περίεργο αλλά δεν πέρασα γιατί ένιωσα την ανάγκη να περάσω αν και δεν υπήρχε λόγος

καθόμουν εχθές στο μαγαζί κάποιων φίλων μετά την δουλειά και είχα την παράλογη ελπίδα επιθυμία να σε συναντήσω τυχαία, έκανα διάφορα σενάρια για το πως μπορεί να ήταν η συνάντηση αυτή, πως θα εξελισσόταν, δεν σε συνάντησα φυσικά, αν και συνάντησα κάποιον άλλον :P δεν γινόταν να ήσουν εσυ;
πέτυχα σήμερα έναν στόχο στο γυμναστήριο και χάρηκα πολύ!

a little progress

κάναμε σήμερα μερικά μικρά βήματα προς τα εμπρός στην δουλειά, πιο κοντά στα σχέδια μου, έχω τουλάχιστον μια συγκεκριμένη ημερομηνία στο μυαλό μου για το πότε θα μπορούμε να ξεκινήσουμε..
έχω κολήσει με το word up των cameo εδώ και μήνες, τώρα το έψαξα για live και ξανακάηκα το άκουσα καμιά δεκαριά φορές
αναρωτιέμαι πόσα απο αυτά που σκέφτομαι άραγε θα γίνουν στο τέλος και πόσα που δεν έχω σκεφτεί ακόμα μπορεί να πάρουν την θέση τους

μακρινοί μέσα στην νύχτα

βγήκε επιτέλους το West world season 2! καινούρια μυστήρια :)
μια άσχετη στιγμή μου θύμησε μια δική μας άσχετη στιγμή, μια φορά που μου περιέγραφες τι θα γίνει αν κάποτε σταματήσουμε να μιλάμε και πως τυχαία μετά από χρόνια θα συναντιόμασταν ξανά, σε ένα μέρος άσχετο από την καθημερινότητα μας με καινούριους ανθρώπους..
δεν ξέρω γιατί πάντα η νύχτα σε θυμίζει, δεν μπορεί να βγει από μέσα μου η ανάγκη να πρέπει να σου διηγηθώ την ζωή μου για να μπορέσω να την ζήσω
περπατούσα πριν κάποιες μέρεσ στην αγίας σοφίας και ένας τύπος τραγουδούσε ένα τραγούδι που άκουγα πολύ όταν ήμουν μικρότερος, είχα ίσως χρόνια να το ακούσω και μου άρεσε που το άκουσα έτσι ξαφνικά, χωρίς να το επιλέξω η να το ψάξω, soundtrack of the night

ο φόβος

σήμερα έκανα την σημαντικότερη κίνηση όσον αφορά τις αλλαγές που ανέφερα στο προηγούμενο ποστ, ένιωθα έναν μικρό φόβο πριν το κάνω, όχι τόσο για το οικονομικό ρίσκο αλλά για το τι θα γίνει αν διαψευσθούν οι προσδοκίες μου, φοβόμουν γιατί δεν ήθελα να νιώσω άσχημα μετά, περίεργο..
η ματαίωση των προσδοκιών, τώρα που το σκέφτομαι μάλλον αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος, προτιμώ να μην γνωρίζω κάτι παρά να ξέρω και να νιώσω άσχημα γιατί δεν έγινε αυτό που περίμενα

την βδομάδα αυτή θα προσπαθήσω να κάνω κάποιες αλλαγές στην δουλειά, κάτι που πιστεύω πως θα μας βοηθήσει να συνεχίσουμε δυνατά, πάντα βλέπω τα στατιστικά των προηγούμενων μηνών, βλέπω την θεωρητική αύξηση που πρέπει να πετύχουμε και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να το πετύχουμε αυτό και αυτήν την σαιζόν; (την ίδια σκέψη κάνω κάθε χρονιά) αποδίδω τις αυξήσεις των προηγούμενων ετών σε συγκεκριμένες κινήσεις, μια κάναμε αυτό μια κάναμε το άλλο και για αυτό είδαμε την αύξηση, τί ειναι αυτό που τώρα θα μας ανεβάσει;
αυτή η άγνωστη παράμετρος είναι πάντα που με τρομάζει, από που θα προέλθει αυτή η λύση που θα μας κάνει να ανέβουμε σε σχέση με πέρυσι; θα είναι άραγε οι αλλαγές που θα κάνουμε τώρα; ή κάτι άγνωστο που δεν έχουμε καν σκεφτεί και μπορεί να είναι και πέρα από τον έλεγχο μας;
τα καλοκαίρια που κλείνουμε για λίγο περισσότερο από ότι μέσα στην χρονιά και έχω περισσότερο χρόνο, κάνω πάντα σχέδια για το πως θα είναι η καινούρια σαιζόν τι θα αλλάξουμε τι θα κρατήσουμε τι μπορούμε να κάνουμε για να ανέβουμε και σχεδόν όλα μου τα σχέδια καταλήγουν να μην εφαρμόζονται (γιατί συνήθως είναι παραληρηματικές εξάρσεις μεγαλείου) τουλάχιστον όχι με την αρχική μορφή τους..
έχουμε τρεις μήνες μπροστά μας.. αναρωτιέμαι την κατάληξη τους!
άσχετο έχω αρχίσει να ρουτινιάζω λίγο και βρήκα μια κάποια διέξοδο στην ζαχαροπλαστική, μέχρι τώρα όλα τα πειράματα μου ήταν για εμάς και τα άτομα του μαγαζιού, θα ήταν ωραίο όμως να φτιάξω κάτι και να το δώσω και στον κόσμο να δω τις αντιδράσεις :)

φρυγανισμένο ψωμί

πέρασα από κάπου, από κάποιο μαγαζί δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα πιο και μου ήρθε η μυρωδιά του φρυγανισμένου ψωμιού, με ταξίδεψε καμιά δεκαριά χρόνια πίσω, πιο πολλά μάλλον 13-14.. όταν δούλευα σε ένα ξενοδοχείο και έφτιαχνα το πρωινό, τις φέτες από το ψωμί του τοστ που περνούσα από την σαλαμάνδρα για να ψηθούν, αναρωτήθηκα για ποιον λόγο έψηναν το ψωμάκι, αν έφτιαχναν κλαμπ σάντουιτς ή κάτι άλλο, πολύ περίεργο που δεν μπορώ να θυμηθώ που το μύρισα, θυμάμαι όμως την μυρωδιά και την απορία μου για το τι μπορεί να φτιάχνουν με το ψωμί αυτό.
ο χρόνος κυλάει και μοιάζει να ζω μηχανικά την ζωή μου, δεν μπορώ να βρώ κάποιον λόγο, κάποιο κίνητρο.. θεωρώ μπούρδες πως τα κίνητρα και τα νοήματα είναι εσωτερικά, ότι και να κάνουμε πάντα το κάνουμε για κάποιον λόγο που είναι έξω από τον εαυτό μας, αντιδρούμε σε ένα εξωτερικό ερέθισμα, θέλουμε να προκαλέσουμε κάτι, μια αλλαγή, οτιδήποτε..
προσπαθώ τελευταία να βάλω στόχους σχετικά με την δουλειά και να προσπαθώ να τους πετύχω, να έχω αυτό να με τραβάει προς τα εμπρός, έχω βαρεθεί το βάλτωμα και την ρουτίνα..  την επανάπαυαση.. σκέφτομαι πως αν καταστρεφόμασταν ίσως προσπαθούσα πιο πολύ
σήμερα σκεφτόμουν πάλι Εκείνη (συνέχεια την σκέφτομαι αλλά οκ) σκεφτόμουν μια συγκεκριμένη συζήτηση μας και πως είναι δυνατόν να έχουμε μοιραστεί τέτοιες στιγμές και τώρα να είμαστε έτσι, μου φαίνεται αδύνατον, μη λογικό τουλάχιστον, πόσο μπορεί να διαφέρει ένας άνθρωπος από έναν άλλον; αν εμένα μου είναι τόσο δύσκολο εσένα πως σου είναι τόσο εύκολο; ο τζούμπεη θέλει να έρθει στην αγκαλιά μου αλλά δεν τον αφήνω και νευριάζει :P νομίζει οτι μπορεί να πηγαίνει συνέχεια όπου θέλει και να μας αντιμετωπίζει σαν έπιπλα!!
νομίζω πως μια κοπέλα δείχνει ένα κάποιο ενδιαφέρον αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τα σημάδια αυτά οπότε μπορεί να είναι απλά η φαντασία μου ( αν και ΔΕΝ το νομίζω) 

μερικές φορές τα πράγματα μένουν για πάντα χαμένα, δεν τα κερδίζεις η δεν τα βρίσκεις ποτέ ξανά, σαν να προσπαθείς, μάταια, από το σήμερα να πιάσεις κάτι στο χθες

ανάμεσα

στιγμές ανάμεσα στις στιγμές, τις τελευταίες δυο μέρες η απουσία σου για κάποιον λόγο είναι πιο έντονη από οτι συνήθως, τριγυρνάω διαρκώς μέσα στις αναμνήσεις μας, στις κοινές μας στιγμές, μου εμφανίζονται άλλες καινούριες που δεν ζήσαμε αλλά θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει.. έχω κολήσει με εκείνη την νυχτερινή μας βόλτα μετά την δουλειά στην γέφυρα, την περίεργη εκείνη νύχτα που φυσούσε και ψιχάλισε για λίγο, σου ανέβασα κανα δυο φορές την κουκούλα της ζακέτας σου αλλά ο αέρας στην έριχνε, δεν στην ανέβασα ξανά όταν συνειδητοποίησα πως προτιμούσες να βρέχεσαι
πριν μια βδομάδα έσπασες την σιωπή σου με μια εικόνα, μου έστειλες κάτι που ήταν δικό μας και από τότε κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ από το κινητό περιμένω να δω μήπως έστειλες κάτι καινούριο, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν οι λέξεις που θα μπορούσαν να σε κάνουν να επιστρέψεις, δεν θέλω να σε ξεχασω
άσχετο 1: βλέπω κάτι αρχαίες σειρές του μέγκα
άσχετο 2: αγόρασα ένα σχοινάκι γιατί το youtube με έπεισε πως είναι η καλύτερη γυμναστική :P