η πέμπτη νύχτα

Φωνές
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.


Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ψάχνοντας στα ποιήματα του Καβάφη αναρωτιόμουν ποιο να βάλω στο σημερινό ποστ, μόλις είδα όμως το φωνές ήξερα πως αυτό έπρεπε να μπει χωρίς αμφιβολία, ειδικά την σημερινή μέρα που γιορτάζει μια τέτοια φωνή, ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μου έρχονται ακόμα και αν δεν γνωρίζω τον ήχο της συγκεκριμένης φωνής, φτάνει η ανάμνηση του ονόματος.
Πόσο παλιά μου φαίνονται τώρα όλα εκείνα, πόσο μακρινά.. όχι ξένα όμως απλά μακρινά. Είμαι σίγουρος πως δεν φταίει ο χρόνος για την απόσταση αυτή που νιώθω να με χωρίζει από το τότε. Είναι το πόσο διαφορετικός νιώθω εγώ, πόσο έχω αλλάξει.. θα ήθελα να είμαι εκείνος που ήμουν και παλιά, δεν μου αρέσει ο σημερινός εαυτός μου, παρακμάζω..
οι τρανοί μιας εποχής, οι φημισμένες πόλεις, οι ωραίες πριγκίπισσες, όλα αφανίζονται στο τίποτα.. το μόνο που μένει είναι τα ονόματα
που πήγαν τα αλοτινά χιόνια.. και που χάθηκαν λοιπόν τα χρόνια μου; ήταν η ζωή μου ένα όνειρο ή μηπως ήταν αληθινή;


ΥΓ έκανα edit στις 29 Δεκεμβρίου και πρόσθεσα το παραπάνω Βίντεο