Βλέπω έξω από το παράθυρό μου την βροχή, φαίνεται στο φως της κολόνας και τον αέρα στα κλαδιά ενός δέντρου. Άκουσα το Turn the Page πρώτα από τους metallica και μετά από τον Bob Seger, ο καιρός με έκανε να το θυμηθώ, το video clip των metallica είναι πολύ ψυχοπλακωτικό, ως εκτέλεση όμως προτιμώ την δική τους. Θα ήθελα να μην έπρεπε αύριο να πάω στην δουλειά.. η μέρα σίγουρα θα είναι βροχερή και αν δεν βρέχει θα είναι μουντή και συννεφιασμένη, όταν δεν έχεις τίποτα να κάνεις αυτές οι μέρες μοιάζουν ιδανικές αλλά όταν έχεις τό μόνο που σκέφτεσαι είναι οι λάσπες και τα νερά, το κρύο και ο αέρας. Περίμενα να γίνει κάτι σήμερα αλλά δεν έγινε..
πού κάθε φύλλο κόκκινο πηγαίνει σαν ο αγέρας τ' αποσπάσει από το δέντρο
πετάει και περνά, το βογκητό του ανέμου είναι ότι απ΄το φθινόπωρο απομένει
μπορεί να μην έχουμε πια φθινόπωρο αλλά τα φύλλα συνεχίζουν να πέφτουν, το χαϊκού από πάνω μπορεί να είναι και λάθος αλλά κάπως έτσι το θυμάμαι. Όταν δεν έχει κάτι δικό σου πρόχειρο μπορείς πάντα να δανείζεσαι αυτά των άλλων για να γεμίσεις τις σελίδες (ίσως και το κενό μέσα σου) τί μπορεί άλλωστε να γράψει κανείς όταν όλα έχουν ήδη γραφτεί;
και για ποιόν να το γράψεις αν όλοι έχουν χαθεί;
παρόλα αυτά όμως γράφεις...
για τον εαυτό σου; ή για τους άλλους; θα έλεγα πρώτα για τον εαυτό σου αλλά δεν μπορείς παρά να απευθύνεσαι σε κάποιον
συμφωνώ με τον Συγγραφέα που λέει πως ακόμα και αν μια κοσμική καταστροφή ήταν να καταστρέψει το σύμπαν εκείνος θα έγραφε γιατί παρ όλη την βεβαιότητα της επικείμενης καταστροφής εκείνος θα έτρεφε την απεγνωσμένη ελπίδα πως με κάποιον τρόπο κάποιος, κάπου.. θα επιβίωνε και θα μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει τα σημάδια του.
την ίδια απεγνωσμένη ελπίδα τρέφω και εγώ,το ίδιο απεγνωσμένος ακόμα και αν δεν με απειλεί κάποια κοσμική καταστροφή :Ρ (καμία που να γνωρίζω τουλάχιστον)
θα μπορούσα όλα αυτά να τα γράφω σε ένα τετράδιο, σε ένα αρχείο στην Word, το γράψιμο όμως εδώ μέσα και η δημοσίευση δίνουν περισσότερες πιθανότητες σε οτιδήποτε να διασωθεί και να διαβαστεί.
Μοιάζει σαν απολογία:Ρ απολογία για την ύπαρξη του blog
μια συνηθισμένη κρίση
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Φίλε Commentator, έχω μπει κι εγώ πολλές φορές στη διαδικασία να απολογηθώ, όταν με ρωτούν ή αναρωτιέμαι γιατί γράφω. Κανείς δεν δείχνει να το καταλαβαίνει ακριβώς (ούτε εγω) αλλά συνεχίζω να γράφω όπου βρω: σε τετράδιο, στα βιβλία μου, στο μπλοκάκι που κρατάω σημειώσεις στα μαθήματα, σε μια κόλλα χαρτί που μετά την κολλάω στον τοίχο. Χρόνια τώρα. Πιθανότατα γράφω βλακείες, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Και σίγουρα, μπροστά σε μια επικείμενη καταστροφή θα έγραφα τόμους ολόκληρους! :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήμήπως έχεις βρεί κάποιον λογό; γιατί γραφεις; τι ικανοποιεί το γράψιμο; ποια εσωτερική ανάγκη;
ΑπάντησηΔιαγραφήπράγματι.. έχεις δίκιο, μπροστά στην καταστροφή η σωστή ενέργεια θα ήταν να αυξήσουμε την ποσότητα αυτών που γράφουμε! btw είσαι ο πρώτος μου σχολιαστής και αυτή η τιμή σου ανήκει:Ρ
to na grafoume panw se xartaki i se ena simeiwmatario isws ine enas tropos na kalipsoume to keno pu prokalei i monaksia estw k an ekeini tin idia stigmi peritrigirizomaste apo anthrwpous... grafontas tis skepseis mu sena xartaki den to grafw gia na to diavasei kapoios allos.. isws na sinomilw egw me ton idio mu ton eafto kai to katagrafw gia na to diavasw argototera i kai xronia meta gia na krinw kai na sigkrinw ton tropo skepsis mu...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλύπτουμε το κενό της μοναξιά κάνοντας παρέα με τον εαυτό μας, γράφωντας και μετά διαβάζοντας αυτά που γράψαμε... κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο (ως είδος)
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ μαζί σου margeo,το να διαβάζεις μετά από καιρό αυτά που είχες γράψει παλιότερα είναι πολύ όμορφο, όχι μόνο γιατί συγκρίνεις τον εαυτό σου και τισ σκέψεις σου αλλά και γιατί επισκέπτεσαι κατά κάποιον τρόπο το τότε