ολοκλήρωσα το βιβλίο σήμερα το μεσημέρι, το έβγαλα φώτο για να ξέρετε ποια έκδοση διάβασα, μόλις 63 σελίδες.. αλλά ο Πούσκιν λέει όσα πρέπει να πει, το πρώτο κεφάλαιο δεν μου άρεσε γιατί έμοιαζε να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα, απλά μας προετοίμαζε για τα υπόλοιπα γνωρίζοντας μας τον Ονέγιν και το περιβάλλον του, μου έμοιαζε βαρυφορτωμένο με εικόνες και ποίηση, κάπως μπερδεμένο.. μάλλον φταίω εγώ που ανυπομονώ πάντα να μάθω τι έγινε μετά, από το δεύτερο κεφάλαιο και μετά ο ρυθμός της ιστορίας έγινε ίδιος με τον δικό μου και το ευχαριστήθηκα ως το τέλος, υπήρχαν γεγονότα και η αφήγηση ήταν ζωντανή, η ποίηση και οι εικόνες βοηθούσαν την εξέλιξη και δεν έμοιαζαν με αυτές του πρώτου κεφαλαίου που δεν μου φάνηκαν να εξυπηρετούν τίποτα. Υπάρχουν γραμμές που με έκαναν να ταξιδέψω, αυτό που αγαπώ στα βιβλία, εικόνες δοσμένες με τόσο λίγες λέξεις που όμως μοιάζουν ολοζώντανες, σε κάνουν να ψάχνεις στην ψυχή σου για να τις ολοκληρώσεις και τι όμορφα που νιώθεις όταν τις βρίσκεις μέσα σου. Μετρούσα με τα δάχτυλα μου τις σελίδες που απέμεναν και δεν ήθελα να τελειώσουν, τέλειωσαν όμως και μάλλον έτσι έπρεπε, αν ήταν ένα μυθιστόρημα δεν ξέρω αν θα ήταν τόσο καλό αλλά το μέγεθός του το κάνει ιδανικό. Σίγουρα υπήρξαν στιγμές που είπα αυτό θα ήθελε παραπάνω εξήγηση αλλά αυτό δεν σημαίνει και τίποτα ο Πούσκιν τ'άφησε στην ελευθερία μας, αυτό που θα ήθελα όμως να ήταν λίγο παραπάνω ανεπτυγμένο είναι το τέλος, τι γίνεται όταν μπαίνει ο σύζυγος της Τάνιας; και τι σημαίνει εκείνο το "έτσι και εγώ με τον Ονέγιν μου;" η φωνή τελικά που έγραψα στο πρώτο ποστ είναι του αφηγητή, και όχι κάποιου πρόσωπου της ιστορίας όπως νόμιζα..
όποιος το βρεί ας το αγοράσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου