“Jamie: It's my favorite time of day, driving you.
Aurelia: [in Portuguese] It is the saddest part of my day, leaving you.”  

 

MIchael Jackson & Paul McCartney Say Say Say

οι λεκέδες του λαδιού

στο μαγαζί έχουμε χάρτινα τραπεζομάντηλα μιας χρήσης.. η τελευταία μου ασχολία είναι να περνάω με μαύρο μαρκαδοράκι τα περιγράμματα των λεκέδων σχηματίζοντας έτσι κάποιου είδους χάρτη, που όλοι οι λεκέδες είναι τα νησιά μια άγνωστης και τεράστιας νησιωτικής χώρας ή ίσως ένας παγκόσμιος χάρτης κάποιου διαφορετικού κόσμου
μια μέρα σχηματίστηκε ένα τεράστιο νησί που έμοιαζε πολύ με την Αυστραλία μόνο που έλειπε η Νέα Ζηλανδία από τα νότια παράλια και υπήρχε ένα άλλο μεγάλο νησί στην ανατολική πλευρά
PS το κάνω μόνο στο τραπέζι που κάθομαι εγώ ή κάποιος γνωστός και όχι σε τυχαίους άγνωστους:Ρ

ένα τραγούδι που ακούω τελευταία.. 

για να μην τα στείλω αλλού

έγινε αυτό που φοβόμουν..
το μαγαζί άνοιξε, όλα πάνε καλά..
αλλά ακόμα και στις καλύτερες μέρες η χαρά κρατάει πολύ λίγο
δεν μπορώ να νοιώσω κάτι αν δεν το μοιραστώ μαζί σου
τραγικό και ηλίθιο να είμαι ακόμα τόσο εξαρτημένος

δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κρατάει, θα ήθελα να το σπάσω και να χαρώ τις στιγμές αυτές που δεν θα ξαναρθούν
να δεχθώ τα πράγματα όπως είναι και πως δεν μπορούν να αλλάξουν

όταν περιμένεις κάτι τόσο πολύ και αυτό το κάτι, καθυστερεί και καθυστερεί και καθυστερεί.. χωρίς να είναι στο χέρι σου να κάνεις κάτι για να το επισπεύσεις.. τα έχω παίξει από την αναμονή, θα σκάσω γαμώτο

Μεσαιωνικά..

τις τελευταίες μέρες έπεσαν στα χέρια μου δύο βιβλία για τον Μεσαίωνα, το η καθημερινή ζωή στο μεσαίωνα της Μάρτζορι Ρόουλιν και το οι διανοούμενοι στο μεσαίωνα του Ζακ Λε Γκοφ, πολύ ενδιαφέροντα και τα δύο! ξαναθυμήθηκα το ενδιαφέρον μου για την εποχή αυτή.. όπως πάντα κάποιες σκέψεις γεννήθηκαν στο μυαλό μου, μάλλον άσχετες από αυτές που οι συγγραφείς ήλπιζαν πως θα γεννηθούν στους αναγνώστες τους:Ρ
με συναρπάζει πάντα η σκέψη πως όλα ήταν πιθανά, κόσμοι ακόμα να ανακαλυφθούν αληθινοί και μη
μύθοι που περνιούνταν για αλήθειες και το αντίστροφο, οι συλλογές των γνώσεων, τα μοναστήρια με τις βιβλιοθήκες τους και τα ιερά κειμήλια τους (τα περισσότερα πλαστά) οι βασιλείς με τις αυλές τους, οι προσκυνητές των Αγίων Τόπων (το υπερπόντιο βασίλειο αν θυμάμαι καλά), τα Ζωολόγια με τις φανταστικές τους περιγραφές και τα βοτανολόγια με τις λιγότερο φανταστικές
εκτός ίσως από αυτή του Μανδραγόρα!

οι σκοτεινοί μελετητές και οι αλχημιστές, οι ιππότες που έπρεπε να συγκριθούν με το αιώνιο πρότυπο τους, τα τάγματα των μοναχών και οι διαφωνίες στα πανεπιστήμια.. η φιλοσοφία και η θεολογία

δεν είναι φυσικά αυτές οι σκέψεις που αναφέρω πιο πάνω:Ρ
μου ήρθαν εικόνες στο μυαλό, εικόνες εμπνευσμένες από λέξεις για να καταλήξουν άλλες λέξεις..
παλιά κομμάτια για να φτιάξουν ένα νέο σύνολο
ο σοφός που έμαθε τις ξεχασμένες γνώσεις από βιβλία Σαρακηνών στην Ισπανία
ένα χρυσό κεφάλι που μέσα του έχει παγιδευμένο έναν δαίμονα και βοηθάει τον ιδιοκτήτη του με διάφορους τρόπους
μια πριγκίπισσα που βλέπει τον έξω κόσμο μέσω της αντανάκλασης ενός καθρέφτη
ένας χάρτης του κόσμου χαραγμένος σε ασήμι που συνεχώς συμπληρώνεται από πληροφορίες που φέρνουν οι ταξιδευτές στον ιδιοκτήτη του και αυτός τον ενημερώνει μόνο όταν η πληροφορία επιβεβαιώνεται από διαφορετικές πηγές
ο διάβολος που κατεβαίνει σε έναν μικρογράφο και του ζητάει να τον παρουσιάσει σαν έναν νέο και όμορφο άνδρα αντί για την πραγματική του εμφάνιση
ένας μοναχός που πουλάει την ψυχή του στον διάβολο για να αποκτήσει όλη την γνώση του κόσμου και γράφει ένα τεράστιο βιβλίο σε μία μόνο νύχτα
μία γυναίκα που προσφέρει την πλεξούδα της στην παναγία για να ξαναβρεί το φως της και όταν το κάνει εύχεται να είχε και πάλι τα μαλλιά της και την ίδια στιγμή ξανατυφλώνεται

Boss TV series

αν και έχω δει μόνο δύο επεισόδια φαίνεται πολύ ωραία σειρά! είναι από αυτές τις νύχτες, μέρες, που τίποτα δεν είναι αρκετό.. (ή μήπως που το τίποτα δεν είναι αρκετό;) η κατάληξη σχεδόν πάντα είναι η ίδια βέβαια, απογοητευτική

Flo Rida - Wild Ones ft. Sia

ξαφνικά άρχισε να μου αρέσει αυτό το τραγούδι! το έχει μια φίλη όταν την καλείς και πάντα μου έσπαγε τα νεύρα να το ακούω περιμένοντας να το σηκώσει, εχθές όμως όπως ήμουν σε ένα σούπερ μάρκετ και ψώνιζα το άκουσα να παίζει στο ραδιόφωνο και ξαφνικά μου άρεσε.. είδα επίσης και μια πολύ ωραία συσκευασία αλατιού, ένα ορθογώνιο χάρτινο πακέτο με κόκκινες και άσπρομπεζογκρι ρίγες..

Σε μια σπηλιά γύρω από την φωτιά

ίσως αυτό είναι που περίμενα να διαβάσω σήμερα! πως ακόμα και στην πιο πρωτόγονη κοινωνία οι άνθρωποι άφηναν γραπτά σημάδια για να επικοινωνήσουν, κανείς δεν ξέρει τι σημαίνουν αλλά το οτι είναι ένας κώδικας επικοινωνίας είναι σίγουρο, πριν 30.000 χρόνια.. αυτό που με συναρπάζει είναι το μετά, το ότι ο άνθρωπος αφήνει ένα σημάδι για κάποιον άλλον που θα ακολουθήσει, η προσδοκία του μέλλοντος, η συνέχεια..
το οτι δεν ζει μόνο το παρόν αλλά σκέφτεται το μέλλον, βλέπει τον εαυτό του μέσα στον χρόνο

το διάβασα εδώ!

έψαχνα κάτι να διαβάσω αλλά τίποτα δεν με ικανοποιούσε, μετά σκέφτηκα πως θα μπορούσα εγώ να γράψω αυτό που θα ήθελα να διαβάσω, αλλά δεν ήξερα τι θα ήθελα να διαβάσω.. πας από εδώ και από κει και ψάχνεις και ίσως τυχαία βρεις αυτό που γυρεύεις, μόνο όταν το δεις μπορείς να πεις πως ναι ήταν αυτό, μια ανάγκη.. αλλά τι είδους;
θα φτιάξω μια σοκολάτα και θα καθήσω στο μπαλοκόνι, με ηρεμεί και μου δίνει χρόνο με τον εαυτό μου, χρόνο για σκέψεις που δεν μπορείς να κάνεις μπροστά στον υπολογιστή
όπως κάποτε η Στάση! τώρα θα είναι το μπαλκόνι.. και μετά; το άδειο μαγαζί μετά το κλείσμο, μιας μέρας με πολύ δουλειά.. όνειρα που ελπίζω να γίνουν αληθινά

πριν από καιρό είχα την επιθυμία να επισκεφτώ εκείνη την παλιά μηχανή, που έλεγε αν είσαι ερωτευμένος η όχι, με είχε πιάσει κάτι σαν μανία, να πάω ξανά σε εκείνο το μέρος και να βγάλω μια φωτογραφία, μέσα στο μυαλό μου φανταζόμουν την εικόνα όπως και τότε, απλά με λίγα παραπάνω σημάδια από το πέρασμα του χρόνου, ίσως κανένα γκράφιτι παραπάνω.. λίγο σπασμένη αλλά μπα..
ανέβηκα κάνα δυο φορές την Ναβαρίνου αλλά η μηχανή δεν υπήρχε πουθενά, στην αρχή νόμιζα πως δεν μπορούσα να θυμηθώ σε ποια γωνιά ήταν και καθώς ανέβαινα, ήλπιζα ότι θα ήταν στην επόμενη (λες και αυτό θα σήμαινε κάτι..) αλλά δεν υπήρχε πλέον, ούτε ένα σημάδι, κανένα ξεχασμένο καλώδιο, καμιά βίδα στον τοίχο που να έδειχνε πως κάποτε ήταν εκεί
τι φωτογραφία θα μπορούσα να βγάλω; μία γωνία χωρίς τίποτα (πιθανώς και λάθος γωνία :Ρ)
μου φάνηκε κάπως, ειρωνικό..
ωμά ρεαλιστικό για να διαλύσει τις ρομαντικές μου ψευδαισθήσεις

Mad About You

mia seira apo ta palia.. kai oraio epeisodio

για να δούμε.. ένα τραγούδι.. πως οδηγήθηκα εκεί; δεν θυμάμαι.. το έχω αναρτήσει και εδώ κάποτε,
το εξώφυλλο ενός δίσκου που νομίζω πως θα ταίριαζε σε κάτι που φτιάχνουμε
η μοναξιά που ένοιωσα περιμένοντας κάτι, απόγευμα και φυσούσε λιγάκι. ο κόσμος περνούσε
και εγώ ήμουν εκεί γεμάτος με σκέψεις για το μέλλον..ανησυχία.. πως θα φτάσουμε εκεί;
το ακούω ακόμα.. γλυκειά, πικρή, βαθειά μελαγχολική

κάποιες φορές κάποιες εικόνες σου δημιουργούν ένα συναίσθημα, σε φέρνουν σε μια κατάσταση, σου δείχνουν έναν δρόμο, συνήθως ένα μέλλον (αφού το παρελθόν πέρασε και το παρόν δεν είναι αυτό:Ρ) κάτι που θα ήθελες να είναι έτσι
κάτι απλό που κρύβει κάτι πιο σύνθετο
η φαντασία και οι προσωπικές προσδοκίες και επιθυμίες συμπληρώνουν το "κενό" της απλότητας και την κάνουν δική σου, το διαφορετικό που νοιώθει ο καθένας όταν βλέπει το ίδιο πράγμα με κάποιους άλλους

σήμερα ήταν η τελευταία μου μέρα στην δουλειά.. έφυγα, αυτήν την φορά οριστικά.. δεν νοιώθω ελεύθερος ή χαρούμενος, με ανησυχεί το οικονομικό αρκετά.. είχε έρθει όμως ο καιρός, περίεργα.. :(

τελευταία ότι βιβλίο διαβάζω, το διαβάζω αποσπασματικά, δέκα λεπτά την μια φορά, είκοσι λεπτά την άλλη, μία ώρα την παράλλη.. συνήθως περιμένοντας κάτι άλλο να τελειώσει, έχω καιρό να πάρω ένα βιβλίο και να το διαβάσω από την αρχή μέχρι το τέλος μονοκοπανιά (lol τι λέξη.. μονοκοπανιά:Ρ)
αυτός ο τρόπος διαβάσματος έχει διάφορες επιπτώσεις τις οποίες βαριέμαι να εξηγήσω αλλά είναι εύοκολο να φανταστεί κανείς, εξαρτάται βέβαιο και από το είδος του βιβλίου
κάτι άλλο που παρατήρησα είναι πως έπιασα ένα βιβλίο προχθές που είχα διαβάσει πριν κανένα χρόνο, το άνοιξα σε μια τυχαία σελίδα και ήταν σαν να το διάβαζα για πρώτη φορά δεν είχα ιδέα τι γινόταν.. κρίμα.. anw ένα τυχαίο και μικρό ποστ..

πάντα κάτι λείπει..
έχω απομακρυνθεί από το γράψιμο αλλά ακόμα πιστεύω πως μέσα από αυτό θα σωθώ ή τουλάχιστον θα έρθω πιο κοντά, στο μυαλό μου υπάρχουν ιδέες αλλά μου λείπει ο χρόνος και ο τρόπος, το σύστημα, η υπομονή.. ίσως η θέληση
παλιά πίστευα πως μπορούσα να έρθω πιο κοντά σε αυτά που ήθελα να ζήσω αν τα έγραφα
τώρα δεν ξέρω
πιο μακρυά η πιο κοντά
τα πράγματα είναι εκεί που είναι
η μνήμη.. αυτοι οι καταραμένοι δρόμοι, θα ήθελα να γράψω για να τους περπατήσει κάποιος άλλος
κάποιος άλλος να θυμάται, αν είναι αυτός δεν θα είμαι εγώ

Sons of Anarchy

η σειρά που βλέπω τώρα τελευταία, είμαι στα μισά της πρώτης σαιζόν
δεν μπορώ να πω πως είναι από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ μου αλλά είναι αρκετά καλή, τουλάχιστον μου κράτησε το ενδιαφέρον και την βλέπω ακόμα
το μόνο κακό με αυτήν την σειρά είναι οτι με κάνει να θέλω να κάνω κάποια πράγματα όχι και τόσο καλά:Ρ anw..
περιμένω την επιστροφή του Breaking Bad πως και πως..

βλέπω όπως πάντα βίντεο στο ΥΤ σχετικά με το φαγητό και κάποιες εικόνες άρχισαν να έρχονται στο μυαλό μου από την Κύπρο, ίσως γιατί έβλεπα τον Ramsay και η κύπρος είχε τόσους Αγγλους τουρίστες, δεν ξέρω..
τον τελευταίο καιρό θέλω να πάω πολύ, όταν είχα λεφτά δεν είχα χρόνο και τώρα που θα έχω λίγο χρόνο (μάλλον) δεν θα έχω λεφτά..
τα πράγματα υπάρχουν και χωρίς εμάς και αυτό είναι σκληρό
δεν θέλω τα όνειρα μου να είναι σαν όλων των άλλων και όμως πιθανόν να είναι
μη ρεαλιστικά και εγωιστικά
τι μπορεί να είναι αυτό που θα με κάνει να ξεχωρίσω από τον σωρό; πέρα από το οτι είμαι εγώ; γιατί εγώ και όχι οι άλλοι; ποια είναι η παραπάνω γνώση που κατέχω; δεν υπάρχουν καθησυχαστικές απαντήσεις, μόνο η πορεία θα δείξει
αν πετύχω πέτυχα
αν αποτύχω; κάποιος θα έλεγε τουλάχιστον δοκίμασες.. αλλά εγώ δεν ξέρω τι θα πω

διάβαζα ένα παλιότερο ποστ και έφτασα σε ένα σημείου που είχα ξεχάσει σε τι αναφερόμουν και μόνο οι λέξεις δεν μπορούσαν να μου θυμήσουν τι ήταν αυτό που εννούσα.. αυτό με έκανε να σκεφτώ δύο πράγματα, το πρώτο είναι πως αντιλαμβάνεται κάποιος τρίτος αυτά που γράφεις, αν το νόημα που προσπαθείς να περάσεις καταφέρνει να περάσει η αν χρειάζεται κάποιου άλλου είδους εσωτερική γνώση για να αντιληφθεί πλήρως ο άλλος τι εννοείς
το δεύτερο δεν το θυμάμαι αλλά θυμάμαι πως διο σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό.. :Ρ
είχε κάτι να κάνει με την διάρκεια στον χρόνο, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τι..
τώρα σκέφτομαι πως τα ποστ εκ των πραγμάτων είναι αποτυπώσεις της στιγμής, οπότε το σημαντικό δεν είναι η διάρκεια αλλά η ακρίβεια της αποτύπωσης, το πόσο κοντά στο γεγονός που θέλεις να αποτυπώσεις, να διασώσεις, να διαδώσεις.. καταλήγεις να βρίσκεσαι
από την άλλη κάποιες φορές γράφεις για να κρύψεις και όχι για να φανερώσεις
είχα δει ένα όνειρο προχθές που με έκανε και ένοιωσα τόσο ευτυχισμένος όσο δεν ένοιωσα εδώ και πολύ καιρό στην real life, πόσο περίεργο συναίσθημα ήταν αυτό..  και συγχρόνως μια ένδειξη για το μέλλον

για δεύτερη φορά

παρατηρώ μια μετατόπιση ή μια μεταφορά των συναισθημάτων τον τελευταίο καιρό, δεν ξέρω που μπορεί να οδηγήσει δεν αφήνω τον εαυτό μου να το σκεφτεί και πολύ, μου αρκεί απλά η παρατήρηση προς το παρόν, το πρώτο σημάδι της ελευθερίας..
όταν δυσκολεύτηκα να πάρω τηλέφωνο γιατί δεν ήξερα για ποιον λόγο ήθελα να πάρω, όταν σου είπα να μείνεις και εσύ έμεινες
έχω παραιτηθεί από την δουλειά αν και ακόμα είμαι εκεί, σε μια τελευταία προσπάθεια να ξεφύγω από όλα (και όταν λέω όλα εννοώ ένα και όταν λέω ένα εννοώ Εκείνη) μια καινούρια αρχή, μακρυά..
πάντα μου βγαίνει να γράφω το μακρυά σαν μακρυά και όχι σαν μακριά όπως είναι το σωστό, δεν ξέρω γιατί..
ακόμα είμαι εκεί, αλλά θα φύγω..
ελπίζω στο μέλλον να έχω περισσότερο χρόνο και να ξαναβρώ ή να θυμηθώ το ποιος είμαι και τι μου αρέσει να κάνω
ο επόμενος χειμώνας θα με βρει στην Στάση περιμένοντας το λεωφορείο και σκεπτόμενος το επόμενο ποστ, τα πρωινά θα πηγαίνω στην δουλειά με τα πόδια και ο χρόνος της διαδρομής αυτής θα είναι αφιερωμένος σε σκέψεις ουσιαστικές, πως έζησα τόσο καιρό σαν φυλακισμένος; και πως θα ζήσω και αύριο; όπως πάντα δεν θέλω η νύχτα να τελειώσει..

η εικόνα

μια ανάρτηση που ήθελα να γράψω αλλά δεν μου βγήκε, κάποια στιγμή θα βγεί, η εικόνα ήταν από το μέλλον, το κοντινό ελπίζω

οι δρόμοι ξανά

πέρασα για λίγο από το άλλο μαγαζί εχθές μετά την δουλειά, είχαν τελειώσει και έπιναν μπύρες, κάθησα μαζί τους,
ένοιωθα σπασμένος..
πριν φτάσω εκεί είχα περάσει από τους δρόμους που περνούσαμε κάποτε μαζί, το παγκάκι που κάπνιζες, το μαγαζί που έτρωγες κρέπα, το μπαράκι που πίναμε μπύρες
όσο πλησίαζα στο μαγαζί σκεφτόμουν πόσο έχουν αλλάξει όλα, μια σειρά από μακάρι πέρασε από το μυαλό μου και μια σειρά από τι θα γινόταν εάν.. άκυρα και χωρίς νόημα όλα
κάθησα μαζί τους στο τελευταίο τραπεζάκι και έπιασα τον εαυτό μου να ελέγχει εάν καθάρισαν καλά, ότι να ναι..
παλιές ιστορίες και άλλες που προσπαθούσα να καταλάβω

πάνω από ένα βιβλίο που δεν θα εκδιδόταν ποτέ, παλιό και φθαρμένο.. η συνάντηση..
η φωνή σου που με έφερε ξανά στο σήμερα
αναρωτήθηκες φωναχτά αυτό που αναρωτιόμουν και εγώ..

προσπάθησα να φανταστώ για λίγο αυτά που είχες διαβάσει αν υπήρχε κάτι κοινό
το αντίτυπο ενός βιβλίου στα ράφια δύο βιβλιοθηκών, αν είχαμε σταθεί στις ίδιες γραμμές και είχαμε νιώσει τις ίδιες λέξεις

a machine..

αυτό το καλοκαίρι θα είναι είτε το χειρότερο είτε το καλύτερο.. βασικός παράγοντας είναι η δουλειά, αν μπορέσω τελικά να φύγω από το μαγαζί όλα πιστεύω πως θα πάνε προς το καλύτερο, η αλλαγή και μόνο του συγκεκριμένου περιβάλλοντος θα με βοηθήσει πολύ.. και επίσης το να φύγω θα σημαίνει πως κάτι άλλο θα πηγαίνει καλά
είναι δύσκολο να ονειρευτείς το μετά όταν το τώρα σε κρατάει τόσο έντονα, και το ονειρευτείς δεν το λέω με κάποια ιδεαλιστική έννοια αλλά με την πιο πεζή..
είναι δύσκολο επίσης να υπομένεις το τώρα όταν υπάρχει κάποια ελπίδα για το μετά (αν και κανείς θα έλεγε πως το αντίστροφο θα ίσχυε)
αυτά για το τώρα και το μετά..
θέλω να πάω να βγάλω εκείνη την φώτο που αναφέρω σε ένα παλιότερο ποστ  (αν το αναφέρω) αν και δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό που θα μου προσφέρει
έχω μια ιδέα για το τι θα βρώ όταν πάω σε εκείνο το μέρος, ελπίζω να μην έχει αλλάξει κάτι.. 

υπάρχει ένα συναίσθημα τις τελευταίες ημέρες, δεν μπορώ να το εκφράσω ακριβώς.. η μήπως είναι μια διάθεση, κάτι μέσα μου ψάχνει να βρει κάτι άλλο
κάτι με τραβάει να ακούσω συγκεκριμένα τραγούδια να διαβάσω συγκεκριμένα πράγματα, να επισκεφθώ συγκεκριμένα μέρη, να πω συγκεκριμένα πράγματα.. τα δύο τελευταία δεν τα έχω κάνει, το προτελευταίο λόγω δουλειάς και το τελευταίο λόγω του ενστίκτου αυτοσυντήρησης μάλλον,
αλλαγή περιβάλλοντος μόνο αυτό μπορεί να με βοηθήσει

Unkle - When things explode

το άκουσα στο person of interest..

soundtrack of the night

οτι αφήνεις μισό

τελευταία το γυρίσαμε στα ελληνικά στην δουλειά και αυτό το τραγούδι μου άρεσε.. πάλι άκουγα ότι νά ναι αλλά κάποια μου είπε πως είναι οι μέλισσες και έτσι το βρήκα! ωραίο τραγουδάκι! επίσης πρέπει να βρω ένα του Δάντη που λέει κάτι για καφέ, δεν μπορώ να ακούσω καθαρά τι λέει και είμαι πολύ περίεργος, αν τελικά λέει καφέ.. τον καφέ πως τον θες νομίζω, αν όντως λέει έτσι τι να πω;;
και όμως έτσι λέει..


σημείωσα και κάτι άλλο σε μια χαρτοπετσέτα να βρω αλλά βαριέμαι τώρα να βρίσκω την χαρτοπετσέτα που είναι στο άλλο δωμάτιο..
πέρασα από το άλλο μαγαζί μετά την δουλειά, αυτοί είχαν ακόμα καμιά ώρα για να κλείσουν.. πέρασα να πω κάποια πράγματα σε μια κοπέλα, δεν μπορείς να πεις πως είμαστε φίλοι αλλά δεν μπορείς να πεις και πως είμαστε απλά συνάδελφοι, με παραξενεύει ώρες ώρες το οτι κάτι με τραβάει σε αυτήν, να μιλήσω σε αυτήν, για κάποιον λόγο νοιώθω πως θα καταλάβει καλύτερα αυτά που θέλω να πω.. δεν ξέρω τι είναι, ίσως νοιώθω πως με ξέρει καλύτερα, ίσως πως μοιάζουμε σε κάποιο επίπεδο.. ίσως επειδή περάσαμε αρκετό καιρό μαζί την σύντομη χαρούμενη μου περίοδο και την έχω συνδέσει με αυτό, τι είναι αυτό που μας συνδέει με κάποιους; τι είναι αυτό που τελειώνει τον δεσμό αυτό; και τι αυτό που τον διατηρεί χωρίς προφανή λόγο; τι είναι αυτό που βλέπουν οι άλλοι; και τι είναι αυτό που δείχνω εγώ; πολλά ερωτήματα βραδιάτικα:Ρ

my blueberry nights 2

για ακόμα μια φορά είδα εχθές το my blueberry nights, όταν βλέπεις αυτήν την ταινία κάνεις αυτό που έκανε και η πρωταγωνίστρια, πέρνεις τον μακρύτερο δρόμο για να περάσεις στον δρόμο απέναντι, δηλαδή να φτάσεις από την πρώτη σκηνή στην τελευταία, ο σκοπός είναι να φτάσεις εκεί αλλά για να νοιώσεις τα πράγματα όπως πρέπει να τα νοιώσεις πρέπει να πάρεις αυτόν τον μακρύτερο δρόμο. μπορεί να αναρωτηθείς για το νόημα των όσων βλέπει αλλά στο τέλος θα καταλάβεις ή μάλλον θα νοιώσεις πως τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν αλλιώς..

και κάπως άσχετο αν και όχι εντελώς.. ζήλεψα τον Jeremy για το cafe-diner που είχε.. πόσο τέλειο θα ήταν να είχα κάτι τέτοιο δικό μου.. όνειρα και όνειρα
μια μικρή επιχείρηση.. να μαγειρεύω.. να σερβίρω ποτά, να έρχονται άνθρωποι που αγαπώ.. άγνωστοι, περαστικοί.. να μένω ανοιχτός τουλάχιστον μέχρι τις 4-5 το πρωί.. όσοι τρώνε να ξετρελένονται.. πωπω.. εκστασιάζομαι μόνος μου:Ρ

νέο ιστολόγιο

με θέμα το φαγητό! όπου θα ανεβάζω τις μαγειρικές μου δοκιμές και κακοβγαλμένες φωτογραφίες:Ρ

αποτυχίες

ένα θολωμένο τζάμι, έξω να βρέχει, νύχτα..
είχα το λαπτοπ στην κουζίνα για να περνάει η ώρα όσο μαγειρεύω, μάλλον όσο περιμένω να βράσει κάτι, να ψηθεί να τηγανιστεί, ανακάλυψα πως είμαι πολύ ανυπόμονος, μου αρέσει η προετοιμασία και η δημιουργία αλλά μετά από κάποια φάση θέλω απλά να ετοιμαστεί το φαγητό και να το δοκιμάσω.. δυστυχώς όλα βγήκαν αποτυχημένα εχθές, δεν ξέρω τι έφταιγε.. το ότι τα έβαλα όλα μαζί; το ότι βιαζόμουν; ότι τα έκανα όλα για πρώτη φορά και με το μάτι; αποτυχημένα σε σημείο που δεν μπόρεσα να τα φάω αν και είχα όλη την καλή διάθεση.. δεν πειράζει όμως, πρέπει πάντα να δοκιμάζεις και να πειραματίζεσαι για να φτάσεις κάποτε στο τέλειο ή τουλάχιστον αυτό με παρηγορεί.. 9 Μαρτίου σήμερα, κλείνω δύο μήνες δίαιτας:Ρ τις τελευταίες τρεις βδομάδες όμως όποτε είχα ρεπό το έκανα freeday κάτι που δεν ήταν στα σχέδια μου, τις υπόλοιπες μέρες όμως προσέχω κανονικά.. το θέμα είναι ότι δεν μαγειρεύω τόσο για να φάω αλλά για να δοκιμάσω τις συνταγές που βλέπω και μου αρέσουν..  και πόσα πράγματα μπορεί να κάνει κανείς σε μία ημέρα; όχι και πολλά..
γιατί με έχει πιάσει αυτό; το να θέλω να δοκιμάζω και να φτιάχνω πράγματα; δεν ξέρω αλλά προφανώς καλύπτει το κενό και μου δίνει κάτι, πιστεύω πως όλα είναι στο μυαλό και το μυαλό μου για να μην κολλήσω στο τίποτα με κόλλησε σε αυτό, θεωρίες..
παρεμπιπτόντως  μόνο τα βραδινά μου μαγειρέματα ήταν αποτυχημένα γιατί η πίτσα που έφτιαξα για πρωινομεσημεριανό ήταν απόλυτα πετυχημένη και πανέμορφη εκτός των άλλων.. το κινητό μου τα έχει παίξει και δεν μπόρεσα να βγάλω φώτο δυστυχώς..
...

never tasted the original

εδώ και λίγο καιρό με έχει πιάσει κάτι και όλο βλέπω βιντεάκια με συνταγές στο YT, ίσως είναι λόγω της δίετας, αφού δεν μπορώ να ικανοποιήσω το στομάχι μου ας ικανοποιήσω το μυαλό μου και το μάτι μου:Ρ άσχετα αν μετά βασανίζω τον εαυτό μου γιατί με όλα αυτά μου ανοίγει η όρεξη anw όμως.. όταν δοκίμασα να φτιάξω κάποιες από αυτές τις συνταγές που είδα όμως συνάντησα ένα πρόβλημα.. (παρένθεση, παίρνω τις ιδέες κυρίως από το foodwishes ένα υπερτέλειο κανάλι στο ΥΤ) ή δύο προβλήματα.. το πρώτο είναι οτι δεν μπορεί να βρεις τα υλικά που χρησιμοποιύν στην Αμερική και το δεύτερο είναι ότι όταν φτιάχνεις κάτι που δεν έχεις φτιάξει ποτέ και δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ δεν έχεις μέτρο σύγκρισης, ωστέ να δεις που βρίσκεται η δική σου δημιουργία σε σχέση με την αυθεντική και αυτό είναι ένα πρόβλημα, βέβαια μπορείς να πεις άμα σου άρεσε τότε είναι οκ αλλά και πάλι αυτό δεν τα λύνει όλα.. έφτιαξα ένα σουφλέ τυριών(πολύ απλό btw) και μου άρεσε αλλά δεν είχα ιδέα αν έτσι έπρεπε να είναι γιατί δεν είχα ξαναφάει από κάποιον άλλον και αυτό για κάποιον λόγο με ενοχλεί.. επίσης βλέποντας διάφορα βιντεάκια για BBQ στο man vs food και στο Diners, Drive-ins, and Dives μου κόλλησε να φτιάξω pulled pork sandwich, βρήκα λοιπόν μια συνταγή στο food wishes που έδειχνε έναν τρόπο που δεν χρειαζόταν να καπνίσεις το κρέας σε ειδικό φουρνο αλλά μια σπιτική εκδοχή (που απαιτούσε 12 ώρες ψησίματος στους 105 βαθμούς:Ρ) το έκανα λοιπόν και δεν ενθουσιάστηκα.. αλλά δεν μπορώ να ξέρω αν φταίει η εκτέλεση μου ή αν έτσι έπρεπε να βγει ή έπρεπε να βάλω άλλα μπαχαρικά και όλα αυτά γιατί δεν έχω δοκιμάσει ποτέ το αυθεντικό..  μεγάλος καημός! lol .. αυτά...

Epic

όχι το ποστ που είχα στο μυαλό μου αλλά μόλις είδα αυτήν την εικόνα.. δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς! fucking yeah!καινούριο Metal Gear Solid στον ορίζοντα!! μπορεί στον μακρινό αλλά ακόμα και αυτό είναι κάτι! είμαι εθισμένος σε αυτήν την σειρά.. πολλοί λένε πως θα έπρεπε να είχε σταματήσει στο 2 ή έστω στο 3 αλλά εγώ είμαι της άλλης άποψης, φτιάξε μου 100 ακόμα παιχνίδια, ακόμα και το πιο χάλια Metal Gear παιχνίδι είναι καλύτερο από όλα τα υπόλοιπα μαζί.. είχα πάρει πριν κάποιες μέρες την HD collection, και παίζω ακόμα το peace walker, είμαι πολύ κοντά στο τέλος δυό ακόμα Zadornov searches και η τελική μάχη με το Metal Gear Zeke, για να ακούσω τον Big Boss να λέει επιτέλους .... This is Outer Heaven.... πωπώ! το Peace Walker μου άρεσε πάρα πολύ σαν παιχνίδι, δεν ξέρω με ποια σειρά να τα βάλω μέσα μου..
μια πιθανή είναι, το Metal Gear Solid, το Snake Eater, το Peace Walker, το Sons of Liberty και το Guns of the Patriots.. το Guns of the Patriots με απογοήτευσε όχι μόνο γιατί το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία αλλά και επειδή δεν έδωσε στον Snake το τέλος που του άξιζε (δεν πέθανε αλλά υποτίθεται πως είναι το τελευταίο παιχνίδι με αυτόν πρωταγωνιστή και όπως και να έχει το τελευταίο στην timeline) αυτό που με χαλάει είναι οτι λόγοι εκτός της ιστορίας του παιχνιδιού του έδωσαν αυτό το τέλος και όχι η εσωτερική αναγκαιότητα της ιστορίας (lol αν λέγεται έτσι αυτό) anw όπως και να έχει δεν του άξιζε αυτό το τέλος.. και επίσης αν και προσπάθησε (το παιχνίδι) να είναι Epic με τις Boss fights και την ιστορία που έδινε απαντήσεις σε όλα δεν τα κατάφερε.. έλειπε κάτι, κάτι που δεν μπορώ να βρω τι είναι.. ενώ σε αντίθεση το Peace Walker και προσπάθησε και τα κατάφερε.. όταν στρατολογώ στρατιώτες και τους βάζω σε ομάδες προσπαθώντας να αυξήσω τα στατιστικά τους, όταν τελειώνω αποστολές και παίρνω οχήματα για την mother base αισθάνομαι μια ευχαρίστηση.. συμμετέχω βοηθάω να επεκταθεί η MSF η στρατιωτική οργάνωση του Big Boss, η μισθοφορική εταιρεία του η βάση αυτού που θα γίνει σε κάποια χρόνια ο\η\το Outer Heaven..
σε κάποια φάση προς το τέλος του παιχνιδιού είναι μια αποστολή που πρέπει να πας σε ένα συγκεκριμένο σημείο, και για να φτάσεις στο συγκεκριμένο σημείο πρέπει να περάσεις από πολλούς στρατιώτες που όλοι ξέρουν πως είσαι εκεί και σε κυνηγάνε σε πυροβολάνε σου ρίχνουν πυραύλους χειροβομβίδες και γενικά γίνεται χαμός.. και όταν τελικά φτάνεις εκεί πρέπει να αντιμετωπίσεις και άλλους και επιπλεόν ένα στρατιωτικό ελικόπτερο.. την αίσθηση της ολοκλήρωσης που ένοιωσα όταν τέλειωσα αυτήν την αποστολή δεν θυμάμαι να την έχω ξανανιώσει παίζοντας άλλο παιχνίδι.. τα πάντα.. και ιδίως η μουσική ήταν όλα επικά.. δεν μπορείς παρά να ταυτιστείς..
και αφού με το Snake Eater και το Peace Walker ταυτιστήκαμε όλοι με τον Big Boss, πως θα μπορέσουμε να ξαναταυτιστούμε με τον Snake όταν έρθει η ώρα να παίξουμε τα remakes των 2 πρώτων παιχνιδιών από την 8bit era; πως θα ξαναπιάσουμε το χειριστήριο και θα ελέγχουμε έναν χαρακτήρα που ξέρουμε πως στο τέλος του παιχνιδιού θα αντιμετωπίσει τον Big Boss για να τον σκοτώσει; και να καταστρέψει αυτά που βοηθήσαμε και εμείς να δημιουργηθούν;
φυσικά όταν έρθει η ώρα θα το κάνουμε.. θα το κάνω και θα είμαι περίεργος να δω αν αυτές οι σκέψεις θα είναι ακόμα μαζί μου.. 

η παραπάνω εικόνα με κάνει να πιστεύω όπως όλους μάλλον πως το επόμενο παιχνίδι θα είναι ένα remake του πρώτου παιχνιδιού της σειράς, δεν πιστεύω πως ο Kojima θα ήθελε να δημιουργήσει ένα ακόμα κεφάλαιο στην ιστορία και να την κάνει πιο περίπλοκη αλλά ποτέ δεν ξέρεις. οπότε προετοιμάζομαι για νότιο αφρική.. και τον Snake να προσπαθεί να διεισδύσει στον Outer Heaven και να καταστρέψει το υπέρτατο όπλο με το όνομα Metal Gear..

upcoming posts, The Road Not Taken και Never Tasted The Original

κάποια πράγματα που τριγυρνάνε τώρα στο μυαλό μου.. το πρώτο έχει σχέση με Εκείνη και το δεύτερο με τα μαγειρικά μου πειράματα, θα γραφτούν πιστεύω μέσα στην ημέρα αν δεν φύγουν από μέσα μου

πειράματα

σήμερα για κάποιον περίεργο λόγο είχα όρεξη στην δουλειά και όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία κάθισα και έφτιαξα μερικά πράγματα, από αυτά που αποκαλώ πειράματα, φαγητά και σάντουιτς δηλαδή που δεν αποτελούν μέρος του μενού του μαγαζιού. είχα δει μια συνταγή για μια σάλτσα μανιταριών και μου είχε κολλήσει στο μυαλό να την φτιάξω, θεωρητικά θα το έκανα στο ρεπό μου, αλλά επειδή αυτό θα αργήσει την έκανα σήμερα, φυσικά η συνταγή απαιτούσε φρέσκα μανιτάρια και δεν είχα αλλά και με τα κονσέρβας έγινε μια χαρά, σε ένα τηγάνι λοιπόν σωτάρεις τα μανιτάρια μαζί με κρεμμύδια μέχρι να σκουρύνουν αρκετά, όταν είναι έτοιμα ρίχνεις αλεύρι (τυχαία έβαλα περίπου δυο κουταλιές της σούπας) το ανακατεύεις καλά για περίπου τρία τέσσερα λεπτά και μετά ρίχνεις ζωμό βοδινού, έριξα περίπου δύο φλυτζάνια(θυμόμουν πως γίνεται η σάλτσα αλλά όχι τις ποσότητες από το κάθε τι :Ρ) το άφησα να βράσει μέχρι να γίνει κάπως πηχτό και μετά πρόσθεσα λίγη κρέμα γάλακτος, μιά βράση και το έβγαλα από την φωτιά, έγινε πολύ νόστιμη, μόνο που ήταν πολύ έντονο το άρωμα του ζωμού και η γεύση γιατί τον έκανα πιο δυνατό από ότι έπρεπε, 1,5 κύβο σε περίπου μισό λίτρο νερό, ενώ οι οδηγίες λένε έναν κύβο σε ένα λίτρο νερό, anw.. ήταν ωραία πάντως, έψησα και ένα φιλέτο κοτόπουλο στην σχάρα και το σέρβιρα με την σάλτσα αυτή, ταίριαξε πάρα πολύ, με θαύμασα:Ρ μετά μια κοπέλα είπε πως θα ήταν ωραία με μακαρόνια και φτιάξαμε και μια σπαγγέτι με την σάλτσα αυτή και ήταν τέλεια! όταν τέλειωσα με αυτά ησύχασα για λίγο,  μετά όμως μου μπήκε η ιδέα να φτιάξω mac and cheese που λένε και οι αμερικάνοι.. μου έλειπε το βούτυρο για να κάνω την μπεσαμέλ και έβαλα μαργαρίνη αλλά μικρό το κακό, 500 ml γάλα, 70 γραμμάρια περίπου αλεύρι και περίπου τόσο μαργαρίνη, είχα στο μυαλό μου να φτιάξω μια πιο αραιή μπεσαμέλ αλλά βγήκε σφιχτή.. anw όταν έγινε η μπεσαμέλ την έβγαλα από την φωτιά και έριξα μέσα γκούντα, φέτα και κεφαλοτύρι τα ανακάτεψα καλά και πρόσθεσα τορτελίνια και τα ανακάτεψα και αυτά, το έβαλα σε δύο ταψάκια και αφού τα πασπάλισα με τριμένο γκούντα και κεφαλοτύρι τα έψησα μέχρι να πάρουν χρώμα, όταν έγινε.. και δοκίμασα... πραγματικά θεϊκό! αυτό είχε και την μεγαλύτερη επιτυχία άρεσε σε όλους υπερβολικά πολύ, ήθελαν να κάνω και άλλο αλλά βαριόμουν και δεν έκανα:Ρ όταν τέλειωσα και με αυτό ησύχασα κάπως και νόμιζα πως τέλειωσαν τα πειράματα για σήμερα αλλά έκανα λάθος, καμιά ώρα πριν το κλείσιμο σκέφτηκα.. αυγά έχουμε.. αλεύρι έχουμε.. αν είχαμε και τριμμένη φρυγανιά θα μπορούσα να φτιάξω κοτομπουκιές και σνίτσελ κοτόπουλο γεμιστό.. πάλι καλά που το today είχε φρυγανιά και έτσι έφτιαξα και από αυτά. κοτομπουκιές.. μικρά κομματάκια φιλέτο κοτόπουλο, βούτηγμα στο αλεύρι, στο αυγό και στην φρυγανιά και τηγάνισμα στους 140 βαθμούς, λεπτά δεν μέτρησα, απλά όταν μου φάνηκαν έτοιμα έκοψα ένα για να ελέγξω και είδα ότι όντως ήταν έτοιμο, για το γεμιστό φιλέτο, παίρνεις ένα φιλέτο το ανοίγεις στην μέση, το γεμίζεις.. έβαλα μπέικον και κασέρι, το κλείνεις, αλεύρι, αυγό, φρυγανιά, ίδια θερμοκρασία περισσότερη ώρα..  πρέπει να πω πως από όλα αυτά δοκίμασα μόνο κάτι μπουκίτσες και έτσι δεν χάλασα την δίετα μου! ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.. για άλλη μια φορά ένοιωσα πως είμαι φτιαγμένος για να δουλεύω με το φαγητό, μου αρέσει να μαγειρεύω και οι άλλοι να τρώνε και να μου λένε πόσο ωραία είναι όσα κάνω, πρέπει όπωσδηποτε όταν τα πράγματα μπούνε σε μια σειρά (αν μπούνε ποτέ) να πάω σε κανένα ιεκ και να γραφτώ.. το όνειρο.. το έχω ξαναπεί.. να έχω ένα δικό μου μαγαζί και να φτιάχνω λιχουδιές που θα λατρεύουν όλοι.. με κυρίως θέμα τα burgers βέβαια αλλά και πολλά άλλα.. γαμώτο έπρεπε να έβγαζα φωτογραφίες με το κινητό για να τις αναρτούσα, το κοτόπουλο σχάρας με την σάλτσα μανιταριών ήταν σκέτη ζωγραφιά.. αυτά για απόψε.. υπάρχουνε στιγμές, αλλά δεν αρκούν με τίποτα

έχασα τις μέρες..

πάντως ήταν επιτυχείς! η μόνη ελπίδα για να δει κάποιος που συμμετείχε σε ταινία το όνομα του στους τίτλους τέλους είναι  η ταινία να προβάλλεται μετά τις 2 στο σταρ.. δείχνει εδώ και κανένα 5λεπτο τίτλους τέλους..
τα πράγματα είναι σκατά! και δεν βλέπω καμία αλλαγή στον ορίζοντα, δεν θυμάμαι ποτέ να ήταν τόσο χάλια, πάντα κάτι υπήρχε, μία ελπίδα. μία σκέψη για κάτι.. τώρα όλα μοιάζουν να έχουν νεκρωθεί, τίποτα

Metal Gear Solid HD Collection

επιτέλους σήμερα το αγόρασα! πρώτα έβαλα να παίξω το Peace Walker που δεν έχω παίξει και πρέπει να πω πως μου άρεσε πολύ, ίσως περισσότερο και από το Guns of the patriots, για κάποιον λόγο είναι πιο διασκεδαστικό και πιο κοντά σε αυτό που θεωρώ εγώ Metal Gear Solid!

για επόμενα παιχνίδια της σειράς και αν μπορούσα να κάνω παραγγελία στον Kojima για το τι θα ήθελα.. ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον Solid Snake, ας ήταν και remake του Metal Gear 1 και 2, και ένα παιχνίδι με πρωταγωνίστρια την The Boss, στα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου να κάνει stealth infiltration σε οχυρά των ναζί! χαμός!!! αν όντως φτιαχτεί ένα τέτοιο παιχνίδι.. θεέ μου!! anw πάω να συνεχίσω το παιχνίδι, πρέπει να καταστρέψω ένα τανκ!

μήνας δεύτερος μέρα δεύτερη και τρίτη

δεύτερη και τρίτη ημέρα επιτυχείς!

μήνας δεύτερος μέρα πρώτη

μήνας δεύτερος μέρα πρώτη επιτυχής!

ένας μήνας

ένας μήνας! έχω συνηθίσει πλέον στο πρόγραμμα και δεν είναι όσο δύσκολο ήταν στην αρχή.. ο επόμενος στόχος είναι η 9η Μαρτίου.

ημέρα 31η

ημέρα 31η επιτυχής! αν και πρέπει να έχω κάνει κάποιο λάθος στο μέτρημα γιατί αν αύριο που είναι 9 του μηνός κλείνω έναν μήνα, είναι επίσης και η 32η ημέρα οπότε έκλεισα έναν μήνα 32 ημερών.. ή όχι; anw.. πολλές μέρες..

ημέρα 30η

ημέρα 30η επιτυχής!
ήθελα να δω σήμερα κάποιες συγκεκριμένες σκηνές από το house αλλά δεν μπορώ να βρω τον σκληρό μου.. η τελευταία σαιζόν δεν με έχει ενθουσιάσει προς το παρόν.. τελικά η cuddy ήταν σημαντική

ημέρα 29

ημέρα 29 επιτυχής!

ημέρα 28η

ημέρα 28η επιτυχής!

ημέρα 26η και 27η

ημέρα 26 επιτυχής! ημέρα 27 επιτυχής! περιμένω τις 9 του μηνός που θα κλείσω έναν μήνα!

ημέρα 25η

ημέρα 25 επιτυχής!

ημέρα 24η

ημέρα 24η επιτυχής! χιονίζει έξω, κάτι ψιλά.. αύριο κυκλοφορεί Επιτέλους και στην ευρώπη το metal gear solid hd collection! το περίμενα πως και πως για να παίξω το Peace walker που κυκλοφορούσε μόνο για το PSP.. η συλλογή περιλαμβάνει επίσης το Sons of Liberty και το Snake Eater, μόλις πληρωθώ πρέπει να το αγοράσω!

σαν να τελειώνουν όλα απόψε (και ας μην το κάνουν)

βλέπω πράγματα στο δίκτυο και όλα μου φαίνεται πως δείχνουν το τέλος.. ακόμα και αν δεν το δείχνουν εγώ αυτό καταλαβαίνω.. τα χρώματα είναι σκοτεινά και μουντά, οι τόποι ερημωμένοι και οι άνθρωποιο πιο κοντά στον θάνατο παρά στην γέννηση, ακόμα και ένα βιβλίο που έποιασα τυχαία, μιλούσε για ένα τελευταίο γράμμα, ο Ντεβούσκιν παρακαλούσε για ένα ακόμα.. η μια βιβλιοθήκη μου έχει αδειάσει τελείως και τα λίγα βιβλία που έχουν απομείνει μοιάζουν ξεχασμένα και χωρίς ενδιαφέρον, ή άλλη είναι γεμάτη με βιβλία της σχολής που έχω παρατήσει. (άλλο ένα μνημείο της αποτυχίας μου) θα έπρεπε να τα κάψω όλα.. το tower ενός υπολογιστή που δεν δουλεύει, χαρτοπετσέτες με σημειώσεις που έχουν χάσει το νόημα τους, τα ακουστικά μου κάνουν έναν ήχο λες και φυσάει κάπου μακρυά, σκατά

ημέρα 23η νικήθηκα..

ημέρα 23η και νικήθηκα από τον δαίμονα του delivery.. πίστευα πως θα ήμουν πιο δυνατός αλλά δεν τα κατάφερα.. το πρότεινε η αδελφή μου και αν και έπρεπε να αρνηθώ δεν το έκανα.. νοιώθω κάπως άσχημα αλλά δεν σταματάω την προσπάθεια, αύριο θα μπω στον αγώνα πιο δυνατός και αποφασισμένος, μπορεί να έχασα την μάχη αλλά θα κερδίσω τον πόλεμο και άλλα τέτοια μελοδραματικά:Ρ λοιπόν.. οκ, μια μέρα χαμένη, την αφήνω πίσω μου και συνεχίζω το κακό δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλο! καθώς έγραφα τα παραπάνω μου ήρθε μια ιδέα στο μυαλό για το τι θα ήταν τέλειο!!  να είχα αρκετά λεφτά ωστέ να μπορώ να παίρνω κάθε μέρα delivery και στην συνέχεια θα έκανα review για τα καταστήματα αυτά με βαθμολογίες, μετά επίσης θα πήγαινα και στα διάφορα εστιατόρια και ταβέρνες.. και θα έγραφα για τις εντυπώσεις μου.. και μετά θα ήμουν 200 κιλά!

now playing φλυαρία

είχα ρεπό σήμερα και μιας και δεν μπορούσα να φάω ότι ήθελα έπρεπε να απασχολήσω κάπως το μυαλό μου, και αφού κατέβηκα στο κέντρο για κάτι δουλειές σκέφτηκα να πάω στο public να δω για κανένα παιχνίδι, δεν είχα στο μυαλό μου το lords of shadows, σκεφτόμουν το Assassin's creed revelations, αλλά είχε τελειώσει (καλύτερα γιατί αν το είχαν θα κόστιζε γύρω στα 40 ευρώ) και έτσι πήρα αυτό με 25 ευρώ, φτηνό αν σκεφτεί κανείς την αρχική του τιμή που ήταν γύρω στα 60 αν θυμάμαι καλά, ήμουν ανάμεσα σε αυτό και στο final fantasy XII που θα το έπαιρνα μόνο και μόνο γιατί ήξερα πως θα μου έπαιρνε περισσότερο χρόνο για να το ολοκληρώσω, η προηγούμενη όμως κακή μου εμπειρία με ένα παιχνίδι της σειράς (την εποχή του ps1) και το γεγονός πως ο kojima είχε σχέση με την ανάπτυξη του Lords of Shadows με έκανε να διαλέξω αυτό τελικά..
μεγάλη αλλαγή από το προηγούμενο castlevania που έπαιξα:Ρ ώρες ώρες μου κάνει μεγάλη εντύπωση το πως έχουν εξελιχθεί τα γραφικά των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ποιο μπορεί να είναι το μέλλον; πόσο ποιο τέλεια μπορούν να γίνουν; και αν γίνουν τόσο τέλεια που να μην μπορείς να ξεχωρίσεις αν αυτό που βλέπεις είναι αληθινός άνθρωπος ή cg θα κάνει αυτό τα παιχνίδια πιο απολαυστικά; υποθέτω πως όχι, αφού μοιάζουν πλέον οι εταιρείες να προσπαθούν να βρούν νέους τρόπους για να κρατήσουν το ενδιαφέρον των παιχτών, όπως τα motion controls και το 3d . προσωπικά δεν μου αρέσει να παίζω παιχνίδια με motion controlers όπως επίσης δεν μου αρέσουν τα touch screen κινητά! αν και φοβάμαι ότι σε λίγο θα είναι πλέον μονόδρομος.. το iphone 4s μοιάζει πολύ ωραίο αν και πανάκριβο..

ημέρα εικοστή δεύτερη

ημέρα εικοστή δεύτερη επιτυχής!

ημέρα εικοστή πρώτη

ημέρα εικοστή πρώτη επιτυχής! αν και πεινάω τώρα.. : (

ημέρα εικοστή

ημέρα εικοστή επιτυχής

ημέρα δέκατη έννατη

ημέρα δέκατη έννατη επιτυχής!

ημέρα δέκατη όγδοη και old video games

ημέρα δέκατη όγδοη επιτυχής! κάτι με έπιασε τον τελευταίο καιρό και παίζω παλιά παιχνίδια, μάλλον επειδή άρχισα να βλέπω κάτι βίντεο στο youtube, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είναι δυσκολότερα από ότι τα θυμόμουν! αρκετά δυσκολότερα, ξεκίνησα το super mario world, το οποίο δεν είχα ξαναπαίξει και τις πρώτες φορές έχανα μέσα σε δευτερόλεπτα:Ρ το άφησα και πέρασα στο πιο οικείο super mario bros. στο οποίο ήμουν σαφώς καλύτερος, σταμάτησα στην 4 πίστα..

τώρα παίζω το castlevania dracula x,
το οποίο είναι πανδύσκολο.. αναγκάστηκα να βρω κάτι cheats για να μπορέσω να προχωρήσω αλλά οκ..

ημέρα δέκατη έβδομη

ημέρα δέκατη έβδομη επιτυχής!

ημέρα δέκατη έκτη

ημέρα δέκατη έκτη free day, κάτι απρόσμενες επισκέψεις με έβγαλαν εκτός προγράμματος αλλά οκ.. έτσι και αλλιώς μια free day την δικαιώμουν

ημέρα δέκατη πέμπτη

ημέρα δέκατη πέμπτη επιτυχής!

ημέρα δέκατη τέταρτη

ημέρα δέκατη τέταρτη επιτυχής! κανονικά σύμφωνα με το πρόγραμμα που έχω φτιάξει, κάθε δύο βδομάδες θα έχω μία free day που θα μπορώ να τρώω ελεύθερα αλλά επειδή είναι ακόμα αρχή δεν νομίζω να το κάνω αύριο

ημέρα δέκατη τρίτη

ημέρα δέκατη τρίτη επιτυχής!

ημέρα δωδέκατη ή κενός

δωδέκατη ημέρα επιτυχής! τα πράγματα που κάποτε θα με ισοπέδωναν τώρα δεν το κάνουν, με επηρεάζουν αλλά δεν με διαλύουν, προχωράω μάλλον, αλλά προς τα που; προς τι; προς το τίποτα, δεν γίνεται η ζωή να είναι μόνο η καθημερινή επιβίωση, το πέρασμα κάθε ημέρας, αυτή η γαμημένη απουσία νοήματος με τρελαίνει, προσπαθώ να βρω κάτι γύρω μου για να πιαστώ και δεν υπάρχει τίποτα, μια άκρη να δέσω τις σκέψεις μου και να πω εκεί, αυτό είναι..
δεν υπάρχει
δεν ξέρω τι συμβαίνει, αναρωτιέμαι αν το νοιώθει και κάποιος άλλος αυτό και πως το ξεπερνάς, νοιώθω άδειος δεν υπάρχει τίποτα μέσα μου

ημέρα ενδέκατη

ημέρα ενδέκατη επιτυχής! ελπίζω να συνεχίσω έτσι.. το οτι πετυχαίνω έστω και αυτούς τους μικρούς καθημερινούς στόχους είναι κάτι.. μια ικανοποίηση

ημέρα δέκατη

ημέρα δέκατη επιτυχής

μέρα έννατη ή ο έρωτας σε μια φωτογραφία...

μέρα έννατη επιτυχής!
είδα μια φωτογραφία σήμερα, μια κοπέλα που για κάποιον είναι Εκείνη, την κοίταξα και ήταν σαν να μπορούσα να δω τον έρωτα, που υπήρχε, που ίσως υπάρχει ακόμα αν και δεν είναι πια μαζί
μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί ήταν σαν να την είχα τραβήξει εγώ την φωτογραφία αυτή ή όχι αυτό ακριβώς, δεν ξέρω.. πέρα από το πρόσωπο έδειχνε το συναίσθημα

μέρα όγδοη

μέρα όγδοη επιτυχής!
αν και τώρα το βράδυ παραλίγο να παραστρατήσω αλλά οκ συγκρατήθηκα, για όλα φταίει αυτό το κρύο.. μου κόλησε ένα τραγούδι το οποίο ακούω στην δουλειά αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα στίχο.. την επόμενη φορά που θα παίξει πρέπει να πάω να σταθώ κάτω από κανένα ηχείο, η μόνο λέξη που ξεχώρισα είναι favourite

μέρα έβδομη

μέρα έβδομη επιτυχής! κάνει τόσο κρύο σήμερα.. θα ήθελα να φάω μία σούπα!

μέρα έκτη

μέρα έκτη επιτυχής

μέρα πέμπτη

μέρα πέμπτη επιτυχής!

μέρα τέταρτη

μέρα τέταρτη επιτυχής, παρόλο που βρήκα ένα κέηκ όταν ήρθα σπίτι..
p.s ξεκίνησε ο δεύτερος κύκλος του Sherlock

μέρα τρίτη

μέρα τρίτη επιτυχής! μου μπήκε στο μυαλό να φτιάξω μια αλμυρή τάρτα :( το youtube είναι καταστροφικό!

μέρα πρώτη αν και είναι τρίτη αλλά δεν πειράζει

τις προηγούμενες δύο μέρες τα κατάφερα, πιστεύω και σήμερα, θα σημειώσω την πρόοδο μου το βράδυ!

Kuchisake-onna

In Japanese mythology, Kuchisake-onna (口裂け女, Kuchisake-onna) ("Slit-Mouth Woman") is a woman who is mutilated by a jealous husband and returns as a malicious spirit. The Kuchisake-onna legend became popular enough to cause some panic in Japan during the 1980s, and there are even reports of schools asking children to go home in groups for safety

The modern urban legend

Children walking alone at night may encounter a woman wearing a surgical mask, this is not an unusual sight in Japan as people wear them to protect others from their colds or sickness. The woman will stop the child and ask, 'Am I beautiful?' If the child answers no, they are killed with a pair of scissors which the woman carries. If they answer yes, the woman pulls away the mask, revealing her mouth is slit from ear to ear and asks 'How about now?'. If the child answers no, he/she will be cut in half. If he/she answers yes, then she will slit his/her mouth like hers.

Ways to escape the Kuchisake-onna

When the legend reappeared in the 1970s rumors of ways to escape also emerged. When she asks you, you must say that she is pretty two times in a row, so that she will become confused and her victim can escape while she is lost in thought. Some sources say she can also be confused by answering her question with, rather than yes or no, "You are average." Unsure of what to do, she will give you enough time to escape. Another escape route is to tell her you have a previous engagement; she will pardon her manners and excuse herself from your presence. In some variations of the tale, she can be distracted by throwing fruit or sweets at her which she will pick up, thus giving the victim a chance to run. One other way is to ask her if you are pretty, she will get confused and leave.


με κάποιον τρόπο έπρεπε να γίνει η αρχή  για την καινούρια χρονιά! και διαβάζοντας αυτό το άρθρο στην ανεξάντλητη πηγή, σκέφτηκα πως αυτός είναι ο τρόπος.. μου θύμισε μια ιστορία που κυκλοφορούσε όταν ήμουν μικρός, σε ένα χωριό κάπου γύρω από το δικό μου, που το όνομα του είχε κάποια σχέση με τον βορά και εγώ πάντα το φανταζόμουν μακρινό, κρύο και ομιχλώδες τριγυρνούσε ένα χέρι, χωρίς το υπόλοιπο σώμα! (τώρα που το σκέφτομαι μου φέρνει στο μυαλό το χέρι από την οικογένεια Άνταμς) και αν περπατούσες μόνος σου την νύχτα ερχόταν από πίσω σου, σου έκλεινε το στόμα και εσύ πέθαινες από ασφυξία. όλοι έλεγαν πως ήταν αλήθεια (και με το όλοι εννοώ τα παιδιά στο σχολείο) πως είχε επιτεθεί σε κάποιους (απροσδιόριστους) και γενικά ήταν κάπως τρομακτικό, πάλι καλά που ήταν περιορισμένο γεωγραφικά σε εκείνο το χωριό, θα ήθελα να μάθω πως ξεκίνησε η ιστορία και γιατί υπήρχε μόνο το χέρι και όχι το υπόλοιπο σώμα, στον παραπάνω γιαπωνέζικο μύθο όταν κυκλοφορούσε τα παλαιότερα χρόνια, η γυναίκα κάλυπτε το πρόσωπο της με το κιμωνό και τα νεότερα χρόνια αυτό το στοιχείο άλλαξε και το κιμωνό έγινε χειρουργική μάσκα, εκμοντερνισμός του μύθου για να ταιριάζει πιο πολύ στην εποχή αλλά επίσης και μια συνέχεια της ιστορίας, μια εξέλιξη.. με λίγα λόγια για να μην μακρυγορώ θα ήθελα να μάθω πως εξελίχθηκε ο μύθος του χεριού, αν υπήρχε μια πρώτη μορφή πριν από αυτήν που άκουσα εγώ, ή αν τώρα υπάρχει μια νεότερη που αγνοώ