Psycho-Pass

ξεκίνησα ανάποδα και είδα πρώτα την 2η σαιζόν, άρχισα να βλέπω τώρα την πρώτη περιμένοντας να μάθω περισσότερα για το σύστημα Sibyl και πως κρίνει την κοινωνία.
ενδιαφέρον κονσεπτ, υπάρχει ένα σύστημα που μέσα από διάφορους μετρητές ελέγχει την ψυχική υγεία κάθε πολίτη και όταν παρατηρεί αποκλίσεις μια ειδική αστυνομία αναλαμβάνει, πάνω στο σύστημα αυτό (Sibyl) βασίζεται όλη η κοινωνία και το πως χωρίζεται σε διάφορες ομάδες ανάλογα με την ψυχική προδιάθεση του καθενός (ή κάτι τέτοιο)

διαδραματίζεται το 2153 και αυτό που μου άρεσε είναι το πως παρουσιάζεται εκείνη η εποχή, όχι εξαιρετικά φουτουριστική, με συνδέσεις με το σήμερα που δείχνουν μια πορεία, με λίγα λόγια μπορείς να πιστέψεις πως η Ιαπωνία του 2153 μπορεί να είναι και έτσι..

watching Chef

Japan

μια περίεργη αίσθηση, μαυρίλας και κατάθλιψης, μοναξιάς, άκουγα ένα τραγούδι και σχεδόν κόντεψα να βάλω τα κλάματα χωρίς στην ουσία να υπάρχει  κάποιος λόγος
(πως ορίζεται ο λόγος για κάτι τέτοιο είναι άλλο θέμα)
οι γιορτές από τότε που έπαψα να είμαι παιδί έχασαν το νόημα τους, και από τότε που σταμάτησα να δουλεύω για άλλους και να τις περιμένω για να ξεκουραστώ έχασαν και ότιδηποτε άλλο τους είχε απομείνει
σε λίγες μέρες άλλος ένας χρόνος θα φύγει και νοίωθω πως δεν έχω καταφέρει τίποτα, όχι ότι έχω ορίσει κάτι σαν στόχο, υποθέτω όμως πως αν είχα καταφέρει κάτι θα το είχα καταλάβει
τεσπα, μια συνηθισμένη μαυρίλα που θα περάσει

Great auk

η αστείρευτη πηγή

το τελευταίο καταφύγιο

 

1η μέρα διακοπών! Assassin's Creed Rogue

λίγο gaming..
κάπως Χριστουγεννιάτικο με όλους τους Πάγους και τα χιόνια

σκόρπιες σκέψεις

το πρωί για κάποιον λόγο με έπιασε μια νοσταλγία για το Νησί, να μπορούσα να το επισκεφθώ για κάποιες ημέρες, έφτιαξα μια λίστα στο μυαλό μου με μέρη που θα ήθελα να επισκεφθώ, δρόμους να περπατήσω και μαγαζιά να δω, περιέργως οι άνθρωποι είχαν μπει σε δεύτερη μοίρα
μετά σκέφτηκα πως όπως πάντα θα κυνηγούσα κάτι ανέφικτο, η πηγή της διαρκούς μη ευτυχίας, το να ικανοποιήσω τώρα τις επιθυμίες του τότε, ίσως μου αρκούσε ακόμα και να τις ξανανιώσω, ποιος ξέρει
αργότερα πέρασε από το μαγαζί ένας φοιτητής από την Κύπρο και του ανέφερα την επιθυμία μου να επισκεφτώ κάποια στιγμή το Νησί, τυχαίες εξομολογήσεις σε ψιλοάγνωστους :Ρ υπήρξε μια σύνδεση όμως..

οι κενές γραμμές υπάρχουν για να δηλώσουν πως είναι άσχετα τα κείμενα μεταξύ τους...
οι θολές γραμμές και οι μουτζούρες που σχηματίζονται στο χαρτί όταν βρέχεται το μελάνι και διαχέεται στην σελίδα (στιγματίζοντας κομμάτια που δεν ήταν δικά του, σχεδόν μεταφυσικό.. όπως και η εμμονή μου με τις τελείες...)

η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, από τις αγαπημένες μου ταινίες, την θυμήθηκα σήμερα τυχαία και βρήκα μια πολύ όμορφη φώτο!

η μόνη ταινία που παίζει ο Τζίμ Κάρευ και μου αρέσει..

η διάθεση μου είναι για κάποιον λόγο βαριά σήμερα..

ξεκίνησα προχθές να διαβάζω τον Ηλίθιο, το ορίτζιναλ αντίτυπο μου το έχω ακόμα σε κάποιο από τα κουτιά της μετακόμισης και άρχισα να διαβάζω ένα που έδινε μια εφημερίδα αυτές τις μέρες, η μετάφραση δεν μου άρεσε καθόλου, είχε πολλά ορθογραφικά λάθη και έμοιαζαν να λείπουν λέξεις προτάσεις.. έπιανα τον εαυτό μου να διαβάζω και να προσπαθώ να θυμηθώ την αρχική μετάφραση, και κάθε τόσο έλεγα, εδώ έλεγε κάτι άλλο, εδώ λείπει αυτό, εκεί θα έπρεπε να πει εκείνο..
έλειπε κάθε ποίηση.. και έχουν ένα κόλλημα να γράφουν το εδώ με άλφα γιώτα, αιδώ..
κάτι που μου έκανε εντύπωση στην φετινή ανάγνωσή μου είναι ότι έβρισκα σκορπισμένα σε διάφορους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές τους (ακόμα και στα λόγια τους) τον εαυτό μου

χάθηκα για λίγο σε κάτι σελίδες περί μετάφρασης.. anw.. αυτά!

κάπως με έφερε το youtube στα ημισκούμπρια και θυμήθηκα τα νιάτα μου:Ρ

έξω βρέχει non stop εδώ και ώρες, αύριο και μεθαύριο θα είμαστε κλειστά οπότε ξεκούραση! αν δεν είχα ρεπό αύριο τώρα μάλλον θα κοιμόμουν, ένοιωσα πριν λίγες ώρες την επιθυμία να διαβάσω ξανά τον ηλίθιο, είναι όμως ακόμα σε κάποιο από τα κουτιά της μετακόμισης
το απόγευμα πήρα ένα τετράδιο στην δουλειά και κάθισα με σκοπό να σκεφτώ διάφορα πράγματα για το μαγαζί αλλά κατέληξα να διαβάζω κάτι άσχετες σημειώσεις που είχα εκεί μέσα από παλιότερες εποχές, πόσο περίεργο οι τόσοι διαφορετικοί κόσμοι που υπάρχουν σε εκείνο το μικρό μαύρο τετράδιο, οι διαφορετικές εποχές που συνυπάρχουν
non stop non stop non stop, ο ήχος της βροχής...
σκέφτηκα έναν τρόπο για να νικήσω την αναμονή που περιέγραφα σε ένα παλιότερο ποστ, να θέσω κάποιος κοντινούς στόχους, σκέφτηκα πως έτσι θα μπορώ να βλέπω την πορεία πιο εύκολα παρά αν ο στόχος είναι μακρινός αόριστος και ακαθόριστος
μικρά πράγματα που όμως θα δείχνουν προς τα κάπου
fuck, τώρα είδα κάτι άσχετο που με άγγιξε τόσο πολύ που δεν μπορεί παρά να ήταν αληθινό

Twin Peaks

μόλις ξεκίνησα την πρώτη season!

Jim Capaldi - Game of Love

ένα τραγούδι που έψαχνα καιρό!

εικόνες που με ηρεμούν

βρήκα κάτι παλιά κείμενα και άρχισα να διαβάζω και όπως διάβαζα μου άνοιξε η όρεξη και ήθελα να γράψω, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι, έγινε κάτι τις προάλλες που ήτανε blogmaterial αλλά δεν είχα την ψυχική διάθεση για να το γράψω τότε, για να μην το ξεχάσω και αυτό σαν πολλά άλλα και σαν μια υπενθύμιση στον εαυτό μου κάποτε να το διηγηθώ, αφορά κάποιες σκόρπιες φωτογραφίες που είχα βρει γύρω από έναν κάδο όταν επέστρεφα απο το μαγαζί, ασπρόμαυρες κάποιες και άλλες με το χαρακτηριστικό χρώμα των 70ς early 80ς και ένα πιστοποιητικό που πήρα από τον σωρό για σουβενίρ
κάποιες φορές λείπουν οι λέξεις για να περιγράψεις, κάποιες φορές μοιάζει φτωχό το αίσθημα ή η αντίληψη μπροστά σε αυτό που θα έπρεπε να είναι
για άλλη μια φορά (ή ίσως για μια ακόμα φορά) ζω την ζωή μου σαν σε αναμονή, κάνω τα πάντα σαν να παίζω έναν ρόλο περιμένοντας πως κάποτε θα τελειώσει η πρόβα και η παράσταση θα ξεκινήσει (λάθος μεταφορά) αποφεύγοντας να συνειδητοποιήσω πως τώρα (πως πάντα) είναι η ώρα
γιατί γίνεται αυτό; δεν ξέρω..
ίσως γιατί ποτέ το τώρα δεν μοιάζει με την εικόνα που έχω στο μυαλό μου για την πραγματική ζωή, ίσως αυτό να είναι μια βιαστική εξήγηση, ίσως όλοι έτσι να περνάνε την ζωή τους, περιμένοντας πως κάποτε θα ξεκινήσει κάτι

άλλο ένα αισιόδοξο ποστ by commentator :)

η πρώτη μέρα του φθινοπώρου

η πρώτη μέρα του φθινοπώρου, μοιάζει με τίτλο σχολικής έκθεσης:Ρ
καθόμουν σε ένα τραπεζάκι έξω από το μαγαζί, το πρωί λίγο πριν ανοίξουμε με ένα παιδάκι γείτονα και ανέφερε πως σήμερα ήτανε η φθινοπωρινή ισημερία, δεν είχα σκεφτεί πως μπήκε το φθινόπωρο, παρόλες τις βροχές των προηγούμενων ημερών, και την ώρα που καθόμασταν και συζητούσαμε για τις ισημερίες φυσούσε και τα φύλλα έπεφταν από τα δέντρα και εγώ έπρεπε να σκουπίσω ξανά το πεζοδρόμια το οποίο είχε γίνει και πάλι χάλια..
και στην διάρκεια της μέρας περισσότερος κόσμος ήθελε να καθήσει μέσα και όχι έξω...
και όταν έφευγα από την δουλειά, φυσούσε και ένιωσα για πρώτη φορά κάπως να κρυώνω και μου άρεσε η αίσθηση, η σκέψη πως η ενοχλητική ζέστη επιτέλους θα υποχωρήσει και πως ο νες θα αντικαταστήσει τον φραπέ..
ένιωσα προς μεγάλη μου έκπληξη μια ηρεμία μέσα μου, η ηρεμία δεν οφειλόταν αποκλειστικά στον καιρό αλλά συνέβαλε και αυτό, μια ηρεμία γενικα για τα πράγματα στην ζωή μου που μοιάζουν να μπαίνουν σε μια σειρά, έκπληξη γιατί δεν με έχω συνηθίσει να έχω ευχάριστα συναισθήματα:Ρ 
και όταν ήρθα σπίτι το google μου είπε πως ήταν η πρώτη μέρα του φθινοπώρου και είπα ευκαιρία να ψάξω μια όμορφη φθινοπωρινή εικόνα να βάλω στο μπλογκ..

αυτές οι φώτο (αυτού του είδους οι φώτο) για κάποιον λόγο μου θυμίζουν την πρώτη μου επαφή με τον θαυμαστό κόσμο του ίντερνετ τέλη 90 αρχές 2000..
πόσα όμορφα χρώματα,τα δικά μου φθινόπωρα τα θυμάμαι πάντα πιο γκρίζα και μουντά, υγρά..
αυτά.. κάποτε είχα δει μια μικρή αλεπού αν και μπορεί να μην ήταν φθινόπωρο, έχει περάσει καιρός αλλά το θυμήθηκα γιατί ψάχνοντας για φώτο είδα μια με μια μικρή αλεπού, γιατί άραγε όλα τα baby animals είναι πιο χαριτωμένα από τις μεγάλες εκδοχές τους; είναι άραγε μόνο επείδή είναι πιο μικρά σε μέγεθος;

έχει αρχίσει η δουλειά και δεν μπορώ να γράφω και πολύ συχνά, όχι οτι έγραφα αλλά anw :P
δεν είναι η έλλειψη χρόνου γιατί παλιότερα είχα πολύ λιγότερο χρόνο αλλά έγραφα κάθε μέρα, το θέμα τώρα είναι ότι οι σκέψεις μου και εκτός μαγαζιού αφορούν το μαγαζί
πάλι μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι που μοιάζει να μην μπορώ να βρω με τίποτα, κάτι στίχοι που έπιασα και με βάση αυτούς έψαξα δεν με οδήγησαν πουθενά :(
κάθομαι στον καναπέ και βλέπω διάφορα στο youtube, βρίσκω κάτι παλιά τραγούδια του μαζωνάκη (ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα με εξαίρεση κάνα δυο κομμάτια) και τα τραγούδια αυτά μου δημιουργούν μια αίσθηση, αυτό που σε κάνει σε μια στιγμή να δεις τα πράγματα αλλιώς (δεν αναθεώρησα την φιλοσοφία της ζωής μου ακούγοντας μαζωνάκη, απλά μπήκα σε ένα διαφορετικό mood) και σαν να ανέβηκε κάπως η διάθεση μου και ένας αέρας αισιοδοξίας φύσηξε.. :Ρ όλα θα πάνε καλά και θα νικήσουμε!

ομάδα δράσης 21

όταν το έδειχνε στην τηλεόραση αν και ήθελα να το βλέπω πάντα κατέληγα να αποκοιμιέμαι στον καναπέ έχοντας δει μόνο λίγο από την αρχή..
λολ δεν ξέρω πως μου ήρθε και ήθελα να ακούσω ξανά το ιντρο της σειράς:)
ένα ψιλοκύλισμα στο παρελθόν, ομάδα δράσης 21, τότε δεν ήξερα καν πως λέγεται 21 jump street και τώρα δυσκολεύτηκα να θυμηθώ πως το λέγαμε τότε στα ελληνικά
μια περίεργη επιθυμία που μάλλον είναι κοινή σε πολλούς... (ελπίζω) όταν για διάφορους λόγους θυμάμαι το παρελθόν σκέφτομαι πάντα πως θα ήταν αν μπορούσα να επιστρέψω, να ζήσω ξανά εκεί όχι όμως σαν παιδί αλλά όπως είμαι τώρα (στις διάφορες ανα καιρούς ηλικίες μου) να πετύχω (ή και να μην πετύχω) σε εκείνον τον Κόσμο
θα περάσω σε λίγο scifi.. μοιάζει τώρα σαν να είναι ένα παράλληλο σύμπαν εκείνη η εποχή, τίποτα πιο απρόσιτο από το παρελθόν
αναρωτιέμαι αν στην διάρκεια της ζωής μας φτιάξουν κάτι με το οποίο να μπορούμε να επισκεπτόμαστε τις παλιές μας αναμνήσεις, όχι όμως μόνο να τις ξαναζούμε όπως ήταν αλλά και να τις αλλάζουμε, ξεχωριστοί κόσμοι για τον καθένα που επιλέγει να τις επισκεφτεί
σχεδόν σαν ταξίδι στον χρόνο χωρίς όμως τον κίνδυνο να δημιουργήσουμε κάποιο χρονικό παράδοξο
άραγε υπάρχουν όλες αυτές οι πληροφορίες μέσα μας ή πραγματικά ότι θυμόμαστε είναι όλα όσα έχουν απομείνει; αν είναι έτσι θα ήταν κρίμα γιατί οι κόσμοι αυτοί θα ήταν για πάντα χαμένοι
ultra scifi
οι επιστήμονες... κατασκευάζουν έναν κόσμο από τις συλλογικές αναμνήσεις όλων των ανθρώπων συμπληρώνοντας έτσι τα κομμάτια που λείπουν ατομικά από τον καθένα μας, ένα 2ο παρελθόν φτιαγμένο από την συλλογική μνήμη το οποίο μπορούμε να επισκεφτούμε
extra ultra scifi
το δεύτερο αυτό παρελθόν δημιουργείται, και στην ουσία είναι ένα μουσείο της ανθρωπότητας, μια ματια στο χθές μέσα από το σήμερα, το ανεβάζουμε σε έναν δορυφόρο (για κάποιον λόγο) η ανρωπότητα καταστρέφεται, είναι στην φύση μας.. τα δάση έχουν σκεπάσει ότι κάποτε ήταν πόλεις και χωριά, υπάρχουν μόνο ζώα.. και τίποτα δεν μπορεί να μαρτυρήσει πως κάποτε υπήρχε κάτι άλλο, και ακόμα και αν υπήρχε δεν θα υπάρχει κανείς για να το αναγνωρίσει (εκτός ίσως από τους εξωγήινους)
και πάνω από την γη, περιστρέφεται ο δορυφόρος (παίρνει την ενέργεια του από τον ήλιο) με την προσομοίωση του παρελθόντος, εκεί τίποτα δεν έχει αλλάξει, η προσομοίωση συνεχίζει να τρέχει και οι κάτοικοι του 2ου παρελθόντος συνεχίζουν τις ζωές τους (γιατί δεν θα μπορούσε να μην έχει κατοίκους, τι ουσία θα είχε ένας κενός κόσμος; )
anw κάποτε έβλεπα ομάδα δράσης 21...

κάτι μικρό, όχι και τόσο τώρα που το ξαναβλέπω..

από αυτά που συνήθως είναι για εσωτερική κατανάλωση...
προχθές το βράδυ είχα ένα πρόβλημα με την σύνδεση μου και δεν μπορούσα να μπω στο ίντερνετ και έτσι πέρασα μεγάλο μέρος της νύχτας διαβάζωντας κάποια παλιά αρχεία word, (τα οποία αν και παλιά ανήκουν στην 3η εποχή, η εποχή την οποία διανύουμε*)
μέσα σε όλα διάβασα έναν διάλογο δύο χαρακτήρων (δυο γραμμές βασικά) η οποίες κατάλαβα πως άνηκαν σε ένα παλιότερο αρχείο το οποίο δεν υπήρχε πια
και φυσικά με όσα μου έχει βάλει ο Έκο στο κεφάλι για τα κείμενα, την ζωή τους χωρίς εμάς, όταν αποχωρίζονται τον συγγραφέα τους μου φάνηκε πολύ σημαντική στιγμή
αυτές οι δύο γραμμές είναι οτι σώζεται από ένα κείμενο που περιείχε χιλιάδες (έστω και άνευ σημασίας, αν και ποιος ορίζει την σημασία;)
δεν μπορώ να θυμηθώ από ποιο κείμενο προέρχονταν, και είναι κάτι που έχω γράψει και εδώ και μου έκανε εντύπωση που το συνάντησα έχοντας ξεχάσει την ύπαρξη του

θα συνεχίσω τώρα από το αστεράκι * γιατί αν το έγραφα στην παρένθεση θα χανόταν κάθε συνέχεια στις σκέψεις
οι εποχές είναι τρεις.. ( 3 )
διανύουμε την 3 η οποία είναι και η μεγαλύτερη σε διάρκεια.. ο διαχωρισμός γίνεται σύμφωνα με τα κομπιούτερ στα οποία βρίσκονται τα γραπτά μου
η πρώτη εποχή ήταν η εποχή της Κύπρου με το αρχαίο desktop μου, η μυθική εποχή :Ρ , στην οποία άρχισα για πρώτη φορά να καταγράφω τις σκέψεις μου, τα αρχεία εκείνης της εποχής είναι κλειδωμένα στον παλιό μου υπολογιστή, κλειδωμένα και πολύ δύσκολα προσβάσιμα γιατί για να τα διαβάσω πρέπει να στήσω τον παλιό υπολογιστή, ο οποίος σέρνεται και επίσης έχει χαλασμένο ποντίκι το οποίο πάει μόνο πάνω κάτω οπότε άντε να κινηθείς με αυτό( δεν αναγνωρίζει άλλα ποντίκια για κάποιον λόγο)
η δεύτερη εποχή ξεκινάει και πάλι στην Κύπρο όταν αλλάξαμε εκείνον τον υπολογιστή για ένα λάπτοπ, όταν έκανα την μετάβαση μετέφερα με δισκέτες τα παλιά αρχεία στο λαπτοπ και συνέχισα να γράφω σε εκείνα αλλά δημιούργησα και καινούρια, οπότε υπήρχαν για κάποιον καιρό αρχεία με το ίδιο όνομα και περιεχόμενο μέχρι ενός σημείου και μετά το περιεχόμενο εξελισσόταν
η δεύτερη εποχή τελείωσε στην Ελλάδα όταν μια μέρα το λαπτοπ τα έφτυσε, παίρνοντας μαζί του όλα τα αρχεία :((( ήταν σαν ένας θάνατος (γιατί να μην είχα κάνει μπακ απ;;;) το δώσαμε σε έναν γνωστό μας που υποστήριζε πως μπορούσε να τραβήξει αρχεία από τον σκληρό αλλά τίποτα...
η τρίτη εποχή ξεκίνησε το 2008 στην Ελλάδα στην Θεσσαλονίκη, με το καινούριο τότε λάπτοπ.. το οποίο δεν περιείχε κανένα αρχείο τίποτα.. πόσο δύσκολο ήταν να ξεκινήσω ξανά από την αρχή έχοντας χάσει όλη την προϊστορία, τόσες σελίδες..
έφτιαξα ένα αρχείο το οποίο είχε το ίδιο όνομα με το πρώτο αρχείο που είχα ξεκινήσει στην πρώτη εποχή και ξεκίνησα..
έφτιαξα και άλλα αρχεία άλλα με ίδια ονόματα (προσπαθώντας να αιχμαλωτίσω το κλίμα; το συναίσθημα; που ένιωθα όταν επισκεπτόμουν εκείνα τα παλιά αρχεία) και άλλα με καινούρια τα οποία φτιάχνονταν για να εξυπηρετήσουν διαφορετικούς σκοπούς που δεν καλύπτονταν από τα προηγούμενα..
με τίποτα δεν μπόρεσα να προσεγγίσω την έκταση της πρώτης και της δεύτερης εποχής..
παραλίγο να περνούσαμε σε καινούρια εποχή όταν χάλασε το λαπτοπ μου και πάλι δεν είχα μπακ απ (!!!!) αλλά ο τεχνικός από τον οποίο αγόρασα το καινούριο μου μετέφερε όσα αρχεία ήθελα..
οπότε η τρίτη συνεχίζει και μακάρι να είναι και η τελευταία
ο τεχνικός μου ανέφερε πως μπορώ να του πάω το παλιό desktοp και να μου μεταφέρει από εκεί τα αρχεία! οπότε όταν το κάνω αυτό θα έχω μία μίξη της πρώτης με την σημερινή εποχή.. τι μεγαλείο! :Ρ

σε λίγες μέρες ανοίγει ξανά το μαγαζί μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές και όπως πάντα με έχει πιάσει μια ανησυχία για το αν θα θυμάται κανείς την ύπαρξη μας:Ρ
η εποχή είναι δύσκολη αλλά πρέπει να πετύχουμε, έστω και με το μικρότερο μέτρο της επιτυχίας
υπάρχει ένα όνειρο, μια εικόνα μέσα μου, γαλήνης και ηρεμίας που νιώθω πως αν φτάσω θα είμαι ήσυχος, δεν ξέρω κατά πόσον είναι εφικτή όμως γιατί το πρώτο βήμα είναι να μειώσω το καθημερινό μου άγχος και αυτό το βρίσκω δυσκολότερο από όλα, η ανησυχία μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ.
πόσο μεγάλη μαλακία ενώ υπάρχουν τόσες εξωτερικές αντικειμενικές δυσκολίες να επιβάλεις και ο ίδιος στον εαυτό σου παραπάνω..

ψάχνοντας κάτι σε ένα κουτί της μετακόμισης, βρήκα ένα παλιό κόμικ που είχα σχεδιάσει κάποτε, τον καιρό που ήμουν στο Νησί, ένα κόμικ βέβαια ίσως είναι υπερβολή γιατί είναι μια μόνο σελίδα αν και περιέχει μία αυτοτελή ιστορία:Ρ , είχα να το δω χρόνια. έβλεπα το μπλοκ που το περιείχε που και που αλλά δεν το είχα ανοίξει, μου έκανε εντύπωση το πόσο διαφορετικό μου φάνηκε από ότι το θυμόμουν, κάπως πιο απλοϊκό, δεν με έκανε να νιώσω όπως περίμενα..
όταν λέω απλοϊκό αναφέρομαι στο κείμενο του και όχι στο σχέδιο γιατί για το σχέδιο δεν θα μπορούσα να έχω ψευδαισθήσεις, ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός σε αυτό, απλά οι σκέψεις.. τις θυμόμουν πάντα σαν να έχουν μεγαλύτερη ένταση, περισσότερο συναίσθημα.. ίσως φταίει το ότι δεν είμαι στην φάση που ήμουν τότε, ίσως ότι πάντα ωραιοποιούμε το παρελθόν
όπως και να έχει όμως με έκανε να ταξιδέψω για λίγο στο τότε, με έναν τρόπο που δεν το έχω ξανακάνει, το κόμικ διαδραματιζόταν στο σαλόνι του παλιού μου διαμερίσματος και ήταν όμορφο να βλέπω τα σχέδια από το σαλόνι και να θυμάμαι τον παλιό εκείνο χώρο..

Ας είν' καλά το γινάτι σου - Δημήτρης Χορν

υπάρχουν μερικές ταινίες στις οποίες επιστρέφω

στιγμές σε κεχριμπάρι

απαντώντας στο προηγούμενο ποστ μου ήρθε έντονα αυτή η εικόνα στο μυαλό, στιγμές εγκλωβισμένες σε κεχριμπάρι, κάθε φορά που γράφουμε κάτι και το ανεβάζουμε, είναι σαν να παίρνουμε εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, εκείνο το συγκεκριμένο συναίσθημα και βγάζοντας το από την απέραντη αλληλουχία του, το διατηρούμε αναλλοίωτο αν και κατά κάποιο τρόπο νιώθω πως το απομακρύνουμε από τον εαυτό μας, το ανεξαρτητοποιούμε κατά κάποιον τρόπο και το αφήνουμε να "ζήσει" μακρυά μας, σαν θεατές μόνο μπορούμε να το επισκεφθούμε ξανά

μία σκέψη

πως ο χρόνος περνάει και κάποια πράγματα δεν θα μπορέσω να τα ζήσω ποτέ γιατί πέρασε ο καιρός τους
άλλη μία σκέψη που περνάει από το μυαλό μου συχνά τον τελευταίο καιρό, υποθέτω πως είναι μια πρόωρη κρίση ηλικίας, είμαι σίγουρος πως όταν γίνω 30 θα τρελαθώ :Ρ
το έχω ξανααναφέρει, παλιότερα είχα την ψευδαίσθηση πως στο μέλλον όλα θα γίνουν όπως πρέπει να γίνουν, σύμφωνα με τα τότε όνειρα μου και τις ιδέες μου και το μοναδικό μέσο που χρειαζόταν για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά ήτανε απλά το πέρασμα του χρόνου
τώρα το μέλλον ήρθε και για μερικά πράγματα πέρασε κιόλας, και τι έκπληξη το πέρασμα του χρόνου δεν εκπληρώνει επιθυμίες!
lol ίσως όταν γεράσω και γίνω παππούς το γυρίσω στην θρησκεία

μια ιδιότητα του εαυτού μου

κάτι που έχω εδώ και καιρό και πριν λίγο κατάλαβα πόσο τελικά με ενοχλεί
δεν ξέρω πως να το περιγράψω ακριβώς αλλά έχω μια τάση ισοπέδωσης των πάντων, σχετικοποίησης τους, μια αίσθηση ματαιότητας, μια δυσπιστία στην ικανότητα αλλαγής
μάλλον όλα πηγάζουν από την γνώμη που έχω σχηματίσει για τον άνθρωπο, πως από την φύση μας είμαστε κακά όντα (λολ ακούγεται κάπως)
συνειδητοποίησα πόσο με ενοχλεί πριν λίγο, που έβλεπα κάτι πολιτικό και έπιασα τον εαυτό μου να δικαιολογεί κάτι που παλιότερα δεν θα το δικαιολογούσα, τώρα σκέφτηκα πως οι άνθρωποι είμαστε από την φύση μας κακοί, ότι κάθε άνθρωπος έχει τις ιδέες του και δεν μπορείς να περιμένεις από κάποιον να σκέπτεται και να πράττει όπως θα ήταν το ιδανικό, οπότε είναι στην ουσία εγκλωβισμένος να κάνει αυτό που κάνει
αλλά δεν είναι έτσι, αποκλείεται να είναι έτσι, πρέπει να υπάρχει κάποιο μέτρο σύμφωνα με το οποίο μπορούμε να κρίνουμε, μια ηθική (αλλά και πάλι..)
όσο πάω χάνομαι όλο και περισσότερο στην καθημερινότητα και στην ισοπέδωση

John Locke- LOST

έπεσα τυχαία πάνω σε κάτι βιντεάκια του LOST! (LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOST!!!!)  και με έπιασε πάλι αγανάκτηση και θλίψη για το πόσο άδικο ήτανε το τέλος του Locke, ο μόνος που πίστευε στο Νησί..

η φώτο αυτή του ταιριάζει απόλυτα, είναι από την πρώτη σαιζόν, τότε που με τον Μπουν έψαχναν για αυτό που κατέληξε τελικά να είναι η καταπακτή, η σκηνή είναι εκεί που λέει σε έναν δύσπιστο μπουν πως θα βρέξει και όταν επιβεβαιώνεται κάθεται στην βροχή και το απολαμβάνει, για πρώτη φορά ζωντανός και με σκοπό, είναι στο μέρος που πρέπει να είναι!

Hannibal

ξεκίνησα μόλις την 2η σαιζόν! στην πρώτη με κούρασε κάπως ο Γουίλ, αυτή η μόνιμα πυρετώδης κατάσταση

βρήκα αυτό πριν λίγο, συνδέεται κάπως με το προηγούμενο ποστ

τώρα τελευταία...

τώρα τελευταία νοιώθω μια έλξη για το απώτατο παρελθόν της ανθρωπότητας, πως ξεκίνησαν όλα, αν υπάρχει κάποιο νόημα, μόνο εκεί μπορεί να βρεθεί, τουλάχιστον γνωρίζουμε πως υπήρξε μια αρχή, ένα σημείο για να προσδιορίσεις την πορεία
μου έκανε εντύπωση σε ένα ντοκιμαντέρ η αναφορά που έκανε ένας ανθρωπολόγος στην στιγμή που οι άνθρωποι άρχισαν να επεξεργάζονται τα εργαλεία τους, πέρα από την χρηστική λειτουργία τους, εκτός από λειτουργικά τα ήθελαν και όμορφα
και μετά η τέχνη(μέσα από τα δικά μας μάτια έτσι μοιάζει) η ανάγκη να αποτυπώσεις τον κόσμο μέσα στον οποίο ζεις
δεν υπάρχει επικρατούσα άποψη για το ποιο σκοπό εξυπηρετούσαν οι ζωγραφιές στις σπηλιές, θρησκευτικό, επικοινωνιακό..

πήρα καινούριο λαπτοπ, το παλιό πέθανε.. και έτσι μπορώ τώρα να γράφω άνετα το γ, δεν έχω συνηθίσει ακόμα το πληκτρολόγιο, αυτήν την φορά γλύτωσα την καταστροφή του να χάσω όλα τα αρχεία μου και όλα είναι πλέον στο καινούριο ασφαλή! ο τεχνικός μου είπε πως μπορεί να μου μεταφέρει και τα αρχεία που έχω σε ένα αρχαίο tower από την εποχή της Κύπρου, θα είναι ωραίο να ξαναβρώ όλα εκείνα τα αρχεία, την μουσική, τις φωτογραφίες, τα κείμενα, τότε που πρώτη φορά ένοιωσα την ανάγκη να γράψω, να αποτυπώσω τον δικό μου κόσμο και να βρω το νόημα (τστσ.. θα μπορούσα να μην γράψω την τελευταία γραμμή.. δεν είχα στο μυαλό μου να γράψω για το καινούριο λαπτοπ αλλά όπως ξεκίνησα και έφτασα στο παλιό tower είδα πως θα μπορούσε να κλείσει ένας κύκλος συνδέοντας τα δύο κείμενα, έπρεπε να αντισταθώ!)

ένα ποστ για το ότι πρέπει να γράψω ένα ποστ..

το έχω παρατήσει κάπως.. (αρκετά) αν και θέλω να γράφω δεν μου βγαίνει, με στεναχωρεί το γεγονός γιατί είναι σαν ένα ακόμα κομμάτι του εαυτού μου, του παλιού αληθινού εαυτού μου να χάνεται, εδώ και καιρό ήθελα να γράψω ένα ποστ γιατί σύμφωνα με τα στοιχεία του μπλογκερ θα ήταν το 500! αριθμός που μου μοιάζει τεράστιος..
έλεος κάποιος έβαλε το τραγούδι που παίζει στην αρχή του Όλα, δεν έχουν ακούσει για τα ακουστικά; τεσπά.. το χαμήλωσε, βιάστηκα να γκρινιάξω..
στο θέμα μας ξανά..
ήθελα να γράψω γιατί θα ήταν το 500, σκεπτόμενος το περιεχόμενο του ποστ, κάποια πράγματα θεωρούσα πως θα έπρεπε να είναι οπωσδήποτε σε αυτό, ποιά; διαβάζοντας το μπλογκ συνειδητοποίησα πως μπορεί να ξεκίνησε για άλλους λόγους αλλά κατέληξε να είναι το ιστορικό, μιας εποχής, μιας διάθεσης, ενός έρωτα, κάθε τι, όσο άσχετο και αν έμοιαζε ήταν εμποτισμένο από το συναίσθημα αυτό, ίσως γιατί έτσι ζούσα, ή έτσι ζούμε όλοι όταν είμαστε ερωτευμένοι
έγραφα για να πάρω το μυαλό μου μακρυά από πράγματα, έγραφα για να καταγράψω στιγμές, για να εκτονώσω την ένταση που ένοιωθα να συγκεντρώνεται έστω και από απλά πράγματα της καθημερινότητας
δεν νομίζω πως είναι τυχαίο πως αραίωσα το γράψιμο μου όταν Εκείνη και εγώ (λολ δεν θα πω γίναμε ένα:Ρ) γίναμε Εκείνη και εγώ, τότε νόμιζα πως ήταν φυσικό γιατί αν υπήρχε μια εποχή που θα έπρεπε να ζήσω και όχι να αφηγηθώ ήταν εκείνη, βλέποντας όμως τώρα το παρελθόν βλέπω έναν άλλο λόγο, που δεν μπορώ να ξέρω αν είναι αλήθεια αλλά μου μοιάζει αρκετά πειστικός τουλάχιστον αυτήν την στιγμή
σταμάτησα να γράφω γιατί αυτό που με κινούσε ήταν το συναίσθημα και όταν αντιλήφθηκα πως όσα περίμενα να νοιώσω, όσα φανταζόμουν πως θα νοιώσω μετά από τόσο καιρό, δεν τα ένοιωσα, ήταν σαν να έχασα την πίστη μου στο Συναίσθημα, την κινητήριο δύναμη πίσω από το γράψιμο μου εκείνη την εποχή, και από τότε αργά (υπερβολικά αργά) άρχισε να ξεθωριάζει, όταν επέστρεφα ήταν όταν νόμιζα πως μπορούσα να νοιώσω ξανά, μετά κάτι γινόταν και πάλι θυμόμουν πως δεν υπήρχε αληθινά κάτι..
μόνο τώρα μπορώ να πω πως το Συναίσθημα έχει χαθεί τελείως, και όπως είναι φυσικό νοιώθω άδειος..
δεν μπορώ να γράψω κάτι, μου είναι πιο εύκολο να μοιραστώ ένα τραγούδι ή μια φωτογραφία που και πάλι είναι σαν να μοιράζομαι μια διάθεση αν και όχι με λόγια
έχω αναφέρει κάποτε πως μοιάζει να περνάω την ζωή μου περιμένοντας κάτι να γίνει, σαν να είμαι στην αναμονή για κάτι σημαντικό, έτσι νοιώθω και τώρα απλά αυτό που θα γίνει δεν ξέρω τι είναι και αν είναι σημαντικό, οπότε.. μια καθημερινότητα χωρίς νόημα, προσπαθώ να τοποθετήσω το νόημα στην δουλειά και να πω πως τώρα αυτό είναι το σημαντικό, να πετύχει το μαγαζί, αλλά δεν με γεμίζει.. ακόμα και όταν είμαι στα πιο αισιόδοξα μου και φαντάζομαι αυτοκρατορίες και πάλι δεν..
σαν να ξέχασα κάτι, ήθελα κάτι να αναφέρω και το ξέχασα τεσπα..
μετανιώνω που κάποιες φορές δεν έγραφα τα πράγματα όπως πραγματικά ήθελα και λογόκρινα τον εαυτό μου γιατί υπάρχουν λεπτομέρειες που έχω ξεχάσει και διαβάζοντας περασμένα ποστ δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς σε τι αναφερόμουν, ειδικά ένα καταραμένο ποστ που λέω πως κάτι μου είχε πει ένας ταξιτζής και είχε σχέση με κάτι που είχα συζητήσει με τα παιδιά στην δουλειά, κάθε φορά που το διαβάζω με τρελαίνει:Ρ
ένα μυστήριο που θα παραμείνει για πάντα μυστήριο εκτός αν μπω ξανά στο ίδιο ταξί και μου πει ο ταξιτζής
-γειά! με θυμάσαι είμαι εγώ που εκείνο το βράδυ σου είχα πει πως ....

ή αν μπαίνω εγώ σε ταξί και τους λέω
-γεία! με θυμάσαι; μήπως μου είχες πει κάτι σημαντικό στο παρελθόν;

anw.. λέω να τελειώσω την τελευτάια season του House..
 αυτά.. τα λέμε! 

Daft Punk - Instant Crush ft. Julian Casablancas

Coctails and Dreams

τρίτη βδομάδα στο καινούριο σπίτι, 1η μέρα με το καινούριο ίντερνετ:Ρ
το σπίτι είναι φυσικά ακόμα ξένο, η γειτονιά είναι ακόμα ξένη και μυστήρια, οι γείτονες είναι όλοι τρελοί και φωνάζουν όλη μέρα, ευτυχώς που λείπουμε αρκετά.. υπάρχουν όμως προοπτικές.. πρέπει να βρω καινούριες διαδρομές, καινούριες διαδρομές που θα ακολουθούν φυσικά και οι σκέψεις μου
ο τζούμπεη έχει έναν γατογείτονα αν και προς το παρόν δεν τα πάνε και πολύ καλά..

μετακόμιση

την Κυριακή αλλάζουμε σπίτι! είναι περίεργο αλλά δεν νιώθω κάτι ιδιαίτερο, σαν να μην ένιωσα ποτέ αυτό το σπίτι σαν δικό μου, έστω και αν έζησα εδώ 6 χρόνια περίπου
το πακετάρισμα που έκανα, έβγαλε διάφορα κειμήλια στην επιφάνεια που πρέπει να αξιολογηθούν, πράγματα που είχα ξεχάσει
το οτι ωραιοποιούμε το παρελθόν είναι μια πραγματικότητα που την ένοιωσα πολύ έντονα εχθές, βρήκα μέσα στα κειμήλια μου μια σελίδα από ένα κομιξ που είχα φτιάξει κάποτε και πάντα το θυμόμουν σαν ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα μου:Ρ
όταν κάθισα και το διάβασα μου προκάλεσε έκπληξη γιατί το βρήκα πολύ παιδικό, όχι όπως το θυμόμουν βαθύ και με σημασία λολ! anw και πάλι δεν με έκρινα αυστηρά ένιωσα μια γλυκιά νοσταλγία, έστω και μόνο γιατί είχα ζωγραφίσει τον παλιό μου υπολογιστή που έκανε ένα τέταρτο για να ανοίξει και το σαλόνι του σπιτιού μας στην Λάρνακα
έχω ακόμα τον υπολογιστή εκείνο αν και δεν είναι στημένος, μέσα σε κάτι κούτες, πρέπει κάποια στιγμή να πάρω τον σκληρό του και να τον βάλω σε κάποιον άλλο υπολογιστή και να έχω τα παλιά μου αρχεία, ή να ξαναστήσω αυτόν και πάλι να ζω την ιεροτελεστία του να περιμένω αυτό το τέταρτο για να ανοίξει

μια τυχαία φώτο φυσικά και όχι ο πραγματικός μου υπολογιστής
αυτά.. έχει πολύ μάζεμα ακόμα!

ο καναπές ήταν καφέ και δερμάτινος

άλλη μια μέρα που θα' θελα να χαθώ (και να ξαναβρεθώ) στο παρελθόν
όχι στο πρόσφατο αλλά κάπου εκεί στο 2000, κάτι τραγούδια με ταξίδεψαν, αν και τα πιο πολλά ήταν του 80 και του 90, ήταν τραγούδια που άκουγα εκείνη την εποχή ή τραγούδια που για κάποιον λόγο μου θύμισαν σήμερα εκείνη την εποχή
για όλους υπάρχει μια εποχή που μοιάζει ιδανική έστω και αν δεν έμοιαζε έτσι όταν την ζούσες
ζηλεύω τον εαυτό μου του τότε, για τις σκέψεις που είχε και τις ανησυχίες, το πως έβλεπα τα πράγματα, όχι πιο αισιόδοξα (ποτέ δεν υπήρξα αισιόδοξος) απλά τότε οι ελπίδες μου ήτανε πιο ζωντανές, οι προσδοκίες μου μεγαλύτερες και η ζωή λιγότερο προσγειωμένη, όλα έμοιαζαν ανοιχτά, και το μέλλον βρισκόταν μπροστά, ενώ τώρα μοιάζει να είναι εδώ
με λίγα λόγια ήμουν μικρότερος

ψάχνοντας για φωτογραφίες της Λάρνακας και βάζοντας το όνομα του ξενοδοχείου που δούλευα κάποτε βρήκα αυτήν την φώτο, το εσωτερικό είναι ανακαινισμένο αλλά πίσω από τον πάγκο που φαίνεται στην δεξιά γωνία καθόμουν περίπου έναν χρόνο και δούλευα την νυχτερινή βάρδια στην ρεσεψιόν και ότι φαίνεται έξω από την πόρτα το έβλεπα κάθε βράδυ, αυτά τα λίγα τετραγωνικά, μου έκανε έκπληξη που βρήκα αυτήν την φώτο, πραγματικά
πρέπει με κάποιον τρόπο να επιστρέψω, ένα είδος προσκυνήματος, στον παλιό εαυτό μου
από την στιγμή που μπήκαμε σε εκείνο το καταραμένο το αεροπλάνο και φύγαμε όλα πήραν την κάτω βόλτα, ή τουλάχιστον έτσι μου μοιάζει απόψε
μια φίλη μου εκείνου του καιρού παντρεύεται και εγώ είχα ξεχάσει σχεδόν την ύπαρξη της αλλά όταν μιλήσαμε για λίγο, επέστρεψαν όλα
γαμώτο μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα προσεγγίσεις με τίποτα :(

όχι και τόσο δύσκολο τελικά

ποτέ δεν μου άρεσαν τα Γαλλικά σαν γλώσσα, ίσως φταίει το σχολείο, βλέποντας κάτι βιντεάκια στο youtube για κάτι ξενόγλωσσες ταινίες και ακούγοντας να μιλάνε γαλλικά συνειδητοποίησα πως δεν ένοιωθα την παλιά απέχθεια, ίσως φταίει και το οτι μου θύμισαν τα επεισόδια του Κόρτο Μαλτέζε που έβλεπα πριν λίγο καιρό..
ένα κενό βασιλεύει μέσα μου, μια μέρα που δεν θα έπρεπε γιατί όλα πήγαν καλά
πρέπει να βρω ένα αμερικάνικο κάντρυ τραγούδι

μπορεί και να μην το λέει ο Cash.. αλλά η ελάχιστη επαφή μου με το συγκεκριμένο είδος με κάνει να τους ακούω όλους σαν αυτόν

not sure

υπήρχε πρόλογος αλλά στις στιγμές ανάμεσα στις γραμμές κατάλαβα πως δεν είχε σημασία
βλέπω το HER και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει στα πρώτα λεπτά, καλό σημάδι:)
σήμερα πέρασα από το μαγαζί που δούλευα και είδα Εκείνη, 90 τις εκατό πέρασα για να δω Εκείνη το άλλο δέκα για κάτι λεφτά που μου χρωστάν..
ήταν περίεργα και κάπως άβολα, ήταν σαν να βρισκόμουν σε μια αίθουσα αναμονής (για κάτι που δεν γνωρίζω)
το αφεντικό μου δεν ήταν εκεί, οπότε οκ.. ήταν ένα άλλο αφεντικό μου με το οποίο είχα πάει εκεί..
καθόμουν στο σαλόνι του μαγαζιού με τους πακετάδες που περίμεναν τις παραγγελίες και λέγαμε σύντομες ιστορίες από τα παλιά, πόσο τυχεροί είναι όσοι γλυτώνουν από κει μέσα και κάτι τέτοια
Εκείνη ήτανε από την μέσα πλευρά της βιτρίνας και έφτιαχνε σάντουιτς
κοιτούσα το πρόσωπο της και προσπαθούσα να διαβάσω κάτι, όπως πάντα (γιατί να ρωτάς όταν μπορείς να προσπαθείς να μαντέψεις..)
τα λόγια δεν έχουν σημασία, τουλάχιστον εδώ μέσα, το μόνο που μετράει είναι αυτό που μας μένει στο τέλος
όταν έφευγα με το λεωφορείο είχα ξεχάσει σε ποια στάση έπρεπε να κατέβω, άλλη μια στιγμή που συνειδητοποίησα το πόσος χρόνος πέρασε, ανάμεικτα συναισθήματα (αν μπορεί κανείς να τα ονομάσει έτσι) θυμός ή απογοήτευση που ακόμα επιστρέφω σε Εκείνη, ή αφού επιστρέφω γιατί το παλεύω, μάλλον φόβος

σκεφτόμουν μες το λεωφορείο πως θα έπρεπε να της στείλω ένα γράμμα γιατί όποτε τα λέμε από κοντά η κουβέντα πηγαίνει στην καθημερινότητα και στο ένα και στο άλλο και όχι σε αυτά που θέλω να πω (κάποιος θα έλεγε πως είμαι αδύναμος και πως οι κουβέντες πάνε εκεί που τις πηγαίνεις εσύ.. και ναι και όχι)
το θέμα είναι οτι δεν νιώθω ότι ένιωθα, δεν είμαι ερωτευμένος (αν ο έρωτας ήταν εκείνο που ένιωθα τότε) και θα ήθελα να το καταλάβει.. απλά αισθάνομαι πως αν είμαι κοντά της κάπως θα είμαι καλύτερα, είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θυμάμαι να με έκανε να νιώσω χαρούμενος και η μόνη που μου έπαιρνε την μοναξιά
λολ πολύ κλαψιάρικο το τελευταίο αλλά τι να κάνει κανείς;
αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια φόρμουλα που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε

καταραμένη WIND

η καταραμένη WIND με παίδεψε 20 μέρες για να κάνει μια βλάβη στην τηλεφωνική μου γραμμή!
20 μέρες χωρίς ιντερνετ, τα έπαιξα στην κυριολεξία.. τόσο ανήμπορος όταν εξαρτάσαι αποκλειστικά από αυτούς, δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να σου φτιάξει μια βλάβη στην γραμμή παρά οι εταιρείες τηλεφωνίας και το ξέρουν πως είσαι στο έλεος τους και μπορούν να σε γράφουν όσο θέλουν.. έχω βάλει σκοπό να τους δυσφημίσω όσο μπορώ και λέω όπου σταθώ και όπου βρεθώ πόσο άθλιες είναι οι υπηρεσίες τους..
μέσα στον μήνα θα αλλάξω σπίτι οπότε είναι και μια ευκαιρία να αλλάξω πάροχο.. αφού τους στείλω πρώτα ένα ωραίο email.. tespa
αυτές οι μέρες χωρίς ίντερνετ με άφησαν με τα αρχεία της word μου και μέσα σε αυτά βρήκα μερικά πολύ ενδιαφέροντα σημεία, επειδή όλα έχουν γραφτεί σε μια εποχή που έχει περάσει είναι σαν να κάνω ταξίδι στον χρόνο, συναντώ εκείνους τους χαρακτήρες και εκείνα τα συναισθήματα, εκέινον τον εαυτό μου, περίεργο το πως μια άβολη στιγμή στο κείμενο εκείνο με έκανε να νιώσω άβολα στο σήμερα, γράφω βιαστικά γιατί υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν και δεν έχω χρόνο αλλά αυτά τα αρχεία word είναι ένα θέμα το οποίο θα ήθελα να αναλύσω, το αν θα το κάνω τελικά είναι άλλο θέμα

όρεξη για ταξίδια

μελαγχολία στις θάλασσες του Νότου

η γλώσσα και η απόσταση

παίζει να μην έχω ξαναγράψει ποτέ την λέξη γλώσσα.. anw
ένα χαζό τραγουδάκι έπαιζε στο ράδιο, ήμουν στο μαγαζί αμέριμνος.. ήσυχος.. από τις λίγες φορές που δεν έπαιζε ο velvet, ακούγαμε μια πρωινή ενημερωτική εκπομπή και σε ένα διάλειμα έβαλαν αυτό το τραγούδι..
περίεργο συναίσθημα, δεν σήμαινε τπτ ιδιαίτερο το τραγούδι σαν τραγούδι αλλά κάποιες φράσεις μέσα σε αυτό με έκαναν κάπως
και σκεφτόμουν πως όταν ακούω τραγούδια στα αγγλικά οι ίδιες φράσεις δεν θα με επηρέζαν αλλά στα ελληνικά το έκαναν, σαν η απόσταση να ήταν πιο μικρή (από το αυτί στην ψυχή:Ρ ξέρω γελοίος)
και όλο αυτό με έκανε να θυμηθώ μια κοπέλα που δουλεύαμε μαζί πριν κάποια χρόνια, ήταν από την Αρμενία, μιλούσε σχετικά καλά ελληνικά, και μου είχε αναφέρει κάποτε σε μια συζήτηση πως οταν μιλούσε ελληνικά μπορούσε να είναι πιο διαχυτική ή να πει πιο εύκολα σ'αγαπώ αλλά όχι στα Αρμένικα, όταν τα έλεγε στα ελληνικά ήταν κάπως σαν λιγότερο πραγματικά, όχι σαν ψέμα, αλλά αυτή η απόσταση μάλλον

Sailor - Chris De Burgh

ήχοι και συναισθήματα, όπως πάντα
ήταν και είναι μια περίεργη μέρα η σημερινή, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, μάλλον είναι το σύνολο που κάνει την ζημιά
μετά το μαγείρεμα έφυγα από το μαγαζί και σε λίγο θα επιστρέψω ξανά
όπως ερχόμουν πέρασα από κάτι σαν πάρκο που έχει και ένα εκλησάκι κοντά του (όχι δεν μπήκα) απλά κοντά στο εκλησάκι που είναι κοντα στο πάρκο είχε ένα δέντρο και δίπλα στο δέντρο (για να μην πω ξανά κοντά) είχαν φυτρώσει κάτι μανιτάρια, ψιλοτεράστια! μου έκανε εντύπωση, για λίγο μου πέρασε από το μυαλό να τα μαζέψω λολ αλλά μετά μου πέρασε, δεν ξέρω αν θα ήταν ασφαλές ή πόσα σκυλιά είχαν κατουρήσει εκεί πέρα.. anw..

True Detective

μια καινούρια σειρά που άρχισα να βλέπω! είμαι στο 2ο επεισόδιο, έχει μόνο 8 η πρώτη σαιζόν..
προς το παρόν μου αρέσει πολύ η ατμόσφαιρα, ένας από τους πρωταγωνιστές ανέφερε πως η πόλη που διαδραματιζόνται τα γεγονότα μοιάζει σαν μία σκιά, σαν όνειρο μιας πόλης που άρχισε να ξεθωριάζει, ή σαν ένα όνειρο που αρχίζει και ξεχνάει αυτός που το ονειρεύτηκε (κάτι τέτοιο τεσπα..)
όλα μοιάζουν στάσιμα και μουντά

 ψάχνοντας μια φώτο για να σπάσουν λίγο οι λέξεις του ποστ βρήκα αυτήν, μου θύμισε κάπως και το χθεσινό ποστ
δεν πρόκειται να γράψω για το τι συμβαίνει στην σειρά, άλλωστε είμαι ακόμα στην αρχή της πάντως αξίζει να το δει κανείς
μια σκηνή στο δεύτερο επεισόδιο, το αμάξι με τους ντετέκτιβ να απομακρύνεται από ένα τρέιλερ παρκ μέσα στο δάσος με έκανε να γράψω για αυτήν την σειρά, αυτό που έκανε να νοιώσω εκείνην την στιγμή
την μοναξιά και την ματαιότητα των πάντων, τα ξεθωριασμένα χρώματα που δυστυχώς μπορεί και να μην ήτανε ποτέ έντονα
αύριο επιστρέφω στην καθημερινότητα και τον αγώνα ελπίζω να νικήσουμε! venceremos:P 

Hell on earth - Unit 731

από ένα βίντεο σχετικά με την τοποθεσία του κήπου της Εδέμ οδηγήθηκα και σε αυτό.. αναρωτιέμαι αν είμαστε ικανοί να φτιάξουμε κάτι πραγματικά όμορφο και με διάρκεια ή αν οι δυνατότητες μας εξαντλούνται στην φρίκη

Δύο άσχετα μεταξύ τους πράγματα

το πρώτο αφορά μια τάρτα και το δεύτερο μια παλιά μου φίλη, δεν ξέρω αν μπορέσω να γράψω το ποστ τώρα αλλά αν δεν το κάνω κάποια στιγμή θα το κάνω
είμαι εκτός σπιτιού σε ένα ίντερνετ καφέ απέναντι από την δουλειά περιμένοντας να περάσει λίγο η ώρα, από εχθές ήθελα να γράψω για τα δύο αυτά πράγματα αλλά όταν γύρισα σπίτι κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως, το κακό του να ξυπνάς νωρίς το πρωί..
αυτό που τα συνδέει είναι οτι συνέβησαν και τα δύο εχθές, πέρα από αυτό.. όπως λέει και ο τίτλος παραμένουν άσχετα, ασύνδετα..
οι τάρτες είναι κάτι που δεν φτιάχνουμε στο μαγαζί, δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα, είναι ασύμφορες
μου είχε περισσέψει όμως λίγο κοτόπουλο από ένα προηγούμενο φαγητό και δεν ήθελα να το πετάξω
είχα και βούτυρο( και όταν λέω βούτυρο εννοώ βούτυρο και όχι μαργαρίνη) και αλεύρι και το μυαλό μου πήγε αμέσως στην ζύμη τάρτας, το κοτόπουλο είναι ιδανικό για γέμιση, έφτιαξα λοιπόν την ζύμη, μου βγήκε ίσως λίγο παραπάνω υγρή από ότι έπρεπε, δέν έχω φτιάξει και πολλές φορές στο παρελθόν και όσες φορές έφτιαξα την έκανα σε ένα μίξερ, στην αρχή όταν έπρεπε να τρίψω το βούτυρο στο αλεύρι έλεγα πως ποτέ δεν θα γινόταν όπως έπρεπε (να μοιάζει με ψίχουλα) αλλά τελικά έγινε, με λίγη υπομονή
για την γέμιση χρησιμοποίησα, κοτόπουλο, μπέικον, κρεμμύδι, κόκκινη πιπεριά, τριμμένο τυρί, αυγά, γάλα και κρέμα, η γέμιση ίσως ήταν το καλύτερο..
καθώς έφτιαχνα την τάρτα, ένοιωθα μέσα μου μια πολύ έντονη επιθυμία να πετύχει και να βγει πολύ καλή, ένα αριστούργημα:Ρ το όγδοο θαύμα της φύσης και αυτό είναι που με έκανε να θέλω να γράψω σχετικά με την τάρτα αυτή
γιατί να φορτώσω μια απλή τάρτα με τόσες ελπίδες και προσδοκίες, κάτι που δεν κάνω για τα άλλα φαγητά του μενού που μαγειρεύουμε συχνά, φυσικά πάλι θέλω να είναι ωραία και νόστιμα και να αρέσουν στον κόσμο αλλά όχι σε τέτοιον βαθμό
ίσως ακριβώς το γεγονός πως δεν ήταν στο μενού αλλά κάτι έξω από αυτό, κάτι καινούριο;
και σε σχέση με την μαγειρική ερχόταν στο μυαλό μου κάτι που μου έλεγε μια κοπέλα που της άρεσε να μαγειρεύει όταν την ρώτησα γιατί δεν θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά, μου είχε πει πως φοβόταν πως μετά θα έχανε αυτή την αγάπη που έχει για την μαγειρική και την δημιουργία, όταν γινόταν δουλειά της.. της είχα πει πως αυτό δεν συμβαίνει, πως κάθε φορά που μαγειρεύεις κάτι, ακόμα και αν το έχεις μαγειρεύσει 100 φορές πάλι προσπαθείς να είναι το καλύτερο "κάτι" που έχεις φτιάξει ποτέ..
το χθεσινό με έκανε να σκεφτώ μήπως πραγματικά έχω πέσει στην παγίδα της ρουτίνας με την μαγειρική και αυτό που ένοιωσα ήτανε τόσο έντονο επειδή ακριβώς ήτανε κάτι έξω από την καθημερινή μου ρουτίνα, τα καθημερινά μου μενού..
όσο ψάχνεις για εξηγήσεις βρίσκεις συνεχώς και τώρα μου ήρθε στο μυαλό μια άλλη γνωστή μου που ασχολείται με την μαγειρική και φτιάχνει συχνά τάρτες αν και γλυκές και κάθε φορά της λέω να μου λέει ιστορίες από αυτά που ετοιμάζει γιατί ακόμα και τα ονόματα με κάνουν να αισθάνομαι καλά, σαν να με ταξιδεύουν αλλού..
όπως βλέπω δεν θα προλάβω να γράψω το δεύτερο μέρος του ποστ, σχετικά με την παλιά φίλη, πιθανόν το βράδυ.. με δυο κουβέντες αφορά την απόσταση που δημιουργείται ανάμεσα στους ανθρώπους, στις σχέσεις τους, αυτοί που κάποτε ένιωθες κοντά τώρα είναι μακρυά, ή αυτοί είναι εκεί και εσύ γλυστράς μακρυά τους, λίγο λίγο λίγο λίγο μέχρι που όταν βλέπεις την απόσταση που σε χωρίζει πλέον από αυτούς τρομάζεις..
πρέπει να φύγω!

άλλο ένα τραγούδι, από τις λίγες φορές που οι στίχοι με ικανοποιούν όσο και η μελωδία..
όπως πάντα το άκουσα και αυτό στο ράδιο στην δουλειά και πέθανα μέχρι να το βρω, αν και έχω κάνει πρόοδο, βρίσκω πια και γαλλικά τραγούδια με τις σκόρπιες λέξεις που μαζεύω!

πολλά πράγματα αλλά δεν έχω τις λέξεις για τίποτα..

μικρό και γλυκό

Queen - You Don't fool me

μια μέρα αρκεί.. μιλάω για την δουλειά, μιά μέρα να μην πάει καλά και με παίρνει από κάτω..
πρέπει να σταματήσω να είμαι τόσο αγχωμένος και τόσο δεν ξέρω και εγώ τι..
και φυσικά πήρα αφορμή την άσχημη αυτή μέρα και με πήρε η κάτω βόλτα (λες και με έχει πάρει και ποτέ η πάνω.. τεσπα)
έψαχνα ψυχολογικά στηρίγματα από εδώ και από εκεί
Queen-you dont fool me
Kim Wilde- διάφορα
Bryan adams-summer of 69
No Doubt- Dont speak
διάφορα από διάφορους
το σάουντρακ της νύχτας
το χρώμα της νύχτας είναι το πράσινο της δεκαετίας του 70
πήρα τηλέφωνο Εκείνη, η φωνή της έχει αλλάξει
η δικιά μου, μου ακούγεται η ίδια :Ρ

αύριο ανοίγουμε ξανά, μετά από αρκετές μέρες λόγω των διακοπών, έχω κάποιο άγχος για το πως θα πάνε τα πράγματα
όπως πάντα τις πρώτες φορές, αναρωτιέμαι αν θα μας θυμάται κανένας:Ρ ελπίζω να πάνε όλα καλά..
ένα τραγούδι έχει κολλήσει στο μυαλό μου όπως πάντα, μόνο που αυτήν την φορά ξέρω τον τίτλο του. αν και όλως περιέργως δεν με βοηθάει, θα ήθελα να μην μου είχε κολλήσει και να μην με έκανε να νοιώθω όπως νοιώθω 

αυτά τα πολύχρωμα φώτα μέσα στο σκοτάδι...
είναι δύσκολο που μοιάζουν όλα σαν μια αναμονή χωρίς τέλος
είχα αναφέρει κάποτε πως άφησα τον Άλλο να διαχειριστεί κάποιες στιγμές της παλιάς μου ζωής, τώρα μοιάζει σαν κάποιος ακόμα Άλλος να διαχειρίζεται τα πάντα, διαρκώς
ξέρω πως μπορώ να επέμβω αλλά δεν το κάνω, βέβαια το "ξέρω και το μπορώ" είναι πάντα πιο εύκολα να τα γράφει κανείς παρά να τα κάνει
από μέσα ακούγεται ο Bourdain.. μάλλον το no reservations
αύριο αύριο αύριο..

2014 V has come to! Year of the Boss

θα είναι καλύτερος ο νέος χρόνος μόνο και μόνο επειδή τον Μάρτιο... θα κυκλοφορήσει επιτέλους το Metal gear solid V: ground zeroes το πρώτο από τα δύο μέρη του Metal gear solid V!!!!
όπως και με το Lost είμαι εθισμένος με αυτό το παιχνίδι, από την πρώτη φορά που το έπαιξα το 1999 ή το 2000 δεν θυμάμαι δυστυχώς, κάθε φορά που τελείωνα το παιχνίδι περίμενα πως και πως να ανακοινωθεί το επόμενο.. να βγούνε trailer, να μάθουμε πληροφορίες να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για το τι μπορεί να γίνει..
κάθε φορά που βγαίνει κάποιο trailer είμαι σούπερ υπερενθουσιασμένος και με δυσκολία κρατίεμαι, αν ήμουν σκύλος θα κουνούσα την ουρά μου σαν τρελός και αν ήμουν γάτος θα χουρχούριζα ασταμάτητα :Ρ

τουλάχιστον αυτό θα με κρατήσει μέχρι να βγει και το δεύτερο μέρος ελπίζω και αυτό μέσα στο 14..
θα ήταν η τέλεια χρονιά όσον αφορά τον εθισμό μου φυσικά!
υπάρχει μια ευχή σχετικά με το παιχνίδι, που υπάρχουν πιθανότητες να βγει αληθινή..
στο προηγούμενο παιχνίδι το Peace Walker, μπορούσες να επιστρατεύεις αντίπαλους στρατιώτες και να φτιάξεις μία βάση, αυτό το στοιχείο θα συμπεριληφθεί και στο καινούριο παιχνίδι, και η ευχή μου είναι η καινούρια βάση που θα χτίσουμε στην Αφρική να είναι επιτέλους.. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.. ο Outer Heaven.. η στρατιωτική βάση στην οποία λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού!..
πόσο συγκλονιστικό θα είναι αυτό.. ένας πλήρης κύκλος