soundtrack of the night

αυτό που άκουγα στον δρόμο της επιστροφής..

δεν θα πρωτοτυπήσω καθόλου (το πρωτοτυπήσω το σκότωσα, πρέπει να κάνω ορθογραφικό έλεγχο!) (και όμως έτσι γράφεται.. περίεργο.. anw ) τα Χριστούγεννα με κάνουν και αισθάνομαι πολύ χάλια και μοναχικά, τα φωτάκια, οι γιορτινές μελωδίες μοιάζουν να υπόσχονται κάτι όμορφο και ευχάριστο σε όλους εκτός από μένα.

Assassin's Creed Revelations

 

πρόσφατα ανακάλυψα πως δεν μπορώ να παίξω video games εκτός εάν η ιστορία τους μου προκαλέσει ενδιαφέρον, και αυτό μάλλον είναι κακό γιατί παιχνίδια που πίστευα πως θα μου άρεσαν δεν μου αρέσουν. η τελευταία σειρά με την οποία ασχολούμε είναι το Assassin's Creed, και με τράβηξε σε αυτήν η Ιστορία, να ζεις την ιστορία των προγόνων σου μέσα από αναμνήσεις που είναι κλειδωμένες στο dna σου.. μυστικά του παρελθόντος που μπορούν να βοηθήσουν την σωτηρία του κόσμου στο μέλλον και επίσης το αγαπημένο μου, ο Αδάμ και η Έυα, το μήλο της εδέμ, απομεινάρια ενός πρώτου πολιτισμού, και όχι τα δημιουργήματα ενός Θεού (πρέπει να ψάξω λίγο το γιατί θεωρώ πιο φυσιολογικό σχεδόν ότιδήποτε εκτός από την ύπαρξη του Θείου)

επίσης η αδελφότητα των Ασσασσίνων, οι Ναίτες ιππότες, ο μεσαίωνας.. τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς; ένα καλό gameplay,έχει και από αυτό!

2 χρόνια

στις 2 Δεκεμβρίου το μπλογκ έκλεισε 2 χρόνια, δεν εξελίχθηκε ακριβώς όπως το φανταζόμουν αν και στην αρχή η ιδέα ήταν θολή και ακαθόριστη, όταν έγινε πιο συγκεκριμένη ήταν πια ο καιρός που απογοητευόμουν γιατί δεν μπορούσα να την προσεγγίσω, όπως πάντα γίνεται με τις ιδέες, υπάρχει όμως ακόμα καιρός, οι ιδέες αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε, υπήρξαν στιγμές που την προσέγγισα και θα υπάρξουν και άλλες (αισιοδοξία) και για αυτές αξίζει να συνεχίζω και φυσικά πάντα υπάρχει η αναζήτηση Της Λέξης, αυτή και αν αξίζει.. οπότε..!

το όνειρο 4

περιληπτικά, περιληπτικά γιατί σε αυτό το όνειρο δεν με νοιάζει τόσο η ιστορία αλλά η κατασκευή του κόσμου, του ονειρικού κόσμου
ήμουνα σε ένα λεωφορείο(τον κτελ υποτίθεται αν και έμοιαζε με αστικό) και πήγαινα στην πόλη μου, και σε κάποια φάση περνάμε την στάση στην οποία φυσιολογικά θα σταματούσε και συνεχίζει, όλοι στο λεωφορείο νοιώσαμε πως κάτι περίεργο συνέβαινε, μετά από λίγο ένας τύπος με ένα καφέ μακρύ παλτό βγάζει ένα τουφέκι και πάει να πυροβολήσει μέσα στο λεωφορείο, πριν κάνει όμως ότιδήποτε μια γυναίκα βγάζει ένα πιστόλι και τον σκοτώνει( ήταν μυστική αστυνομικός) τότε όλοι καταλαβαίνουμε πια πως κάτι δεν πάει καλά και όπως πλησιάζουμε μέσα στην πολη βλέπουμε άντρες με μαύρα και όπλα να κρατάνε ομήρους να έχουν σκοτώσει κάποιους και μαθαίνουμε πως για κάποιον λόγο που δεν είναι ξεκάθαρος, κάποια πήρανε τα όπλα και σκοτώνουν τους άλλους, κάποιος λόγος υπάρχει αλλά δεν τον γνωρίζω, παίρνω τηλ την μητέρα μου να δω αν είναι καλά και είναι μια χαρά και δεν έχει ιδέα από το τι γίνεται, το λεωφορείο συνεχίζει την διαδρομή του και ξαναπερνάει από την στάση που έχασε την πρώτη φορά εγώ κατεβαίνω και κοιτάω προς το σπίτι να δω αν είναι κανείς ή αν έχουν φύγει όλοι, δεν βλέπω κανένα αυτοκίνητο που σημαίνει πως έχουν φύγει, και όταν είμαι έτοιμος να ξαναμπώ στο λεωφορείο βλέπω ένα κόκκινο αμάξει να πλησιάζει, δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι οι δικοί μου , αλλά όσο πλησιάζει βλέπω από το παράθυρο πως είναι ο ξάδελφος μου και έτσι πηγαίνω εκεί, όταν πλησιάζω το αμάξι έχει γίνει κάμπριο και είναι όλοι εκεί.. συν ένα ανύπαρκτο μωρό, που μαθαίνω πως είναι ξαδέλφη μου! (το οποίο είχαν στο πορτμπαγκάζ αλλά το έβγαλαν όταν πήγα)
όχι και πολύ περιλητπικά αν το διαβάσει κανείς, αλλά τι να άφηνα απέξω; (αν και άφησα διάφορα) anw anw.. αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν το αμάξι που στην αρχή ήταν ένα σκοτεινό κόκκινο κλειστό αυτοκίνητο και μετά μετατράπηκε σε ένα ανοιχτόχρωμο κάμπριο, μου φαίνεται πως η αλλαγή εξυπηρετεί την πορεία της ιστορίας, στην αρχή όταν το είδα έπρεπε να είναι έτσι γιατί εγώ έπρεπε να δυσκολευτώ να δω αν είναι οι δικοί μου μέσα ή τίποτα άλλοι, και την δεύτερη φορά που το πλησίασα μετατράπηκε γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να μπω και εγώ μέσα, ήμασταν ήδη πολλοί.. και αυτό με οδηγεί στην επόμενη σκέψη ή ερώτηση, τα όνειρα τα δημιουργεί ο εγκέφαλος σε real time ή είναι ήδη προκατασκευασμένα πριν αρχίσουμε εμείς να τα βλέπουμε; μάλλον το πρώτο γιατί φαίνεται να αλλάζει το περιβάλλον ανάλογα με το τι κάνουμε και το τι νοιώθουμε αλλά και πάλι όλα όσα μπορούμε να κάνουμε ή να νοιώσουμε πρέπει να είναι γνωστά στον εγκέφαλο μας.. θα πάω να κάνω μια έρευνα στην ανεξάντλητη πηγή! 

οι δρόμοι που περπατήσαμε

στο "η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού" υπάρχει μία μέθοδος που μπορεί να διαγράψει τις αναμνήσεις που έχεις από κάποιο άτομο, με αποτέλεσμα όσα έζησες μαζί του να είναι σαν να μην συνέβησαν ποτέ, από τον χάρτη της πόλης, τους δρόμους της, οδηγήθηκα στον χάρτη του μυαλού, τόσο έντονο σήμερα.. είχα κατέβει στο κέντρο και σε κάθε δρόμο που περνούσα, μου ερχόντουσαν εικόνες από Εκείνη, στον έναν έγινε αυτό, στον άλλο το άλλο..
μιας και δεν μπορώ να διαγράψω από το μυαλό μου τα μονοπάτια που οδηγούν σε εκείνη, η μόνη λύση είναι να αλλάξω τον χάρτη της καθημερινότητας μου, το θέλω.. εκτός από την ανάγκη δεν με κρατάει τίποτα εδώ, εύχομαι να μπορούσα να φύγω και να πάω κάπου αλλού σε ένα καινούριο μέρος, με δρόμους άγνωστους, στιγμές που θα γίνουν αναμνήσεις

οι στιγμές στις σκέψεις

υπάρχουν διάφορες στιγμές που χάνεσαι στις σκέψεις, ακολουθείς μία και απορροφάσαι τόσο που όταν βγαίνεις από αυτήν μπορεί να έχεις περάσει και μια δυο στάσεις, μου συμβαίνει συχνά τελευταία, κάποιες φορές ευχάριστες, κάποιες φορές δυσάρεστες αλλά πάντα σκέψεις και όχι δυστυχώς στιγμές

το όνειρο 3

είδα σήμερα το βράδυ (ή σήμερα το πρωί) ένα πολύ περίεργο όνειρο, περίεργο γιατί είχε σχέση με τον Locke από το LOST! (o αγαπημένος μου χαρακτήρας)

ήμουνα κάπου, δεν ξέρω που, μάλλον σε κάποιον υπαίθριο χώρο, στην εξοχή δεν ξέρω, πάντως ο δρόμος δεν είχε άσφαλτο, ήταν χωματόδρομος και περπατούσα με έναν σωσία του Locke, ή μάλλον σωσία του Terry o' quinn που παίζει τον Locke, το γεγονός αυτό δεν μου φαινόταν περίεργο, αλλά έτσι όπως προχωρούσαμε βρεθήκαμε σε κάτι σαν σταυροδρόμι και ήταν μαζεμένος κόσμος και είδαμε πως σε ένα τραπέζι καθόταν ο Locke, o original αυτήν την φορά, και μου προκάλεσε πολύ μεγάλη έκπληξη και ευχαρίστηση που τον είδα εκεί, ήθελα να πάω να πάρω ένα αυτόγραφο (λολ) και να του δείξω τον σωσία του που είχα μαζί μου, βασικά μπορεί και ο σωσίας να είδε πρώτος τον Locke, δεν θυμάμαι.. anw πλησιάζω και όσο πλησιάζω και βλέπω πιο καθαρά τον Locke βλέπω πως είναι πολύ αλλαγμένος σε σχέση με αυτό που είχα στο μυαλό μου, πιο κοντός πιο αδύνατος και με ένα περίεργο πράγμα στο κεφάλι του που θα μπορούσε να είναι περουκίνι αλλά καλύτερα να είσαι καραφλός παρά να φοράς εκείνο..  και είμαι εκεί και του μιλάω και σκέφτομαι πως είναι δυνατόν, ο σωσίας να είναι πιο κοντά στον Locke από ότι ο Locke.. ένοιωθα άσχημα για αυτό και δεν ήθελα ο Locke να δει τον σωσία για να μην νοιώσει περίεργα αλλά εκείνος τον είδε και χάρηκε και σαν να μην τρέχει τίποτα, μου υπέγραψε το αυτόγραφο, ένα λευκό τσαλακωμένο χαρτάκι.. νομίζω πως έγραφε John Locke και από κάτω ToC (για το πραγματικό του όνομα Terry o' queen) μετά μάλλον φύγαμε..

there is no island

there is no island

η θέα

"όσο πιο άδειος είναι ο χρόνος, τόσο πιο γρήγορα περνάει. Η ζωή που δεν έχει νόημα προσπερνάει όπως τα τρένα που δε σταματούν στο σταθμό σου."
απόσπασμα από την σκιά του ανέμου.. είχα τσακίσει την σελίδα γιατί μου άρεσε, πριν φύγω για δουλειά έβγαλα την παραπάνω φώτο από το παράθυρο μου, δεν μπορώ να περιγράψω τι αίσθημα μου προκαλεί η θέα αυτή αλλά ταιριάζει κάπως με το απόσπασμα
κάθε μέρα μοιάζει και πιο γκρίζα..

"μερικές φορές πιστεύουμε πως οι άνθρωποι είναι λαχεία, πως βρίσκονται εκεί για να πραγματοποιήσουν τις παράλογες αυταπάτες μας. "
άλλο ένα απόσπασμα.. αληθινό πέρα από κάθε αλήθεια..
τον τελευταίο καιρό περισσότερο από άλλοτε μου έρχονται στο μυαλό στιγμές από τις πρώτες ημέρες, και κάνω σκέψεις κοινότοπες και παράλογες, ανώριμες.. να μπορούσα να γυρίσω πίσω και να ζήσω για πάντα σαν σε λούπα τον λίγο εκείνο, χαρούμενο χρόνο

Samurai Champloo

παρακολουθώ τώρα το samurai champloo, με θλίβει η αίσθηση πως μόλις το ταξίδι τους τελειώσει οι ήρωες πιθανόν θα χαθούν για πάντα, πως μπορούσε τότε κάποιος να βρει οποιονδήποτε; ειδικά αν ο δεύτερος δεν είχε μια σταθερή κατοικία; εξαιρετικά δύσκολο
τι μπορεί να απασχολεί κάποιον άνθρωπο..:Ρ έχουν μείνει δύο επεισόδια για να τελειώσει και μπορώ να πω πως το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αφήνω την ανάρτηση ανοιχτή μήπως και θέλω να σχολιάσω κάτι μετά το τέλος της σειράς!

σχολιασμός μετά το τέλος της σειράς.. τελικά χωρίστηκαν.. όταν ήταν στο σταυροδρόμι περίμενα να ακολουθήσουν όλοι μαζί έναν κοινό δρόμο αλλά όχι..
τουλάχιστον συνειδητοποίησαν πως είναι φίλοι, κάτι είναι και αυτό! εντωμεταξύ απίστευτο το πως επέζησε ο mugen από την έκρηξη, υποθέτω πως έχει κάποια σχέση με τα πνέυματα που συναντούσε κάθε φορά που κόντευε να πεθάνει

202

επικάτι είναι η λέξη (όχι επιληψία) επιφοίτηση; η κάτι άλλο; το επιφοίτηση δεν μοιάζει ταιριαστό, μια ξαφνική σκέψη, μια ανάμνηση που ήρθε στην επιφάνεια τυχαία, βλέποντας τον αριθμό στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο fringe, έκλαμψη; ποια είναι η λέξη;
κάποτε ζούσα σε ένα διαμέρισμα που το νούμερο του ήταν 202, πως δεν το σκέφτηκα ποτέ από τότε; ή μήπως 103; οι αμφιβολίες.. ή 102;

γαλαξίας

"Spring brings cherry blossoms to comfort you, the summer stars, the harvest moon in fall, and the powdered snow in winter. All of these things, and the promise of them, is what makes sake taste so good."

"One day, you will understand this, and then I shall pour sake for the both of us."

 στην παραπάνω σκηνή, κάποια στιγμή ο Κένσιν κοιτάει τον νυχτερινό ουρανό και τον γαλαξία που τον διασχίζει, πολύ μελαγχολικό, γεμάτο νοσταλγία (για πράγματα που έφυγαν, άλλα που δεν θα έρθουν ποτέ) άνιμε

άλλη μια νύχτα (ποιος μετράει..)

απόψε όλα μοιάζουν κενά χωρίς νόημα, η ζωή μου.. δεν ξέρω τι είναι αυτό που ζητάω, τι περιμένω
είναι τόσο δύσκολο να είναι κανείς γεμάτος; ευτυχισμένος;
όλα είναι ψεύτικα και μικρά, άδεια
ξέρω πως η νύχτα θα περάσει και αύριο τα πράγματα θα μοιάζουν κάπως καλύτερα ή τουλάχιστον δεν θα είναι τόσο έντονο αυτό που νοιώθω
αλλά τι σημαίνει αυτό; θα ξαναεπιστρέψω στο σημερινό συναίσθημα κάποια στιγμή, κοντινή

τα πάντα κλείνουν στις 3

ούτε πρόσεξα τι πουλούσε αυτό το μαγαζί αλλά αυτά τα κεφάλια με τις περούκες έμοιαζαν βγαλμένα από θρίλερ, φαντάζομαι τον ιδιοκτήτη σε ένα κρυφό δωμάτιο του μαγαζιού να φτιάχνει μαριονέττες από ανθρώπινα μέλη ή κάτι παρόμοιο...
τις καθημερινές δεν υπάρχει τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ, που να μένει ανοιχτό μετά τις 3 για να πιούνε και οι εργαζόμενοι άνρθωποι μια μπύρα.. τέσπα και ένα τραγούδι που ακούω συχνά τις τελευταίες μέρες και μου ψιλοκόλησε! μέηκ μη γιορ ρέιντιο τερν μη απ γουεν γιου φηλ λόου.. κτλπ!

σκόρπια μαζεμένα

μια πρόταση σε ένα βιβλίο με γύρισε πίσω, την είπατε και οι δύο στο ίδιο context, αναρωτιέμαι πως θα καταλήξει για αυτούς..

Το Τελευταίο Δωμάτιο

όπως πήγαινα στην δουλειά με το λεωφορείο, ήρθε στο μυαλό μου ένας κωδικός που μπορεί να άνοιγε το αρχείο word, με τις ιστορίες αλλά ήρθα τον δοκίμασα και τίποτα, δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε.. είμαι απόλυτα βέβαιος πως κάποιος από τους κωδικούς που δοκίμασα είναι ο σωστός, δεν χρησιμοποίησα ποτέ άλλους κωδικούς..

απίστευτο και όμως αληθινό.. πέρασε αρκετή ώρα από τις πιο πάνω γραμμές, έψαξα στο ιντερνετ για διάφορα εργαλεία που θα με έκαναν να σπάσω τους κωδικούς αλλά κανένα δεν δούλεψε, και τότε ανοίγω το μοναδικό αρχείο που ήξερα πως ανοίγει με έναν συγκεκριμένο κωδικό, και έχοντας ξεχάσει τελείως τι γράφει, ξεκινάω να το διαβάζω και διαβάζω τα παρακάτω..

25 iouniou 2009

Einai periergo na apothikeveis ton kodiko prosvashs enos arxeiou mesa sto idio to arxeio alla o kodikos gia na anoijo to Telefteo Domatio einai macgyver.. epistrofh ston palio kodiko, mias kai ta daxtyla mou aftomata, otan anoigo kapio apo ta arxeia mou, pane na grapsoun afto anti gia ton kainourio ********** eipa na ta akouso kai se afto to arxeio na ton valo

το οποίο μας λέει πως το macgyver ήταν κάποτε ο κωδικός για όλα, αλλά τον άλλαξα με τον καινούριο **********, σε όλα εκτός από το παραπάνω αρχείο.. 

ποιές οι πιθανότητες; το μοναδικό αρχείο που μπορούσα να ανοίξω, έγραφε τον κωδικό για να ανοίξω τα υπόλοιπα.. τελικά οι ιστορίες ανακτήθηκαν και δεν θα χρειαστεί να τις ξαναγράψω από μνήμης.. **********, μα τι σκεφτόμουν; 

Το Τελευταίο δωμάτιο, είναι ένα αρχείο, κάτι σαν προσχέδιο ενός μπλογκ που ήθελα να κάνω πριν ξεκινήσω αυτό, αναρωτιέμαι αν όταν έγραφα τα πιο πάνω είχα βρει το μπλογκ εκείνης που με έσπρωξε στο να δημιουργήσω το emeroblogio ή μάλλον το post mortem όπως ήταν ο αρχικός του τίτλος

3 γραμματοσειρές σε ένα ποστ, μάλλον μετά το paste που έκανα από το teleftaio domatio, ο blogger κράτησε εκείνην την γραμματοσειρά, garamond 16

έξω από εμάς

το αντικείμενο της λατρείας μου, ένας φανταστικός μαύρος στυλογράφος στολισμένος με ένας θεός ξέρει πόσες εξαίσιες διακοσμήσεις, κατείχε περίοπτη θέση στη βιτρίνα, λες και ήταν ένα από τα πετράδια του στέμματος. η μύτη του, ένα θαύμα από μόνη της, ήταν ένα μπαροκικό ντελίριο από ασήμι, χρυσάφι και εγχαράξεις, που έλαμπε σαν το φάρο της Αλεξάνδρειας. Όταν ο πατέρας μου με έβγαζε περίπατο, εγώ δεν έβαζα γλώσσα μέσα, μέχρι να με πάει να δω το στυλογράφο. Ο πατέρας μου έλεγε πως ο συγκεκριμένος στυλογράφος θα άνηκε τουλάχιστον σε αυτοκράτορα. Εγώ πίστευα κρυφά πως με ένα τέτοιο αριστούργημα μπορούσε να γράψει κανείς οτιδήποτε, από μυθιστορήματα μέχρι εγκυκλοπαίδειες, ή έστω και επιστολές, που θα είχαν όμως τέτοια δύναμη, ώστε να υπερβαίνουν οποιονδήποτε ταχυδρομικό περιορισμό. Στην αφέλεια μου πίστευα πως αυτά που θα έγραφα εγώ με εκείνο το στυλογράφο θα έφταναν παντού, ακόμα και σ' εκείνο το αδιανόητο μέρος που έλεγε ο πατέρας μου πως είχε πάει η μητέρα μου και από το οποίο δεν θα γύριζε ποτέ. 

απόσπασμα από την Σκιά του Ανέμου, μου θύμισε τον εαυτό μου, έτσι και εγώ όποτε βλέπω ένα όμορφο στυλό ή ένα όμορφο τετράδιο, το αγοράζω πιστεύοντας πως με αυτά θα γράψω το Μέγα Έργο μου, αν και καταλήγω πάντα με κάτι μουντζούρες, περίεργα μάτια και χείλη, σκόρπιες λέξεις

gesta

τις τελευταίες μέρες στην δουλειά ακούω συνέχεια αυτό το τραγούδι και μου κόλλησε, με αποτέλεσμα να το ακούω και εκτός! αγόρασα ένα βιβλίο, αλλά ακόμα δεν κατάφερα να διαβάσω ούτε δέκα σελίδες, το μόνο που μπορώ να κάνω όταν επιστρέφω από την δουλειά είναι να δω fraisier και μια φορά την βδομάδα dexter, house και the big bang theory, τα γράμματα είναι πολύ μικρά ή μήπως μου φαίνονται εμένα μικρά; η γραμματοσειρά έχει μέγεθος κανονικό όπως λέει ο blogger..
πόσες πολλές λέξεις περιέχουν μέσα το γράμμα Γ και με παιδεύουν επειδή ο jubei ξεκόλλησε το πλήκτρο από το πληκτρολόγιο.. τέσπα.. είχα μια περίεργη επιθυμία σήμερα, όπως επέστρεφα με το ταξί.. (τι περίεργη διαδρομή.. εγώ και Εκείνη στο ίδιο ταξί να επιστρέφουμε από την δουλειά, Εκείνη να σκέφτεται ποιος ξέρει τι και εγώ τρόπους για να την ξεπεράσω, surreal surreal.. αν και όχι nice)  η περίεργη επιθυμία μου λοιπόν ήταν να μιλήσω με ένα πρόσωπο από το παρελθόν μου μια παλιά μου φίλη που αποξένωσα γιατί τότε ένοιωθα πως ήταν το σωστό, να την πάρω και να της πω τί όμως; Γειά! σε θυμήθηκα έτσι ξαφνικά γιατί έχω ανάγκη να απασχολώ το μυαλό μου; anw δεν θα το κάνω..
τραγικό χτύπημα της μοίρας! προσπάθησα εχθές να ανοίξω κάτι παλιά αρχεία μου με ιστορίες και δεν μπορώ να θυμηθώ τον κωδικό που έχω βάλει.. έβαλα ότι μου ήρθε στο μυαλό, ότι παλιούς και νέους κωδικούς θυμόμουν αλλά τίποτα.. τι κάνω τώρα; απλά το αγνοώ και έχω την παράλογη ελπίδα πως την επόμενη φορά κάποιος από αυτούς τους κωδικούς θα ανοίξει το αρχείο.. σε κάτι τέτοιες στιγμές, ελπίδες πιστεύω πως βρίσκεται ο αληθινός εαυτός μου και δεν μπορώ να πω πως με ενθουσιάζει αυτό που βλέπω. είναι αργά και θα έπρεπε να κοιμάμαι αλλά.. δεν ξέρω, αν κοιμηθώ θα ξημερώσει και θα έρθει άλλη μια μέρα, ας μέναμε στο τώρα. μετέωροι..

για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

η μαγευτική φωνή του παπακωνσταντίνου.. δεν ξέρω πως, αλλά μόνο εχθές άκουσα πραγματικά αυτό το τραγούδι, τις άλλες φορές σαν να το προσπερνούσα

ίσως να ήταν η κατάληλη στιγμή..
ίσως και να σώθηκα που δεν το άκουγα νωρίτερα γιατί μπορεί να είχα βουλιάξει ακόμα πιο βαθιά..

αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η αρχή, η Αρχή..
νόμιζα, αλλά μέσα στα λεπτά που πέρασαν από την παραπάνω πρόταση μέχρι αυτήν ένα γεγονός μεσολάβησε και κατάλαβα πως δεν είναι, όχι όταν οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτήν με επηρεάζει τόσο

Evanescence- Missing

τραγούδια.. κολλάνε σε μια γωνιά του μυαλού σου και δεν ξεκολλάνε, δένονται με τα νοήματά σου και τις σκέψεις σου
το παρελθόν μάλλον είναι το πιο απρόσιτο μέρος, όλα τα άλλα μπορείς να τα προσεγγίσεις ενώ από αυτό μόνο να απομακρυνθείς μπορείς, γιατί τότε στο πιο απρόσιτο μέρος μοιάζουν να κρύβονται όλες οι στιγμές και κάθε νόημα; μακρυά μακρυά μακρυά, για μια φορά θα ήθελα όλα να είναι κοντά.
τις τελευταίες μέρες όταν είμαι στον δρόμο και κοιτάω τους περαστικούς και τα αστικά, αυτό το ποστ έρχεται στο μυαλό μου.. έχω την ίδια διάθεση μάλλον, επιθυμία.. της φυγής από τον εαυτό μου, της αλλαγής (λες και είναι θέμα επιλογής) anw.. μια καινούρια μέρα θα ξημερώσει, μάλλον γκρίζα αλλά δεν πειράζει

μπουρδολογίες

υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορείς να γράψεις αλλά δεν τα γράφεις για διάφορους λόγους, ίσως γιατί τα θεωρείς πολύ προσωπικά, ίσως γιατί δεν θέλεις να τα διαβάσεις.. ίσως γιατί αν τα έγραφες θα ένιωθες ότι ακόμα και αν είναι αληθινά, δεν εκφράζουν μια αλήθεια που έχει διάρκεια
ή δεν είναι η αλήθεια που θέλεις να διαβάσει ο άλλος, οι λέξεις κάνουν τα πράγματα να φαίνονται σημαντικότερα από ότι είναι, η επιλογή τους μάλλον

πίνω νες και ετοιμάζομαι ψυχολογικά να πάω στην δουλειά, ετοιμάζομαι από τις 4 παρά αν και δουλεύω 8 :Ρ, αυτό θα πει προετοιμασία!
τελειώνω ένα βιβλίο του Μπουρνταίν, κουζίνα εμπιστευτικό.. δεν κατάλαβα αν μου άρεσε η όχι, ή μάλλον μου άρεσε ως βιβλίο γιατί διαβαζόταν πολύ εύκολα και είχε ενδιαφέρον αλλά δεν μου άρεσε ο κεντρικός χαρακτήρας του που δεν είναι το φαγητό αλλά ο μπουρνταίν (κάποιο λογοπαίγνιο με μπούρδες θα ήταν ταιριαστό anw) βρήκα τον τίτλο!

Imany You Will Never Know Lyrics

ούτε εγώ

από την μια θέλω να δω τα χαρούμενα πράγματα, την φωτεινή πλευρά και από την άλλη νοιώθω πως όλα τα καλά έχουν τελειώσει και οι ελάχιστες στιγμές ευτυχίας (αν υπήρξαν) δεν θα ξανάρθουν ποτέ, ότι είδαμε είδαμε..
μάλλον είναι άλλη μία από αυτές (εκείνες) τις νύχτες..
όλες μου οι σκέψεις περιστρέφονται γύρω από ένα σημείο, όσο μακρυά και αν προσπαθώ να κρατήσω το μυαλό μου, βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι και μου έφταιξε ακόμα και ο καιρός, τα άσχετα σχόλια σε ένα βίντεο στο youtube..  τα πάντα. νοιώθω πως προχωράω αλλά ο ρυθμός είναι απίστευτα αργός, είχα μια επιθυμία (μία που δεν φανερώνει πως προχωράω αλλά πως επιστρέφω) την συγκράτησα.. το κενό που νοιώθω πονάει.. αν συνεχίσω να γράφω θα το ξεφτιλίσω τελείως, δεν υπάρχει τίποτα και κανένας

υπάρχουν μερικές λέξεις που πρέπει να πεις, που πρέπει να γράψεις ακόμα και αν δεν είναι αλήθεια
ακόμα και αν δεν είναι δικές σου

Αν μ΄αγαπάς θα με θυμάσαι
κάθε στιγμή σε κάθε βλέμμα
Αν μ΄αγαπάς θα περνάς
το ίδιο δύσκολα με μένα
Αν μ΄αγαπάς θα με θυμάσαι
κάθε στιγμή σε κάθε ψέμα
Αν μ΄αγαπάς θα περνάς
το ίδιο δύσκολα με μένα

διαφορετικό τραγούδι αλλά μέσα μου συμπληρώνει το άλλο

λες και ξημέρωσε ποτέ..

πως τα τραγούδια σε κάνουν να επισκέπτεσαι το παρελθόν.. τριγυρνούσα γύρω από το La Valse d'Amelie και απέφευγα να το ακούσω, ένοιωθα πως το ήξερα, πως το θυμόνουν καλά και δεν χρειαζόταν να το ακούσω ξανά, αλλά το έβαλα και από τις πρώτες νότες ταξίδεψα πίσω.. με συγκίνησε, η συνειδητοποίηση της απόστασης; η ανάμνηση του παλιού συναισθήματος; αυτά και κάτι άλλο; δεν ξέρω.. τις τελευταίες μέρες νοιώθω να μαζεύονται πολλά μέσα μου, και δεν μου βγαίνει να μιλήσω σε κανέναν τα πράγματα μοιάζουν να μην μπορούν να αλλάξουν, μια συνεχής απογοήτευση.. θα ακούσω το "στο Ντορέ" του Παπακωνσταντίνου και θα πάω για ύπνο.. πολύ μελαγχολικό τραγούδι αλλά μαγευτικό, ένας τόπος που θα θελα να ζούσα ή ίσως και να ζω θα 'θελα να σ'αγγίξω ξανά τα μακρυά σου μαλλιά να μυρίσω.. μόνο που δεν έχεις μακρυά μαλλιά.. δεν μου βγαίνει να μιλήσω σε κανέναν γιατί το θέμα πια αγγίζει τα όρια του γελοίου αλλά εγώ.. μια ακόμα νύχτα

Frasier

from the past, μια σειρά που ηρεμεί!

μακάρι να μπορούσα

άγνωστοι κοντά

ήμουνα στο λεωφορείο, στην διαδρομή για την δουλειά και όλα ήτανε τόσο μουντά γκρίζα και μελαγχολικά, ο καιρός, η σιωπή, τα πρόσωπα των συνεπιβατών.. λες και όλοι μαζί συμμετείχαμε στην ίδια θλίψη, ήτανε πολύ περίεργο το συναίσθημα

the shape of things to come?

πραγματικά ο Σεπτέμβριος μοιάζει να είναι η αληθινή αρχή της χρονιάς, βγάζει αυτήν την αίσθηση. ήπια σήμερα τον δεύτερο νες μου για φέτος (μεγάλη υπόθεση!) όχι πως έκανε αρκετό κρύο για νες απλά η συνεφιά.. μπορούσε να το δικαιολογήσει κάπως, και όπως πάντα μια δικαιολογία για να κάνεις κάτι που σου αρέσει είναι αρκετή. δεν υπάρχει τίποτα συγκεκριμένο για σήμερα, απλά έτσι.. θα ήθελα να μπω στο παλιό πρόγραμμα της μίας ανάρτησης κάθε μέρα. τελικά πρέπει να βοηθούσε κάπως
δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος όμως και αν θα μπορέσω να το τηρήσω, θα ήθελα να το προσπαθήσω όμως, το πότε δεν το ξέρω ούτε και αυτό. από ότι είδα την βδομάδα αυτήν αρχίζει το fringe s4, το the big bang theory, τον οκτώβριο ο House, και τον Νοέμβριο ο Dexter, υπάρχουν πράγματα για να δει κανείς, τελειώνω τώρα την 3 σαιζόν του fringe, καλή σειρά αλλά καμία σχέση με την ένταση που προκαλούσε το LOST..
διάβασα στην προεπισκόπηση την ανάρτηση, μοιάζει κάπως αποσπασματική αλλά δεν πειράζει, έτσι είναι αυτά

εικόνες

 η παραπάνω εικόνα ή μάλλον τα χρώματα της μου φέρνει στο μυαλό το φθινόπωρο και τον χειμώνα, το κρύο, την παρακάτω την βρήκα στην wikpedia ψάχνοντας για την πρώτη και είναι μια τίγρης της Σιβηρίας, πρώτη φορά διάβασα για αυτές στον Τελευταίο των Σιού, ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, κάποιος φορτηγατζής νομίζω είδε μία στον δρόμο ή νόμιζε πως είδε, τότε την φανταζόμουν σαν μια λευκή τίγρη αλλά έκανα λάθος

υπάρχει κάτι στις αναρτήσεις με εικόνες, κάπως με κάνουν και ηρεμώ.. ίσως γιατί είναι άσχετες με το σήμερα

σκέφτηκα σήμερα για άλλη μια φορά τα εναλλακτικά, παράλληλα σύμπαντα, σε σχέση με τον παράδεισο, πως μπορεί να υπάρχει κάποιο που η ζωή σου θα είναι σαν να ζεις στον παράδεισο, χωρίς καμιά προσπάθεια από εσένα, χωρίς να είναι ανταμοιβή για την ηθική σου, έτσι απλά.. αλλά από την άλλη για εσένα στο παρόν σύμπαν δεν θα άλλαζε τίποτα, άρα ακόμα και να ξέρεις πως κάπου υπάρχει ένας doppelganger σου που είναι τρισευτυχισμένος δεν θα σήμαινε και τίποτα, εκτός αν υπήρχε τρόπος να το επισκεφτείς και να πάρεις την θέση του αλλά τώρα γίνεται επιστημονική φαντασία.. (βλέπω fringe btw)
εντωμεταξύ ξενέρωσα με το LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOST όταν αποκαλύφθηκε οτί η παράλληλη πραγματικότητα ήταν η ζωή μετά.. θα ήταν πολύ καλύτερο αν ήταν όντως αυτό, μια παράλληλη πραγματικότητα
lol σαν να έχω χάσει την ελπίδα πως υπάρχει οτιδήποτε που αξίζει στον κόσμο αυτό, μια φίλη από τα παλιά μου είπε πως έχω αλλάξει προς το χειρότερο γιατί έχω παραιτηθεί, με πλήγωσε κάπως αλλά είναι αλήθεια, δεν ξέρω αν υπάρχει επιστροφή
και ακόμα και αν επέστρεφα σε τι θα επέστρεφα; μήπως ήταν και εκείνο ένα ψέμα; δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που ήμουν χαρούμενος anw.. πάλι με έπιασε η αισιοδοξία! αυτά για απόψε

without comment

δύσκολα

καθόμουν απόψε σε ένα πεζούλι και σε περίμενα, κοίταξα για λίγο το φεγγάρι, δεν είχε πανσέληνο αλλά ήταν όμορφο, θυμήθηκα την νύχτα κάτω από τα αστέρια που ήθελα να ζήσουμε και ποτέ δεν έγινε
σε περίμενα, αλλά ήθελα να μην έρθεις.. καθόμουν εκεί πάνω μόνος απλά για να μην είμαι κοντά σου, να μην σε βλέπω να κάνεις πράγματα που με πληγώνουν, να μην ακούω την σιωπή σου, την σιωπή μου
τα πράγματα τελειώνουν δυό φορές.. θα φύγεις και δεν θα σε ξαναδώ, δεν θέλω να σε ξαναδώ, δεν μπορώ
δεν βλέπω να υπάρχει άλλη λύση για να σε ξεχάσω, ποιες θα είναι οι τελευταίες μας κουβέντες; σ'αγαπώ αλλά δεν σημαίνει τίποτα πια.. σ'αγαπώ

not about her 2

δεν ξέρω γιατί απόψε.. μάλλον με έπιασε
θα ήθελα αυτό το μήνυμα να μπορούσε να σε φτάσει, στο παρελθόν, στο παρόν στο μέλλον, όπου και αν είσαι
νοιώθω πως σε χρειάζομαι, την παρουσία σου.. να σκιάσεις όλα τα άλλα

μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες..

μετα-αποκαλυπτικό 2

μια ακόμα σειρά που ταιριάζει στον τίτλο αυτό.. αν υπάρχει και κάποιο άλλο παρόμοιο εκεί έξω θα το ανακαλύψω, σε αυτήν την σειρά η αποκάλυψη ήρθε από τα ζόμπι και όχι από εξωγήινους, είμαι ακόμα στο 3 επεισόδιο της 1 σαιζόν (η δεύτερη δεν έχει ξεκινήσει να προβάλλεται ακόμα) και δεν ξέρω το πως και το γιατί, θα μπορούσα να μάθω βέβαια μιας και η σειρά βασίζεται σε graphic novel από ότι είδα, αλλά θα περιμένω να το δω.. αναρωτιέμαι τι να είναι, ίσως κάτι παρόμοιο με το i am legend..
τι περίεργο αυτό με τα ζόμπι.. να μετατρέπονται οι άνθρωποι σε αυτά, οι νεκροί ζωντανεύουν και περπατούνε, αργά, στους δρόμους
και για κάποιον λόγο τους αρέσει να τρώνε άλλους ανθρώπους, αν θυμάμαι καλά τα ζόμπι έχουν κάποια σχέση με το βουντού, τώρα όμως αλλάζει αυτό και η λέξη περιγράφει τους ζωντανούς νεκρούς ασχέτως με το πως έγινε αυτό
στο the walking dead παίζει και αυτή που έπαιζε την Σάρα στο prison break, αυτή η γυναίκα που την δίνει στα νεύρα, δεν μπορώ να βλέπω την φάτσα της.. τι άλλο; πάλι αυτή η ανησυχία για το πως θα ξεκινήσει ξανά ο πολιτισμός.. με μελαγχολεί όταν το σκέφτομαι! :Ρ

μετα-αποκαλυπτικό

o john carter είναι ο Tom Mason στο falling skies, είμαι τώρα στην αρχή του πρώτου επεισοδίου
δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι έχουν επιζήσει αλλά αυτό που πάντα με προβλημάτιζε σε σειρές με παρόμοιο περιεχόμενο post-apocalyptic (αν έτσι γράφεται) είναι το πως ξεκινάς ξανά τον πολιτισμό, αν επιβιώσεις και νικήσεις στον πόλεμο με τους εισβολείς πως ξεκινάς ξανά;
με πολύ λιγότερους συγκριτικά ανθρώπους; με κατεστραμμένες υποδομές; τίποτα δεν μπορεί να είναι ξανά το ίδιο
και όταν πεθάνουν οι γηραιότεροι και μείνουν οι επόμενες γενιές αυτές που δεν γνώρισαν τον πολιτισμό όπως υπήρχε πριν την εισβολή; τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο
όχι οτι το ίδιο είναι ωραίο αλλά λέμε τώρα
μύθοι για αυτό που υπήρχε, παλιό μακρινό χαμένο, επιθυμία να επιστρέψουμε στο ίδιο στάδιο
μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και μέσα στα ερείπια αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που γνωρίζουμε εμείς

η νύχτα απόψε εξελίχθηκε με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ήθελα, από αυτόν που είχα ανάγκη κατά κάποιο τρόπο
θα έκανα κάτι που αν και πάλι δεν θα ήταν αυτό που ακριβώς επιθυμούσα, θα μου πρόσφερε μια κάποια.. δεν ξέρω τι
ήθελα να περάσει η νύχτα χωρίς να σκέφτομαι πάλι τα ίδια, κάνοντας κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν συνηθίζω
να ακολουθήσω ένα πρότυπο που δεν είναι το δικό μου
πως θα γίνει να χαθώ τελείως; να σκορπιστούν όλες οι σκέψεις μέσα σε άλλες και να μην μένει τίποτα;

το μπέρδεμα

σήμερα ήθελα να γράψω διάφορα, αλλά ή ώρα πέρασε κάνοντας άλλα πράγματα
έλεγα θα δω λίγο αυτό για να μην το έχω για μετά και να είμαι ελεύθερος και συγκεντρωμένος, μετά λέω ας διαβάσω λίγο αυτό γιατί θα με βοηθήσει.. μετά είδα πάλι κάποια πράγματα για να με βοηθήσουν.. και μετά έφτασε το τώρα, 6 και 25, πρέπει να κοιμηθώ γιατί πρέπει να ξυπνήσω! (πρέπει να κοιμηθώ γιατί πρέπει να ξυπνήσω.. μμ..)
τι θα έγραφα; κάτι για το γράψιμο
πως νοιώθω τον τελευταίο καιρό πιο έντονα την ανάγκη να αφιερώσω τον χρόνο μου σε αυτό
(στο σταρ δείχνει μια σειρά με την μακρυπούλια στα νιάτα της, τον Κωνσταντίνου στα γεράματα του και έναν ηθοποιό που μάλλον είναι προστατευόμενος του και παίζει τον ρόλο του λίγο βλάκα, ακριβώς τον ίδιο ρόλο που έπαιζε και στα 7 κακά της μοίρας μου πάλι με τον Κωνσταντίνου. ένας άλλος ηθοποιός που παίζει τον συνεταίρο φίλο του Κωνσταντίνου σε αυτό έπαιζε επίσης μαζί του στην ταινία η δε γυνή να φοβήται τον άντρα.. και επίσης τον άντρα της γιουλάκη στο αξέχαστο Ρετιρέ.. τον έλεγαν μίλτο παπάρα! λολ.. παρατράβηξε αυτή η παρένθεση.. την κλείνω και συνεχίζω εκτός της)
η δεν συνεχίζω.. χάθηκε μια ευκαιρία σήμερα, απλά επειδή το ανέβαλλα.. ή ίσως και να μην έγραφα κάτι που θα είχε περισσότερο νόημα από αυτό
τελικά η σειρά λέγεται το μπέρδεμα..

έξω

άρχισε επιτέλους ξανά το breaking bad! κάτι για να περιμένω κάθε βδομάδα..
η επόμενη σειρά που περιμένω είναι φυσικά το Dexter.. και το παρακάτω trailer με έκανε ακόμα πιο ανυπόμονο




θέλω να στείλω τις σκέψεις μου μακρυά, να ζήσω μέσα από κάποιους άλλους, σε κόσμους που δεν υπάρχει τίποτα γνωστό, άλλα ονόματα και άλλα προβλήματα

στα τραγούδια που λέγαμε οι δυό μας οι φωνές χαμηλώσαν

στην σκιά σου

μια περίεργη σκέψη ήρθε στο μυαλό μου καθώς επέστρεφα από την δουλειά, πως θα ήταν ο κόσμος μας αν η γη περιστρεφόταν γύρω από δύο ήλιους*
το αστεράκι θα εξηγηθεί αργότερα..
το πως έφτασα σε αυτήν την σκέψη;
πέρασα μερικές ωραίες στιγμές που με έκαναν να ξεχάσω για λίγο το Θέμα μου και σκέφτηκα πως υπάρχει μια διαφορετική ζωή μακρυά από Εκείνη, χωρίς Εκείνη
μπορεί κατά κύριο λόγο οι σκέψεις μου να περιστρέφονται γύρω από αυτήν αλλά οι ωραίες στιγμές που πέρασα μου έδειξαν πως υπάρχει κάτι άλλο διαφορετικό, ένα ίχνος πως η ευτυχία δεν είναι τόσο απόλυτα δεμένη μαζί της όπως πιστεύω και νοιώθω
αυτές οι σκέψεις, η νύχτα, τα αστέρια και το φεγγάρι με έκαναν λοιπόν να δω την ζωή μου σαν ένα ηλιακό (διπλό ηλιακό) σύστημα
μάλλον ξεπέρασα τον εαυτό μου με αυτές τις παρομοιώσεις για την ζωή μου (κατάντια ίσως ταιριάζει καλύτερα:Ρ) τι μένει πια άλλο; αν ξεπεράσεις και τα όρια του πλανήτη.. anw ήρθε η ώρα για το * και την εξήγησή του
έψαχνα καμιά φώτο για να προσθέσω στο ποστ με δύο ήλιους και ανακάλυψα ότι υπάρχει μια βλακεία, θεωρία προφητεία ή κάτι τέτοιο που λέει πως η γη το 2012 θα έχει δύο ήλιους... ξενέρωσα για κάποιον λόγο
έχει περάσει καιρός και οι γωνίες αμβλύνονται αλλά όχι με αρκετά γρήγορο ρυθμό.. φοβάμαι πως θα περάσει άλλος τόσος

soundtrack of a night

guns of the patriots

κάποια στιγμή θα ακολουθήσει και ένα ποστ.. παίζω αυτές τις μέρες το metal gear solid 4: guns of the patriots, μετά από πολύ καιρό ήρθε η στιγμή!

έχουν περάσει τόσα χρόνια..

έβγαλα αυτήν την φωτογραφία σκεπτόμενος το προηγούμενο ποστ
.

μία τελεία για να δείξει πως υπήρχε κάτι αλλά διεγράφη
γίνονται πολλά, όχι μόνα τους (τί γίνεται μόνο του)
δεν θα καταλήξουν εκεί που θέλω, μάλλον το αντίθετο
αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς ή ίσως και να μπορώ αλλά δεν θα είναι τόσο εύκολο

ο jubei ξέρασε πάνω στο χαλί και άρχισε να το ξύνει λες και ήταν άμμος και προσπαθούσε να σκεπάσει αυτά που ξέρασε, το πιο καλό γατάκι σε όλον τον κόσμο!
έξω ψυχαλίζει αλλά δεν θα επηρεάσει το σημερινό ποστ, το ψυχαλίζει μάλλον δεν γράφεται έτσι, λες και έχει την ρίζα του στην ψυχή
τεσπά.. όλα είναι μάταια

corto maltese

αρχίζοντας από ένα βιβλίο του Έκο, μεταξύ ψεύδους και ειρωνείας, έφτασα στον Corto maltese, είχα ακουστά το όνομα αλλά δεν γνώριζα περί τίνος πρόκειται, ήξερα πως ήταν ναυτικός
τελικά στο youtube έχει μια animated έκδοση κάποιων περιπετειών του. αυτό που παρατήρησα είναι ότι οι ιστορίες σαν να μην έχουν κάποιον ουσιαστικό μύθο από πίσω τους αλλά με κάποιον τρόπο σε παγιδεύουν μέσα τους και εθίζεσαι, ίσως είναι οι χαρακτήρες και το μυστήριο τους, το κλίμα που βγαίνει,η πλοκή.. κάτι πάντως σε κάνει να κολλάς

αυτό που περιμένω

περίεργο πόσο κάποιες στιγμές μοιάζουν με άλλες, σε κάνουν να πιστέψεις πως μπορεί να είναι οι άλλες αλλά σαν τα deja vu, όταν σου τύχει ένα από αυτά που νομίζεις πως ξέρεις και την συνέχεια ποτέ δεν γίνεται αυτό που περιμένεις
τα φώτα είναι λαμπερά, ζεστά.. συγχέονται μεταξύ τους, τα όρια μπλέκονται αν και υπάρχουν
η τελευταία νύχτα..

ο καθένας κάτι άλλο

όπως πάντα
γιατί πάντα τις νύχτες;

πάντα μου άρεσαν οι ήχοι της βροχής, τα λάστιχα των αυτοκινήτων στην υγρή άσφαλτο,
έρχονται και φέυγουν, οι ήχοι μακρινοί μετά πιο δυνατοί και πάλι μακρινοί μετά

πάντα μου άρεσε η βροχή, με μελαγχολεί..
έχω μείνει χωρίς όνειρα,
και Εκείνη είναι εκεί, δίπλα μου να μου θυμίζει με την ευτυχία της πόσο μόνος είμαι
ανίκανος για όποιαδήποτε αληθινή επαφή και σύνδεση με κάποιον άνθρωπο

θέλω να σ'αγγίξω και να ακουμπίσω στο παλιό μου ψέμα

διάφορα

ένας τίτλος που από παλιά ήταν κρατημένος για διάφορα αρχεία word, που περιείχαν διάφορα, διάφορα που δεν ταίριαζαν σε κάτι συγκεκριμένο. αν και με τον καιρό αυτά τα διάφορα κατέληγαν να γίνονται κάτι πιο συγκεκριμένο, να αποκτούν μια κάποια συνοχή
οι σκέψεις καταλήγουν πάντα σε σημεία μάλλον, anw..

σκέψεις που τριγυρνάν στο μυαλό μου για μελλοντικές (όπως πάντα) ιστορίες

η απάντηση σε κάτι που αφορά το παρόν και το μέλλον, βρίσκεται στο παρελθόν
κάποιοι ψάχνουν κάτι σημαντικό και δεν μπορούν να το βρουν, εμφανίζεται κάποιος από το παρελθόν και τους λέει πως όταν ήταν νέος είχε συναντήσει κάποιον μυστηριώδη άντρα, αυτόν που ψάχνουν, οι πληροφορίες που τους δίνει βοηθάνε
εκείνος είναι κρυμμένος στο παρελθόν

ένα ερώτημα..
μπορείς να αφήσεις ένα μήνυμα για το μακρινό μέλλον, μπορεί να είναι δύσκολο αλλά μπορεί να γίνει, το να στείλεις ένα μήνυμα όμως στο παρελθόν είναι αδύνατον
πως μπορεί κάποιος στο παρελθόν να δει ένα σημάδι που αφήνεις εσύ στο σήμερα;
ένα μήνυμα στο 2000 π.χ
σε αυτήν την ιστορία δεν μπορούν να υπάρξουν χρονομηχανές, κάτι στην γη ή στον ουρανό πρέπει να είναι η απάντηση
η σκέψη αυτή μου έχει γεννηθεί από πολύ παλιά διαβάζοντας ένα βιβλίο με εβραϊκούς μύθους νομίζω, κάτι για κάποιον βασιλιά, τον Σολομώντα; δεν θυμάμαι, ήθελε να στείλει ένα μήνυμα σε κάποιον μελλοντικό απόγονο του; κάτι σε σχέση με τον σταυρό που σταυρώθηκε ο χριστός, ήταν από το ξύλο ενός δέντρου που υπήρχε στον κήπο της Εδέμ, κάτι με μια γέφυρα, μπερδεμένα τα πράγματα αλλά ο Σολομώντας (αν ήταν αυτός) ήθελε να στείλει ένα μήνυμα στο μακρινό μέλλον και το κατάφερε, εγώ τότε σκέφτηκα πως θα μπορούσαν να στείλουν κάποιοι ένα μήνυμα σε εκείνον

ένα μυστικό
κάποιοι γνωρίζουν ένα μυστικό, κάποιος άλλος τυχαία αποκτάει γνώση σχετικά με το μυστικό αυτό, προσπαθεί να το πει αλλά ή το λέει σε λάθος ανθρώπους και το μυστικό παραμένει μυστικό, ή δεν τον πιστεύουν
αν το μυστικό αποκαλυπτόταν θα σώζονταν, όπως επίσης και αν τον πίστευαν

η εικόνα πάνω απεικονίζει τον πύργο της Βαβέλ, ποια η σχέση; κάποια θα υπάρχει
αν πίστευα στον θεό θα ζήλευα την πίστη τους, τόσο σίγουροι ήταν πως υπάρχει που έφτιαξαν έναν πύργο για να τον πλησιάσουν
*ok τώρα έψαξα στην γουίκι για τον πύργο και δεν τον έφτιαξαν για να τον πλησιάσουν αλλά ακόμα και έτσι..

όταν όλα τελειώσουν.. τίποτα δεν θα σημαίνει τίποτα
παλεύουμε για το εφήμερο που μοιάζει παντοτινό στις σύντομες ζωές μας

Για να μ'αγαπάς

ένα τραγούδι που άκουσα σήμερα!

θα βρεθεί αργότερα, ίσως (ζύμη cουρού)

οι γιορτές μοιάζουν να έχουν χάσει το νόημα τους, τουλάχιστον το θρησκευτικό
μπορεί μόνο για μένα, τουλάχιστον ήμουν ελεύθερος από τα δεσμά της νηστείας
και ενώ γύρω μου έβλεπα τους άλλους να βασανίζονται νηστεύοντας ακόμα και από το λάδι εγώ έτρωγα ότι μου κατέβαινε στο κεφάλι, σε τέτοιον βαθμό που δεν θυμάμαι να έχω νοιώσει πραγματική πείνα εδώ και καμιά βδομάδα, σε τέτοιον βαθμό που εύχομαι να πεινούσα λίγο παραπάνω για να μπορούσα να απολαύσω λίγο περισσότερο τα φαγητά που τρώω, anw.. απλά ένας πρόλογος (ή ίσως και το κυρίως θέμα, ποιος ξέρει..)

πράγματα που πρόσεξα, τώρα μου ήρθε αυτό..

όταν φοράς γυαλιά και πας να ανοίξεις τον φούρνο τα γυαλιά σου θολώνουν από τους ατμούς..
the same και όταν τρως ζεστή σούπα:Ρ
η φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση όταν σε καίει κάτι (π.χ ένα σκεύος) είναι να το αφήσεις
αν όμως έχεις συνηθίσει στο να καίγεσαι το ξεπερνάς και κάνεις πρώτα αυτό που θέλεις να κάνεις και το αφήνεις μετά, επίσης δεν ουρλιάζεις με το παραμικρό κάψιμο
μέχρι προσφάτως δεν είχα συνειδητοποιήσει κάτι προφανές, πως ξέρω να ψήνω
μπορεί να ψήνω για τρία χρόνια τώρα στην δουλειά, αλλά η σιγουριά και η αυτοπεποίθηση μου επί του θέματος σταματούσε εκεί, όταν ήμουν στο σπίτι και ψήναμε κάτι πάντα θα ρωτούσα κάποιον άλλον, μέχρι προχθές που ήμουν μόνος μου και έψηνα κάτι λουκάνικα και όταν είχαν γίνει τα έβγαλα χωρίς αμφιβολία για το αν ήταν έτοιμα, ήξερα πως ήταν
αυτό που πάντα παραμένει δύσκολο τουλάχιστον για μένα είναι το κοτόπουλο, έψηνα ένα φιλέτο και παρόλο που ήμουν σίγουρος πως ήταν έτοιμο το έκοψα για να το δω από μέσα, και ήταν όντως έτοιμο

προχθές (όλα συμβαίνουν στο προχθές!) έφτιαξα κάτι πιτάκια και καθώς τα έφτιαχνα έβγαλα φωτογραφίες με σκοπό να τις ανεβάσω εδώ και να μοιραστώ τις δημιουργίες μου, δεν το έκανα προχθές αλλά το κάνω σήμερα..
η ζύμη είναι μια ζύμη κουρού τουλάχιστον έτσι λέγεται, αν και είναι διαφορετική από ότι ζύμη κουρού έχω δοκιμάσει στο παρελθόν, και αυτό είναι καλό!
έβαλα μια φώτο πάνω με τα ψημένα πιτάκια, συνεχίζω..
η ζύμη αυτή η επονομαζόμενη κουρού (κουρού2 στο τετράδιο της μαμάς μου) είναι μια ζύμη που μου ξέφευγε και την αναζητούσα από τα παιδικά μου χρόνια
η θεία μου όταν ήμασταν μικροί έφτιαχνε κάτι τυροπιτάκια και λουκανοπιτάκια με τέτοια ζύμη και αυτόν τον τρόπο τυλίγματος σαν κρουασανάκια (οπτικά) αλλά μετά από κάποιο σημείο για κάποιον λόγο σταμάτησε, ίσως έχασε την συνταγή.. κάθε φορά που της έλεγα έλεγε πως την είχε αλλά πάντα έβγαινε κάτι άλλο.. άσε που δεν τα τύλιγε άλλο πια με αυτόν τον τρόπο
μέχρι που μια μέρα στην δουλειά μια κοπέλα έφερε κάτι τυροπιτάκια που ήταν τυλιγμένα έτσι και είπα, μήπως..;;; και ήταν όντως αυτή η ζύμη, η τουλάχιστον έμοιαζε αρκετά
την πήρα λοιπόν και την έδωσα στην μητέρα μου, εκείνη έφτιαξε λουκανοπιτάκια αλλά.. δεν τα τύλιξε έτσι.. μια μικρή απογοήτευση, και επίσης η συνταγή μάλλον θέλει παραπάνω αλάτι από ότι λέει
anw ήμουν μόνος αυτές τις μέρες και είχα χρόνο και είπα να κάνω και εγώ μια προσπάθεια και την έφτιαξα, οι ζύμες είναι περίεργο πράγμα.. μάλλον δύσκολο ειδικά όταν το προσπαθείς για πρώτη φορά αλλά τελικά όλα πήγαν καλά
ακολουθεί η συνταγή.. δεν θέλω να γράψω κουρού αλλά τι να κάνω; ας την πούμε Cουρού
1 κούπα νερό χλιαρό
1 κούπα γάλα
1 κούπα λάδι
1 κουτάλι αλάτι
1 μαγιά
αλεύρι όσο πάρει (ούτε πολύ σκληρή ούτε πολή μαλακή η ζύμη..)

αλάτι πιστεύω πως θέλει πιο πολύ αλλά όποιος την δοκιμάσει ας κάνει μια δόση έτσι και αν δεν του αρέσει την επόμενη φορά βάζει πιο πολύ

για την γέμιση χρησιμοποίησα φιλέτο κοτόπουλο (όχι αυτό στο οποίο αναφέρομαι πιο πάνω)
μπέικον και κόκκινη πιπεριά
και επίσης έκανα και μερικά με λουκάνικο (όχι αυτό στο οποίο αναφέρομαι πιο πάνω:Ρ)


για να βγει το σχήμα έτσι πρέπει να κόψεις το ζυμάρι σε τριγωνάκια βάζεις την γέμιση στην βάση του τριγώνου και τυλίγεις προς την κορυφή
για να φαίνονται πιο ωραία μπορείς να τα αλοίψεις με αυγό πριν το ψήσιμο αλλά εγώ δεν είχα!
αυτά.. μάλλον θα ακολουθήσουν μερικές ακόμα σκέψεις αργότερα αλλά πρέπει να μαγειρέψω.., χρησιμοποίησα το μαγείρεμα σαν διέξοδο και το χρησιμοποιώ ακόμα

απ'ότι λέει το google

εδώ και όχι αλλού

τελευταία έχω επιλέξει να μην μιλάω για όσα με απασχολούν, ούτε με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους
νιώθω πως δεν είναι μόνο το ότι θα με πληγώσει η συζήτηση για αυτά τα θέματα
αλλά και το ότι θα κριθώ για όσα θα πω
για αυτά που αισθάνομαι

όλα είναι διαλυμένα, και ο εαυτός μου πιο πολύ, κομμάτια εδώ και εκεί, προσπαθώ να ταιριάξω τις γωνίες μου όπου βρω

προσπάθησα αρκετές φορές να δω το black swan αλλά συνέχεια το σταματάω, έχει κάτι που δεν με τραβάει, πρέπει να το δω όμως
κατέβασα και το united states of tara, έχω δει τα πρώτα 3 επεισόδια, φαίνεται καλό μέχρι τώρα

περιμένω και εγώ δεν ξέρω τι..

αυτό που πραγματικά υπάρχει

δεν ξέρω γιατί μου ήρθε αυτός ο τίτλος, άκουσα στο σημερινό επεισόδιο του house το παρακάτω τραγούδι και σκέφτηκα πως έπρεπε να το βάλω εδώ μέσα, κάτι μου έκανε..

my body is a cage that keeps me from dancing with the one i love (but my life holds the key)
τι μαγική πρόταση
να χορέψω με αυτήν που αγαπώ
όλα είναι μακρινά, κάθε στιγμή που περνάει γίνονται ακόμα πιο μακρινά, σε λίγο θα υπάρχουν μόνο στο μυαλό μου
δεν έζησα τίποτα, που βρίσκεται αυτή η καταραμένη η ζωή;
αυτό που πραγματικά υπάρχει, γιατί μου ήρθε αυτό στο μυαλό; νόμιζα πως ήταν ο τίτλος κάποιου παλιότερου ποστ αλλά δεν υπάρχει κάτι σχετικό
σήμερα νοιώθω όπως περιγράφω εδώ
μ'ακολουθείς, όπως πάντα πάω στο πουθενά και εκεί καταλήγουμε

αισιοδοξία στο φουλ, lol

100

το αίνιγμα που σε βασανίζει ακόμα στον δικό σου κόσμο, στον δικό μου έχει λυθεί, τυχαία όπως πάντα, το όνομα ενός μπαρ σε κάποια ταινία.
αναρωτιέμαι τι προεκτάσεις θα έχει η απάντηση μόλις την μάθεις, θα σημαίνει κάτι περισσότερο; είναι το κομμάτι που λείπει από το παζλ; και αν ναι ποια είναι η εικόνα που φανερώνεται;

όταν κάτι σου είναι άγνωστο, ή μάλλον γνωστό μόνο με το όνομα του, αντλείς από αυτήν την ομίχλη του αγνώστου τις ιδιότητες που σου ταιριάζουν για να το κατασκευάσεις στο μυαλό σου. κάτι από εσένα περνάει στο αντικείμενο αυτό, κάτι από τον χαρακτήρα σου ή την διάθεση της στιγμής

ανεβαίνεις σε ένα βουνό για να πάρεις το θρυλικό όπλο, ντυμένο με μύθους και ιστορίες, ένα όπλο που πάντα βρίσκει τον στόχο του, είναι βράδυ και έχει υγρασία. Σκόρπιες πέτρες στην άκρη του μονοπατιού, στην κορυφή βρίσκεται το τέλος όπως πάντα, το φεγγάρι κυριαρχεί στον ουρανό, οι ήχοι από τα πουλιά της νύχτα;

υπάρχουν κάποια τραγούδια που τα ακούς για πρώτη φορά και σου αρέσουν, δεν τα βρίσκεις τέλεια αλλά σου αρέσουν
πάντα υπάρχει σε αυτά ένα σημείο, ένα σημείο στην μελωδία που σε κάνει να ελπίζεις για κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ακολουθεί
για λίγο αυτό σε κάνει να λες, ωραίο τραγούδι αλλά αν η μελωδία εξελισσόταν όπως περίμενα θα ήταν ακόμα καλύτερο
συνεχίζεις όμως να το ακούς και έρχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιείς πως έχεις ξεχάσει τι είναι αυτό που περίμενες
και αυτό που υπάρχει μοιάζει το πιο ταιριαστό

είμαστε εδώ για να γιατρέψουμε τους άλλους; για να γιατρέψουμε τους εαυτούς μας;
μέσα μου συγκρούονται το, δεν υπάρχει τίποτα, όλα είναι ένα περαστικό ψέμα
με το ακόμα και μέσα σε αυτό το περαστικό ψέμα, μπορεί να υπάρξει κάτι αληθινό

σαν φάρμακο, κάτι που θα πάρει μακρυά τα πάντα
εγωιστικό και ανώριμο

Easy, precise, reliable, elpizo..

μου λείπουν τα παλιά μου ποστ, πως μπορούσα τότε και έγραφα πράγματα άλλα από αυτά που μονοπολούσαν το μυαλό μου; είναι μια ικανότητα που μοιάζει να έχω χάσει
και όχι μόνο αυτό αλλά έγραφα και κάθε μέρα, συνεχώς λέω να το ξεκινήσω πάλι αυτό αλλά όταν έρχεται η ώρα δεν μπορώ, διαβάζω πάντως κάθε μέρα, αυτά που έχουν προηγηθεί
αυτά που γράφονται εκεί έξω..
(άσχετο αλλά σαν να εμφανίστηκε ένα νέο κουμπί εδώ που γράφουμε τις αναρτήσεις, type in hindi, υπήρχε και πριν;)
αγόρασα σήμερα μια κουρευτική μηχανή, αποφάσισα πως δεν αξίζει να δίνω δέκα ευρώ για να με κουρεύουν όπως ίσως θα μπορούσα και μόνος μου (θα δείξει το αποτέλεσμα.. μάλλον αύριο θα δοκιμάσω..)
είδα μερικά βίντεο για το πως.. ελπίζω όλα να πάνε καλά και να μην αναγκαστώ μετά να πάω στον κομμωτή για να διορθώσει το λάθος μου! πάντως φαίνεται απλό
ένα θέμα που με προβληματίζει είναι το οτι πρέπει το πάνω μέρος του κεφαλιού να έχει διαφορετικό μήκος από ότι το πίσω και τα πλαινά, σε ποιο σημείο όμως πρέπει να γίνει η μετάβαση; και τι γίνεται στο όριο; θα λυθούν όλα στην πράξη!
στο σημερινό (χθεσινό, προχθεσινό) επεισόδιο του house, άκουσα ένα ωραίο τραγούδι, με το που άρχισε η μελωδία ήξερα πως θα μου άρεσε χωρίς να ακούσω τίποτα από τους στίχους και επιβεβαιώθηκα, wilco how to fight loneliness..

ξανά

στο σημερινό επεισόδιου του House έβρεχε και όλα ήταν σκοτεινά και υγρά..
προσπαθώ να θυμηθώ αν ζήσαμε καμιά βροχή μαζί, ίσως τον πρώτο καιρό νομίζω, μια καλοκαιρινή καταιγίδα
μου λείπεις, συνεχώς..
δεν θα σου στείλω μήνυμα, δεν θα σε πάρω τηλ, δεν θα σου πω τίποτα
μπορώ να δω πως δεν νοιώθεις
έφτιαξα σήμερα ένα μικρό ανθρωπάκι που σου μοιάζει, μερικές απλές γραμμές και σηματίστηκε η μορφή σου, στο δικό μου δεν τα κατάφερα και τόσο καλά
που να στείλω αυτά τα σ'αγαπώ;

12

τα πράγματα μοιάζουν να συνδέονται το ένα με το άλλο, μοιάζουν..
γύριζα σήμερα από την δουλειά, ήταν μια πολύ περίεργη διαδρομή με το λεωφορείο, όχι μόνο γιατί ήταν η εσωτερική μου κατάσταση κάπως αλλά και αντικειμενικά
το λεωφορείο είχε κάποιο πρόβλημα με τα φώτα του, τουλάχιστον στο πίσω μέρος και ήτανε σκοτεινά, το μόνο φως έμπαινε από τις λάμπες των δρόμων, ήτανε σχεδόν άδειο και είχε φυσικά ησυχία, άκουγα την μηχανή και τους ήχους από τον δρόμο
μου έκανε πραγματικά εντύπωση το πόσο άδειο ήτανε, λες και ήμουνα μόνος μου σε ένα άδειο λεωφορείο που διέσχιζε μια άδεια πόλη, πήγαινα κάπου αλλά η άισθηση που είχα ήταν πως δεν πήγαινα κάπου καλά..
καθόμουν σε μια θέση δίπλα στην πίσω έξοδο και αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν το πίσω παράθυρο, συνειδητοποίησα εκείνη την στιγμή πως ο τρόπος με τον οποίο ήμουν καθισμένος με έκανε να βλέπω τα πράγματα να απομακρύνονται
ενώ αν ήμουν καθισμένος σε κάποια θέση που θα κοιτούσε προς τα μπροστά θα έβλεπα τα πράγματα να με προσεγγίζουν ή εγώ αυτά
ναι είναι αυτονόητο και χωρίς νόημα αλλά με έκανε να σκεφτώ την ζωή, αν κοιτάς προς τα πίσω, στο παρελθόν βλέπεις τα πράγματα να χάνονται ενώ αν κοιτάς προς τα μπρος τα βλέπεις να πλησιάζουν
η σημερινή βόλτα μου θύμισε και το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου, χαμένες αγάπες, γιατί και εκείνος κάνει μια βόλτα με το 12 στην Θεσσαλονίκη, μόνο που η διαδρομή που δείχνει στο βίντεοκλιπ είναι διαφορετική από αυτήν που ακολουθεί το 12 τώρα
αναρωτιέμαι αν η διαδρομή του βίντεο είναι μια διαδρομή που έκανε το 12 κάποτε η απλά την άλλαξαν για να περιλαμβάνει γνωστά σημεία της πόλης
τα πράγματα είναι σκοτεινά..

τόσο μακρινό

τα πράγματα προχωράνε προς τα κάπου που δεν γνωρίζω, μπορώ να φανταστώ κάπως αλλά και πάλι πόσες φορές έχω πέσει έξω..
δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω την πορεία τους, να τα οδηγήσω σε κάτι που θα ήταν καλύτερο για εμένα
τα ακολουθώ λοιπόν και συνειδητοποιώ πως κάνω αυτό που λέει το παλιό λατινικό ρητό, η μοίρα οδηγεί αυτόν που την ακολουθεί και παρασέρνει όποιον της αντιστέκεται

καθώς έψαξα στο google για να δω αν το ρητό όντως ήταν έτσι η αν το θυμόμουν λάθος έπεσα σε ένα άλλο περί μοίρας
Είναι αδύνατο σε άνθρωπο να γλυτώσει άλλον άνθρωπο από το πεπρωμένο του

και όμως μοιάζει συνεχώς να προσπαθούμε να κάνουμε αυτό

πέρα από αυτά θα ήθελα να πω πως δεν πιστεύω στην μοίρα ή σε κάτι τέτοιο αλλά βρίσκω πιθανόν τα πάντα να έχουν ήδη τελειώσει και απλά εμείς να μην μπορούμε να το αντιληφθούμε, οπότε κάπου θα καταλήξουμε και δεν μπορούμε να φτάσουμε κάπου αλλού

ακόμα παγιδευμένος στην Ιδέα σου
σαν να είσαι κάπου μακρυά και θα επιστρέψεις

πως μπορώ να κάνω τον εαυτό μου να καταλάβει πως δεν είσαι πια δική μου

πέρασα σήμερα για λίγο από το παλιό μαγαζί, σαν ταξίδι στον χρόνο.. κάποια καινούρια πρόσωπα, κάποια παλιά, τα πράγματα συνεχίζουν και χωρίς εμένα, χωρίς εσένα
δεν ήταν πια δικό μου, όλα ήταν γνώριμα αλλά ένοιωθα την απόσταση
σαν να κοιτούσα μέσα από μια βιτρίνα, ακόμα και τα πρόσωπα
αν λείπει η καθημερινότητα τι μένει; μιας και ήταν το μόνο που πραγματικά μας κρατούσε κοντά, τίποτα μάλλον
οι αναμνήσεις και το στρέβλωμα των συναισθημάτων

you and not tokyo

ένα ακόμα τραγούδι, "καινούριο"κλασικά το ακούω κάθε μέρα στην δουλειά τον τελευταίο καιρό και μου κόλησε.. δύσκολο να το βρω όμως, προσπάθησα να ακούσω τους στίχους αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω και πολλά, spotlight, miss you, and i think you, spotlight, california (?) tokyo (??) mi vida.. wish you were here.. τι στο καλό συνέβαινε; ποιό ήταν το νόημα σε όλα αυτά; έψαχνα lyrics με όλα αυτά πλην του Τόκιο αλλά δεν έβρισκα τίποτα, μέχρι που σήμερα έβαλα μόνο tokyo california lyrics και μου το βρήκε!
είχα πάθει εμμονή με το να το βρω! μέχρι και στον σταθμό που το έπαιζε πήρα αλλά δεν το σήκωσε κανείς (ήταν 01:20) μια φίλη είπε οτι μπορεί να το είχε σε κάποιο από τα cd της γιατί κάτι της θύμιζε αλλά τίποτα..
μετά το κλείσιμο σήμερα περπατούσαμε και της είπα πως αν έβρισκα απόψε αυτό το κομμάτι όλα θα ήταν καλά, θα ήμουν ευτυχισμένος
τέρμα υπερβολή, όπως πάντα..
και όμως το βρήκα, οκ δεν είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο αλλά το βρήκα, τώρα ακούω και ένα άλλο και μάλλον εκείνο θα είναι ο επόμενος στόχος μου, μοιάζει να είναι ακόμα πιο μυστήριο.. θα δούμε..
άλλος στόχος είναι να κάνω αυστηρή δίετα για δύο μήνες!! (ένα! για κάθε μήνα..) γιατί είχα ξεφύγει πολύ.. αύριο θα κλείσω δύο βδομάδες και έκανα μόνο μια παρασπονδία την προηγούμενη δευτέρα όταν έκλεισα μια βδομάδα.. ήταν η μέρα ιδιαίτερη, δούλεψα για πρώτη φορά μετά από αιώνες πρωινός και σχόλασα μια φυσιολογική ώρα, οι δικοί μου είχαν φύγει στο χωριό και είχα το σπίτι στην διάθεση μου οπότε μιας και δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στράφηκα στην μοναδική απόλαυση που μου έχει απομείνει (αν και απέχω προσωρινά) το φαγητό.. pizza.. αν και έκανα μαλακία γιατί αντί να πάρω από κάποια πιτσαρία που αποδεδειγμένα έχει καλά προιόντα πήρα από κάπου που δεν είχα ξαναπάρει και βγήκε μάπα.. τέσπα.. (το ποστ άρχισε να γίνεται κάπως μακροσκελές)
λοιπόν σύμφωνα με το πρόγραμμα μου άυριο θα είχα την free day μου, γιατί κλείνω δύο βδομάδες και κάθε δύο βδομάδες μπορώ να τρώω ότι θέλω, αλλά αφού έκανα την μαλακία στην αρχή άυριο θα μου στερήσω την ευχαρίστηση αυτή και η free day θα μετατεθεί για την επόμενη Δευτέρα
ο Jubei έχει βρει την χαρά του τις τελευταίες μέρες γιατί για να κάνω οικονομία στο αέριο ανάβω μια σόμπα αλογόνμου και αυτός πάει και κουλουριάζεται μπροστά της, ελπίζω να έχει το μυαλό και να μην κάψει τα μουστάκια του καμιά μέρα, το πιο καλό γατί σε όλον τον κόσμο! :)
τι άλλα..;

στην δουλειά μου ανέβηκα κάποια σκαλιά στην ιεραρχική κλίμακα (στην αρχιερατική κλίμακα, η κλίμακα του Ιακώβ, jacob's ladder.. Jacob.. LOST)
δεν υπάρχει τώρα κάτι άλλο να κατακτήσω εκεί μέσα και αν και στην αρχή με ικανοποίησε και το είδα σαν ανταμοιβή των κόπων μου (λέμε τώρα..) μετά κατάλαβα πως τώρα δεν υπάρχει κάτι άλλο να περιμένω
αυτή θα είναι η ζωή μου τώρα που έχω παρατήσει τα πάντα; το πιο ψηλό σκαλί στην σκάλα της ζωής μου θα είναι αυτό; το καταραμένο το μέλλον με φοβίζει και το μισώ..
κοντεύει να ξημερώσει, είχα καιρό να γράψω τόσο πολύ εδώ μέσα
πάω για ύπνο.. μια από αυτές τις μέρες θα κουρευτώ!
ημερολόγιο emeroblogio σκέψεις ημέρες και νύχτες
τι θέλει να πει ο ποιητής; you and not tokyo?
you and not california?
θα ήθελα να πάω στο Τόκυο και να περιφέρομαι σαν τον μπίλ μάρευ στο Lost in translation, ίσως πρέπει να δω ξανά την ταινία αυτή, ίσως πρέπει να χαθώ και εγώ κάπου, μακάρι να μπορούσα να φύγω σε ένα άγνωστο μέρος
ή να μείνω και εδώ δεν ξέρω μακάρι να μπορούσα να βρώ κάποια γαλήνη μέσα μου και μια αληθινή αγάπη, μακάρι να ήμουνα καλύτερος
φςςς το μυαλό μου μάλλον λυώνει, πάω για ύπνο

μ'ακολουθείς

από την μια μέρα στην άλλη αλλάζουνε οι σκέψεις μέσα μου, από την μια στιγμή στην άλλη
και το περίεργο είναι πως νομίζω πως και οι δικές σου κάνουν το ίδιο, ακολουθούν την δική μου αλλαγή, πράγμα που δεν συμβαίνει φυσικά
εγώ όμως σ'αντιμετωπίζω σαν η αλλαγή αυτή να έχει πραγματικά συμβεί
μου θυμίζει κάτι παλιές μας συζητήσεις που δεν είχαν γίνει στην πραγματικότητα
υποθετικοί διαλόγοι μας στο μυαλό μου και στο πισί, προσπαθώντας να βρω τι συμβαίνει και τι αισθάνεσαι
και την επόμενη μέρα σε έβλεπα σαν αυτές οι συζητήσεις πραγματικά να είχαν γίνει
εσύ δεν είχες ιδέα και εγώ ήμουν απλά παράξενος

νιώσε με

πήγα να γράψω κάτι αλλά ήταν πολύ ίδιο με όσα έχω γράψει ήδη και σήμερα δεν ήθελα κάτι τέτοιο, ένα τραγούδι.. σώσε με
μια μυστηριώδης γραμμή στον Ηλίθιο λέει πως μόνο η ομορφιά μπορεί να σώσει τον Κόσμο
και τώρα που είπα ηλίθιος μάλλον ήρθε η ώρα για την πρώτη ανάγνωση του καινούριου χρόνου..
σε μια προσπάθεια να θυμηθώ τι υπάρχει εκεί έξω, τι υπάρχει μέσα μου
άραγε να κρύβεται εκεί η λέξη που θα με σώσει και να την προσπέρασα χωρίς να την αναγνωρίσω;

το τελευταίο φως

το τελευταίο φως της ζωής μας
μόλις είδα την φώτο σκέφτηκα πως θα μου άρεσε όταν πεθάνω να με έθαβαν σε κάποιο τόσο ωραίο νεκροταφείο
μακάβριο λίγο το θέμα αλλά αληθινό
θα μου άρεσε πραγματικά μια βόλτα στο κοιμητήριο αυτό, ανάμεσα στα δέντρα και στους νεκρούς, ένα παγκάκι και ένα βιβλίο με ιστορίες για πράγματα που έχουν χαθεί από καιρό


η φώτο είναι από αυτό το άρθρο της ανεξάντλητης πηγής

παλιές σκέψεις που γεννήθηκαν κατά την ανάγνωση του εκκρεμούς του Φουκώ

θα ήθελα αυτό που είχα γράψει να μην είχε συμβεί (σβήνω την γραμμή από το κείμενο αλλά δεν μπορώ να την σβήσω και από την πραγματικότητα)
αφηγείσαι κάτι που μοιάζει αληθινό, ο αναγνώστης, ίσως και εσύ πιστεύεις πως είναι αληθινό αλλά στο κείμενο μπορείς να κάνεις αλλαγές που δεν επηρεάζουν την πραγματικότητα, η αφήγηση όμως παραμένει αληθινή
γράφεις γιατί έχεις την δυνατότητα της αλλαγής

εκδόσεις Γκάραμοντ, Garamond
είναι άραγε αυτή η πρώτη αναφορά; αυτές οι εκδόσεις με έκαναν να έχω τα Γκάραμοντ σαν αγαπημένη γραμματοσειρά; ήταν η αρχική γραμματοσειρά των logs ή εγώ την άλλαξα για να ταιριάζει σε αυτό που είχα διαβάσει; files και logs... τα logs ήταν η πραγματικότητα όπως είχε συμβεί, μπορούσες όμως να τα αλλάξεις αν και το είχα κανει μόνο για να κάνω το nick σωστότερο.. το προσάρμοσα για να γίνει πιο κοντά σε αυτό που ήθελα για πραγματικό

*τα Γκάραμοντ για κάποιον λόγο είναι η αγαπημένη μου γραμματοσειρά, μπορεί απλά λόγω στυλ μπορεί για κάτι βαθύτερο
*files και logs, ένας από τους ήρωες του εκκρεμούς έγραφε κάποιες ιστορίες στον υπολογιστή του στις οποίες αναφερόταν ως files