Παραμονή

"και να νιώθω πως σε ξέρω από παλιά"
όπως μάλλον παρατηρήσατε έβαλα ένα ρολόι στο blog, το είδα σε ένα άλλο blog και μου άρεσε, μου θύμισε λίγο το countdown timer του LOST, στην καταπακτή του swan station. κάποιος έξω παίζει τα κάλαντα με ένα κλαρίνο αλλά τα παίζει ελεεινά, δεν πρέπει να έχει ιδέα..
ολοκλήρωσα εχθές το βράδυ το βιβλίο του Ντοστογιέφσκη με τα τρία διηγήματα και όπως διαπίστωσα τελικά τα είχα διαβάσει όλα κάποτε, αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν το μια αξιοθρήνητη ιστορία, προχωράει η ιστορία, μαθαίνεις λεπτομέρειες για τους χαρακτήρες και λες τι σχέση τώρα έχει αυτό; γιατί πρέπει να το γνωρίζω σε τι εξυπηρετεί την ιστορία; την εξέλιξη; στην εξέλιξη μπορεί να μην βοηθάει αλλά βοηθάει στο χτίσιμο του κόσμου, ο Ντοστογιέφσκη φτιάχνει απίστευτα πλούσιους κόσμους ακόμα και στις πιο σύντομες ιστορίες του, μπορούσα να δω την νευρικότητα και την αμηχανία των καλεσμένων του Ψελδωνύμωφ, το αναμμένο βλέμμα του Πραλίνσκι, τον ακούω να μπερδεύει τα λόγια του και τους άλλους να κρυφογελάνε. Και η παραμικρή πληροφορία που δίνει ο Ντοστογιέφσκη είναι για να σου πει πως όλα αυτά είναι αληθινά, κάπου συμβαίνουν δεν είναι κάτι που έβγαλα από το μυαλό μου για να σας διδάξω. Μου άρεσε που ενώ περιέγραφε έναν χαρακτήρα με την φωνή του αφηγητή είπε πως κάτι τέτοιους χαρακτήρες τους αποδίδει τέλεια ο Γκόγκολ. Μου έχουν μείνει τώρα μόνο οι Λευκές Νύχτες.. τις έπιασα κανα δυο φορές αλλά δεν τις διάβασα, απλά τις ξεφύλλισα, τις αφήνω για αργότερα καθυστερώ.. αργοπορώ βραδυπορώ, τις φυλάω για το βράδυ, αφήνω να μεγαλώνει η επιθυμία μου να τις διαβάσω.
όπως ξεφύλλισα το βιβλίο έπεσα στον τίτλο του πρώτου κεφαλαίου, ή της πρώτης Νύχτας και θυμήθηκα πως έτσι είναι τα κεφάλαια.. Νύχτα πρώτη, Νύχτα Δεύτερη κοκ... μήπως λοιπόν ήταν αυτό το πρότυπο πίσω από τις πρώτες αναρτήσεις μου; και όταν έπρεπε να βρω έναν τίτλο για αυτές ασυνείδητα βγήκε στην επιφάνεια;
η ονομασία που έδωσα στο ρολόι, είναι ο χρόνος που φέυγει, νομίζω πως είναι από κάποιο τραγούδι μάλλον των Πυξ Λαξ αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ποιό είναι αυτό, μπορεί να έχω κάνει και λάθος και το τραγούδι να λέει πως κάτι αλλο φεύγει.. η μήπως λέει τρέχει και όχι φεύγει;
ελπίζω να λύσω σύντομα το μυστήριο αυτό...
βέβαια μπορεί να σβήσω το ρολόι σε κάποια φάση γιατί με ψιλοαγχώνει έτσι όπως μετράει τα δευτερόλεπτα..

they are coming

πριν καμιά ώρα γύρισα από την δουλεία, αυτό ήταν κλείσαμε! την δευτέρα τώρα ξανά! τον jubei τον έχει πιάσει τρέλα τρέχει πάνω κάτω μέσα στο σπίτι και μασάει ότι βρει.. και αντί να νιαουρίζει γκρινιάζει και γρυλίζει lol
δέν έχω να γράψω κάτι ιδιαίτερο απόψε, έγιναν διάφορα βέβαια αλλά μόνο που τα σκέφτομαι τρελαίνομαι οπότε θα αποφύγω να γράψω για αυτά με την ελπίδα να ξεχαστούν, ένα μόνο.. τόση απογοήτευση όση ένιωσα σήμερα δεν έχω ξανανιώσει τεσπά
ακολουθεί ένα βίντεο compilation με διάφορα promo για την season 6 του LOST ένας μήνας και κάτι και η σπουδαιότερη σειρά όλων των εποχών επιστρέφει(δυστυχώς για να τελιώσει)

λίγο πριν

λίγο πριν φύγω για δουλειά.. η τελευταία μέρα σήμερα και κλείνουμε για πρωτοχρονιά, μόλις περάσει και αυτή δεν υπάρχει τίποτα μέχρι το Πάσχα Μέσα μου νιώθω ήδη πως οι γιορτές έχουν τελειώσει, αφού πέρασαν τα Χριστούγεννα ποιος ο λόγος να γιορτάσεις που περνάει ένας ακόμα χρόνος; στην ουσία θα έπρεπε να λυπόμαστε και όχι να γιορτάζουμε, πάλι θα ήταν εθνική αργία αλλά αντί για γιορτές πανηγύρια και ρεβεγιόν θα κλεινόμασταν σπίτι και θα σκεφτόμασταν.. (υποχρεωτικά) καλό θα ήταν επίσης να κλαίγαμε για την μαύρη μοίρα μας. Ως κοινωνία για τα χάλια μας, ως κράτος για τα ακόμα πιο χάλια μας, ως πλανήτης γιατί κάθε μέρα που περνάει φτάνουμε πιο κοντά στο τέλος(από οικολογική καταστροφή, από πυρηνικό ολοκαύτωμα ή οτιδήποτε) και ως άτομα ο καθένας για τους δικούς του λόγους συμπεριλαμβανομένου και ότι και εμείς ατομικά πλησιάζουμε πιο κοντά στον θάνατό μας.
θυμάμαι πριν καιρό, ίσως πέρυσι τέτοια εποχή η πρόπερσι, ένα κοριτσάκι περνούσε τον δρόμο με την μητέρα του που του εξηγούσε πως την πρωτοχρονιά φεύγει ο παλιός χρόνος και έρχεται ο καινούριος, το κοριτσάκι της είπε και πότε θα ξανάρθει; (ο παλιός χρόνος)
δεν θυμάμαι την απάντηση της μητέρας της αλλά ότι και αν είπε στην μικρή αποκλείεται να ήταν τόσο βαθύ(έστω και by accident) όσο η ερώτηση της.

Τ'όνειρο ενός γελοίου

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι ο τίτλος ενός εκ των τριών διηγημάτων του Ντοστογιέφσκη που περιέχει ένα βιβλιαράκι που πήρα, τα άλλα δύο διηγήματα είναι το Μια αξιοθρήνητη ιστορία και το Παλιάτσος, πήρα και ένα ακόμα βιβλίο, το Λευκές Νύχτες, επίσης του Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς, ειδικά για το λευκές νύχτες χάρηκα πάρα πολύ που το βρήκα, το έψαχνα για καιρό και πριν λίγες μέρες μιλούσα για αυτό, οπότε η στιγμή που το βρήκα σήμερα στο ράφι του βιβλιοπωλείου ήταν πολύ χαρούμενη:) btw το βιβλιοπωλείο που τα πήρα είναι το βιβλιοβάρδια, κατεβαίνοντας την Ναυαρίνου, έχει ωραία βιβλία σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές αν ποτέ περάσατε από εκεί και είδατε τις προσφορές που έχει στην βιτρίνα και δεν βρήκατε κάτι που σας αρέσει μπορείτε να περάσετε μέσα και να βρείτε και άλλες προσφορές.. συχνά περνούσα από εκεί κοιτούσα μόνο την βιτρίνα και έφευγα δεν μου πέρασε η ιδέα πως ίσως μέσα έχουν και άλλα βιβλία lol λοιπόν.. σήμερα θα ξεκινήσω το βιβλίο με τα τρία διηγήματα που δεν έχω διαβάσει(αν και το μια αξιοθρήνητη ιστορία όπως το ξεφύλλισα μου φάνηκε γνωστό το όνομα ενός χαρακτήρα) και θα αφήσω τις λευκές νύχτες που έχω διαβάσει στο παρελθόν για μια επόμενη μέρα ή νύχτα. Το μια αξιοθρήνητη ιστορία ίσως το έχω διαβάσει με διαφορετικό τίτλο.. το ξεφύλλιζα όπως έγραψα παραπάνω και έπεσα πάνω στο όνομα Ψελδωνύμωφ, αν πετύχω μέσα μια συζήτηση αυτού του ψελδωνύμωφ με κάποιον άλλο που του λέει πως το όνομα του μάλλον είναι παραφθορά της ελληνικής λέξης Ψευδώνυμο τότε σίγουρα το έχω διαβάσει αν και δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως από την ιστορία. Όπως έβλεπα εκεί τα βιβλία παρατήρησα πως το Φτωχοί του Ντοστογιέφσκη εκεί το είχαν ως φτωχόκοσμο και από ότι είδα στο ίντερνετ μάλλον με αυτόν τον τίτλο είναι πιο γνωστή η ιστορία. Στο ράφι εντόπισα ένα yet another unknown διήγημα του Ντοστογιέφσκη με τίτλο μια αινιγματική αυτοκτονία, και θα είναι η επόμενη αγορά μου ελπίζω σύντομα(4 ή 5 Ευρώ το είχε)


θα διαβάζω αυτά και θα περιμένω τις Λευκές Νύχτες.. μήπως να αρχίσω από αυτές;


ακολουθούν φώτο!

από πίσω φαίνεται λιγάκι η επιφάνεια εργασίας μου αλλά δεν είχα καταλληλότερο μέρος να τα στηρίξω, τα εξώφυλλα δεν λένε και πολλά αλλά αυτό δεν λέει τίποτα όλη η μαγεία βρίσκεται στις λέξεις. Λοιπόν.. αυτά για σήμερα και καλό μου διάβασμα:)

ΥΓ ακόμα να δω το Public Enemies...

η πρόσκληση

Όπως έχω γράψει και παλιότερα, περίμενα σήμερα να γίνει κάτι και δεν έγινε. Τα πράγματα είναι όπως είναι και οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι ανεξαρτήτως (δυστυχώς) των επιθυμιών μας. Μπορώ να δω πόσο παράλογες είναι οι προσδοκίες μου, πόσο αβάσιμες οι ελπίδες μου αλλά δεν μπορώ να μην τις έχω.

η μέρα μου θα ήταν πολύ χειρότερα αλλά βγήκα για έναν καφέ μετά την δουλειά και ξέφυγα κάπως, απομακρύνθηκα, είμαι τυχερός που οι δύο αυτοί κόσμοι δεν έχουν καμιά επαφή, όπως καλό μου έκαναν και οι μέρες αυτές που ήμασταν κλειστοί. Όταν είμαι μακρυά τα πράγματα μοιάζουν λιγότερο τραγικά αλλά όταν είμαι εκεί νιώθω λές και όλη μου η ζωή είναι εκείνη(εκείνη η ζωή στην δουλειά, και εκείνη εκείνη) βγαίνει κανένα νόημα; τεσπα καλύτερα να μην συνεχίσω για αυτό το θέμα γιατί θα αρχίσω να πέφτω και πάλι.

Είπα σήμερα σε έναν φίλο μου για το μπλογκ μου, άρχισε να με πτοεί λίγο η μοναξιά που επικρατεί εδώ μέσα:Ρ μπορεί στο τέλος της διαδρομής να με περιμένει ο Τελευταίος αναγνώστης αλλά ήθελα και κάποιον λίγο νωρίτερα. Τον έβαλα να υπογράψει φυσικά ένα έγγραφο που έλεγε πως δεν θα αποκάλυπτε πουθενά την ύπαρξη και την διεύθυνση του μπλογκ. Μένει να αποδειχθεί αν θα τηρήσει την συμφωνία...

Εχθές είδα το Zodiac, ωραία ταινία αλλά αρκετά μεγάλη, με κούρασε κάπως. Η φωτογραφία και η σκηνοθεσία ήταν ίσως το καλύτερο στοιχείο, το σενάριο αφού είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία δεν θα μπορούσε να είναι και πολύ διαφορετικό και αυτό είναι το κακό.. αν ήταν μια φανταστική ιστορία και ο σεναριογράφος είχε περισσότερη ελευθερία είμαι σίγουρος πως η ταινία θα ήταν πολύ καλύτερη, επίσης δεν έχουμε ένα οριστικό τέλος, ήταν ο δολοφόνος εκείνος ο κανείς δεν με λέει Άρθουρ η όχι;

η επόμενη ταινία που θα δω είναι το Public Enemies με τον Johnny Depp, και τα δύο στο παρελθόν και τα δύο με εγκληματίες και αστυνομικούς και τα δύο αληθινές ιστορίες, έχω αρκετές ελπίδες για το Public Enemies και ελπίζω το ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα να μην τραβήξει την ιστορία και την ταινία προς τα κάτω. Περισσότερα μόλις την δω!

Aς ερχόσουν για λίγο

Αύριο έχω να ξυπνήσω νωρίς αλλά αντί να κοιμάμαι εγώ είμαι εδώ μέσα, διάβασα κάτι που είχα γράψει παλιότερα στο ημερολόγιο μου, σε ένα τετράδιο που είχα πάρει για να κρατώ σημειώσεις για την σχολή και μόνο για αυτό δεν μου χρησίμευσε. ήθελα να δω πόσο άλλαξαν τα πράγματα από τότε, σχεδόν καθόλου... μόνο οι μέρες αλλάζουν. Πρέπει κάποια στιγμή να περάσω αυτά που έχω γράψει εκεί στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο, να έχω συγκεντρωμένη σε ένα σημείο την πρόσφατη ιστορία μου(:Ρ)
αύριο θα την δω, νιώθω κάποιο άγχος αλλά θα το ξεπεράσω, (διάβαζα για να δω πως ήταν η ζωή χωρίς αυτήν)
η συνήθεια.. ευτυχώς που υπάρχει και αυτή!
hyperlink με hyperlink όπως συνήθως γίνονται αυτά έφτασα στο ας ερχόσουν για λίγο, θα το βάλω στο τέλος της ανάρτησης, πριν από αυτό πέρασα από Έλλη Λαμπέτη και Δημήτρη Χόρν, Αρλέτα και Σοφία Βέμπο, είδα λίγο από την κάλπικη λύρα, το κορίτσι με τα μαύρα, άκουσα την Βέμπο στο πόσο λυπάμαι και την Αρλέτα στο Μιά φορά θυμάμαι, άκουσα και την Λαμπέτη να διαβάζει Καβάφη, ήμουν κοντά στο να βάλω αυτό το βίντεο αλλά έμεινα με την αρχική ιδέα το τραγούδι. Ίσως κάνω edit το παλιότερο ποστ μου με τις φωνές του Καβάφη και προσθέσω και την Λαμπέτη να το απαγγέλει κάποια μέρα.
αυτά για σήμερα:)

μιά ακόμα νύχτα

Τα Χριστούγεννα πέρασαν.. δευτέρα επιστρέφω στην δουλειά, μέχρι την τετάρτη και μετά κλείσιμο ξανά για την πρωτοχρονιά. έκανα μια περιήγηση σε μπλογκ της Θεσσαλονίκης, μόνο πρόσφατα ανακάλυψα πως γίνεται αυτό, ότι και αν βάλεις στο προφίλ σου σε κατατάσσει σε μια ομάδα, και τα μπλογκ που ανανεώνονται πιο συχνά βρίσκονται στην κορυφή. άφησα κάποια σχόλια.. εμπνεύστηκα για το προηγούμενο ποστ μου και συνειδητοποίησα πως χρησιμοποιώ τις ετικέτες λάθος! :Ρ lol
Είδα το prisoner την καινούρια εκδοχή με τον Τζιμ Καβίζελ και τον Ίαν Μακέλεν, ήταν ωραίο χωρίς να έχω δει το παλιότερο (αν και έχω διαβάσει για αυτό) πιστεύω πως αυτό είναι καλύτερο, αρκετοί μάλλον θα διαφωνούσαν μαζί μου.
Ο Ντοστογιέφσκη είναι ό αγαπημένος μου αλλά όπως κάθε τι που αγαπώ μου είναι δύσκολο να το πλησιάσω, έμμεσα λοιπόν.. το spelling μου λέει πως είναι Ντοστογιέφσκι και όχι Ντοστογιέφσκη αλλά εγώ προτιμώ το τελευταίο όπως προτιμώ και το Ρογκόζιν από το Ραγόζιν, υποψιάζομαι πως υπάρχει μια διαφορά βέβαια στις δυο αυτές περιπτώσεις και δεν είναι απλά θέμα γούστου.
Ανανέωσα το προφίλ μου, Τώρα όλοι μπορούν να γνωρίζουν πως είμαι 24, πως έφτιαξα το μπλογκ αυτό γιατί νιώθω χαμένος και τα αγαπημένα μου βιβλία είναι ο Ηλίθιος και το Όνομα του ρόδου
αν είχε επιλογή αγαπημένου συγγραφέα θα έβαζα το δικό μου όνομα, γράφω γιατί μου αρέσει να με διαβάζω, γράφω γιατί ελπίζω πως ανάμεσα στις χιλιάδες λέξεις που θα γράψω θα διαβάσω αυτήν που θα με σώσει
πέφτω..

οι μορφές

αυτή η εικόνα είναι ότι πιο κοντινό μπορεί να υπάρξει στην Ναστάζια Φιλίπποβνα, αυτήν είδε ο Πρίγκιπας Μίσκιν και ένιωσε την τραγική της μοίρα, μια μοίρα που σκέφτηκε πως θα μπορούσε να αλλάξει αν έμενε αυτός κοντά της, αν την βοηθούσε να καταλάβει πως δεν έφταιγε για τίποτα. Πως δεν ήταν ατιμασμένη και πως ένας τίμιος άνδρας θα μπορούσε να σταθεί δίπλα της και θα το θεωρούσε τιμή του. Δεν την ερωτεύτηκε αλλά την αγάπησε γιατί την λυπήθηκε, και η συμπόνια του ήταν μεγαλύτερη από τον έρωτά του. Η Ναστάζια πληγωμένη τόσο βαθιά έχει χάσει κάθε ελπίδα για τον κόσμο γύρω της, δεν μπορεί να πιστέψει πως υπάρχει αληθινό καλό εκεί έξω, όταν γνωρίζει τον Πρίγκιπα Μίσκιν ξεχνάει για λίγο αυτές τις αντιλήψεις της, τον αναγνωρίζει από τα όνειρά της, θέλει να πιστέψει σε αυτόν, προσπαθεί αλλά στο τέλος δεν τα καταφέρνει. Μάλλον γιατί πιστεύει πως σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει το καλό. Ξέρει πως η μοίρα της είναι τραγική και πως η ζωή της θα είναι μέσα στην δυστυχία και δεν θέλει να τον καταστρέψει μαζί της. Αν τον άφηνε όμως να την βοηθήσει όλα θα άλλαζαν αλλά η Ναστάζια δεν τον αφήνει και εν γνώσει της καταστρέφει τον εαυτό της..

κάποτε δούλευα σε ένα ξενοδοχείο νυχτερινός ρεσέψιονιστ, πολύς χρόνος για σκέψεις, όταν είχαμε πελάτες από την Ρωσία προσπαθούσα στα πρόσωπά τους να αναγνωρίσω τους χαρακτήρες του Ντοστογιέφσκη και ιδιαίτερα στις γυναίκες, ποια ήταν η Σόνια; Ποια η Πωλίνα; η Βαρβάρα; η Αγλαΐα και πάνω από όλα ποια ανάμεσά τους ήταν η Ναστάζια Φιλίπποβνα;

Περί των ονομάτων των ταράνδων του Άη Βασίλη

Το έτος είναι 1823, 23 Δεκεμβρίου πλησιάζουν Χριστούγεννα και εκείνο το πρωινό ο κόσμος των Χριστουγέννων θα αλλάξει για πάντα. Σε μια εφημερίδα της Νέας Υόρκης δημοσιεύεται ένα ποίημα ανώνυμα, λέγεται A visit from St. Nicholas, επίσης γνωστό και ως The Night Before Christmas, το ποίημα αυτό που έγραψε ο Clement Clarke Moore καθηγητής Ελληνικής και Ανατολίτικης λογοτεχνίας συνέβαλλε κατά κύριο λόγο στην διαμόρφωση της ιδέας και της εικόνας που έχουμε σήμερα για τον Άη Βασίλη, ή μάλλον τον Santa Claus ή St. Nicholas. Από την εξωτερική εμφάνισή του, την νύχτα που επισκέπτεται τα παιδιά, τον τρόπο με τον οποίο μετακινείται, τους ταράνδους που χρησιμοποιεί και τα ονόματά τους, το ότι φέρνει δώρα στα παιδιά ακόμα και το ότι μπαίνει από την καμινάδα. Σε αυτό το ποίημα βρίσκουμε για πρώτη φορά αναφορά στους ταράνδους του Άη Βασίλη και τα ονόματά τους τα οποία είναι Dasher, Dancer, Prancer, Vixen, Comet, Cupid, Donder και Blitzen. Για να ολοκληρωθεί όμως η λίστα αυτή έπρεπε να έρθει το 1949 τότε ήταν που το τραγούδι Rudolph the Red-Nosed Reindeer σε εκτέλεση του Gene Autry διείσδυσε στην συλλογική κουλτούρα και με την τεράστια απήχησή του επέβαλε τον Ρούντολφ ως αρχηγό και οδηγό των ταράνδων του Άη Βασίλη. Μια παραμονή Χριστουγέννων τόσο σκοτεινή και ομιχλώδη που ο Άη Βασίλης είχε πρόβλημα να ξεκινήσει την καθιερωμένη διαδρομή του και να παραδώσει τα χριστουγεννιάτικα δώρα σε όλα τα καλά παιδιά του κόσμου, διέκρινε ανάμεσα στο κοπάδι με τους ταράνδους του έναν μικρό τάρανδο που η μύτη του ήταν τόσο φωτεινή που αν οδηγούσε τους άλλους ταράνδους στην διάρκεια εκείνης της νύχτας ο Άη Βασίλης θα μπορούσε να κάνει την διαδρομή του και έτσι ο Ρούντολφ έσωσε τα Χριστούγεννα έγινε ήρωας και ο πιο γνωστός από όλους τους ταράνδους του Άη Βασίλη.

You know Dasher and Dancer
And Prancer and Vixen,
Comet and Cupid
And Donner and Blitzen.
But do you recall
The most famous reindeer of all?

Ζεστός Νες

Αυτό το ποστ σκόπευα να το αναρτήσω εχθές αλλά κάθισα είδα την ταινία και έγραψα για αυτήν. πίνω τώρα ένα ζεστό νες, στην ησυχία και την ζεστασιά του σπιτιού, έξω ακούω τα έλκηθρα να γλιστρούν στο χιόνι και τα καμπανάκια τους να χτυπούν σε κάθε στάση.


βγήκα για καφέ εχθές και όπως περνούσαμε από την Αγίας Σοφίας είδα εκείνο το κτίριο που μου αρέσει και το έβγαλα φώτο για να το ανεβάσω εδώ μέσα

κάθε φορά που το βλέπω αναρωτιέμαι την ιστορία του, είναι πολύ όμορφο γιατί άραγε δεν το αναπαλαιώνουν ή κάτι; τι άραγε να ήταν; σπίτι; γραφεία; θυμίζει Νέα Υόρκη η Λονδίνο. Σίγουρα κάποιος εκκεντρικός πλούσιος το κατοικούσε και σίγουρα εκτός από την δημόσια εικόνα του είχε και μια άλλη σκοτεινή, αληθινή

υποθέτω πως θα ήταν αρκετά απλό να μάθω τι ήταν στην πραγματικότητα, πχ να πάω στο περίπτερο από κάτω και να ρωτήσω αν ήταν όμως κάτι πολύ απλό και συνηθισμένο και χάσει το μυστήριο του; άστο καλύτερα :Ρ

αν το ποστ το αναρτούσα εχθές το μόνο που θα ήταν ίδιο θα ήταν η φώτο (σχολιάζω τον εαυτό μου των πρώτων γραμμών)

έχω και μια φώτο της ροτόντας που έβγαλα όπως επιστρέφαμε και την ταμπέλα ενός περιθωριακού βιβλιοπωλείου που επισκεφθήκαμε για κάποιου λόγους αλλά θα τα ανεβάσω άλλη φορά

πάω να κατεβάσω καμιά ταινία, είμαι σίγουρος πως θα γράψω και άλλο ποστ σήμερα

Χριστούγεννα

Χριστούγεννα σήμερα, καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους:) σήμερα θα γράψω ένα διαφορετικό ποστ, ή έτσι ελπίζω, βλέπω μια ταινία, 500 days of summer, και θα γράφω ότι σκέφτομαι κατά την διάρκεια της ταινίας, αν μου βγει βέβαια.. μέχρι τώρα (στα 13 λεπτά ταινίας) μου ήρθε η επιθυμία να ζωγραφίσω όπως έκανα παλιά, να σκιτσάρω μάλλον, απλά με μολύβι, ο ήρωας είναι κειμενογράφος σε μια εταιρεία ευχετήριων καρτών και τώρα πήρε ένα χαρτί και άρχισε να ζωγραφίζει τα περιγράμματα κάτι κτηρίων.

θα μπορούσα να γίνω κειμενογράφος.

η πρωταγωνίστρια μοιάζει με την Katy Perry

τα χρώματα είναι πολύ όμορφα σε αυτήν την ταινία (a world of brown so far)

οι ήρωες είναι σε κάποιο καφέ που είχε ηλεκτρονικά παιχνίδια στα τραπέζια του, από εκείνα που το πάνω μέρος του τραπεζιού ήταν γυάλινο και από κάτω έβλεπες την οθόνη του παιχνιδιού, θυμάμαι να παίζω pacman σε έναι τέτοιο κάποτε

πώς όλες σου οι ημέρες μπορούν να περιστρέφονται γύρω από κάποια που μπορεί να είναι και στον κόσμο της και να μην έχει ιδέα

loneliness is underrated

όλοι έχουν υποφερτή φωνή;

yeah... you and me we should be friends.. (boy likes girl)

η ηρωίδα είναι ντυμένη σαν να βγήκε από την δεκαετία του 60 και ο ήρωας λες και είναι 60 χρονών καθηγητής σε πανεπιστήμιο και διδάσκει παλαιοζωoντολογία αν υπάρχει τέτοιο πράγμα

βόλτα στο IKEA κάθε αντικείμενο έχει το καρτελάκι με την τιμή του, μπορείς να αγοράσεις τα πάντα με αρκετά λεφτά, μπορείς να γνωρίζεις ακριβώς πόσο έχει το κάθε τι

το ονειρεμένο σπίτι και η ψευδαίσθηση πως και η ζωή σου θα είναι τέλεια εκεί μέσα, μπορεί να γίνει πραγματικότητα γιατί όλα έχουν την τιμή τους

το συντριβάνι μου θύμισε το παντρεμένοι με παιδιά, ο ήρωας (Τομ?) κοιτάχθηκε στον καθρέφτη την πρώτη μέρα μετά που έκαναν έρωτα και είδε τον Χαν Σόλο lol

fuck έγινε μιούζικαλ

οι ιστορίες που άκουγε ο Τομ δεν ήταν κάτι που άκουγε ο καθένας αλλά έπρεπε να τις κερδίσεις, ένιωθε το τείχος να πέφτει..

modern art μούφα

είναι ευτυχισμένος και μοιράζεται την ευτυχία του με όλους, κάνει και τους άλλους να νιώθουν καλά

οκ δεν έχουν όλοι υποφερτή φωνή:Ρ

να λες κάτι μόνο για εκείνη και να είναι η μόνη που δεν του δίνει σημασία

θα επέστρεφα για πάντα σε εκείνο το παγκάκι

breaking the fourth wall

μόλις τέλιωσε η ταινία, καλούτσικη ήταν..

Johnny Cash-Hurt

πρώτη φορά άκουσα αυτό το τραγούδι σε ένα επεισόδιο του smallville, σε εκείνο που o Lex μπήκε σε ψυχιατρική κλινική, το έψαξα αργότερα και το βρήκα, γραμμένο από τους nine inch nails και ερμηνεία από τον Johnny Cash, πριν βρώ τους στίχους είχα διαφορετική εντύπωση για το τί έλεγε το τραγούδι και εκεί που λέει if i could start again, a million miles away i would keep myself i would find a way, εγώ άκουγα i would kill myself i would find a way..
μέχρι που μια φορά έψαξα τους στίχους και βρήκα την αλήθεια.. για λίγο καιρό δεν μου άρεσε πια όπως παλιότερα, είχε χάσει το νόημα του, κάποιος που ευχόταν να μπορούσε να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή μόνο και μόνο για να την τελιώσει, μου φαινόταν πολύ δυνατό σε αντίθεση με το στερότυπο αν ξεκινούσα ξανά από την αρχή θα ήμουν κάλύτερος
περνώντας όμως ο καιρός κατέληξε να μου αρέσει όπως και παλιά, τελικά δεν είχε τόση σημασία
κάθε φορά που το ακούω όμως θυμάμαι το λάθος μου και κάποιες φορές το ακούω ακόμα λάθος, ακούω αυτό που θέλω να ακούσω
i hurt myself today to see if i still feel, i focus on the pain the only thing that's real
κάποτε είχα γράψει κάτι παρόμοιο, πως ο πόνος είναι το μοναδικό πράγμα που μου θυμίζει πως είμαι ζωντανός, μετά το διάβασα και σε κάποιο βιβλίο ελαφρώς παραλαγμένο και μετά το συνάντησα και στο τραγούδι, οι σκέψεις μου λοιπόν σκέφτηκα τότε δεν είναι πρωτότυπες
αλλά παρηγορήθηκα από το γεγονός πως κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα με τον συγγραφέα χωρίς να γνωρίζω πως το είχε γράψει αυτός πρώτος
η ώρα κοντεύει 5 και πρέπει να σηκωθώ γύρω στις 11.. σήμερα η μέρα ήταν χάλια, ένιωσα απίστευτη μοναξιά, ήθελα να τα παρατήσω όλα και να σηκωθώ να φύγω, οι άλλοι γύρω μου ήταν χαρούμενοι και δεν το άντεχα τεσπά



P.S έχει και μια καλύτερη version στο ΥΤ αλλά δεν μπορείς να την κάνεις embed :(

Silent Night

Μου φαίνεται πως θα εξαντλήσω φέτος ότι χριστουγεννιάτικο τίτλο μπορώ να σκεφτώ και για του χρόνου τα Χριστούγεννα δεν θα ξέρω τι να βάλω :Ρ
αύριο είναι η τελευταία μέρα δουλειάς! κλείνουμε για Χριστούγεννα, οπότε έρχεται ξεκούραση καθισιό και φαγητό ότι καλύτερο! σήμερα σχόλασα νωρίς και περπάτησα μέχρι το σπίτι αντί να πάρω λεωφορείο όπως κάνω συνήθως, μόλις είχε σταματήσει να ψιλοβρέχει και σκέφτηκα πως θα ταν ωραίο και διαφορετικό να κάνω μια βόλτα, φόρεσα λοιπόν τα ακουστικά έβαλα μια playlist με διάφορα ελληνικά που είχα φτιάξει πριν καιρό και περπάτησα, είχα καιρό να το κάνω και μου άρεσε, ήταν σαν να μουν σε έναν κόσμο μόνο δικό μου αποκομμένος (από όλους και απ' όλα σε μαγεμένη τροχιά:Ρ) και παρατηρητής. έπαιξε σίγουρα ρόλο το ότι δεν άκουγα τους συνήθεις για την ώρα εκείνη ήχους αλλά μόνο την μουσική που είχα επιλέξει, σαν να βλέπω τηλεόραση χωρίς ήχο ένιωθα, ένα κομμάτι ζωής με δικό μου soundtrack. lol η υπερβολή δεν έβλαψε ποτέ

Στο Ντορέ πέφτει ψιλή βροχή
Κι είναι ο κόσμος σαν κρύο δωμάτιο
Δεν περνάει ένα φως
Ούτε κάποιος γνωστός
Και αργεί να φωτίσει το αύριο

Θα' θελα να σ' αγγίξω ξανά
Τα μακριά σου μαλλιά να μυρίσω
Μα ας τ' αφήσουμε εκεί
Φίλοι πάλι ή εχθροί
Δεν αντέχω άλλο να προσπαθήσω

Στο Ντορέ είναι όλα κλειστά
Παίρνω το πρωινό λεωφορείο
Και μια ανάσα βαθιά
Δυο στάσεις μετά
Θα μ' αφήσει ξανά μεσ'στο κρύο

Όσο πίσω λοιπόν κι αν γυρνώ
Θα τα βρίσκω όλα εδώ όπως τ' άφησα
Και στο ίδιο όνειρο από ψηλά θα κοιτώ
Να βουλιάζει η πόλη στη θάλασσα

Είσαι ένα καράβι στα παγωμένα νερά
Που μοιάζει σταματημένο στου λιμανιού τ' ανοιχτά
Κι εγώ ν' αναρωτιέμαι έναν αιώνα μετά
Αν σε μένα γυρνάς ή αν φεύγεις

ένα τραγούδι που θυμήθηκα (αν και δεν το ξεχνώ..)

μπορεί να περάσει και μία ώρα ανάμεσα στις γραμμές, ίσως ακόμα και ανάμεσα στις λέξεις, αυτό το λέω γιατί μερικές φορές τα πράγματα που γράφω μπορεί να φανούν ασύνδετα.. δεν αναφέρομαι στα πιο πάνω μιας και τους στίχους τους έγραψα αμέσως μετά την τελευταία πρόταση μου. πιο πολύ για τα παρακάτω.. (που δεν έγραψα ακόμα αλλά θα γράψω) δεν ξέρω πως γράφουν οι άλλοι στα μπλογκ τους, αν δηλαδή γράφουν το κείμενο στην word και μετά το περνάνε εδώ μέσα αλλά εγώ ανοίγω την νέα ανάρτηση και μπορεί να την έχω ανοιχτή και τρεις ώρες, από την πρώτη μέχρι την τελευταία γραμμή μπορεί να έχω δει το επεισόδιο κάποιος σειράς ή ακόμα και κάποια ταινία επιπλέον παρατήρησα πως άρχισα να αποκτώ μία συνήθεια ως προς τις ώρες τις οποίες γράφω, μετά τα μεσάνυχτα, βασικά είναι πρακτικός ο λόγος σχολάω συνήθως αργά και τότε μόνο μπορώ να γράψω και σήμερα όμως που σχόλασα νωρίτερα περίμενα να περάσει 12 η ώρα για να γράψω.

ακολουθεί τώρα αυτό που ήθελα να γράψω και μου φάνηκε ασύνδετο με τα πιο πάνω

θα έρθουν τα Χριστούγεννα, θα περάσουν.. θα έρθει η πρωτοχρονιά και ο νέος χρόνος αλλά τι θα αλλάξει; πολύ φοβάμαι πως τίποτα
τι θα ήθελα να αλλάξει; πολλά πρώτα εγώ, ίσως κάνω μια λίστα πριν την πρωτοχρονιά με όσα θα ήθελα να αλλάξουν και την αναρτήσω, ίσως πάλι και όχι
μάλλον θα γινόταν πιο προσωπική από αυτά που είμαι έτοιμος να μοιραστώ..

αυτά για σήμερα:) αν κρατήσω και άλλο ανοιχτή αυτήν την Νέα ανάρτηση θα καταλήξω να φλυαρώ χωρίς νόημα αν δεν το κάνω ήδη (όχι οτι χριάζεται κάποιο νόημα για να φλυαρείς)

P.S το silent night αναφέρεται όχι μόνο στο τραγούδι αλλά και στην δική μου βόλτα απόψε, μια νύχτα χωρίς τους δικούς της ήχους. το γράφω γιατί δεν θέλω να διαβάσει κανείς αυτό το ποστ και να χάσει αυτόν τον υπέροχο συσχετισμό lol
P.S2 αύριο ελπίζω να έχω καλύτερη διάθεση..
P.S3 μέχρι εκεί που ξεκινάνε οι στίχοι του Ντορέ είχα καλή, όχι πως φταίνε αυτοί..

Το φάντασμα των χριστουγέννων

Μέχρι τα Χριστούγεννα, μάλλον θα κινούμε σε αυτό το theme, χριστουγεννιάτικο. Ήταν σήμερα στις δύο η ώρα να με επισκεφθεί ένα φάντασμα, το φάντασμα των φετινών χριστουγέννων αλλά δεν ήρθε τελικά, νιώθω απογοητευμένος αν και περίμενα πως έτσι θα γινόταν, έτσι ακριβώς, εγώ να περιμένω και αυτό να μην έρχεται, μάλλον θα έρθει του χρόνου, ίδια μέρα ίδια ώρα όταν θα έχει γίνει φάντασμα του παρελθόντος. από αυτά τα φαντάσματα δεν έχω παράπονα έρχονται στην ώρα τους και μένουν και πολύ. Λίγο ξεθωριασμένα είναι μόνο και οι άκρες τους τείνουν να χάνονται στον περιβάλλοντα χώρο..

Merry Christmas and God Bless Us, Every One που θα έλεγε και ο Tiny Tim

Ρούντολφ!

Βγήκα σήμερα το πρωί για ψώνια αν και νύσταζα πολύ γιατί κοιμήθηκα γύρω στις 6, 11 και 30 ήμουν ξύπνιος..
Σκέφτηκα πως αν δεν έβγαινα σήμερα ίσως δεν έβγαινα καθόλου. η κίνηση στους δρόμους και στα μαγαζιά ήταν απίστευτη.. η εγνατία μπλοκαρισμένη λόγω μετρό και η τσιμισκή μπλοκαρισμένη λόγω ανθρώπων, δεν περίμενα να έχει τόσο κόσμο.. έβρεχε και δεν ήταν ακριβώς η χαρούμενη μέρα που φανταζόμουν:Ρ αλλά οκ.. έκανα μερικά δώρα στον εαυτό μου και για λίγο ένιωσα ωραία:)
Μακάρι μόνο να κρατούσε λίγο παραπάνω η χαρά που σου δίνουν τα υλικά αγαθά. o jubei χασμουριέται. και τώρα καθαρίζεται..
αύριο δουλεύω και δεν έχω καμία όρεξη:( κάθε φορά που έχω ρεπό ξεφεύγω τόσο πολύ από εκείνη την καθημερινότητα και τους ανθρώπους και τον ρόλο που έχω εκεί μέσα που η επιστροφή είναι δύσκολη(όχι και τόσο αλλά αρκετά ωστέ να το αναφέρω) συζητήσαμε πριν λίγο με την αδελφή μου το χριστουγεννιάτικο μενού, ρίξαμε αρκετές ιδέες και πρέπει να καταλήξουμε σε κάποιες, σήμερα όπως ήμουν έξω και κατέβαινα την Αριστοτέλους σκέφτηκα να μπω σε κάποιο βιβλιοπωλείο και να πάρω κανένα βιβλιαράκι αλλά με έπιασαν οι τσιγκουνιές μου..
είδα SGU, μου μένει τώρα ένα μόνο επεισόδιο.. που μάλλον θα δω σε λίγο.. άκουσα λίγα christmas songs και θα βάλω και ένα εδώ μέσα..
αναρωτιέμαι πως πέρασαν εχθές.. αν πρόσεξε κανείς την απουσία μου και αν έλειψα σε κανέναν και ειδικά σε εκείνη και περιμένω πως αύριο θα την δω, άσχετο αλλά κάτι εικόνες απο χριστουγεννιάτικα δέντρα με ρετρό διακόσμηση πέρασαν από το μυαλό μου.. ελπίζω αύριο όλα να είναι καλά και να είναι μια όμορφη μέρα ακολουθεί το τραγουδάκι, κλασικό (αν είσαι αμερικάνος, lol, αλλά δεν μπορούσα να βάλω την Καίτη Γαρμπή εδω μέσα..) είναι old.. και το καταλαβένεις.. και όπως όλα τα παλιά σου προσφέρει μια ηρεμία.. Ρούντολφ!

κάποια νύχτα

έκανα ένα edit και έβαλα την εικόνα που βρίσκεται τώρα πάνω από το κείμενο του χριστουγεννιάτικη ιστορία, κατέβασα και την ταινία που έλεγα, με τον Patric Stewart οι subs έχουν ένα μικρό πρόβλημα συγχρονισμού οπότε θα το δω χωρίς. είδα το 4 επεισοδίου του Stargate universe, ωραίο αν και μου φάνηκε λίγο υπερβολικό το πως χειρίστηκαν τον Ρας, από συγγραφικής άποψης μιλώντας, σεναριακής μάλλον, λίγο βεβιασμένο, όχι αληθοφανές το πως κατέληξε σε νευρικό κλονισμό τεσπα.. μέχρι να αρχίσει το Lost την βγάζω με υποκατάστατα, αύριο τελικά έχω ρεπό :) και από ότι έμαθα τα καταστήματα είναι ανοιχτά οπότε ίσως βρω την ευκαιρία να κάνω όσα έλεγα εχθές πως δεν έκανα...
αυτήν την ώρα, πρέπει να είναι στο πάρτι, δεν έχω πρόβλημα που δεν είμαι εκει..
είχα σκοπό να βάλω ένα τραγούδι σήμερα, και ήμουν ανάμεσα στο μόνο για κείνη μην μου λες και το ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς, άλλαξα γνώμη όμως και θα βάλω το Φοβάμαι των μπλε, κάποτε πρέπει να ασχοληθώ με το πόσο ηθικό είναι να χρησιμοποιώ τα βίντεο που ανεβάζουν άλλοι χωρίς να έχουν ιδέα πως τα χρησιμοποιώ, μήπως θα έπρεπε να τους ζητάω την άδεια; μπα.. τεσπα άλλη μέρα αυτές οι σκέψεις! παρεμπιπτόντως και τα τρία αυτά τραγούδια τα είχα κάποτε στον πρώτο μου υπολογιστή κατεβασμένα με το θρυλικό napster, και πέρασα το λύκειο ακούγοντάς τα..

Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, 6 μέρες ακόμα, τόσο κοντά και δεν έχω καταλάβει τίποτα από αυτά, δεν έχω κάνει κάτι χριστουγεννιάτικο, δεν περπάτησα στους στολισμένους δρόμους της πόλης δεν κοίταξα τις γιορτινά στολισμένες βιτρίνες απλά τις προσπέρασα, δεν άκουσα καν κανένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι, μόνο πριν κανένα μήνα θυμάμαι που μουρμούριζα ένα αλλά και αυτό από λάθος μάλλον. πιο παλιά θυμάμαι να γράφω στο Irc τους στίχους από τον Ρούντολφ και η συνομιλήτρια μου να μου στέλνει την συνέχεια και έτσι να το τραγουδάμε μαζί, πιο παλιά θυμάμαι τις σχολικές γιορτές και τα κάλαντα και πιο παλιά δεν θυμάμαι τίποτα...

το Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς μου αρέσει ως βιβλίο και η ταινία με τον Patrick Stewart επίσης, απ΄ ότι είδα βγαίνει και μια καινούρια εκδοχή με τον Jim Carrey, αν και θα είναι animated

Στο τόρεντ κατεβαίνουν τα δέκα πρώτα επεισόδια του Stargate universe, κατέβασα εχθές τα τρία πρώτα και μου φάνηκε κάπως ενδιαφέρον, δέν έχω δει σχεδόν τίποτα από το stargate franchise, μόνο λίγα από τα πρώτα επεισόδια του SGI και την ταινία, θυμάμαι πόσο περίεργο μου είχε φανεί να παίζει ο Macgyver κάποιον Ο΄ Νηλ... υποθέτω όμως θα υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θα δει τυχαία ένα επεισόδιο του Macgyver και θα πει απίστευτο ο Ο΄ Νηλ στα νιάτα του... τα χρόνια περνάνε, και αν και δεν είμαι και τόσο μεγάλος τα νιώθω βαριά (σαν τις αλυσίδες που έσερνε ο Jacob Marley:P) ίσως επειδή τα αφήνω να περνάνε χωρίς να καταφέρνω τίποτα.. τι μέλλον πρέπει να μου δείξει το φάντασμα των Χριστουγέννων του μέλλοντος για να αλλάξω;

το πάρτι

το Σάββατο γίνεται ένα πάρτι. δεν θα πάω όμως γιατί μάλλον δεν θα περάσω καλά, η μάλλον ξέρω με σιγουριά πως θα περάσω χάλια, άρα; που είναι το πρόβλημα; απλά δεν πηγαίνω.. ναι όμως θα είναι και εκείνη εκεί! αν πάω όμως θα την δω όπως δεν θέλω να την δω.. κάτι θα γίνει και θα απογοητευθώ από τα λόγια την συμπεριφορά της, από κάτι.. αν θέλω να διατηρήσω ζωντανό το ιδανικό πρέπει να κρατάω τις αποστάσεις μου.
σήμερα έγινε χαμός στην δουλειά.. είχαμε πάρα πολύ.. το αφεντικό μου έχει την περίεργη εντύπωση(ή ανωμαλία) πως αυτό που θα μας κάνει να αποδώσουμε καλύτερα είναι να μας πει πως δεν κάνουμε αρκετά καλά την δουλειά μας, προφανώς με την λογική πως θα πεισμώσουμε και θα προσπαθήσουμε πιο πολύ για να του αποδείξουμε πόσο καλοί είμαστε, γελιέται όμως.. το μόνο που καταφέρνει και δεν το συνειδητοποιεί κιόλας είναι να μας εκνευρίζει, έλεος.. τεσπά, υπάρχει ένα είδος ικανοποίησης, μια ευχαρίστηση όταν περνάει μια τέτοια μέρα και συ λες, έκανα ότι έπρεπε και όλα πήγαν καλά(και για το boss ακόμα καλύτερα αλλά είναι άλλο θέμα αυτό:Ρ)
σήμερα έκανα κάτι, που με έκανε να νιώσω πολύ άσχημα, απογοήτευσα τον εαυτό μου και θα απογοήτευα και τον άλλο άνθρωπο τον οποίο αφορά άν το γνώριζε, νιώθω τύψεις.. το χειρότερο όμως είναι πως ξέρω πως θα μου περάσουν, θα το ξεπεράσω και θα είμαι έτοιμος για άλλες μελοντικές και ίσως μεγαλύτερες μαλακίες
πόσο άθλιος μπορεί να είναι ο άνθρωπος, υπάρχει τίποτα καλό μέσα μας; ακόμα και αν υπάρχει τι σημασία έχει όταν είμαστε ικανοί για όλα;

the snowman

πόση μελαγχολία έχει αυτό το κομμάτι; δεν είδα την ταινία αλλά μπορώ να φανταστώ, είναι η δεύτερη φορά τον τελευταίο καιρό που κάνοντας βόλτες στο ίντερνετ και σε σελίδες τελείως διαφορετικές μεταξύ τους πέφτω πάνω σε αυτό το τραγούδι, i'm walking in the air, αν είσαι έστω και λίγο συναισθηματικά φορτισμένος μπορείς άνετα να βάλεις τα κλάματα..
θυμήθηκα βλέποντας για αυτήν την σειρά ένα παλιό βιβλίο που είχα μια "υποτίθεται" χριστουγεννιάτικη ιστορία και λέω υποτίθεται γιατί ήταν τελείως εκτός κλίματος, μόνο σε χαρούμενη διάθεση δεν σε έβαζε, δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες μόνο το συναίσθημα και κάτι εικόνες, κάτι μπισκότα σε έναν δίσκο, πατημασιές.. ένα αγόρι που πήγε για ξύλα στον θείο του, την μητέρα του να είναι μόνη της και ένα γενικό μυστήριο να πλανιέται στην ατμόσφαιρα λες και δεν γιόρταζαν τα Χριστούγεννα αλλά κάποιος είχε δολοφονηθεί και όλοι ήταν ύποπτοι.. τι τρελά πράγματα.. αν πάω αυτά τα Χριστούγεννα στην πόλη μου, θα προσπαθήσω να βρω αυτό το βιβλίο και με μια καθαρή ματιά να δω τι στο καλό συμβαίνει εκεί πέρα. ακόμα και η εικονογράφηση ήταν σκοτεινή και περίεργη, παστέλ...
ο jubei είναι ξαπλωμένος εδώ δίπλα χωρίς να τον νοιάζει τίποτα:) έχει συνέλθει τελείως από την επέμβαση και ξαναβρήκε την ζωντάνια του(όταν δεν κοιμάται:Ρ) φέτος θα είναι τα δεύτερα του Χριστούγεννα..

the selfish blog

διάβασα το προηγούμενο ποστ, fiction, μου φάνηκε διαφορετικό από ότι εχθές, και από το ποστ εννοώ το δεύτερο κομμάτι, εχθές μου φάνηκε καλό σήμερα όχι και τόσο:P
έχω αρρωστήσει... γρίπη..
το ότι γράφω δω μέσα με έχει βοηθήσει ήδη, με έχει βοηθήσει στο ότι δεν γράφω ποια τόσο στο ημερολόγιο μου και αυτό είναι καλό γιατί ξεφεύγω από τον μικρόκοσμο που είχα δημιουργήσει σε αυτό. έγραφα και διάβαζα καθημερινά τα ίδια πράγματα, περιέγραφα τις ημέρες μου επικεντρωμένος σε ένα συγκεκριμένο θέμα και αυτό με έκανε να τις ζω και με τον ίδιο τρόπο, φαίνεται κάπως περίεργο αλλά είναι αληθινό. Το ότι γράφω άλλα πράγματα εδώ μέσα πιστεύω πως με κάνει να ζω και ποιο ελεύθερα..
ποιος ενδιαφέρεται για όλα αυτά; ίσως και κανείς.. ίσως θα έπρεπε να αλλάξω τον τίτλο του blog και να τον κάνω "the selfish blog" θα το σκεφτώ... (παρεμπιπτόντως μόλις βρήκα τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης) επίσης τα τραγούδια που προτείνω σήμερα είναι το Lonely nights και το Always somewhere των scorpions δεν βάζω βιντεάκια από youtube απόψε:P
επίσης ακούγωντας το Lonely nights καρφώθηκε στο νου μου ο στοίχος i follow your steps in the snow the traces dissapear.. (ή άκουσα το τραγούδι επειδή μου ήρθε στο μυαλό ο στίχος; ένα από τα δύο) και έψαξα στο google για εικόνες με ίχνη από βήματα στο χιόνι
αν δεν έγραφα λοιπόν αυτά, θα έγραφα κάτι για το χιόνι και ίχνη που χάνονται σ' αυτό

All the things come back to you

fiction

ξεκινάω πάντα με έναν τίτλο και καταλήγω σε κάποιον άλλο, δεν ξέρω σήμερα τι να γράψω.. όταν περίμενα στην στάση για να έρθει το λεωφορείο σκεφτόμουν για το τι θα γράψω σήμερα, μου ήρθαν διάφορες ιδέες αλλά εκείνη που ξεχώρισε ήταν για το νόημα, της ζωής των πραγμάτων γενικά.. δεν είμαι έτοιμος όμως απόψε για αυτό, η μέρα σήμερα δεν είχε καμιά ουσία τίποτα αξιόλογο, έπιασα ένα βιβλίο του Ντοστογιέφσκι για να γράψω κανένα απόσπασμα αλλά ούτε και αυτό το βρήκα σωστό. Δεν ήταν για απόψε...

Καθόταν με την πλάτη ακουμπισμένη σε μια στάση και περίμενε το αστικό, έκανε κρύο και ψιλόβρεχε, το κρύο το ένοιωθε μόνο στο πρόσωπο του, την βροχή πουθενά, κάποια τον ρώτησε αν έριχνε χιονόνερο και εκείνος της είπε πως δεν ξέρει. Προσπάθησε να δει στα φώτα των αμαξιών αν όντως έριχνε χιονόνερο αλλά δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει, έτσι κι αλλιώς η γυναίκα είχε φύγει. Το αστικό αργούσε και οι σκέψεις του περνώντας από τα γνωστά μονοπάτια κατέληξαν στο blog του, τι θα έγραφε απόψε; θυμήθηκε το ποστ που είχε γράψει την προηγούμενη νύχτα, σε κάποιο σημείο του αναρωτιόταν για το νόημα που θα είχε μια πράξη.. μήπως να έγραφε για αυτό; ποιο είναι το νόημα της ζωής μας; δεν ήταν πολύ κοινότυπο όμως; ναι.. αλλά αυτός είχε μια θεωρία που δεν ήταν και τόσο κοινότυπη, κάπως θα την χωρούσε και αυτήν εκεί μέσα. Κάποια κοπέλα του ζήτησε λεφτά, εκείνος παρατήρησε πόσο καλοντυμένη ήταν, μήπως να έγραφε για αυτό; Το αστικό έφτασε και ανέβηκε με δυο τρεις ακόμα, ήταν αργά και ήταν σχεδόν άδειο, έξω έβρεχε...

ίσως

γράψε τον τίτλο και οι λέξεις θα ακολουθήσουν, γράψε τις λέξεις και ο τίτλος θα βρεθεί
σήμερα είχα ρεπό και ήμουν όλη μέρα σπίτι, μπροστά στον υπολογιστή εκτός από τις ώρες που κοιμόμουν, όταν τέλειωσα το ποστ για τον Ονέγιν πίστεψα πως αυτό ήταν δεν θα είχε άλλο ποστ για σήμερα, δεν θα είχε άλλο blog για σήμερα, το θέμα είναι πως εκείνο το ποστ δεν ήταν αρκετά προσωπικό και το Post mortem είναι ένα blog κατά κύριο λόγο προσωπικό, τουλάχιστον έτσι το νιώθω (το νιώθω μια το γράφω έτσι και μια το γράφω νοιώθω) οπότε αυτό είναι το προσωπικό και αυτοβιογραφικό ποστ της ημέρας...
μπήκα για λίγο στο blog της, ακόμα τίποτα.. μπήκα στον πειρασμό να αφήσω ένα σχόλιο δεν το έκανα όμως, ποιό θα ήταν το νόημα; μπα.. απλά φοβήθηκα, προτιμώ μάλλον να είναι μακρινή και απρόσιτη
προτιμώ εγώ να είμαι ενας παρατηρητής
είδα στο greektube την Κική Δημουλά στην εκπομπή Στα Άκρα, είναι πραγματική ποιήτρια, την άκουγα να μιλάει και σκεφτόμουν πως κάθε κουβέντα της ήταν σαν να ολοκλήρωνε κάποιο ποίημα, σήμερα η μέρα γενικά ήταν ωραία και εγώ ήμουν χωμένος σε κείμενα, σε ιστοσελίδες και blogs νοιώθωντας πως πλησιάζω τον αληθινό εαυτό μου, τον εαυτό μου του Τότε όπως έχω ξαναπεί. Αύριο θα δουλεύω και δεν θα υπάρχει καμία ποιήση αλλά το σήμερα θα υπάρχει, έστω και αν θα΄χει γίνει χθες και το βράδυ όταν σχολάσω θα μπορώ να επιστρέψω σε αυτό το blog, τον σύνδεσμό μου, την διέξοδο μου.

Ευγένιος Ονέγιν part 2

ολοκλήρωσα το βιβλίο σήμερα το μεσημέρι, το έβγαλα φώτο για να ξέρετε ποια έκδοση διάβασα, μόλις 63 σελίδες.. αλλά ο Πούσκιν λέει όσα πρέπει να πει, το πρώτο κεφάλαιο δεν μου άρεσε γιατί έμοιαζε να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα, απλά μας προετοίμαζε για τα υπόλοιπα γνωρίζοντας μας τον Ονέγιν και το περιβάλλον του, μου έμοιαζε βαρυφορτωμένο με εικόνες και ποίηση, κάπως μπερδεμένο.. μάλλον φταίω εγώ που ανυπομονώ πάντα να μάθω τι έγινε μετά, από το δεύτερο κεφάλαιο και μετά ο ρυθμός της ιστορίας έγινε ίδιος με τον δικό μου και το ευχαριστήθηκα ως το τέλος, υπήρχαν γεγονότα και η αφήγηση ήταν ζωντανή, η ποίηση και οι εικόνες βοηθούσαν την εξέλιξη και δεν έμοιαζαν με αυτές του πρώτου κεφαλαίου που δεν μου φάνηκαν να εξυπηρετούν τίποτα. Υπάρχουν γραμμές που με έκαναν να ταξιδέψω, αυτό που αγαπώ στα βιβλία, εικόνες δοσμένες με τόσο λίγες λέξεις που όμως μοιάζουν ολοζώντανες, σε κάνουν να ψάχνεις στην ψυχή σου για να τις ολοκληρώσεις και τι όμορφα που νιώθεις όταν τις βρίσκεις μέσα σου. Μετρούσα με τα δάχτυλα μου τις σελίδες που απέμεναν και δεν ήθελα να τελειώσουν, τέλειωσαν όμως και μάλλον έτσι έπρεπε, αν ήταν ένα μυθιστόρημα δεν ξέρω αν θα ήταν τόσο καλό αλλά το μέγεθός του το κάνει ιδανικό. Σίγουρα υπήρξαν στιγμές που είπα αυτό θα ήθελε παραπάνω εξήγηση αλλά αυτό δεν σημαίνει και τίποτα ο Πούσκιν τ'άφησε στην ελευθερία μας, αυτό που θα ήθελα όμως να ήταν λίγο παραπάνω ανεπτυγμένο είναι το τέλος, τι γίνεται όταν μπαίνει ο σύζυγος της Τάνιας; και τι σημαίνει εκείνο το "έτσι και εγώ με τον Ονέγιν μου;" η φωνή τελικά που έγραψα στο πρώτο ποστ είναι του αφηγητή, και όχι κάποιου πρόσωπου της ιστορίας όπως νόμιζα..

όποιος το βρεί ας το αγοράσει!

Πούσκιν

Εν τω μεταξύ απολαύστε την φίλοι μου αυτήν την πρόσκαιρη ζωή. Εγώ βέβαια ξέροντας πόσο τιποτένια είναι, είμαι πολύ λίγο δεμένος μαζί της μα πότε πότε μ' ανησυχούν και μένα κάτι αόριστες ελπίδες. Θα λυπόμουν πολύ αν άφηνα αυτόν τον κόσμο χωρίς κανένα ίχνος πίσω μου. Δεν γράφω για να με επαινούν μα θα θελα να δοξάσω την πικρή μου μοίρα για να με θυμίζει, σαν φίλος πιστός, μια μοναδική φωνή που ίσως συγκινήσει μερικές καρδιές. Ίσως οι στροφές που θα γράψω δε χαθούν μέσ' στον χρόνο, κι' ίσως απ΄τους ανθρώπους που θά'ρθουν ύστερα από μένα πουν, νά αυτός ήτανε ποιητής.

δεν είχα σκοπό να γράψω πριν ολοκληρώσω τον Ονέγιν, αλλά έπεσα πάνω σε αυτό το κομμάτι και ήθελα οπωσδήποτε να το γράψω εδώ, μου θύμισε το παλιότερο ποστ μου για το γράψιμο...

Ευγένιος Ονέγιν

Αυτό θα είναι το δεύτερο ποστ μου που θα έχει δυο μέρη, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο.. όπως μόνο τα βιβλία ξέρουν να πέφτουν στα χέρια σου. Ευγένιος Ονέγιν, του Πούσκιν φυσικά.

Έχω δει την ταινία με τον Ράλφ Φάινς (αν έτσι λέγεται..) και την Λιβ Τάιλερ (που σίγουρα έτσι λέγεται) και έχω διαβάσει για αυτό αλλά ποτέ δεν έτυχε να το διαβάσω, θα το διαβάσω λοιπόν και θα επανέλθω με το δεύτερο μέρος... βασικά έχω διαβάσει το πρώτο κεφάλαιο.. κάποιος αφηγείται αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος είναι ακόμα. btw όταν σκεφτόμουν για αυτό το έργο πάντα στο μυαλό μου το πρόφερα Ονέγκιν ή και Ονιέγκιν, ποτέ δεν το είχα σκεφτεί ως Ονέγιν και τώρα ήρθε αυτό το βιβλιαράκι να μου πει πως είναι έτσι; ακολουθεί και μια φώτο, που υπάρχει στην Wikipedia στο λήμμα Οnegin, και είναι η μονομαχία μεταξύ του Ευγένιου (Τριβιζά.. ποιός μόλις ακούσει το όνομα Ευγένιος δεν σκέφτεται αμέσως αυτόν;) Ονέγιν και του Λένσκυ (αν γράφεται έτσι γιατί δεν συνάντησα το όνομα του ακόμα στο βιβλίο)
λοιπόν τα λέμε στο επόμενο ποστ :)

Jubei part 2

Τελικά όλα πήγαν καλά και ο Jubei είναι μια χαρά:) είναι ακόμα ζαλισμένος από την νάρκωση, έκανε μερικές φορές εμετό και θα παίρνει αντιβίωση για μια βδομάδα αλλά όλα αυτά θα περάσουν!

βρήκα την παρακάτω φώτο σε μια σελίδα τυχαία και αναρωτήθηκα αν οι γάτες αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, όσες φορές κράτησα τον jubei μπροστά σε έναν δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον σαν να μην έβλεπε τίποτα.

Jubei

στις 5:30 η αδελφή μου έχει κλείσει ραντεβού στον κτηνίατρο για τον γάτο μας, θα τον στειρώσουμε.. η ώρα πλησιάζει και ανησυχώ πολύ, ξέρω πως είναι κάτι συνηθισμένο αλλά..

ελπίζω όλα να πάνε καλά

το βράδυ όταν επιστρέψω θα ενημερώσω για τις εξελίξεις

ο γάτος μου λέγεται Jubei και είναι το ποιο όμορφο και καλό γατάκι σε όλον τον κόσμο :)

η χριστουγεννιάτικη κάρτα

τί υπάρχει εκεί έξω; (the truth is out there) είμαι σίγουρος πως κάτι υπάρχει.. κάτι που γνωρίζουν όλοι εκτός από μένα.. κάτι που τους κάνει να μπορούν να είναι φυσιολογικοί, γιατί ποτέ μου δεν ένοιωσα φυσιολογικός γιατί κανείς δεν μου είπε ποτέ πως να το κάνω; πως να αναμιχθώ στον κόσμο και τους ανθρώπους του..
σήμερα πέρασαν κάτι φίλοι από την δουλειά, πόσο περίεργο μου φαίνεται κάθε φορά που συμβαίνει αυτό. Σαν δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι που συναντιούνται, πόσο διαφορετικός είναι ο φίλος τους από εκείνον που δουλεύει εκεί μέσα, πόσους ρόλους παίζει ο καθένας μας ανάλογα με το περιβάλλον και τους ανθρώπους με τους οποίους βρίσκεται, και ποιος είναι ο πιο αληθινός; υπάρχει κάτι τέτοιο; πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να κρύβεται ακόμα και από μένα.. είμαι όλοι αυτοί; η κανένας;
όταν νοιώθω να χάνομαι ως προς την ταυτότητα μου πάντα επιστρέφω στο παρελθόν, για κάποιον λόγο πιστεύω πως ο εαυτός μου του παρελθόντος είναι πιο κοντά στο ποιος αληθινά είμαι από αυτό που τώρα είμαι.
βρήκα μια Χριστουγεννιάτικη Κάρτα σήμερα, μου θύμισε κάτι που θα μπορούσα να έχω αλλά το άφησα να χαθεί, όταν περνάει ο καιρός το ότι κάποτε είχες δίκιο δεν σημαίνει και τόσα πολλά πια...

ο αναγνώστης

Βλέπω έξω από το παράθυρό μου την βροχή, φαίνεται στο φως της κολόνας και τον αέρα στα κλαδιά ενός δέντρου. Άκουσα το Turn the Page πρώτα από τους metallica και μετά από τον Bob Seger, ο καιρός με έκανε να το θυμηθώ, το video clip των metallica είναι πολύ ψυχοπλακωτικό, ως εκτέλεση όμως προτιμώ την δική τους. Θα ήθελα να μην έπρεπε αύριο να πάω στην δουλειά.. η μέρα σίγουρα θα είναι βροχερή και αν δεν βρέχει θα είναι μουντή και συννεφιασμένη, όταν δεν έχεις τίποτα να κάνεις αυτές οι μέρες μοιάζουν ιδανικές αλλά όταν έχεις τό μόνο που σκέφτεσαι είναι οι λάσπες και τα νερά, το κρύο και ο αέρας. Περίμενα να γίνει κάτι σήμερα αλλά δεν έγινε..

πού κάθε φύλλο κόκκινο πηγαίνει σαν ο αγέρας τ' αποσπάσει από το δέντρο
πετάει και περνά, το βογκητό του ανέμου είναι ότι απ΄το φθινόπωρο απομένει

μπορεί να μην έχουμε πια φθινόπωρο αλλά τα φύλλα συνεχίζουν να πέφτουν, το χαϊκού από πάνω μπορεί να είναι και λάθος αλλά κάπως έτσι το θυμάμαι. Όταν δεν έχει κάτι δικό σου πρόχειρο μπορείς πάντα να δανείζεσαι αυτά των άλλων για να γεμίσεις τις σελίδες (ίσως και το κενό μέσα σου) τί μπορεί άλλωστε να γράψει κανείς όταν όλα έχουν ήδη γραφτεί;
και για ποιόν να το γράψεις αν όλοι έχουν χαθεί;
παρόλα αυτά όμως γράφεις...
για τον εαυτό σου; ή για τους άλλους; θα έλεγα πρώτα για τον εαυτό σου αλλά δεν μπορείς παρά να απευθύνεσαι σε κάποιον
συμφωνώ με τον Συγγραφέα που λέει πως ακόμα και αν μια κοσμική καταστροφή ήταν να καταστρέψει το σύμπαν εκείνος θα έγραφε γιατί παρ όλη την βεβαιότητα της επικείμενης καταστροφής εκείνος θα έτρεφε την απεγνωσμένη ελπίδα πως με κάποιον τρόπο κάποιος, κάπου.. θα επιβίωνε και θα μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει τα σημάδια του.
την ίδια απεγνωσμένη ελπίδα τρέφω και εγώ,το ίδιο απεγνωσμένος ακόμα και αν δεν με απειλεί κάποια κοσμική καταστροφή :Ρ (καμία που να γνωρίζω τουλάχιστον)
θα μπορούσα όλα αυτά να τα γράφω σε ένα τετράδιο, σε ένα αρχείο στην Word, το γράψιμο όμως εδώ μέσα και η δημοσίευση δίνουν περισσότερες πιθανότητες σε οτιδήποτε να διασωθεί και να διαβαστεί.
Μοιάζει σαν απολογία:Ρ απολογία για την ύπαρξη του blog
μια συνηθισμένη κρίση

το όνειρο

Once Zhuangzi dreamt he was a butterfly, a butterfly flitting and fluttering around, happy with himself and doing as he pleased. He didn't know he was Zhuangzi. Suddenly he woke up and there he was, solid and unmistakable Zhuangzi. But he didn't know if he was Zhuangzi who had dreamt he was a butterfly, or a butterfly dreaming he was Zhuangzi. Between Zhuangzi and a butterfly there must be some distinction! This is called the Transformation of Things

http://en.wikipedia.org/wiki/Zhuangzi

η έβδομη νύχτα

όσο πιο κοντά της βρίσκομαι τόσο πιο μακρυά της νοιώθω.. είναι η απόσταση που όσο κοντινή και αν είναι ποτέ δεν θα καλυφθεί.
μες στην νύχτα τα φωτεινά της μάτια, τα παγωμένα χέρια της
για λίγα δευτερόλεπτα εξαφάνισα όλους τους άλλους και μείναμε οι δυο μας

η έκτη νύχτα

Αύριο λέω να είναι η τελευταία νύχτα που θα αναφέρω αριθμητικά, η έβδομη.. είναι και βιβλικό:P σήμερα δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο να γράψω η να αναφέρω αλλά δεν μπορούσα και να μην γράψω τίποτα. πιστεύω στο Nulla Dies Sine Linea και θα προσπαθήσω να γράφω εδώ μέσα καθημερινά. Με απογοητεύουν τα παρατημένα μπλογκ και δεν θα ήθελα και το δικό μου να έχει αυτήν την εικόνα, βέβαια κάποιος θα μπορούσε να πει πως για μένα είναι ακόμα αρχή και δεν μπορώ παρά να έχω τον ενθουσιασμό για το καινούριο.

Όπως ερχόμουν από την δουλειά, περπατώντας (οι δρόμοι ήταν κλειστοί λόγω των επεισοδίων) σκεφτόμουν το μπλογκ, τον τίτλο του.. σκεφτόμουν να τον αλάξω, δεν κατέληξα όμως! σκεφτόμουν επίσης πως 2 φεβρουαρίου είναι η πρεμιέρα του LOST και πως όταν αρχίσει το LOST, το μπλογκ πιθανόν να γίνει LOSTcentric μέχρι το φινάλε της σειράς.. σκεφτόμουν κάτι σαν reviews των επεισοδίων ή κάτι παρόμοιο.

O Sayid και ο Hurley κάθονται στην ακτή και με ένα ράδιο προσπαθούν να πιάσουν κάποια μετάδοση εκτός από το σήμα της Rousseau, όταν το καταφέρνουν ακούν το moonlight serenade από τον Glenn Miller και την ορχήστρα του, μια μουσική που μπορεί να προέρχεται από όπουδήποτε ακόμα και απ΄το παρελθόν...

΄

η πέμπτη νύχτα

Φωνές
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.


Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ψάχνοντας στα ποιήματα του Καβάφη αναρωτιόμουν ποιο να βάλω στο σημερινό ποστ, μόλις είδα όμως το φωνές ήξερα πως αυτό έπρεπε να μπει χωρίς αμφιβολία, ειδικά την σημερινή μέρα που γιορτάζει μια τέτοια φωνή, ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μου έρχονται ακόμα και αν δεν γνωρίζω τον ήχο της συγκεκριμένης φωνής, φτάνει η ανάμνηση του ονόματος.
Πόσο παλιά μου φαίνονται τώρα όλα εκείνα, πόσο μακρινά.. όχι ξένα όμως απλά μακρινά. Είμαι σίγουρος πως δεν φταίει ο χρόνος για την απόσταση αυτή που νιώθω να με χωρίζει από το τότε. Είναι το πόσο διαφορετικός νιώθω εγώ, πόσο έχω αλλάξει.. θα ήθελα να είμαι εκείνος που ήμουν και παλιά, δεν μου αρέσει ο σημερινός εαυτός μου, παρακμάζω..
οι τρανοί μιας εποχής, οι φημισμένες πόλεις, οι ωραίες πριγκίπισσες, όλα αφανίζονται στο τίποτα.. το μόνο που μένει είναι τα ονόματα
που πήγαν τα αλοτινά χιόνια.. και που χάθηκαν λοιπόν τα χρόνια μου; ήταν η ζωή μου ένα όνειρο ή μηπως ήταν αληθινή;


ΥΓ έκανα edit στις 29 Δεκεμβρίου και πρόσθεσα το παραπάνω Βίντεο

η τέταρτη νύχτα

πρέπει να το σταματήσω αυτό με τις νύχτες.. θα φαίνεται γελοίο όταν θα έχω φτάσει στην 98 νύχτα και εγώ θα το γράφω σαν τίτλο.. εννενηκοστή όγδοη νύχτα.

το παραπάνω τραγούδι με ηρεμεί πάντα όταν το ακούω.. κάποτε θα περιγράψω πως το βρήκα.. σήμερα τελιώσαμε αργά στην δουλειά και η διάθεσή μου ήταν πεσμένη για διάφορους λόγους, μόλις ήρθα σπίτι άνοιξα τον υπολογιστή και μπήκα ίντερνετ, σκόπευα να γράψω άλλα πράγματα στο σημερινό ποστ, γιατί σκόπευα να κάνω άλλα πράγματα, τεσπα όμως.. στο msn βρήκα την καλύτερη μου φίλη και μιλήσαμε μετά απο αρκετό καιρό που είχαμε απομακρυνθεί και όλα άλλαξαν, δεν έκανα αυτά που σκόπευα πριν να κάνω και δεν έγραψα αυτά που ήθελα να γράψω... χαίρομαι που είμαστε και πάλι καλά:) είναι αργά και αύριο πρέπει να ξυπνήσω σχετικά νωρίς, οπότε απόψε δεν έχει Kung Fu, ο Kwai Chang Caine θα περιμένει μέχρι αύριο... το επεισόδιο που έχει σειρά λέγεται nine lives, οπότε ίσως έχει σχέση με γάτες :P θα έχει πλάκα αν το δω αύριο και τελικά δεν έχει ούτε μια γάτα μέσα.. σχετικά με το blog με απασχολεί το ότι δεν ξέρω πως να βάλω μια μετα ετικέτα που θέλει το google για να βρίσκει το blog μου στις searches του.. μέχρι τότε το blog αυτό θα παραμένει φτωχό, μόνο και καουμπόικο

η τρίτη νύχτα

τα πράγματα σήμερα στην δουλειά ήταν σκατά, όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που απογοητεύτηκα από την συμπεριφορά κάποιων που δεν περίμενα να με απογοητεύσουν. απογοητεύτηκα και θύμωσα, αύριο και πάλι όλα θα είναι καλά το σημερινό θα ξεχαστεί αλλά δυστυχώς δεν θα χαθεί. είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή τότε ακριβώς που δεν θα πρέπει θα το θυμηθώ και πάλι. πως μπορεί κανείς να προχωρήσει έχοντας όλες τις αναμνήσεις μέσα του να τον κρατούν στο παρελθόν; το ερώτημα είναι γενικό.. αν και η απάντηση θα ήθελα να είναι ειδική! Είδα άλλο ένα επεισόδιο Kung Fu, the soul is the warior ήταν ο τίτλος, όταν η ψυχή γίνεται ο πολεμιστής δεν υπάρχει τίποτα να φοβάσαι. αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση στο επεισόδιο αυτό ήταν κάτι που είπε στον νεαρό Cane o master Po, ένα δέντρο που πέφτει στο δάσος χωρίς αυτιά να το ακούσουν δεν κάνει κανέναν ήχο και όμως πέφτει..
το γνωστό ερώτημα του George Berkeley. είχε άραγε διαβάσει ο master Po κανένα εγχειρίδιο δυτικής φιλοσοφίας και μέσα στις βουδιστικές διδαχές έβαζε και σκέψεις δυτικών φιλοσόφων; ή μήπως έφτασε μόνος του σε αυτόν τον συλλογισμό, χωρίς να γνωρίζει το προηγούμενο παράδειγμα; τα ερωτήματα αυτά φυσικά αφορούν τον κλειστό κόσμο της ιστορίας, του επεισοδίου. btw η μουσική των τίτλων σε αυτήν την σειρά μου προκαλεί ένα αίσθημα γαλήνης :)

stuck in the middle with you

μια δοκιμαστική ανάρτηση για να δω πως δουλέυει το embed, και btw ένα ωραίο song, δεν έχω δει την ταινία... στο House o Wilson έδωσε ένα κομμάτι από το ήπαρ του σε έναν ασθενή και φίλο του, στο τέλος αν και δεν το μετάνοιωσε απογοητεύτηκε από την συμπεριφορά του φίλου του. υποθέτω πως αν έβλεπε Lost δεν θα το έδινε τόσο εύκολα ή τουλάχιστον θα περίμενε πως κάτι δεν θα πήγαινε καλά! άραγε στο σύμπαν του House υπάρχει το Lost ως σειρά; το 24 υπάρχει στα σίγουρα γιατί κάποτε ο House είχε κάνει μια αναφορά στον Jack Bauer

η δεύτερη νύχτα

ακόμα και αν η ημερομηνία είναι ίδια με την χθεσινή, απόψε είναι η δεύτερη νύχτα. Δεν ξέρω πόσο μακρυά εγώ είμαι από το χθες αλλά πρέπει να είμαι αρκετά γιατί νοιώθω διαφορετικός.. συνεχίζω να παρακολουθώ την πρώτη season του Kung Fu, μόλις τέλειωσα το 6 επεισόδιο (έχει πολύ λιγότερες μάχες από ότι θυμόμουν..) και σε λίγο θα δώ το νέο επεισόδιο του House, season 6 episode 9 Wilson, μάλλον θα είναι Γουιλσονκεντρικό. πρέπει να μάθω πως μπορείς να βάλεις video apo to youtube sta post sou, έχω αρκετά που θα ήθελα να μοιραστώ songs και διάφορα. το επεισόδιο του kung fu που είδα λεγόταν tide, και ο caine κρυβόταν σε μία σπηλιά κοντά στην θάλασσα, ο ήχος της θάλασσας, μια λάμπα πετρελαίου (ή ότι και αν έβαζαν τότε) και μια ξύλινη καρέκλα με έκαναν να θυμηθώ τα βιβλία της Enid blyton που διάβαζα μικρός, κυρίως τους πέντε φίλους, με την Τζώρτ και το νησί της και το περιπέτεια, μάλλον το πρώτο που τα παιδιά γνωρίζουν για πρώτη φορά τον Μπιλ,και είναι συνεχώς σε κάτι σπηλιές και κατακόμβες..

Μονοτονία

Μονοτονία
Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα. θα ξαναγίνουν πάλι --
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1908)

η πρώτη νύχτα

μπήκα απόψε στο blog της αλλά δεν είδα καμία νέα καταχώρηση... είχα ανάγκη να δω κάτι γραμμένο απο αυτήν απόψε, ένα σημάδι πως υπάρχει ακόμα κάπου εκεί έξω... ξαφνικά το δημιουργία νέου ιστολογίου έμοιαξε αρκετά ελκυστικό και να με τώρα, γράφω το πρώτο ποστ (στην πραγματικότητα το τρίτο, γιατί από ένα λάθος έσβησα το πρώτο, και το δεύτερο επίσης που ήταν μια ανασύνθεση του πρώτου απο μνήμης γιατί αποφάσισα να μην γράφω με greeklish)Post mortem γιατί έτσι νοίωθω.. η απραξία.. το απόλυτο τπτ που επικρατεί στην ζωή μου, μόνο με το τπτ που ακολουθεί τον θάνατο μπορεί να συγκριθεί. Πριν λίγο είδα το funny people, καλή ταινεία.. όχι τέλεια αλλά καλή.. ίσως γιατί την περίμενα χειρότερη.
αυτά... είναι μια παρόρμηση που ίσως να μην έχει αύριο, ίσως όμως και να έχει, λυπάμαι που δεν έχει garamond