επιστροφή στην καθημερινότητα

Με αυτόν τον κοινότυπο τίτλο ξεκινάω, τελευταία μέρα σήμερα (αν και η μέρα έχει ήδη τελειώσει) από αύριο επιστρέφει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του, την ρουτίνα και την συνήθεια, είτε αυτό λέγεται σχολή είτε δουλειά ή οτιδήποτε άλλο. Εγώ είμαι από αυτούς που επιστρέφουν στην δουλειά και δεν έχω καμία όρεξη. Με αγχώνει πολύ το γεγονός.. αυτές οι μέρες, η απόσταση.. έφυγα τόσο μακρυά που δεν ξέρω πως θα επιστρέψω εκεί πίσω. Πως θα επιστρέψω σε εκείνον τον ρόλο μου; να πρέπει να κάνω αυτά που έκανα, να βλέπω αυτούς που έβλεπα να ακούω αυτούς που άκουγα και γενικά να γίνω αυτός που ήμουνα. Σε αυτό το περιβάλλον γίνομαι κάποιος που δεν μου αρέσει, πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν φταίει το είδος της δουλείας, ούτε οι άνθρωποι (που είναι αυτοί που είναι και δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό από αυτούς όπως έχουμε ξαναπεί) το θέμα είμαι εγώ αποκλειστικά. Νιώθω πως έχω μπουχτίσει και θέλω να ξεφύγω αν μπορούσα θα δήλωνα παραίτηση αύριο αλλά οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν και αυτό είναι που κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα, το ότι δεν έχω καμιά επιλογή.
Τίποτα δεν οδηγεί πουθενά.. απόψε δεν μπορώ να δω κανένα μέλλον