The Happy Few

η ημέρα μετά το Juno..
τέλεια ταινία. άκουσα λιγάκι τα δυο τραγούδια που έχω στο προηγούμενο ποστ, για να μου φτιάξουν την διάθεση, συγχρόνως όμως έψαχνα στο youtube για το μυστηριώδες κομμάτι των Πυξ Λαξ που λέει "είναι ο χρόνος που φεύγει" (θα σκάσω αν δεν βρω πως μου ήρθε αυτό.. είναι άραγε πράγματι Πυξ Λαξ ή κάτι τελείως διαφορετικό;) και όπως ήταν φυσικό έπεσα με τόση ερωτική απογοήτευση που έχουν τα κομμάτια τους. υπήρχε μια εποχή που τους άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπως όλοι μας μάλλον.. τώρα δεν μπορώ πια, μόνο σε ιδιαίτερες περιπτώσεις. Βάζοντας στο google "είναι ο χρόνος που φεύγει" και περιορίζοντας την έρευνα σε σελίδες γραμμένες στα ελληνικά, εμφάνισε και το blog μου στην δεύτερη σελίδα, αρχικά με έκανε να χαρώ γιατί σκέφτηκα πως μπορεί κάποιος μέσα από κάποια έρευνα του να οδηγηθεί εδώ.. μετά όμως μια ανησυχητική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου, έγραψα jubei και όταν το περιόρισα στα ελληνικά μου εμφάνισε πάλι το blog.. τι θα γινόταν αν κατα τύχη η sister αποφάσιζε να ψάξει στο ίντερνετ για το όνομα του γατιού μας; (δεν είναι απίθανο, εγώ το έχω κάνει) η έρευνα θα την οδηγούσε εδώ.. και αυτό θα κατέστρεφε τα πάντα. Δεν είναι ένα blog για να το διαβάζει η family ούτε και κανείς άλλος από τους γνωστούς μου(εκτός από τους happy few:Ρ που επέλεξα εγώ) τι να κάνω; σκέφτηκα να αλλάξω όνομα στα ποστ, να βγάλω την φώτο του jubei.. τι θα έμενε όμως; :( είμαι σε δυσάρεστη θέση..
προχωράω σε κάτι άσχετο
έχω μέρες να γράψω στο ημερολόγιο μου (δεν το ανοίγω καν τώρα για να δω πόσες ακριβώς)
έχουν συμβεί πράγματα που κανονικά θα έγραφα αλλά τώρα το αποφεύγω γιατί είναι δυσάρεστα και ξέρω πως θα πληγωθώ(πολύ ευαίσθητος μας έγινες)
αναρωτιέμαι αν είναι όμως αυτή η σωστή στάση.. το ότι δεν τα γράφω δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν, υπάρχουν μέσα μου και ακόμα και αν το αποφεύγω μου έρχονται στα ξαφνικά
σε τρία χρόνια από τώρα όμως μπορεί να τα έχω ξεχάσει(η έστω τις λεπτομέρειες) και όταν θα διαβάζω το ημερολόγιο αυτό το κενό που θα υπάρχει αυτόν τον καιρό ίσως να μην μπορώ να το εξηγήσω.. πως θα αντιδράσω τότε; θα πω μάλλον δεν είχε γίνει τίποτα; η θα ψιλοθυμάμαι και θα καταριέμαι τον εαυτό μου του παρελθόντος που ήταν τόσο αδύναμος και δεν έγραψε τι συνέβη για να μην χαλάσει το όνειρο και την ψευδαίσθηση του; που τότε μάλλον δεν θα έχει πια καμία σημασία;
κρατάω το ημερολόγιο για το τώρα ή για το μετά; η προφανής απάντηση μοιάζει το μετά, αλλά αυτό συνεπάγεται πως θα έπρεπε να γράψω εκεί.. άρα την απορίπτω γιατί δεν νιώθω έτοιμος ακόμα, ελπίζω σύντομα να είμαι (για χάρη του μελλοντικού εαυτού μου)
από την άλλη όσο λιγότερο γράφω εκεί μέσα τόσο περισσότερο γράφω εδω πέρα (και είναι αυτό καλό;)
μου ρθε να γράψω τι σημασία έχουν αυτά για οποιονδήποτε; αλλά αμέσως σκέφτηκα γιατί πρέπει να έχουν σημασία; άλλωστε τίποτα δεν έχει σημασία και νόημα σε αυτόν τον κόσμο,

-έτσι δεν πιστεύουμε;
-ναι έτσι πιστεύουμε..
-το δημοσιεύω λοιπόν;
-ναι..
-οκ