πειράματα

ήρθε και ή ώρα του βραδινού ποστ, δεν άλλαξαν και πολλά από το πρωί σε σχέση με την διάθεσή μου, είμαι μια χαρά! σήμερα στην δουλειά κάναμε πειράματα και τα αποτελέσματα ήταν θαυμάσια.. επεκτείναμε τα όρια της ανθρώπινης γνώσης και φτάσαμε εκεί που κανένας άλλος δεν είχε φτάσει (ίσως και φανταστεί πως μπορούσε να φτάσει). τις τελευταίες μέρες δουλεύω συνεχώς το ίδιο ωράριο και όλες οι μέρες μου φαίνονται ίδιες, καθόμουν σήμερα και πάλι στην στάση, ακριβώς στο ίδιο σημείο και κοιτούσα τα ίδια πράγματα όπως και χθες και προχθές και αναρωτιόμουν είναι αυτή μια άλλη μέρα; και αύριο την ίδια ώρα εδώ δεν θα είμαι; τι αλλάζει;
η απάντηση στο σχόλιο της sognatrice στο προηγούμενο ποστ, με έκανε να σκεφτώ μια περίοδο πριν δυο χρόνια περίπου, που έκανα ακριβώς αυτό που περιγράφω, πήγαινα στην βιβλιοθήκη δανειζόμουν βιβλία.. τα διάβαζα σκεφτόμουν.. εκείνη την εποχή είχε χαλάσει ο υπολογιστής μου και δεν είχα ούτε ίντερνετ να μου τρώει τον χρόνο ούτε τίποτα. οπότε περνούσα τις ώρες μου διαβάζοντας, μου έχει λείψει αυτό το πράγμα, να έχω χρόνο και να διαβάζω.. τώρα ακόμα και αν είχα χρόνο δεν θα καθόμουν να διαβάσω όπως τότε, τώρα θα περνούσα όλες τις ώρες μου στο ίντερνετ. κάνοντας άσκοπες έρευνες και βλέποντας πράγματα και μαθαίνοντας νέα που δεν αξίζουν τίποτα. όπως περίπου και τώρα δηλαδή που έχω περιορισμένο χρόνο..
θα θελα να ξαναγίνω αυτό που ήμουν τότε, αναγνώστης, δεν μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο και να μην σκεφτείς κάτι, να μην σε βάλει να εξετάσεις κάπως τις απόψεις σου.
ένας φίλος μου είπε κάτι για λέσχες ανάγνωσης αλλά ακόμα περιμένω νέα του.. σε λίγο, μόλις αφήσω την δουλειά λογικά θα έχω χρόνο.. αν και είπα πως θα αφιερωθώ στην σχολή, όπως και να έχει όμως σίγουρα θα έχω περισσότερο χρόνο και μάλλον θα μπορώ να κάνω αυτά που θέλω. αν δεν τα κάνω και ξοδεύω και πάλι όλες τις ώρες μου άσκοπα στο ίντερνετ είμαι άξιος της μοίρας μου. και τώρα που είπα πως θα αφήσω την δουλειά, μια σκέψη που τριγυρνάει στο μυαλό μου. όταν παραιτηθώ δεν θα μπορώ να μπαίνω στους ίδιους χώρους που τώρα μπαίνω γιατί είναι η δουλειά μου, ο χώρος μου. θα μου λείψει αυτό.. θα μου λείψουν τα αντικείμενα, θα είμαι ένας ξένος προς όλα, ένας πελάτης.. φαίνεται περίεργο; μπορεί και να είναι αλλά το νιώθω. τεσπά.. δεν παραιτήθηκα ακόμα.. αύριο δουλεύω και θα κοιτάξω να χαρώ όσο πιο πολύ μπορώ τους χώρους και τα αντικείμενα:Ρ