είχα ένα καταφύγιο, ένα καφέ-μπαρ στις φοινικούδες ανάμεσα σε ένα ξενοδοχείο και ένα εστιατόριο,αν περπατήσεις στις φοινικούδες δεν θα το βρεις όσο καλά και αν κοιτάξεις. Λεγόταν Hidden, εκεί δούλευε εκείνη.. όποτε είχα τις μαύρες μου πήγαινα εκεί και την συναντούσα, το χαμόγελο της όταν περνούσα την πόρτα ήταν αρκετό για να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Ότι και αν είχα αρκούσε να μου πει μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά :) και εγώ το πίστευα και όλα πήγαιναν καλύτερα... ήταν η φίλη μου, το σημείο επιστροφής μου. τώρα χάθηκαν όλα και δυστυχώς φοβάμαι πως δεν υπήρξαν και ποτέ. πως θα αποχωριστώ το ψέμα που με συντρόφευε τόσο καιρό; ακόμα και σαν ψέμα με βοήθησε πολύ περισσότερο από πολλές αλήθειες
θα προσπαθήσω αυτό να είναι το τελευταίο ποστ μου που αφορά το θέμα αυτό.. δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω γιατί είναι βαθιά μέσα μου, πόση μαυρίλα όμως πια εδώ μέσα; η τελοσπάντων η συγκεκριμένη μαυρίλα..
καλύτερα να μην ήξερα τίποτα γαμώτο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Καλύτερα να είχες και να έχασες, παρά να μην είχες ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι λένε.
Μπορεί να έχουν δίκαιο.
Τώρα ξέρεις πως είναι. Ήξερες.
Την έχεις κ'αυτή την γνώση.
εγώ δεν είχα αλλά νόμιζα πως είχα και θα ήθελα να εξακολουθώ να το πιστεύω.. καλύτερα γλυκό ψέμα παρά πικρή αλήθεια (νομίζω πως λένε το ανάποδο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι το κακό της άγνωστης γνώσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως τα όρια ενός ατόμου. Τα γνωρίζει μόνο αφού τα ξεπεράσει.