κάπου εκεί

δεν ξέρω πως πέρασε σήμερα η μέρα, όχι πως πέρασε γρήγορα απλά πέρασε λες και δεν την έζησα εγώ αλλά κάποιος άλλος και είμαι σίγουρος πως και η αυριανή μέρα θα περάσει ακριβώς έτσι. επέστρεψα στην ρουτίνα και είμαι άλλος ένας θεατής. τεσπά.. ας μην συνεχίσω άλλο με αυτό γιατί θα πέσω. ο Jubei πήρε εχθές ένα καινούριο παιχνίδι, ένα ποντίκι που είναι δεμένο στην άκρη ενός ραβδιού και έχει ξετρελαθεί, είναι το αγαπημένο του! παίζει τόσο πολύ που κουράζεται και μετά παίρνει έναν υπνάκο για να ανακτήσει τις δυνάμεις του:Ρ τώρα κοιμάται.. δεν ξέρει πως γράφω για αυτόν.. ούτε πως υπάρχει μια φώτο του στο δίκτυο.. αν το ήξερε πάντως θα ήταν ευχαριστημένος που έβαλα μια που είναι κούκλος!
Από ότι βλέπω έχω ήδη 61 αναρτήσεις και αυτή θα είναι η 62η, όταν φτάσω τις 100 θα κόψω μια τούρτα! σπίτι θα με ρωτάνε, τι γιορτάζουμε; και γω θα λέω τπτ τπτ.. φάτε τούρτα:Ρ η πρώτη μου ανάρτηση έγινε 2 Δεκεμβρίου, οπότε είμαι εδώ μέσα περίπου 45 ημέρες.. γύρω στις 20 Φεβρουαρίου μάλλον θα φτάσω τις 100 αναρτήσεις, μετά από αυτό ο επόμενος στόχος θα είναι το κλείσιμο ενός χρόνου χωρίς να έχω ούτε μια μέρα χωρίς ποστ. όλα αυτά δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα απλά τα αναφέρω.. θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν στην πρώτη μου ανάρτηση είχα σχόλιο; τι μπορούσε να πει όμως κανείς; η ανάρτηση εκείνη εξηγεί γιατί το blog λέγεται Post mortem, και ποιος ο αρχικός λόγος δημιουργίας του.. κάποια φορά πρέπει να εξηγήσω το όνομά μου, την εικόνα μου και την εικόνα πίσω από τον τίτλο του blog.
:( μακάρι να μπορούσα να δω κάτι μπροστά μου.. κάποιο φως, κάποιο μέλλον.. (ένα κόψιμο που έχω στο χέρι μάτωσε χωρίς να το πειράξω! ένα σημάδι.. :Ρ) τι θα κάνω στην ζωή μου; ο χρόνος τελειώνει και δεν είμαι πια 18 χρονών.. όταν ήμουν τόσο το 24 μου φαινόταν μακρινό, τους 24ρηδες τους θεωρούσα μεγάλους, πίστευα ότι και εγώ σε αυτή την ηλικία θα ήμουν και θα ένιωθα ενήλικος, δεν ξέρω τι νιώθω.. πάντως δεν νιώθω αυτό που περίμενα.. πότε μεγαλώνουμε; πότε ωριμάζουμε; πότε συνειδητοποιούμε πως δεν μπορούμε πλέον να είμαστε ξέγνοιαστοι και ανέμελοι; και πως πρέπει κάτι να κάνουμε; όχι πως είμαι αυτά αλλά δεν είμαι και τα άλλα:Ρ πίστευα πως όταν θα ήμουν τόσο θα είχα τελειώσει την σχολή.. και θα έβρισκα μια δουλειά στο αντικείμενο μου και θα έμπαινα στην πραγματική ζωή μου
και που βρίσκομαι τώρα; στο πουθενά.. στο post mortem...
δεν θα βρεθεί κανένα φως απόψε.. καλύτερα να κλείσω