νυχτερινό ποστ

όπως σχεδόν όλα βέβαια..
στο τελεμαρκετινγκ δείχνει εκείνο το όργανο που είναι σαν κρεβάτι και σε γυρίζει ανάποδα για να ισιώνει η σπονδυλική σου στήλη:Ρ πόσο χαρούμενοι μοιάζουν όλοι κρεμασμένοι..
σήμερα για πρώτη φορά εδώ και καιρό ένιωσα κουρασμένος, δεν ήταν η δουλειά που είχαμε ή οι ώρες.. δεν νομίζω τουλάχιστον, το boss πριν του ζητήσω ρεπό για την τετάρτη μου είπε πως θα έχω εκείνη την μέρα, τι σύμπτωση! μάλλον είναι γραφτό να κάνω όλα όσα θέλω εκείνη την μέρα. είχα πει το πρωί πως θα έλεγα για εκείνο που συζητούσαμε στην δουλειά και μου το ανέφερε και ο ταξιτζής αλλά το αναβάλλω για άλλη νύχτα, απόψε δεν θα του δώσω την προσοχή που χρειάζεται.
σε τίποτα δεν μπορώ να δώσω σήμερα την προσοχή που πρέπει.

the morning post 3

όπως πάντα στα morning posts πρέπει σε λίγα λεπτά να φύγω για την δουλειά.. οπότε θα είμαι σύντομος, δεν υπάρχει πραγματικά λόγος που γράφω αλλά πρόσεξα πως με την χθεσινή ανάρτηση είχα και στον μήνα Ιανουάριο 39 αναρτήσεις όπως και στον Δεκέμβριο, με αυτήν την ανάρτηση ο Ιανουάριος ξεπερνάει σε αναρτήσεις τον Δεκέμβριο και όλο το 2009 που βέβαια αποτελείται μόνο από τον Δεκέμβριο. (πόσες φορές μπορεί να γράψει κανείς Δεκέμβριο μέσα σε μια παράγραφο;)
εχθές δούλευα βράδυ, και περίμενα να είναι χάλια τα πράγματα (το έχω ξεσυνηθίσει και μου την σπάει να δουλεύω βράδυ..) παραδόξως όμως όλα ήταν καλά και η βάρδια μου φάνηκε ξεκούραστη.. (είναι και λιγότερες ώρες από αυτές που συνήθως δουλεύω) το κλίμα ήταν ήρεμο και ευχάριστο.. lol ούτε μία στιγμή έντασης, κάτι που μου φάνηκε περίεργο και αποκλείεται να είναι τυχαίο (:Ρ) είναι ότι ένα θέμα που συζητούσαμε στην δουλειά μου το ανέφερε και το ταξιτζής όταν έφευγα για σπίτι.. και δεν ήταν θέμα επικαιρότητας ποιο είναι αυτό το θέμα;; μάλλον θα το γράψω στο βραδινό ποστ εκτός αν μου έρθει τίποτε άλλο.. και το αναβάλλω για να μεγαλώσει η περιέργεια και η αγωνία των αναγνωστών για αυτό το μυστηριώδες θέμα..
φεύγω.. έχω ήδη αργήσει!!

we have to go back..

το βίντεο που ακολουθεί είναι από το φινάλε της 3ης season του LOST και όταν το είδα για πρώτη φορά κόντεψα να τρελαθώ.. δείχνει τον Τζακ, όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί μέχρι τότε, μεθυσμένο, σε κατάθλιψη και με μούσια. στην τρίτη σαιζόν όλες οι προσπάθειες των επιζώντων επικεντρώνονται στον να φύγουνε από το νησί και στο τελευταίο επεισόδιο φαίνεται να τα καταφέρνουν αφού επικοινωνούν με ένα πλοίο που είναι κοντά στο νησί και το πλήρωμα λέει πως θα στείλει ένα ελικόπτερο για να τους πάρει. ο τζακ κάθεται στο πάτωμα του σπιτιού του πίνοντας, ανάμεσα σε χάρτες αεροπορικά εισιτήρια, μολύβια, πυξίδες και μοιρογνωμόνια. παίρνει κάποιον τηλέφωνο και του ζητάει να βρεθούνε κλείνοντας ραντεβού στο αεροδρόμιο. όταν πηγαίνει εκεί βλέπουμε πως συναντάει την Κέητ και για πρώτη φορά συνειδητοποιούμε πως πρόκειται για ένα flash forward και όχι για flash back όπως μας είχαν συνηθίσει, o Τζακ και η Κέητ κατάφεραν και έφυγαν από το νησί αλλά από ότι φαίνεται ο Τζακ δεν τα πάει και τόσο καλά.. λέει στην Κέητ πως έκανα λάθος που έφυγαν και πως πρέπει να επιστρέψουν πίσω, εκείνη διαφωνεί.. ο τζακ αναφέρει πως πετάει συχνά ελπίζοντας να συντριβεί το αεροπλάνο του και να επιστρέψει στο νησί

από τις πιό δυνατές στιγμές του LOST, ίσως η δυνατότερη.. ο Τζακ ήταν αυτός που ήθελε πιο πολύ από όλους να φύγει από το νησί και τώρα έφυγε και βρίσκεται σε μαύρα χάλια, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τι μπορεί να πήγε τόσο στραβά. η γιατί ο Τζακ πιστεύει πως αν γυρίσει εκεί θα είναι όλα καλά και γιατί δεν έπρεπε να φύγουν και η μοίρα τους είναι εκεί..

η επιστροφή σε κάτι που έχει χαθεί πιθανώς για πάντα, το άπιαστο όνειρο αλλά και η τοποθέτηση της ευτυχίας στο πιο απρόσιτο σημείο, ο χαμένος παράδεισος και όλα αυτά..

σε αναμονή της 6ης season, είμαστε πια μόνο μέρες μακρυά.. αύριο μάλλον θα πω στο αφεντικό να πάρω ρεπό 3 του μηνός για να δω την πρεμιέρα! (δεν θα αναφέρω τον λόγο φυσικά:Ρ)

πήγα σήμερα για το μπουφάν που έλεγα αλλά δυστυχώς είχε τελειώσει το νούμερο μου! είπαν πως θα έφερναν από την επόμενη βδομάδα.. ελπίζω να θέλω ακόμα να το πάρω τότε και να έχω και τα λεφτά.. τεσπά.. ακολουθεί το βίντεο.. προσηλυτισμός στο LOST, γίνετε όλοι LOST funs..

shine

απόψε είναι από τις λίγες μέρες που δεν ξέρω τι να γράψω, έκανα διάφορες έρευνες.. βρήκα και άλλες φώτο με σημύδες, διάβασα για την Σιβηρία και την λίμνη Βαϊκάλη, άκουσα το Κατιούσα σε πάρα πολλές εκδοχές και ίσως το βάλω και κάποια φορά εδώ μέσα. έβαλα στο μπλογκ ένα πραγματάκι που δείχνει πόσοι είναι online αυτήν την στιγμή εδώ μέσα, σε κάποια φάση υπήρχε και δεύτερος επισκέπτης και αναρωτιόμουν ποιος ήταν και γιατί δεν άφησε σχόλιο:Ρ έχω την υποψία πως ίσως με αγχώσει αυτό το πραγματάκι(πως να το αποκαλώ;;;;) αν νιώσω πως με αγχώνει το αφαιρώ και ησυχάζω.. αύριο δουλεύω βράδυ μετά από πάρα πολλές μέρες και το έχω ξεσυνηθίσει. με ψιλοαγχώνει αλλά οκ..τα πράγματα σήμερα στην δουλειά ήταν περίεργα, ούτε κακά ούτε καλά, περίεργα.. δεν ξέρω τι αίσθηση μου άφησε η σημερινή ημέρα.. το Τζουμπάκι κοιμάται ήσυχο ήσυχο.. μερικές φορές όταν τον βλέπω έχει ένα ύφος περίεργο.. (και εννοώ curious και όχι weird) που το έβλεπα συχνά όταν ήταν πιο μικρούλης.. περίεργος και πονηρός...
του αρέσει να μασάει καλώδια και μου έχει καταστρέψει τουλάχιστον 3 handsfree.. επίσης του αρέσει ο γύρος κοτόπουλο περισσότερο από τον χοιρινό.. και επίσης δεν του αρέσει πια το γάλα ενώ πιο μικρός έπινε.. όταν βλέπει μανταρίνια απομακρύνεται. και επίσης τα αναψυκτικά τον τρομάζουν επειδή βγάζουν μπουρμπουλήθρες με διοξείδιο του άνθρακα (λέω εγώ.. ) και μόλις ακούει αναψυκτικό να ανοίγει εξαφανίζεται. τώρα καθαρίζεται.. το πιο καλό γατάκι.. :)
θα βάλω ένα τραγούδι, όχι το Κατιούσα.. (το οποίο θα βάλω στο αφιέρωμά μου για την Σοβιετική ένωση:Ρ) αλλά το shine από cyanna, ο λόγος; μου αρέσει.. και το μουρμούριζα σήμερα στην δουλειά.. a fairytale of one a bleeding rose a mind in pause..
και επιπλέον για να το βρίσκω εύκολα:Ρ χωρίς να το κατεβάσω..

Βόλγα

είπα να συνεχίσω για λίγο ακόμα το theme με τις φωτογραφίες, στα προηγούμενα ποστ έκανα edit και άλλαξα τους τίτλους γιατί δεν μου άρεσαν οι προηγούμενοι, η εικόνα, μια εικόνα, μια ακόμα εικόνα :Ρ. τουλάχιστον τώρα βλέποντας κανείς τον τίτλο καταλαβαίνει αμέσως για το τι πρόκειται. αφορμή για το σημερινό ποστ στάθηκε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, ένα βιβλίο περιπέτειας που το διάβασα για πρώτη φορά πολύ μικρός και από τότε το έχω διαβάσει άπειρες φορές. ο τίτλος του είναι ο Τελευταίος των Σιού (και όχι των Μοϊκανών αν και προφανώς οι Έλληνες εκδότες προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το άλλο βιβλίο) στα αγγλικά ο τίτλος είναι Last of the breed και το έγραψε ο Louis l'amour. θα γράψω άλλη φορά για αυτό το βιβλίο και το τι γίνεται αλλά πρέπει να πω πως αυτό είναι το βιβλίο που αναφέρω στο ποστ "σημύδες" όπως και στο ποστ "αναμνήσεις από χιόνι" στο βιβλίο αυτό λοιπόν, αναφέρονται συνεχώς τα αυτοκίνητα Βόλγα, οι πράκτορες της KGB νομίζω ή του GRU, επιβιβάζονται και αποβιβάζονται σε ένα Βόλγα.. το Βόλγα άναψε τα φώτα του, το Βόλγα ήταν σταματημένο κτλ. διαβάζοντας λοιπόν τότε το βιβλίο και συγχρόνως φτιάχνοντας εικόνες στο μυαλό μου προσπαθούσα να φανταστώ πως ήταν αυτό το Βόλγα.. και ήταν το πιο δύσκολο από όλα για να ταιριάξω μια εικόνα στο μυαλό μου, μπορούσα να φανταστώ τις απόκρημνες πλαγιές της οροσειράς Στανοβοι, τις όχθες του Αμούρ και του Λένα, το γιατάκι του Τζο Μακ, ανάμεσα σε βράχια και δέντρα, τις μπλε αλεπούδες και τις ερμίνες αλλά αυτό το Βόλγα πως έμοιαζε; στο τέλος κατέληξα να φαντάζομαι ένα στρατιωτικό φορτηγό κάτι σαν και αυτό, ίσως και μεγαλύτερο.

πριν κανένα χρόνο μόνο, θυμήθηκα ξανά αυτήν την παλιά μου απορία και σκέφτηκα να μπω και να ψάξω για αυτό και τελικά ανακάλυψα πως το Βόλγα δεν ήταν ένα στρατιωτικό φορτηγό ή 4χ4 αλλά κάτι πιο κοντά σε λιμουζίνα για υψηλόβαθμα στελέχη των διαφόρων υπηρεσιών της ΕΣΣΔ. η πρώτη εικόνα λοιπόν είναι το Βόλγα που χρησιμοποιούσαν στις μετακινήσεις τους η Κύρα και ο Στέγκμαν. και μια side story σχετική με το βιβλίο.. και το Βόλγα.. πήγαινε 2α γυμνασίου και ο καθηγητής της γεωγραφίας μας έκανε μια ερώτηση, που όποιος την απαντούσε σωστά θα έπαιρνε 20, υπάρχει ένα εργοστάσιο στον Βόλγα και βγάζει ένα προϊόν με αυτό το όνομα, τι λέτε να φτιάχνουν σε εκείνο το εργοστάσιο; κανείς μας δεν απάντησε σωστά αν και είπαμε τα πιο απίθανα πράγματα.. η απάντηση; αυτοκίνητα.. Βόλγα!! ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω.. το ήξερα.. είχα διαβάσει το βιβλίο.. οι πράκτορες μετακινούνταν με το Βόλγα.. αλλά.. τίποτα και έτσι έχασα ένα 20.. (πήρα βέβαια 19 με την αξία μου.. :Ρ)

λοιπόν.. και επειδή έχω λίγες μέρες να πω τα νέα μου.. :) σήμερα δούλευα μετά από πολύ καιρό πρωί και έτσι είχα χρόνο το απόγευμα και βγήκα για ένα καφεδάκι, πράγμα που μου έκανε καλό. πήρα την μεγάλη απόφαση την παρασκευή να πάρω το περιβόητο μπουφάν.. έχω αρκετές μέρες να πάρω ρεπό αλλά δεν νιώθω κουρασμένος, περιμένω με αγωνία τις 3 του Φλεβάρη για να αρχίσει το LOST.. και ελπίζω να καταφέρω να πάρω ρεπό εκείνην την μέρα για να αφιερωθώ αποκλειστικά σε αυτό! αυτά.. και όσοι από εσάς αναρωτιέστε τι στο καλό είναι η μπλε αλεπού και πως μοιάζει, είναι ένα είδος αλεπούς που ζει στον αρκτικό κύκλο και μοιάζει έτσι..

edited στις 4 Φλεβάρη γιατί κάποιος φίλος μου είπε πως στην άλλη φώτο η Μπλε αλεπού φαίνεται λίγο ξεπουπουλιασμένη:Ρ μάλλον άλλαζε τρίχωμα ή κάτι τέτοιο.. ακόμα και έτσι όμως είναι όμορφη φώτο!

Prypiat

συνεχίζω και σήμερα με τις εικόνες, και πάλι από την ανεξάντλητη πηγή της wikipedia!
Prypiat, είναι το όνομα της πόλης και βρίσκεται στην Ουκρανία 100 χλμ. από το Κίεβο, χτίστηκε το 1970 για να στεγάσει τους εργάτες και τους επιστήμονες που θα δούλευαν στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας του Τσέρνομπιλ. με πληθυσμό 50.000 κατοίκων εκκενώθηκε σε δύο μέρες μετά το πυρηνικό ατύχημα τον Αύγουστο του 1986.

έχει κάτι το ποιητικό, ο τροχός κάτι που συμβολίζει την διασκέδαση, σε κάνει να τον φαντάζεσαι νύχτα με αναμμένα τα φώτα του να γυρίζει και πάνω του άνθρωποι που περνάνε ευχάριστα τον χρόνο τους. και τώρα κοιτάζεις την φωτογραφία και βλέπεις την απόλυτη μοναξιά, ξέρεις πως δεν ακούγεται κανένας ήχος και πως ο τροχός αυτός έχει να γυρίσει πάνω από 20 χρόνια, βλέπεις τις πλατείες άδειες και λες πως ο κόσμος μπορεί να είναι στα σπίτια του αλλά διαβάζεις σε ποια πόλη είναι τραβηγμένη η φώτο και ξέρεις πως δεν μένει πια κανένας εκεί. κάπως σαν το τέλος του κόσμου ή της ανθρωπότητας, εμείς θα χαθούμε, μπορεί και μέσα σε ένα πρωινό, παγωμένο σαν και αυτό και όλα όσα έχουμε φτιάξει θα μείνουν πίσω μας, χωρίς κανέναν σκοπό, απλά μνημεία, θα υπάρχει όμως κανείς για να αναρωτηθεί τον σκοπό της ύπαρξης τους;

PS. υπάρχει ένα ενδιαφέρον σχόλιο στην πρώτη ανάρτηση αυτού του μπλογκ, την οποία καλό είναι να επισκέπτεστε ανά διαστήματα γιατί υποψιάζομαι πως θα υπάρξουν και άλλα σχόλια ενδιαφέροντα και μη

σημύδες

μια ακόμα εικόνα, και πάλι από τις σελίδες της wikipedia. την βρήκα μέσα στο άρθρο Attachment theory που είχε στην πρώτη σελίδα σήμερα, η φωτογραφία του άρθρου ήταν μια οικογένεια Εσκιμώων και μου τράβηξε την προσοχή. (βρείτε το και διαβάστε το.. )
η περιγραφή της πιο πάνω φωτογραφίας είναι "μια νεαρή γυναίκα με λαστιχένιες μπότες περπατάει μέσα σε ένα λασπώδες ξέφωτο σε ένα δάσος κοντά στην φάρμα για ταράνδους Κοστρόμα, ακολουθούμενη από έναν πολύ μικρό τάρανδο που προσπαθεί να την ακολουθήσει " τι μου τράβηξε την προσοχή; πρώτον.. γενικά είναι ωραία φώτο, δεύτερον τα δέντρα που είναι σημύδες και έχω μια ψύχωση από όταν διάβασα ένα βιβλίο που ο ήρωας περιπλανιόταν συνεχώς σε δάση από σημύδες και εγώ προσπαθούσα να φανταστώ τι είναι αυτές οι σημύδες και πως μοιάζουν. τρίτον τα χρώματα της φώτο που είναι τόσο ψυχρά.. τέταρτον το 70΄ς 80'ς looκ της νεαρής γυναίκας με λαστιχένιες μπότες. πέμπτον η καλύβα στο πίσω μέρος και ο φράχτης έκτον οι λάσπες και τα υγρά χόρτα και έβδομον όλα τα υπόλοιπα..
θα ήθελα να είμαι στο μέρος που απεικονίζει αυτή η φωτογραφία, να σηκωνόμουν το πρωί και να έκανα έναν μεγάλο περίπατο σε ένα δάσος από σημύδες, κάτω από τα πόδια μου το χώμα υγρό και αλλού λάσπη.. η ατμόσφαιρα κρύα και όλα να μοιάζουν σταματημένα, μόνο μερικά πουλιά ίσως να ακούγονται και οι κινήσεις μικρών ζώων ανάμεσα στα χόρτα και στα πεσμένα κλαδιά.
έχουμε χάσει τόσο πολύ την επαφή με την φύση.. όχι την ιδανική μορφή.. αλλά την καθημερινή, πότε είναι η τελευταία φορά που πιάσατε υγρό χώμα, η που μυρίσατε την πρωινή δροσιά στον κορμό κάποιου δέντρου;
εγώ πάντως έχει πολύ καιρό..

να φοβάσαι τ'άστρα της ανατολής

θα μπορούσα να κάνω edit στο προηγούμενο αλλά προτίμησα να γράψω καινούριο. τελειώνοντας το "η εικόνα", δεν είχα την αίσθηση της ολοκλήρωσης, μια αίσθηση που θα έπρεπε να έχω αν το ποστ είχε εξυπηρετήσει τον σκοπό του.
κάνει κρύο.. τα θερμόμετρα λένε 1-2 βαθμούς που σημαίνει πως σίγουρα είμαστε στους μείον 20.. ο κόσμος κάνει τις βόλτες του χωρίς να γνωρίζει και χωρίς να νοιώθει.
σήμερα θα έπρεπε να είμαι δυστυχισμένος, Επειδή Εκείνη είναι ευτυχισμένη με κάποιον άλλον. δεν είμαι όμως, σχεδόν δεν το σκέφτομαι (είπα σχεδόν..) παλιότερα με πολύ λιγότερα σκοτείνιαζα αμέσως και έψαχνα εθελοντές για να μπεκρουλιάσω (και δεν ερχόντουσαν οι προδότες) είμαι μήπως στο στάδιο της άρνησης; και αργότερα θα γίνω όσο χάλια είναι λογικό να είμαι;
είναι αργά όπως πάντα, και το πρωί για άλλη μια φορά θα νυστάζω.. τι μαλακίες δεν ξέρω καν γιατί γράφω εδώ μέσα αυτό το δεύτερο ποστ. η φρανκφούρτη έχασε το μεσαιωνικό ιστορικό κέντρο της, και εγώ έχασα κάτι που δεν είχα, ποιό από τα δύο έχει πιο μεγάλη σημασία;
είμαι σίγουρος πως ο άλλος είναι μαλάκας.

Εκείνη: commentator είμαι τόσο χαρούμενη.. :)

το ξέρω πως δεν θα έπρεπε να τα γράφω αυτά.. είναι τόσο κοινά.. δεν υπάρχουν απαντήσεις, το ξέρω..

σαν μουσική την νύχτα μακρινή που σβήνει
κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή κι είν η καρδιά μου σαν νεκρός θαμμένη ο νους μου ως πότε μες τον μαρασμόν αυτόν θα μένει
και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μην μοιάζει
πενθίμως αντηχούσιν
και αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι, τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν, θέλει μα δε βολεί να λησμονήσουν
μια σιωπή μόνο μένει βαθεία σαν την άβυσσο της μοναξιάς να αντηχεί στον ήχο της φωνής σου από παλιά
που μ'έλεγεν τρελόν πως είχες γίνει καπνός και τάχας σύγνεφα θαμπά μπρος στην σελήνη
γύρισες και μου πες πως τον μάρτη σ΄άλλους παραλλήλους θα χεις μπει
που άκουα διπλά τα βήματά μου
και γω να αναρωτιέμαι έναν αιώνα μετά αν σε μένα γυρνάς η αν φεύγεις, η αν φεύγεις..
ίσως να ξανάρθεις όταν θα έχω πια χαθεί
παίζει ένα τραγούδι του chris de burgh παλιό, σου άρεσε θυμάμαι να στο τραγουδώ..
ανεπίδοτη αποστολή

καθεδρικός

γυρνώντας σήμερα τις σελίδες της wikipedia η παραπάνω εικόνα μου τράβηξε την προσοχή, είναι η Φρανκφούρτη μετά τον βομβαρδισμό της στον Β παγκόσμιο πόλεμο. ο καθεδρικός ναός είναι το κέντρο της εικόνας, μοιάζει να μην έχει τίποτα, να στέκεται ανάμεσα στα ερείπια επιβλητικός και μεγαλειώδης αλλά αν προσέξει κανείς είναι και αυτός κατεστραμμένος.

πριν δύο χρόνια νομίζω η καθημερινή έδινε κάτι ντοκιμαντέρ παραγωγής του bbc για τον δεύτερο παγκόσμιο και είναι η μοναδική συλλογή που πήρα ποτέ από εφημερίδα. ασκεί μια γοητεία πάνω μου εκείνη η εποχή που δεν μπορώ να την δικαιολογήσω αν σκεφτώ όλη την φρίκη και τον θάνατο.

πειράματα

ήρθε και ή ώρα του βραδινού ποστ, δεν άλλαξαν και πολλά από το πρωί σε σχέση με την διάθεσή μου, είμαι μια χαρά! σήμερα στην δουλειά κάναμε πειράματα και τα αποτελέσματα ήταν θαυμάσια.. επεκτείναμε τα όρια της ανθρώπινης γνώσης και φτάσαμε εκεί που κανένας άλλος δεν είχε φτάσει (ίσως και φανταστεί πως μπορούσε να φτάσει). τις τελευταίες μέρες δουλεύω συνεχώς το ίδιο ωράριο και όλες οι μέρες μου φαίνονται ίδιες, καθόμουν σήμερα και πάλι στην στάση, ακριβώς στο ίδιο σημείο και κοιτούσα τα ίδια πράγματα όπως και χθες και προχθές και αναρωτιόμουν είναι αυτή μια άλλη μέρα; και αύριο την ίδια ώρα εδώ δεν θα είμαι; τι αλλάζει;
η απάντηση στο σχόλιο της sognatrice στο προηγούμενο ποστ, με έκανε να σκεφτώ μια περίοδο πριν δυο χρόνια περίπου, που έκανα ακριβώς αυτό που περιγράφω, πήγαινα στην βιβλιοθήκη δανειζόμουν βιβλία.. τα διάβαζα σκεφτόμουν.. εκείνη την εποχή είχε χαλάσει ο υπολογιστής μου και δεν είχα ούτε ίντερνετ να μου τρώει τον χρόνο ούτε τίποτα. οπότε περνούσα τις ώρες μου διαβάζοντας, μου έχει λείψει αυτό το πράγμα, να έχω χρόνο και να διαβάζω.. τώρα ακόμα και αν είχα χρόνο δεν θα καθόμουν να διαβάσω όπως τότε, τώρα θα περνούσα όλες τις ώρες μου στο ίντερνετ. κάνοντας άσκοπες έρευνες και βλέποντας πράγματα και μαθαίνοντας νέα που δεν αξίζουν τίποτα. όπως περίπου και τώρα δηλαδή που έχω περιορισμένο χρόνο..
θα θελα να ξαναγίνω αυτό που ήμουν τότε, αναγνώστης, δεν μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο και να μην σκεφτείς κάτι, να μην σε βάλει να εξετάσεις κάπως τις απόψεις σου.
ένας φίλος μου είπε κάτι για λέσχες ανάγνωσης αλλά ακόμα περιμένω νέα του.. σε λίγο, μόλις αφήσω την δουλειά λογικά θα έχω χρόνο.. αν και είπα πως θα αφιερωθώ στην σχολή, όπως και να έχει όμως σίγουρα θα έχω περισσότερο χρόνο και μάλλον θα μπορώ να κάνω αυτά που θέλω. αν δεν τα κάνω και ξοδεύω και πάλι όλες τις ώρες μου άσκοπα στο ίντερνετ είμαι άξιος της μοίρας μου. και τώρα που είπα πως θα αφήσω την δουλειά, μια σκέψη που τριγυρνάει στο μυαλό μου. όταν παραιτηθώ δεν θα μπορώ να μπαίνω στους ίδιους χώρους που τώρα μπαίνω γιατί είναι η δουλειά μου, ο χώρος μου. θα μου λείψει αυτό.. θα μου λείψουν τα αντικείμενα, θα είμαι ένας ξένος προς όλα, ένας πελάτης.. φαίνεται περίεργο; μπορεί και να είναι αλλά το νιώθω. τεσπά.. δεν παραιτήθηκα ακόμα.. αύριο δουλεύω και θα κοιτάξω να χαρώ όσο πιο πολύ μπορώ τους χώρους και τα αντικείμενα:Ρ

the morning post 2

ξύπνησα πριν λίγο και είχα μια επιθυμία να μπω εδώ μέσα, να γράψω ένα ακόμα βιαστικό πρωινό ποστ. πρέπει σε λίγο να φύγω, οπωσδήποτε αλλιώς θα χαλάσει η σειρά της ιερής τελετουργίας που ακολουθώ κάθε πρωί, όταν δουλεύω. εχθές το βράδυ όπως ανέφερα και όπως ίσως είδατε όσοι κατοικείτε εδώ χιόνιζε, σήμερα όμως ούτε ίχνος :( σήμερα έχει ήλιο.. προφανώς με δόντια αλλά ήλιο όπως και να έχει. αναρωτιέμαι πως θα είναι τα πράγματα σήμερα, η μέρα μου ξεκινάει μια χαρά θα συγκρίνω το βραδινό ποστ για να δω την πορεία, υπάρχει ένα βιβλίο που με περιμένει αλλά δεν έχω χρόνο.. θα το διαβάσω όμως και αυτό είναι μια υπόσχεση, μέσα σε αυτήν την βδομάδα. lol αλλοι διαβάζουν για εξεταστική και εγώ..
τεσπά, ήρθε η ώρα.. ήρθε το τέλος ήρθε το τέλος ήρθε το τέλος (κρατώντας ένα πανό και φωνάζοντας, ήρθε το τέλος)

τα ανεβοκατεβάσματα

έγραψα ένα ποστ και το έσβησα όλο, δεν υπάρχει επιστροφή.. το έσβησα γιατί ήταν υπερβολικό.. και προσωπικό.. και πρέπει να βάλω κάποιο όριο στον εαυτό μου.
σήμερα ήμουν χάλια.. πολύ πεσμένος.. από τις μέρες που λες πως δεν υπάρχει τίποτα και δεν αξίζει τίποτα
ξέρω πως δεν ισχύουν όλα αυτά αλλά όταν τα νιώθεις δεν έχει σημασία τι γνωρίζεις
έξω χιονίζει :)
καμιά νιφάδα δεν μοιάζει με την άλλη και όμως όλες φαίνονται ίδιες
είμαστε όλοι όνειρα και ζούμε σε ένα όνειρο θα ήθελα να ήξερα ποιος κοιμάται και ποιος μας ονειρεύεται

Για μια στιγμή

πριν λίγη ώρα σταμάτησα να έχω σύνδεση στο ίντερνετ, τα λαμπάκια στο μόντεμ, πράσινα εκτός από ένα.. που σημαίνει prob, σηκώνω το τηλ να πάρω την εταιρεία που μου παρέχει ίντερνετ και τίποτα, ούτε τουτ ούτε μουτ.. ακούω τον αέρα έξω να φυσάει και λέω αυτό ήταν.. βλάβη, ποιος ξέρει τι έγινε.. κάτι στο δίκτυο τους και άντε να το φτιάξουνε.. και συγχρόνως αναρωτιόμουν για το που είναι τα τηλεφωνικά καλώδια.. δεν είναι σαν της ΔΕΗ που τα βλέπεις να κρέμονται.. που στο καλό είναι; κάτω από τα πεζοδρόμια νομίζω.. ε τότε πως τα χάλασε ο αέρας; και ποιος σου είπε οτι τα χάλασε ο αέρας; τέσπα να μην τα πολυλογώ.. το ίντερνετ επανήλθε.. όπως είναι φανερό.. αφού γράφω αυτό το ποστ.. για λίγα λεπτά όμως είχα την εντύπωση πως κάτι είχε πάει πολύ στραβά και εγώ δεν θα είχα ίντερνετ για τουλάχιστον μία μέρα, μπορεί και περισσότερο.. και αμέσως σκέφτηκα, τί θα γίνει με το σημερινό ποστ; gmt γιατί δεν είχα γράψει κάτι νωρίτερα; και άντε.. η σημερινή νύχτα μπορεί να περάσει.. θα γράψω το πρωί πριν την δουλειά αν έχει έρθει το ίντερνετ (από εκεί που πάει όταν φεύγει..) αλλά αύριο; αν πάλι δεν έχω; πως θα κρατήσω την υπόσχεσή μου μέρα και ποστ; θα πρέπει να πηγαίνω σε ίντερνετ καφέ.. ουφ.. ευτυχώς όλα πέρασαν..

έξω φυσάει ακόμα.. οι τηλεφωνικές γραμμές είναι ασφαλής όμως γιατί τα καλώδια είναι υπόγεια όπως κατέληξα.. σήμερα το βράδυ που περίμενα το bus ψόφησα στο κρύο.. ΠΟΛΎ κρύο..!!!! το θερμόμετρο έλεγε ότι είχε τάχα 6 βαθμούς αλλά δεν το πιστεύω.. και προχθές έλεγε 6 αλλά δεν έκανε τόσο κρύο.. σίγουρα είναι πειραγμένο, για να μην δημιουργηθεί πανικός στους πολίτες.. από την υπερβολικά χαμηλή θερμοκρασία.. (μπορεί να έχουμε και -10) και ακόμα δεν είδαμε τίποτα..

σήμερα όλη μέρα στην δουλειά μου είχε κολλήσει η αρχή από το stuck in the middle with you (βλέπε το ομώνυμο ποστ στο παρόν blog)

Well I don't know why I came here tonight

και συνέχεια το μουρμούριζα.. πως άραγε μου ήρθε στο μυαλό; μήπως κάτι σημαίνει; μήπως είναι ένα μήνυμα;

μια ερασιτεχνική απόπειρα να δω πως θα ήμουν..

Ελλάδα έχεις ταλέντο;

είδα σε ένα μπλογκ σήμερα το βίντεο από τον διαγωνισμό του Ουκρανία έχεις ταλέντο του 2009, η νικήτρια έφτιαχνε ζωγραφιές στην άμμο, δεν θα βάλω βίντεο εδώ αλλά όποιος δεν το έχει δει ας το δει, στο youtube υπάρχουν πολλά σχετικά βίντεο, θα μείνει με το στόμα ανοιχτό. πραγματικά εντυπωσιάστηκα, μου είχε πει παλιότερα το αφεντικό μου να το δω αλλά δεν το είχα δει, είναι καταπληκτικό. και φυσικά θυμήθηκα και τον δικό μας διαγωνισμό, δεν το παρακολουθούσα αλλά είχα δει ποιος κέρδισε.. είναι δυνατόν; είναι δυνατόν; έλεος.. αυτό είναι το επίπεδό μας ως χώρα; τα καραγκιοζιλίκια; μπορεί κάποιος να μου πει.. και εύλογα, commentator ψάχνεις το επίπεδο της χώρας σου στα reality? όχι.. αλλά είναι ένας δείκτης.. και το κοινό; με τι κριτήριο ψηφίζει; δεν θυμάμαι τους υπόλοιπους που διαγωνίστηκαν αλλά αποκλείεται να μην υπήρχε κάποιος που άξιζε έστω και λίγο.
αυτά για απόψε.. ούτε ίχνος προσωπικής εξομολόγησης.. :Ρ αυτό και αν είναι περίεργο!

να δούμε τι θα βγει

σήμερα όπως επέστρεφα είδα πως η θερμοκρασία είχε πέσει στους 5 βαθμούς.. το blog γίνεται και μετεωρολογικό αύριο θα έχουμε το πολύ 7 βαθμούς.. ανέμους 3 μποφόρ με διεύθυνση βορειοδυτική και τα επίπεδα της υγρασίας θα είναι στο 56% ο ουρανός συννεφιασμένος φυσικά.. (πηγή.. meteo.gr) εχθές με έπιασε και πάλι η νοσταλγία για το παρελθόν, όπως διαβάσατε, πραγματικά δεν ήταν σχεδιασμένο.. άλλα πήγα να γράψω και άλλα βγήκαν.. ίσως πρέπει να το αποδεχθώ και να πω πως αυτό είναι το βασικό theme του blog, η νοσταλγία για όσα έφυγαν..

"ακούω και ξανακούω ένα όνομα γνωστό και αγαπητό και ενθυμούμαι τα περασμένα, εκείνα που δεν γυρίζουν πίσω πια"

all the things.. come back to you...

σήμερα τα πράγματα ήταν μια χαρά στην δουλειά, είχαμε δουλειά τις ώρες που έπρεπε.. και πέρασε η ώρα άνετα.. μέχρι και ευχάριστα μπορώ να πω.. σίγουρα θα λυπηθώ όταν θα φύγω από εκεί αλλά θα το ξεπεράσω:Ρ σε λίγο θα κλείσω δύο χρόνια εκεί πέρα.. πιο πολύ από ότι κάθισα σε οποιαδήποτε δουλειά. άρχισα ήδη να σκέφτομαι τι θα αφήσω πίσω μου.. την legacy μου.. το ότι ξέρω πως θα φύγω σύντομα με κάνει να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.. (υπό το πρίσμα της αιωνιότητας όπως οι φιλόσοφοι)

σήμερα πριν πάω στην δουλειά έκανα μια βόλτα από τα μαγαζιά μήπως πετύχω τίποτα καλό λόγω εκπτώσεων.. κατέληξα στα marks and spencer, αλλά όσα μου άρεσαν είτε ήταν στα προϊόντα τους που δεν είχαν έκπτωση ή παρά την έκπτωση ήταν ακριβά.. μου έχει κολλήσει στο μυαλό ένα μπουφάν με 89 euro.. ακριβό..(για μένα) αλλά τέλειο.(επίσης για μένα:Ρ) μακάρι να το είχα βγάλει φώτο και να το ανέβαζα εδώ.. δεν το σκέφτηκα όμως τότε, ήμουν πολύ κοντά στο να αγοράσω ένα παντελόνι αλλά το μετάνιωσα και αυτό.. μόλις βρήκα την σελίδα τους και ψάχνω το μπουφάν.. αν το βρω θα το βάλω εδώ..

νομίζω πως είναι αυτό.. λίγο πιο ανοιχτόχρωμο όμως.. anw.. πολύ άσχημος αυτός ο τύπος..

κάπως έτσι πέρασε η μέρα.. γαμώτο είναι πολύ ωραίο.. πρέπει να το πάρω.. θα το φοράω και θα έχω και εγώ τα χέρια μου στις τζέπες ακριβώς έτσι..

τεσπα... θα δούμε..

σήμερα έγιναν μερικά ενδιαφέροντα πραγματάκια με Εκείνη, που δεν σήμαιναν τίποτα βέβαια αλλά ακόμα και έτσι χωρίς κανένα νόημα (δηλαδή όχι αυτό που θα ήθελα εγώ) ήταν ευχάριστα, γλυκά.. και πικρά συγχρόνως..

θα θελα να σ' αγγίξω ξανά.. τα μακρυά σου μαλλιά να μυρίσω..

αναμνήσεις από χιόνι

εχθές το μυαλό μου είχε γίνει σούπα.. τι κόλλημα και αυτό με τον μυστικό αναγνώστη! σήμερα είχε πολύ κρύο.. όταν επέστρεφα σπίτι το θερμόμετρο στην ταμπέλα ενός μαγαζιού έλεγε 6 βαθμούς, αναρωτιέμαι αν υπάρχει ελπίδα να χιονίσει αυτόν τον χειμώνα, όχι ότι μ' αρέσουν οι δρόμοι γεμάτοι βρώμικο χιόνι να γλιστράνε. μποτιλιαρισμένοι κτλπ απλά έτσι.. μια δυο μέρες μπορούμε να το αντέξουμε. να σηκωθείς ένα πρωί και να δεις πως χιονίζει.. τι όμορφα! θυμάμαι την πρωτοχρονιά του 1995 (πιστεύω πως θυμάμαι) ήμασταν μικροί.. εγώ και ο ξάδελφος μου και η αδελφή μου μάλλον.. μπορεί και όχι, και είχαμε πρήξει τον θείο μου να φτιάξουμε χιονάνθρωπο και αυτός μας έλεγε αύριο αλλά εμείς δεν τον εμπιστευόμασταν και φοβόμασταν κιόλας πως μπορεί να έλιωνε το χιόνι και θέλαμε να φτιάξουμε την νύχτα και θυμάμαι να ήμαστε έξω μέσα στην νύχτα περασμένα μεσάνυχτα και να προσπαθούμε να φτιάξουμε χιονάνθρωπο. δεν θυμάμαι αν φτιάξαμε τελικά, πιθανότατα όμως ναι. θυμάμαι μια άλλη χρονιά, παλιότερα σίγουρα από τότε έναν τεράστιο λάκκο γεμάτο χιόνι απέναντι από το σπίτι μας και εμείς να πηδάμε εκεί μέσα.. να κατεβαίνουμε από ένα βουναλάκι με έλκηθρα φτιαγμένα από τσουβάλια και μια άλλη φορά είχα βρει κάτι σταλαγμίτες (ή σταλακτίτες;) να κρέμονται από την σκεπή της αποθήκης και γιατί μου άρεσαν (και ήθελα να τους χρησιμοποιήσω ως φονικό όπλο που δεν αφήνει ίχνη) σκέφτηκα να τους κρύψω κάτω από το χιόνι.. το αποτέλεσμα; έλιωσαν... που νά ξερα τότε πως κάτω από το χιόνι είναι πιο ζεστά από ότι έξω από αυτό; αν και είχα διαβάσει ακόμα και τότε ένα βιβλίο που το υπαινισσόταν τέσπα.. παλιές εποχές..

αυτό που μόλις συνέβη είναι φοβερό! ψάχνοντας στο google για καμιά εικόνα με χιόνι να στολίσω την ανάρτηση μου έπεσα σε μια εικόνα που είχα κάποτε για wallpaper, και όταν λέω κάποτε εννοώ περίπου το 2000... δεν την βρήκα στην ανάλυση που την είχα εγώ τότε αλλά οκ..

πως; πως βρέθηκε αυτή η εικόνα απόψε στον δρόμο μου; και τι να σημαίνει αυτό; την είχα για πολύ καιρό wallpaper, είχα τις μαύρες μου τότε.. καμιά σχέση με τον χαρούμενο άνθρωπο που είμαι τώρα. και κάτι ακόμα υπάρχει αλλά δεν μπορώ να το θυμηθώ.. μια ιστορία, κάτι γινόταν με αυτήν την εικόνα.. μου την είχαν στείλει; την είχα στείλει; κάτι τέτοιο.. γιατί τώρα με έπιασε νοσταλγία; γιατί θέλω να γυρίσω στο τότε; στο παλιό μου PC; να την βλέπω σε εκείνη την οθόνη.. να έχω ξανά εκείνα τα λίγα μετρημένα τραγούδια.. να γράφω τις ιστορίες μου σε εκείνη την έκδοση της word... gmt kai na exo giro mou ekeinous tous anthropous :(

Metal Gear

Metal gear
Στο χθεσινό ποστ είπα πως κάποια μέρα πρέπει να γράψω ένα σοβαρό ποστ για το metal gear μιας και είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι.. αυτό λοιπόν είναι το ένα από τα σοβαρά ποστ που σκοπεύω να γράψω σχετικά..
Το πρώτο παιχνίδι που φέρει τον τίτλο metal gear εκδόθηκε το 1987 από την Konami, και δημιουργός του ήταν ο Hideo Kojima, ένα όνομα που στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε θρύλος στον χώρο της gaming industry (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ.. :Ρ)
Το metal gear είναι το πρώτο παιχνίδι που εκδόθηκε αλλά σύμφωνα με την εσωτερική timeline της σειράς είναι το 4ο μιας και αργότερα εκδόθηκαν και prequels αυτά όμως δεν θα μας απασχολήσουν σήμερα. Το metal gear βγήκε για το msx2 computer system, και είναι το παιχνίδι που πάνω του βασίστηκε όλη η σειρά, έχει τα βασικά χαρακτηριστικά, μας συστήνει τον κεντρικό πρωταγωνιστή και τον ανταγωνιστή του, δύο χαρακτήρες που θα είναι παρόντες σε όλα τα επόμενα παιχνίδια με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Το metal gear είναι σημαντικό και για έναν άλλον λόγο που δεν αφορά μόνο το franchise, είναι το παιχνίδι που δημιούργησε το stealth genre, μέχρι τότε τα πολεμικά παιχνίδια ή τα action ήταν, σκότωσε όσο ποιο πολλούς εχθρούς μπορείς, το metal gear έκανε την διαφορά, σκοπός του παίχτη δεν ήταν να σκοτώσει τους εχθρούς αν και ήταν εξοπλισμένος αλλά να περάσει απαρατήρητος, να διεισδύσει όσο ποιο βαθειά μπορούσε στο εχθρικό οχυρό χωρίς να τον πάρει είδηση κανένας. Κάτι που ήταν πρωτοποριακό για την εποχή του. Για πρώτη φορά έπαιξα το παιχνίδι πριν δύο χρόνια στο playstation 2, το είχαν ως bonus material σε μια special έκδοση του Metal Gear Solid 3, snake eater. Και για τον πολύ κόσμο ήταν η μοναδικός τρόπος να παίξει το παιχνίδι αυτό.. o άλλος δρόμος ήταν να ψάξεις emulator για NES για το οποίο επίσης είχε βγει μια έκδοση του παιχνιδιού το 87 αλλά αρκετά διαφορετική από την original για το msx2 και από αυτήν που βγήκε για το playstation2. Αρκετά όμως με αυτά.. πάμε στην ιστορία.. μπορεί κάποιοι να πουν είναι απλά ένα παιχνίδι.. τι ιστορία μπορεί να έχει.. και ναι αυτό μπορεί να είναι σωστό για κάποια παιχνίδια αλλά όχι για το συγκεκριμένο που μπορεί να μην είναι το καλύτερο της σειράς αλλά είναι αυτό που τα ξεκίνησε όλα. Και όταν μιλάω για την ιστορία του παιχνιδιού και εννοώ story και όχι history, αναφέρομαι σε όλη την σειρά.. μια ιστορία που ακόμη γράφεται (αν και ξέρουμε το τέλος της, λόγω του τελευταίου χρονολογικά παιχνιδιού metal gear solid 4 guns of the patriots)
Πριν πάω όμως στο σενάριο του παιχνιδιού λίγα λόγια ακόμα.. ο ήρωας solid snake, αρχίζει την αποστολή του άοπλος και μαζεύει τα απαραίτητα όπλα με την πάροδο του χρόνου.. εκτός από όπλα μαζεύει και εξοπλισμό.. στοιχεία που συνεχίζονται ακόμα και τώρα στην σειρά, όπως επίσης και το γεγονός πως πρόκειται για μια αποστολή που βασίζεται σε ένα μόνο άτομο.. ο παίκτης ελέγχει μόνο τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, είναι μόνος του στο πεδίο της μάχης και η επαφή του με τον έξω κόσμο γίνεται μέσω ασυρμάτου με διάφορους ανθρώπους που τον βοηθάνε στην αποστολή δίνοντας του πληροφορίες, άλλος για τον χώρο, άλλος για τους εχθρούς και άλλος για τον εξοπλισμό στοιχείο που επίσης συνεχίζεται και σήμερα. Πάμε στην ιστορία τώρα..
Ο παίχτης αναλαμβάνει τον Solid Snake, ένα νεοσύλλεκτο μέλος της επίλεκτης ομάδας Foxhound και σκοπός του είναι να διεισδύσει στην βαριά οχυρωμένη πολιτεία outer heaven, που βρίσκεται 200 χιλιόμετρα βόρεια του Galzburg στην Νότια Αφρική. Το outer heaven, η O outer heaven είναι ένα μικροσκοπικό κρατίδιο στο μέγεθος ενός τεράστιου οχυρού (μικροσκοπικό για κράτος αλλά τεράστιο για οχυρό:Ρ) και το μόνο που είναι γνωστό για αυτό είναι ότι το ίδρυσε ένας θρυλικός μισθοφόρος, το έτος είναι 1995 και πληροφορίες έχουν φτάσει στον δυτικό κόσμο πως στα έγκατα του outer heaven κατασκευάζεται ένα μυστικό υπερόπλο μαζικής καταστροφής που μπορεί να ανατρέψει όλες τις ισορροπίες των δυνάμεων.. στον κόσμο του metal gear η Σοβιετική ένωση ακόμα ήταν ισχυρή το 1995 (αν σκεφτεί κανείς πως το παιχνίδι βγήκε το 1987 ποιος να σκεφτόταν πως η Σοβιετική ένωση μπορούσε να καταρρεύσει; Δεν είχε πέσει καν το τοίχος του Βερολίνου.. κάτι που μπορεί να έδινε μια ιδέα στον Hideo για το τι θα ακολουθούσε)
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δίνει εντολή στην foxhound, μια επίλεκτη ειδική ομάδα που διοικείται από έναν θρυλικό στρατιώτη με τον κωδικό Big Boss να στείλει έναν κατάσκοπο στον outer heaven για να μάθει για αυτό το όπλο και να το καταστρέψει αν μπορέσει. Ο Big Boss στέλνει τον καλύτερο πράκτορά του τον Gray Fox, τον μόνο που πήρε τον τίτλο fox στην foxhound που είναι και ο ανώτερος. Αλλά εκείνος πιάνεται αιχμάλωτος από τους μισθοφόρους του outer heaven. Στην τελευταία του μετάδοση, τα λόγια που πρόλαβε να πει πριν τον συλλάβουν ήταν Metal Gear.. (το όνομα του όπλου, και της σειράς..) αυτή ήταν η επιχείρηση Operation Intrude N312, με το τέλος της επιχείρησης αυτής αρχίζει η επιχείρηση Operation Intrude N313 που είναι βασικά το παιχνίδι. Λίγες μέρες μετά την προηγούμενη επιχείρηση ο Big Boss στέλνει τον Solid Snake, έναν νεοσύλλεκτο της Foxhound, να διεισδύσει στον Οuter Heaven να ελευθερώσει τον Gray Fox και να μάθει την αλήθεια πίσω από τις λέξεις metal gear.. o Big Boss προειδοποίησε τον snake πως αυτά που θα αντιμετώπιζε στον Outer heaven θα ήταν πολύ διαφορετικά από ότι είχε μέχρι τότε αντιμετωπίσει. Ο snake φτάνει στον outer heaven και αποφεύγοντας κάθε εχθρό με πληροφορίες που μαζεύει από κρατούμενους και τον αρχηγό της αντίστασης Kyle Schneider καταφέρνει να εντοπίσει το μέρος όπου κρατείται ο gray fox. Για να μεταφερθεί στο ίδιο μέρος με τον Fox o snake αφήνεται να συλληφθεί και μεταφέρεται στο διπλανό κελί με τον Fox. O snake καταφέρνει μέσα από έναν αδύναμο τοίχο της φυλακής να μπει στο κελί του Gray Fox και εκείνος του λέει την αλήθεια για το metal gear, είναι ένα δίποδο τανκ με την δυνατότητα να εκτοξεύσει πυρηνικά από οποιαδήποτε περιοχή στην Γή. Και πως βρισκόταν σε ένα υπόστεγο του outer heaven χωρίς να είναι ακόμα ενεργοποιημένο. Ο Fox λέει επίσης στον snake πως πρέπει να βρει τον Dr. Drago Pettrovich Madnar, τον δημιουργό του metal gear και τον μόνο άνθρωπο που ξέρει πώς να το καταστρέψει. Ο snake ξεφεύγει από την φυλακή αντιμετωπίζει διάφορους μισθοφόρους (bosses για τον παίχτη) του Outer Heaven που παρά τα παράξενα ονόματά τους είναι πολύ επικίνδυνοι και προσπαθεί να φτάσει στο κτήριο που κρατείται ο Dr. Madnar αντιμετωπίζοντας στην πορεία και καταστρέφοντας ένα τανκ και ένα ελικόπτερο Hind D. Έρχεται σε επαφή με ένα ακόμα μέλος της αντίστασης την Jennifer που του λέει που βρίσκεται ο πραγματικός Madnar, γιατί προηγουμένως βρήκε έναν άλλον που ήταν ένας μισθοφόρος μεταμφιεσμένος, και του λέει και που βρίσκεται ένα όπλο που χρειάζεται για να καταστρέψει τους μισθοφόρους που φύλασσαν τον Dr. Madnar. O snake βρίσει το όπλο, σκοτώνει τους μισθοφόρους (ένας νεοσύλλεκτος εξολόθρευσε έναν στρατό από μισθοφόρους τανκ και ελικόπτερα.. )και βρίσει τον Madnar, που για να του πει πώς να καταστρέψει το Metal Gear του ζητάει πρώτα να σώσει την κόρη του Ellen. Ο snake έρχεται σε επαφή με την Diane ακόμα ένα μέλος της αντίστασης που του λέει που βρίσκεται η Ellen και ο snake την ελευθερώνει. H Ellen του λέει πως ο πατέρας της έφτιαξε το metal gear παρά την θέλησή του. Ο snake πηγαίνει ξανά στον Dr. Madnar που του λέει πως το Metal Gear TX-55 βρίσκεται στον 100ο υπόγειο όροφο ενός κτιρίου 20 χλμ. Βόρεια της θέσης τους. Και ο μόνος τρόπος για να το καταστρέψει είναι να τοποθετήσει εκρηκτικά στα πόδια του τανκ με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ο snake κατευθύνεται προς τα εκεί και παρατηρεί πως όσο πλησιάζει προς τον στόχο του η συμπεριφορά του διοικητή του που τον υποστηρίζει μέσω ασυρμάτου γίνεται όλο και πιο περίεργη. O Big Boss αρχίζει να δίνει λάθος πληροφορίες στον snake κατευθύνοντας τον σε παγίδες και του λέει ακόμα και να εγκαταλείψει την αποστολή. Ο snake όμως πλησιάζει και αφού εξουδετερώνει και τον τελευταίο μισθοφόρο του outer heaven τοποθετεί τα εκρηκτικά στα πόδια του Metal Gear TX-55. O αρχηγός της αντίστασης Kyle Schneider προσπαθεί να τον ειδοποιήσει για την αλήθεια πίσω από τον αρχηγό του outer heaven αλλά η μετάδοση διακόπτεται.. ο snake ανατινάζει το metal gear και ο μηχανισμός αυτοκαταστροφής του outer heaven μπαίνει σε λειτουργία. Ο snake προσπαθώντας να διαφύγει έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον θρυλικό μισθοφόρο που δημιούργησε τον Outer Heaven που δεν είναι άλλος από τον Big Boss, τον διοικητή του στην Foxhound και θρύλο και ήρωα στην πατρίδα του. Ο Big Boss του λέει πως τον έστειλε μόνο και μόνο για να μαζέψει λάθος πληροφορίες και πως δεν πίστευε πως θα κατάφερνε να κάνει όσα έκανε.. τώρα που όλες οι φιλοδοξίες του γκρεμίστηκαν δεν θα πεθάνει μόνος του αλλά θα σκοτώσει και τον snake, μετά από μια σκληρή μάχη ο snake καταφέρνει και νικάει τον Big Boss (the legendary soldier..) και φεύγει αφήνοντάς τον για νεκρό. Ο outer heaven ανατινάσσεται και ο snake απομακρύνεται, μια κλήση από το αρχηγείο της foxhound του λέει πως η αποστολή του ήταν επιτυχής και ένας αφρικανικός ραδιοφωνικός σταθμός αναφέρει πως ένας σεισμός ισοπέδωσε το κρατίδιο του Outer Heaven. Αργότερα αποκαλύπτεται πως ο Big Boss είναι ακόμα ζωντανός και ορκίζεται πως αυτός και ο snake θα ξανασυναντηθούν.
Αυτά… πρέπει να πω πως δεν έχω τόσο δυνατή μνήμη και πως τις πληροφορίες τις πήρα από την wikipedia. Αν και έχω παίξει το παιχνίδι δεν θα μπορούσα να θυμάμαι όλα τα παραπάνω.. τα ονόματα των μισθοφόρων του Outer Heaven είναι Shotmaker, Machinegun Kid, Fire trooper, dirty Duck και bloody brad. Δεν ξέρω πόσο τα παραπάνω μεταδίδουν κάτι από την μαγεία του παιχνιδιού αλλά μου άρεσε που τα έγραψα:) θυμάμαι να παίζω το παιχνίδι στο PS2, μετά την εμπειρία του 3d gaming να επιστρέφεις πίσω στον χρόνο και να παίζεις ένα παιχνίδι με δισδιάστατα γραφικά. Δεν ξέρω πόσο καιρό είχα να το κάνω αυτό.. πρέπει να πω πως αρκετές φορές είπα να το παρατήσω αλλά δεν το έκανα, ήθελα να το ελευθερώσω για να αποδώσω στην σειρά τον φόρο τιμής που της αξίζει. :Ρ αν δεν είχα βέβαια το walkthrough αποκλείεται να το είχα τελειώσει, δεν θα είχα την υπομονή.. ειδικά κάποια σημεία είναι βασανιστικά.. πάντως ακόμα και έτσι ήταν διασκεδαστικό και ενδιαφέρον. Φαντάζομαι πως στην εποχή του θα φαινόταν θαυμάσιο και μεγάλο επίτευγμα. Το κυρίαρχο theme της σειράς είναι αντιπολεμικό και κατά των πυρηνικών όπλων, και αργότερα από το metal gear solid 1 (το πρώτο τρισδιάστατο παιχνίδι της σειράς, για το playstation 1) και μετά τα γονίδια και τα memes. Πριν φτάσουμε όμως στην τρισδιάστατη εποχή μας μένει ακόμα ένα 2d game το Metal Gear 2 Solid snake, η συνέχεια του metal gear.. στο πρώτο παιχνίδι σημαντικά γεγονότα είναι η δεινότητα του snake ως πολεμιστή και η προδοσία του από τον Big Boss.

πράγματα που περιμένω

μερικές φορές μετανιώνω για αυτά που έχω γράψει εδώ μέσα, πχ μετάνιωσα που στο χθεσινό ποστ έκανα το ερώτημα που έκανα, σήμερα σκεφτόμουν πως δεν υπάρχει απάντηση.. πως στην ουσία περίμενα μάλλον κάτι του στυλ, όχι δεν παγιδεύεσαι στο μπλογκ, αντίθετα ελευθερώνεσαι so.. keep writing, όπως ήμουν εχθές ναι αυτό είχα ανάγκη να ακούσω αλλά αυτό δεν το κάνει σωστό. την απάντηση σε αυτό το ερώτημα μόνο εγώ θα μπορούσα να την δώσω γιατί μόνο εγώ ξέρω τι νοιώθω. όσοι διαβάζουν μόνο να υποθέσουν μπορούν και εγώ γύρευα κάτι για να νιώσω καλύτερα, δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση, προς το παρόν θα έλεγα πως όλο αυτό με κάνει να ξεφεύγω με έναν καλό τρόπο, ξεφεύγω από Εκείνη, ξεφεύγω από την καθημερινότητα έστω και αν την περιγράφω, ξεφεύγω από τις συνηθισμένες σκέψεις και ασχολούμαι με άλλα πράγματα.. (πάντα έχω μεγάλες ιδέες για το τι θα γράψω αλλά καταλήγω πάντα να γράφω συνηθισμένες κοινοτυπίες και όσο περνάει ο καιρός κοινοτοπίες)

και έρχομαι και σε επαφή με κάποιους άλλους ανθρώπους, αν αυτό λέγεται επαφή..

γράφω τώρα αυτά και σκέφτομαι πως εκεί έξω υπάρχει κάποιος μυστικός αναγνώστης, κάποιος που δεν αφήνει σχόλια, κάποιος που δεν παρακολουθεί το μπλογκ μου σαν αναγνώστης και δεν έχει καν account.. ωστόσο όμως το διαβάζει..

ο μυστικός αναγνώστης..

ακόμα και τα ποστ που έχουν περάσει, χαμένα στον Δεκέμβριο του 09 ή στις παλιότερες αναρτήσεις αυτός τα διάβασε, και κάτι βρήκε

οκ μάλλον τα έπαιξα ή νύσταξα:Ρ

για να δικαιολογήσω τον τίτλο θα γράψω δύο πράγματα που περιμένω.. μην φανταστείτε τίποτα σημαντικό!

νούμερο 1 να ξεκινήσει η 6 season του LOST... το περιμένω πως και πως.. θέλω επιτέλους να μάθω τι έγινε.. συνέβη τελικά το incident ή όχι; το απέτρεψαν η το προκάλεσαν;

νούμερο 2 να κυκλοφορήσει για το PSP το Metal Gear Solid Peace Walker, δεν έχω psp ακόμα οπότε δεν θα μπορώ να το παίξω αλλά καίγομαι να μάθω την συνέχεια της ιστορίας, το Metal Gear Solid είναι το αγαπημένο μου videogame και ο λόγος που αγόρασα όσες κονσόλες αγόρασα όπως και ο λόγος για τον οποίον θα αγοράσω αυτές που θα αγοράσω:Ρ και το οτι ένα παιχνίδι μπορεί να σε βάλει να αγοράσεις μια ολόκληρη κονσόλα μόνο και μόνο για να το παίξεις λέει κάτι και για το παιχνίδι (είναι σπουδαίο) και για σένα (είσαι ηλίθιος)

το LOST ξεκινάει 2 Φεβρουαρίου οπότε εγώ θα το δω 3 Φεβρουαρίου. θα κανονίσω οπωσδήποτε να πάρω ρεπό εκείνη την μέρα! ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!

και το Peαce walker θα κυκλοφορήσει τέλη Μαρτίου αρχές Απριλίου και θα περιμένω μέχρι να ανεβάσει κάποιος video sto youtube me walkthrough kai cutscenes... πρέπει οπωσδήποτε να μάθω τι γίνεται..

πρέπει κάποια στιγμή να κάτσω και να γράψω κανένα σοβαρό ποστ και για τα δύο αυτά θέματα..

ο μυστικός αναγνώστης... ποπό.. πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη.. ποιος να είναι και τι να κάνει..; ο μυστικός αναγνώστης.. θα αρχίσω να το προφέρω ξανά και ξανά σαν μάντρα.. ο μυστικός αναγνώστης.. ο μυστικός αναγνώστης.. ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης.. ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης.. ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης ο μυστικός αναγνώστης...

μικρόκοσμος

ο τρόπος που λέει το moοοree.... ο McAuley στο Nightmare είναι τα πάντα.. είναι το νόημα.. το τέλος και η αρχή, το όλον και το σημείο..
Needed to fill in the space That once sheltered you...
σιγά σιγά το blog εκτός των άλλων θα γίνει και ένα αρχείο με τραγούδια που μου αρέσουν. Σε κάποιο ποστ είχα γράψει πως το μπλογκ με βοήθησε να ξεφύγω από το γράψιμο στο ημερολόγιο μου και τον μικρόκοσμο που είχα δημιουργήσει εκεί μέσα (δεν είμαι σίγουρος αν αυτά είναι τα ακριβή μου λόγια αλλά το νόημα είναι αυτό) τώρα αναρωτιέμαι (όχι εντελώς μόνος μου αλλά με μια υπενθύμιση) αν δημιουργώ και εδώ μέσα έναν παρόμοιο μικρό κόσμο που κάποια στιγμή θα πρέπει η θα θελήσω να ξεφύγω, πραγματικά θα ήθελα μια απάντηση σε αυτό από όποιον διαβάζει το emeroblogio αυτό..
ξεφεύγω άραγε η παγιδεύομαι;
το προφανές είναι πως κανείς δεν ξέρει την απάντηση εκτός από εμένα αλλά θα ήθελα την γνώμη ενός εξωτερικού παρατηρητή..
εγώ πάντως δεν νιώθω κάτι τέτοιο. έστω και αν είμαι λιγάκι εθισμένος (δεν μπορεί κανείς να είναι λίγο εθισμένος commentator, ή είσαι ή δεν είσαι)
καθώς περίμενα το βράδυ το αστικό, σκεφτόμουν όπως κάθε φορά το θέμα της σημερινής ανάρτησης.. και μόνο αυτά που γράφω τώρα δεν πέρασαν από το μυαλό μου.. αυτά τα λεπτά πάντως που περιμένω μέχρι να έρθει το λεωφορείο δεν είναι καθόλου χαμένος χρόνος σκέφτομαι χιλιάδες πράγματα.. και παρατηρώ άλλα τόσα.. που δεν θα τα σκεφτόμουν αν έκανα οτιδήποτε άλλο εκείνες τις στιγμές.. σκεφτείτε πόσα λεπτά έχετε μέσα στην ημέρα που δεν έχετε απολύτως τίποτα να κάνετε.. τίποτα να απασχολεί τις σκέψεις σας και είστε μόνοι με τον εαυτό σας, πολύ λίγα..
για αυτό.. η αναμονή στις στάσεις κάνει καλό, αν δεν υπήρχε και αυτό ίσως να μην σκεφτόμουν καθόλου.. (οκ έγινα υπερβολικός.. αλλά μόνο έτσι περνάς το μήνυμα που θέλεις..)
και όταν λες ψέμματα πρέπει πάντα να είσαι υπερβολικός γιατί ο άλλος θα σκεφτεί, μπα αποκλείεται να μου λέει τόσο ξεδιάντροπα υπερβολικά ψέμματα μπροστά μου.. μάλλον πρέπει να είναι η αλήθεια.. όσο παράλογη και αν μου φαίνεται..
σε ένα πράσινο παγκάκι, η Αγλαΐα Ιβάνοβνα με ένα κηροπήγιο στο χέρι και ο Πρίγκιπας Μίσκιν δίπλα της να την ακούει να μιλάει για πράγματα άλλα από αυτά που θέλει να πει
εκείνος τι περίμενε όμως να ακούσει; υπάρχει περίπτωση να περίμενε κάτι; δεν το νομίζω

ίσως να ξανάρθεις

δύο τραγούδια για απόψε.. το πρώτο μου ήρθε για άγνωστο λόγο καθώς γυρνούσα με το αστικό και το δεύτερο γιατί σκέφτηκα πως θα ταίριαζε, ένα νανούρισμα...

κάπου εκεί

δεν ξέρω πως πέρασε σήμερα η μέρα, όχι πως πέρασε γρήγορα απλά πέρασε λες και δεν την έζησα εγώ αλλά κάποιος άλλος και είμαι σίγουρος πως και η αυριανή μέρα θα περάσει ακριβώς έτσι. επέστρεψα στην ρουτίνα και είμαι άλλος ένας θεατής. τεσπά.. ας μην συνεχίσω άλλο με αυτό γιατί θα πέσω. ο Jubei πήρε εχθές ένα καινούριο παιχνίδι, ένα ποντίκι που είναι δεμένο στην άκρη ενός ραβδιού και έχει ξετρελαθεί, είναι το αγαπημένο του! παίζει τόσο πολύ που κουράζεται και μετά παίρνει έναν υπνάκο για να ανακτήσει τις δυνάμεις του:Ρ τώρα κοιμάται.. δεν ξέρει πως γράφω για αυτόν.. ούτε πως υπάρχει μια φώτο του στο δίκτυο.. αν το ήξερε πάντως θα ήταν ευχαριστημένος που έβαλα μια που είναι κούκλος!
Από ότι βλέπω έχω ήδη 61 αναρτήσεις και αυτή θα είναι η 62η, όταν φτάσω τις 100 θα κόψω μια τούρτα! σπίτι θα με ρωτάνε, τι γιορτάζουμε; και γω θα λέω τπτ τπτ.. φάτε τούρτα:Ρ η πρώτη μου ανάρτηση έγινε 2 Δεκεμβρίου, οπότε είμαι εδώ μέσα περίπου 45 ημέρες.. γύρω στις 20 Φεβρουαρίου μάλλον θα φτάσω τις 100 αναρτήσεις, μετά από αυτό ο επόμενος στόχος θα είναι το κλείσιμο ενός χρόνου χωρίς να έχω ούτε μια μέρα χωρίς ποστ. όλα αυτά δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα απλά τα αναφέρω.. θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν στην πρώτη μου ανάρτηση είχα σχόλιο; τι μπορούσε να πει όμως κανείς; η ανάρτηση εκείνη εξηγεί γιατί το blog λέγεται Post mortem, και ποιος ο αρχικός λόγος δημιουργίας του.. κάποια φορά πρέπει να εξηγήσω το όνομά μου, την εικόνα μου και την εικόνα πίσω από τον τίτλο του blog.
:( μακάρι να μπορούσα να δω κάτι μπροστά μου.. κάποιο φως, κάποιο μέλλον.. (ένα κόψιμο που έχω στο χέρι μάτωσε χωρίς να το πειράξω! ένα σημάδι.. :Ρ) τι θα κάνω στην ζωή μου; ο χρόνος τελειώνει και δεν είμαι πια 18 χρονών.. όταν ήμουν τόσο το 24 μου φαινόταν μακρινό, τους 24ρηδες τους θεωρούσα μεγάλους, πίστευα ότι και εγώ σε αυτή την ηλικία θα ήμουν και θα ένιωθα ενήλικος, δεν ξέρω τι νιώθω.. πάντως δεν νιώθω αυτό που περίμενα.. πότε μεγαλώνουμε; πότε ωριμάζουμε; πότε συνειδητοποιούμε πως δεν μπορούμε πλέον να είμαστε ξέγνοιαστοι και ανέμελοι; και πως πρέπει κάτι να κάνουμε; όχι πως είμαι αυτά αλλά δεν είμαι και τα άλλα:Ρ πίστευα πως όταν θα ήμουν τόσο θα είχα τελειώσει την σχολή.. και θα έβρισκα μια δουλειά στο αντικείμενο μου και θα έμπαινα στην πραγματική ζωή μου
και που βρίσκομαι τώρα; στο πουθενά.. στο post mortem...
δεν θα βρεθεί κανένα φως απόψε.. καλύτερα να κλείσω

κυρίως House M.D

μετά το διάλειμμα των Χριστουγέννων, άρχισε ξανά η προβολή των καινούριων επεισοδίων των ξένων σειρών που παρακολουθώ, συγκεκριμένα House και The Big Bang theory, από αρχές Δεκέμβρη νομίζω πως είχε σταματήσει το House, το τελευταίο επεισόδιο που είχα δει ήταν το Wilson και το είχα αναφέρει σε κάποιο περασμένο ποστ μου. Όπως πάντα ήταν απολαυστικό.. εκτός από το ιατρικό μυστήριο, που always είναι cool, είχε πλάκα γιατί ο House έκανε πως είναι gay για να κλέψει μια γυναίκα από τον wilson.. φαντάσου.. ο House gay.. τι ποιο αστείο; είχε και το ηθικό του δίλημμα.. ένας undercover αστυνομικός που είναι ο ασθενής του επεισοδίου προδίδει τον συνεργάτη του dealer ναρκωτικών την ώρα που έκανε μια μεγάλη συμφωνία με κάποιον αρχιdealer, o συνεργάτης του του είχε σταθεί στις δύσκολες στιγμές του, ήταν μαζί του στο νοσοκομείο και διακινδύνευσε και την συμφωνία για να τον βοηθήσει, ο αστυνομικός όμως ενώ είχε την ευκαιρία να τον βοηθήσει και να μην τον αφήσει να παγιδευτεί με τους άλλους τον άφησε να πάει, λέγοντας του πως λυπάται.. (ο φίλος του νόμιζε πως εννοούσε γιατί δεν θα είναι μαζί του αλλά εκείνος εννοούσε γιατί θα τον έπιαναν οι αστυνομικοί) στις τελευταίες σκηνές ο ασθενής αστυνομικός πεθαίνει ενώ ο συνεργάτης του που κατάλαβε τι έγινε συλλαμβάνεται, το σενάριο σε έκανε να συμπαθήσεις τον dealer και σχεδόν να τον δικαιολογήσεις οπότε το ότι πέθανε o αστυνομικός ήταν σχεδόν σαν απόδοση δικαιοσύνης. δεν θα κάνω review του επεισοδίου υπάρχουν άλλα σαιτς για αυτό πάντως ήταν ωραίο, μου είχε λείψει τόσο καιρό.
παραλίγο να χάσω το ποστ μέχρι αυτό το σημείο.. κάτι έπαθε ο υπολογιστής, έπρεπε να τον κλείσω και μπαίνοντας στο πρόχειρο για να βρώ την ανάρτηση αυτήν νόμιζα πως την έχασα.. τεσπά δεν την έχασα τελικά! (όπως βλέπετε)
σε κάτι πιο προσωπικό τώρα..
υπήρξαν σήμερα κάποιες στιγμές.. κάποια σημάδια.. από Εκείνη φυσικά.. παλιότερα θα έτρωγα μέρες και μέρες προσπαθώντας να βρω την μυστική τους σημασία ή οτιδήποτε που θα μου επέτρεπε να εξακολουθώ να είμαι ερωτευμένος για λίγο ακόμα.. τώρα βέβαια γνωρίζω την πραγματικότητα και πως δεν υπάρχει τίποτα από πίσω, τίποτα που να μπορεί να συντηρήσει τον έρωτά μου αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν τα σκέφτομαι κιόλας.. ακόμα και αν δεν σημαίνουν τίποτα,το συναίσθημα είναι έξω από την λογική μας και άρα πέρα από τον έλεγχο μας, οπότε δεν φταίω εγώ:Ρ τεσπα.. αυτά για απόψε:)
ΥΓ θα προσπαθήσω άλλη φορά να μην γράψω τόσα πολλά για Εκείνη, this is not a blog about Her

the morning post

lol σαν τίτλος εφημερίδας ακούγεται, και επίσης δεν είναι πια και τόσο πρωί.. είναι ωραίο όμως για τίτλο..
σε λίγο πρέπει να φύγω για δουλειά, σε λίγα λεπτά.. το προηγούμενο ποστ το έγραψα την δευτέρα το βράδυ.. μετά τα μεσάνυχτα, οπότε ήταν τρίτη.. αλλά εχθές δεν μπόρεσα να μπω καθόλου εδώ μέσα και ένιωσα περίεργα, μια ολόκληρη μέρα χωρίς να ανοίξω το blog! τα πράγματα στην δουλεία είναι καλύτερα γιατί άρχισε η δουλεία και δεν έχουμε πια χρόνο να συζητάμε για βλακείες, το έχω ξαναγράψει αλλά οι στιγμές που έχει δουλειά είναι οι καλύτερες, νιώθεις πιο ζωντανός.. (κάτι χημικό προφανώς αλλά δεν είμαι σίγουρος για τα ονόματα:Ρ) είμαι σίγουρος πως σε λίγο που θα κουραστώ θα λέω ας πέσει λίγο η δουλειά.. να χαλαρώσουμε.. τεσπά.. πρέπει οπωσδήποτε να φύγω
ελπίζω μέχρι το βράδυ να γίνει κάτι συναρπαστικό για να το διηγηθώ.. αν δεν γίνει θα αρχίσω να δημοσιεύω ένα από τα μυθιστορήματα μου σε συνέχειες..

no tv

τον τελευταίο καιρό, τους 3-4 μήνες έχω σταματήσει να βλέπω τηλεόραση, οι ώρες που έχω στην διάθεσή μου είναι λίγες και προτιμώ να τις περνάω μπροστά στον υπολογιστή. η τηλεόραση όμως ήταν για μένα η μοναδική πηγή ειδήσεων μιας και δεν διάβαζα ποτέ εφημερίδες συστηματικά, μόνο τυχαία αν έπεφταν στα χέρια μου και συνήθως ότι διάβαζα το είχα ήδη ακούσει στις ειδήσεις κάποιου καναλιού. Τώρα οι εφημερίδες πέφτουν στα χέρια μου τυχαία όπως πάντα οπότε δεν μπορώ να πω ότι ενημερώνομαι από αυτές και σε συνδυασμό με την τηλεόραση που δεν βλέπω πρέπει να ομολογήσω πως έχω χάσει κάθε επαφή με την καθημερινότητα, μου έτυχε αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό να μου μιλήσουν για θέματα που μάλλον γνώριζαν οι πάντες και εγώ να μην έχω ιδέα. δεν ξέρω πόσο κακό είναι αυτό αν είναι καθόλου.. αλλά για να το αναφέρω εδώ μέσα προφανώς με απασχολεί.. ίσως θα έπρεπε να βάλω στα αγαπημένα και καμιά σελίδα με ειδήσεις και επικαιρότητα για να έχω έστω και μια μακρινή επαφή με το τι γίνεται. από την άλλη τον τελευταίο καιρό ζω σε έναν κόσμο που είναι φτιαγμένος σύμφωνα με τα δικά μου θέλω, οι ανησυχίες είναι δικές μου και οι χαρές είναι επίσης δικές μου. επιλέγω (ή μάλλον έχω αποκλείσει όλα τα άλλα) τι θέλω να δω και να μάθω.. οπότε στο μυαλό μου υπάρχει μόνο η δική μου καθημερινότητα, δεν αισθάνομαι μέρος καμιάς κοινωνίας.. ίσως να είναι αναισθησία, μάλλον θα έπρεπε να ενδιαφέρομαι περισσότερο και να σταματήσω να είμαι τόσο εγωκεντρικός.
κριτική του μπλογκ τώρα..
Post mortem, σκέψεις ημέρες και νύχτες
όλα περιστρέφονται γύρω από μένα, οι δικές μου σκέψεις, οι δικές μου μέρες και νύχτες, πόσα μπορούν να βγουν αναλύοντας τον εαυτό σου αποκομμένο από τους άλλους; αποκομμένο από τον κόσμο στον οποίο ζει; η μόνη αναφορά σε άλλους εδώ μέσα είναι εκείνη, Εκείνη, και οι άνθρωποι της δουλειάς.. και όλα αυτά με κέντρο εμένα φυσικά, τι υλικό;
δεν θα έπρεπε να γράφω για την κατάσταση της οικονομίας; την κοινωνία; την οικολογία; τα εργατικά δικαιώματα; τους πολέμους; τις ανθρωπιστικές κρίσεις;
ναι θα έπρεπε..
θα το κάνω; Όχι..
ίσως απλά βάλω καμιά σελίδα με ειδήσεις στα αγαπημένα για να μην με πιάνουν αδιάβαστο..
άλλη μια νύχτα..
πάμε σε κάτι άσχετο τώρα..
ήμουν σήμερα στην δουλεία(είχαμε αρκετή) πλησίαζε απόγευμα.. κάτι έγινε που μου έσπασε τα νεύρα και γω κάθισα για μια στιγμή και οι σκέψεις μου ήρθαν στο blog και χαλάρωσα, σκέφτηκα μπορεί να έγινε ότι έγινε.. μπορεί να γίνουν και άλλα πράγματα μέχρι να σχολάσω αλλά όταν φύγω από εδώ πρέπει να πάω να γράψω μια ανάρτηση. με χαλάρωσε η ηρεμία των στιγμών αυτών, η επιστροφή μου στην "ρουτίνα" αυτή, η γνώση του ότι εγώ θα γράψω κάτι και κάποιοι άλλοι θα το διαβάσουν, κάποιοι που θα είναι μακρυά, δεν θα έχουν καμία σχέση ούτε με εμένα ούτε με την ζωή μου και θα έχουν τις δικές τους σκέψεις και ανησυχίες, τα δικά τους προβλήματα. αλλά για λίγα λεπτά εμείς οι άγνωστοι (και οι γνωστοί:Ρ) θα ενωθούμε σε κάτι διαφορετικό, η αίσθηση της επικοινωνίας
άλλο ένα συν στο blog! αν αυτά τα έγραφα στο ημερολόγιο δεν θα ένιωθα το ίδιο όμορφα, γιατί εκεί λείπει το στοιχείο της επικοινωνίας
ο jubei δίπλα μου έχει λιώσει στον ύπνο.. κοιμάται υπερβολικά πολύ αυτό το γατί.. και ξυπνάει όταν εμείς κοιμόμαστε και έχει όρεξη.. σήμερα το πρωί τέλειωσα τον πρώτο τόμο του βιβλίου.. κανονικά θα έπρεπε να το είχα τελειώσει ολόκληρο τώρα αλλά δεν αφοσιώθηκα.
αυτά για απόψε.. τα λέμε:)

Nightmare

το τραγούδι αυτό, έπαιζε κάθε νύχτα σε μια ραδιοφωνική εκπομπή που άκουγα πριν χρόνια στην Κύπρο, δεν γινόταν να περάσει νύχτα χωρίς να το ζητήσει κάποιος ήταν κάτι σαν ύμνος της εκπομπή εκείνης, γαμώτο δεν μπορώ να θυμηθώ πια το όνομά της, ούτε τον σταθμό.. ΄
την περίοδο εκείνη ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι και έλεγα πως αν ήταν να καταστραφεί όλη η μουσική του κόσμου και μου έλεγαν πιο κομμάτι θέλεις να κρατήσεις, μόνο ένα.. θα έλεγα αυτό:Ρ οκ παιδικά πράγματα i know.. αλλά έτσι σκεφτόμουν. θυμάμαι πως προσπαθούσα να το κατεβάσω αλλά για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι δεν μπορούσα (άραγε να ήταν τότε που είχε κλείσει το napster;) και τα πράγματα ήταν λίγο δύσκολα στο να βρεις τραγούδια ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ. ήταν η εποχή που δεν είχαμε βάλει ακόμα το adsl γιατί δεν είχε έρθει(!) και δεν υπήρχε ούτε youtube να μπαίνεις και να βλέπεις ούτε τίποτα.. οπότε ο μόνος τρόπος να ακούω το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν να ακούω την εκπομπή, τέσπα.. για να μην τα πολυλογώ το τραγούδι μας το έστειλε μια φίλη της sis από Αγγλία και ησύχασα.. (τι αναπάντεχη ευτυχία όταν το βρήκα μέσα στον φάκελο με τα τραγούδια χωρίς να το περιμένω) nightmaaaareees.... δεν ξέρω αν ακόμα είναι το αγαπημένο μου.. αλλά είναι σίγουρα από τα τραγούδια που θα αγαπώ για πάντα (τώρα σκέφτηκα και το soldier of fortune θα πώ άλλη μέρα την ιστορία αυτού του τραγουδιού.. ποπό.. τι θυμήθηκα πάλι..)ακολουθεί το song από μια live εκτέλεση στην Japan (Big In Japan)

time lapse

σήμερα ξύπνησα στις 3 και όσα σχεδίαζα για σήμερα δεν έγιναν:Ρ ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και ακόμα και αν είχα ξυπνήσει νωρίτερα δεν νομίζω να έβγαινα έξω και ο ήλιος να διέλυε τις σκιές από πάνω μου(lol) όπως έγραψα. η μέρα πέρασε ήσυχα.. καφέ, φαγητό και διάβασμα.. το βράδυ πήγα Αριστοτέλους (που είναι ακόμα στολισμένη..) και μετά επέστρεψα ξανά πίσω, κοντεύω να τελειώσω τον πρώτο τόμο της αισθηματικής αγωγής, δεν ξέρω αν μου αρέσει η όχι, κάποιες στιγμές γίνεται βαρετό και όπως όλα τα γαλλικά βιβλία εκείνης της εποχής έχει δεκάδες ήρωες που κάνουν τα δικά τους και συ προσπαθείς να ακολουθείς τον κεντρικό ήρωα στο ταξίδι του ανάμεσα τους. νομίζω πως έχω καταλάβει τι γίνεται.. μου αρέσει για τον ρεαλισμό τον σχέσεων και μια απαισιοδοξία και μελαγχολία όσον αφορά τον έρωτα, πιστεύει κανείς σε κάτι ιδανικό και η καθημερινότητα τον προσγειώνει. θα δω τι γίνεται και αργότερα.. εχθές είδα το άβαταρ, 3d εμπειρία με κάτι γυαλιά που έμοιαζαν φτηνές απομιμήσεις φτηνών απομιμήσεων παιδικών γυαλιών της δεκαετίας του 80. η ιστορία ήταν μάλλον συνηθισμένη, η φασαρία γίνεται πιο πολύ για τα εφέ. ο κάμερον όμως έχει φαντασία, έφτιαξε έναν καινούριο κόσμο.. έναν εξωγήινο κόσμο που δεν ήταν τραβηγμένος και εξωπραγματικός αλλά ωστόσο έμοιαζε ξένος θαυμαστός αλλά και οικείος (αντιφάσκω)
αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν ότι για μια φορά ήμασταν εμείς οι κακοί, η ανθρωπότητα, και έδειξε για το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε.. τι κακό.. πόσο άπληστοι μπορούμε να γίνουμε και πόσο απάνθωποι.
ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης αφορά το βίντεο που θα βάλω στο τέλος, ένα βίντεο με τον νυχτερινό ουρανό τον χειμώνα, τα αστέρια.. είναι ένα βίντεο που έχω βρει εδώ και καιρό και όταν θέλω να ηρεμήσω το κοιτάω, στο παλιό μου σπίτι, στην πόλη μου μπορούσες να βγεις το βράδυ και να κοιτάξεις ψηλά τα αστέρια ήταν ωραία.. υποθέτω ακόμα μπορείς αλλά δεν το έχω κάνει εδώ και χρόνια, ένα όνειρό μου είναι να φτιάξω ένα παρατηρητήριο στην αυλή μας.. το φαντάζομαι σαν ένα κυκλικό κτίσμα, με μια σοφίτα που θα έχω το τηλεσκόπιο η οποία θα περιστρέφεται.. lol ένα αστεροσκοπείο στην αυλή μου. θα κάθομαι εκεί τις νύχτες περιτριγυρισμένος με χάρτες που θα δείχνουν τους αστερισμούς και θα παρατηρώ.. θα σκέφτομαι και θα γράφω (σκέφτομαι και γράφω.. υπήρχε ένα τέτοιο μάθημα;) ξέρω πως είναι πολύ παιδικά και λίγο μη ρεαλιστικά αλλά είναι ωραία. απολαύστε τον νυχτερινό ουρανό και ονειρευτείτε

before sunrise

η ώρα είναι 5 και 5, θα έπρεπε να κοιμάμαι.. είδα το μισό από το ταλαντούχος κύριος ρίπλει, το βρήκα ανάμεσα σε μια στοίβα dvd δώρο κάποιων κυριακάτικων εφημερίδων. τελικά δεν είναι και τόσο before sunrise γιατί από ότι λέει το meteo η ανατολή του ηλίου σήμερα θα γίνει στις 7:42.
γράφω για να σηματοδοτήσω την αρχή της νέας εποχής, αυτό είναι ένα καινούριο ποστ απαλλαγμένο από τα πάθη του παρελθόντος και βεβαρημένο μόνο με αυτά του παρόντος. μάλλον έχω εθιστεί στο blogging, ή καλύτερα στο δημοσιεύειν τις σκέψεις μου. αυτό είναι ένα καινούριο ποστ.. εύχομαι να το διαβάσει ο φίλος μου που ασχολείται με την κριτική των μπλογκ και να βρεί καινούρια επιχειρήματα:Ρ αύριο έχω ρεπό.. δεν θα έπρεπε αλλά έχω.. επικαλέστηκα προσωπικούς λόγους, η αλήθεια είναι ότι τους βαρέθηκα.. αλλά δεν μπορείς να πεις κάτι τέτοιο..
αύριο ελπίζω να ξυπνήσω μια λογική ώρα και να βγω για καφέ.. να δώ τον ήλιο και να με δει και αυτός και να τον αφήσω να διώξει τις σκιές από πάνω μου. έχω να διαβάσω και ένα book.. αισθηματική αγωγή του Φλωμπέρ
οι παρακάτω γραμμές είναι αυτές που με έκαναν να θέλω να το διαβάσω, γραμμές που συχνά παρατίθενται πράγμα που θα κάνω και εγώ.

Ταξίδεψε, γνώρισε την μελαγχολία των ατμόπλοιων της γραμμής, το κρύο ξύπνημα κάτω από την τέντα, τη ζάλη των τοπίων και των ερειπίων, την πίκρα των εφήμερων συμπαθειών. Επέστρεψε, έκανε κοσμική ζωή, έζησε κι' άλλους έρωτες. Αλλά η συνεχής ανάμνηση του πρώτου τους έκανε όλους άνοστους.

dont treat me like a god, treat me like a dog.. i'll come home to you.. to you..

ποιά είναι η μελαγχολία των ατμοπλοίων; (και μάλιστα της γραμμής;) και γιατί αυτός θέλει να του συμπεριφέρεται like a dog? και όχι like a god? η μελαγχολία των χιονανθρώπων είναι πως θα λιώσουν και ο ένας είπε στον άλλο πως μυρίζει καρότο..
αυτό δεν το ήξερε ο Locke.. αλλά αν το ήξερε και το είχε πει στον Desmond ίσως όλα να ήταν διαφορετικά.

Άλλο ένα post

είχα ένα καταφύγιο, ένα καφέ-μπαρ στις φοινικούδες ανάμεσα σε ένα ξενοδοχείο και ένα εστιατόριο,αν περπατήσεις στις φοινικούδες δεν θα το βρεις όσο καλά και αν κοιτάξεις. Λεγόταν Hidden, εκεί δούλευε εκείνη.. όποτε είχα τις μαύρες μου πήγαινα εκεί και την συναντούσα, το χαμόγελο της όταν περνούσα την πόρτα ήταν αρκετό για να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Ότι και αν είχα αρκούσε να μου πει μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά :) και εγώ το πίστευα και όλα πήγαιναν καλύτερα... ήταν η φίλη μου, το σημείο επιστροφής μου. τώρα χάθηκαν όλα και δυστυχώς φοβάμαι πως δεν υπήρξαν και ποτέ. πως θα αποχωριστώ το ψέμα που με συντρόφευε τόσο καιρό; ακόμα και σαν ψέμα με βοήθησε πολύ περισσότερο από πολλές αλήθειες

θα προσπαθήσω αυτό να είναι το τελευταίο ποστ μου που αφορά το θέμα αυτό.. δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω γιατί είναι βαθιά μέσα μου, πόση μαυρίλα όμως πια εδώ μέσα; η τελοσπάντων η συγκεκριμένη μαυρίλα..
καλύτερα να μην ήξερα τίποτα γαμώτο

να χαθώ

έχω γράψει τόσες φορές εδώ μέσα για το παρελθόν.. για τις αναμνήσεις, πως τις φυλάω πως τις επισκέπτομαι, απόψε θα ήθελα να μπορούσα να ξεχάσω όχι μόνο το παρελθόν αλλά τα πάντα. να μην υπάρχει τίποτα για μένα και να μην υπάρχω ούτε εγώ, να μπορούσα να χαθώ έτσι σαν να μην υπήρξα ποτέ. να μην μείνει ούτε ένα σημάδι μου και να μην αφήσω σημάδια ούτε και εγώ. ένα τίποτα.
να μην αφήσω σημάδια.. και την ίδια ώρα κάθομαι και γράφω αυτά.. κάτι παραπάνω από σημάδια.. είναι όλα ψεύτικα; δεν νιώθω τίποτα αληθινό; και όμως δεν μπορεί.. γιατί το αισθάνομαι μέσα μου
φεύγω.. ότι παραπάνω και αν γράψω δεν θα προσθέσει τίποτα, ο τίτλος τα έλεγε έτσι και αλλιώς όλα

ακόμα τίποτα

ακόμα περιμένω την απάντηση.. το πρωί ξύπνησα επειδή είχα αγωνία.. και πέρασα όλο το πρωινό προσπαθώντας να το ξεχάσω, πήρα ένα βιβλίο αλλά δεν κατάφερα να διαβάσω ούτε ένα κεφάλαιο, προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά και πάλι ξύπνησα, η απάντηση ακόμα δεν έχει έρθει, σε λίγο θα πάω δουλειά και δεν ξέρω πως θα περάσουν οι ώρες μέχρι να έρθω ξανά εδώ. τουλάχιστον όταν έρθω ελπίζω να έχω την απάντηση μου, όποια και αν είναι αυτή, απλά να την έχω.

εν αναμονή

Ο Ντοστογιέφσκη βάζει τον ήρωα του στις Λευκές Νύχτες να αναρωτιέται αν μια στιγμή αληθινής ευτυχίας είναι αρκετή για μια ολόκληρη ζωή. Εγώ σε λίγο θα μάθω αν κάποιες στιγμές πολύ σημαντικές για μένα ήταν αληθινές ή όχι. Θα κρατήσω την ψευδαίσθηση μου; θα διαλυθεί; ή θα δω επιτέλους τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις; δεν ξέρω τι φοβάμαι πιο πολύ.. να διαλυθεί η ψευδαίσθηση μου ή να έχω μια καινούρια ευκαιρία;το πρώτο το φοβάμαι γιατί θα με πονέσει πολύ και το δεύτερο γιατί πιστεύω πως θα τα κάνω όλα σκατά.. και δεν θα έχω καμιά δικαιολογία.

διάσπαρτα μέλη

Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι το Όνομα του Ρόδου, από τον Ουμπέρτο Έκο, στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, ο αφηγητής της ιστορίας, ο Άντσο περιγράφει πως χρόνια μετά από όσα διαδραματίστηκαν στην μονή επιστρέφει και την βρίσκει ερειπωμένη και κατεστραμμένη. Βαδίζοντας στον χώρο που κάποτε έστεκε το οικοδόμημα και η βιβλιοθήκη (μία από τις μεγαλύτερες του χριστιανικού κόσμου) βρίσκει πεταμένα στο χορτάρι, να προεξέχουν απ' το χώμα, μέσα σε κατεστραμμένα ερμάρια κομμάτια βιβλίων, άλλοτε μόνο το εξώφυλλο, άλλοτε μόνο μια σελίδα και άλλοτε ούτε καν αυτά, μόνο λέξεις.. ίσως φράσεις και τις σκιές από αυτά που κάποτε ήτανε εικόνες. Από αυτά τα disiecta membra όπως τα ονομάζει (καθώς είναι μοναχός στον μεσαίωνα) προσπαθεί να βρει τα βιβλία στα οποία ανήκαν, να σχηματίσει μια μικρή βιβλιοθήκη στην θέση της άλλης που χάθηκε, μια βιβλιοθήκη από θραύσματα και αποσπάσματα. Συγχρόνως όμως ψάχνει να βρει και το μήνυμά τους, τί του λένε αυτά τα χωρία; Γυρεύει ένα νόημα, για τον εαυτό του, για όσα συνέβησαν στο παρελθόν στην μονή, για την αφήγηση που αφήνει πίσω του, δεν μοιάζει να καταφέρνει να το βρεί. Το βιβλίο τελειώνει με το στίχο stat rosa pristina nomine, nomina nuda tenemus. To παλαιό ρόδο υπάρχει μόνο ως όνομα, κρατάμε γυμνά ονόματα. Και αφήνει τον αναγνώστη να χαθεί στην αναζήτηση του νοήματος.
Έχω και εγώ μια τέτοια μικρή βιβλιοθήκη από διάσπαρτα μέλη, το βιβλιοθήκη μάλλον είναι υπερβολικό, μια παλιά σχολική μου τσάντα γεμάτη με τετράδια, γράμματα, σημειώσεις, χαρτάκια προερχόμενα από τα πιο απίθανα μέρη γεμάτα με σκέψεις, ιστορίες και ποιήματα από την εποχή της εφηβείας. Το σύνολο μπορεί να θεωρηθεί ως σύνολο μόνο και μόνο γιατί βρίσκεται συγκεντρωμένο στο ίδιο σημείο, κάθε χαρτί είναι διαφορετικό από το άλλο, τίποτα δεν είναι ίδιο και αν διαβάσεις μία σελίδα θα δεις πως αναιρεί την επόμενη ή την προηγούμενη, το μόνο κοινό σημείο είναι ότι είναι όλα απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Όταν με πιάνει νοσταλγία και όταν θέλω να ξεφύγω από το σήμερα ανοίγω την τσάντα αυτή και ταξιδεύω στο παρελθόν μου. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε έγραψα το κάθε τι και τι αισθανόμουν τότε, να συγκρίνω τις σκέψεις μου και να δω πόσο κοντά ή πόσο μακρυά είμαι. Ναι όλα εκείνα έχουν περάσει, ότι αντιπροσώπευαν εκείνα τα γράμματα, εκείνες οι λέξεις έχει χαθεί, η αναφορά τους δεν υπάρχει. Είναι οι λέξεις όμως γυμνές; μόνο και μόνο επειδή πέρασε ο χρόνος χάθηκε το νόημά τους;

Δεν μπορούσα να αφήσω την νύχτα

η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και ένας ωραίος τίτλος είναι το μισό ή και παραπάνω μιας ωραίας ανάρτησης.
Δεν μπορούσα να αφήσω την νύχτα λοιπόν να περάσει χωρίς να γράψω και ένα πιο προσωπικό ποστ, η μέρα σήμερα ήταν ενδιαφέρουσα αν εξαιρέσουμε τις ώρες κατά τις οποίες δούλευα. Συζήτησα αρκετά για το μπλογκ αυτό με τους φίλους και πρόσφατους αναγνώστες μου. άκουσα την κριτική.. είδα με τα μάτια ενός άλλου πως φαίνεται το Post mortem..
οκ.. δεν ήταν όλα ρόδινα
αυτό που μου έμεινε είναι πως το ίδιο κείμενο έχει χιλιάδες διαφορετικές ερμηνείες, ανάλογα με τους αναγνώστες φυσικά. Δεν περίμενα όμως να μην φτάνει σχεδόν τίποτα από αυτά που θέλω εγώ εκεί έξω, είναι τόσο μπερδεμένα τα πράγματα και δεν το βλέπω; υποθέτω πως μιλώντας για αυτό τους γέμισα με τόσο μεγάλες προσδοκίες που ότι και αν διάβαζαν εδώ μέσα θα φαινόταν κατώτερο των προσδοκιών αυτών. Η βασική ένσταση ήταν πως δεν υπάρχει νόημα σε όλα αυτά(για κανέναν εκτός από μένα) οκ.. ναι μπορεί. Η ίσως ψάχνουμε το νόημα εκεί που δεν πρέπει
αν υπάρχει κάποιο νόημα σε όλο αυτό, δεν θα το βρούμε ούτε στην σφαίρα της φιλοσοφίας, ούτε στην σφαίρα της λογοτεχνίας, το νόημα είναι η καθημερινότητα
το Post Mortem είναι η περιγραφή της καθημερινότητάς μου, κάποιες φορές ασήμαντη και κάποιες όχι και τόσο, είναι οι σκέψεις και οι ανησυχίες μου. Πρέπει να τις περνάω με λούστρο πριν τις βγάλω εκεί έξω; πριν τις εκθέσω στους γενναίους εθελοντές; όχι γιατί αν το έκανα δεν θα ήταν αληθινό
τεσπά, η ώρα πέρασε..

Δεν μπορώ να σε ξεχάσω πάει τέλειωσε
η ζωή μου η παλιά ξεθώριασε και έλιωσε
οι δρόμοι κλείσανε για μένα
εσύ με ταξιδεύεις, εσύ με κυβερνάς..
εσύ με κυβερνάς..

Μύρης· Αλεξάνδρεια του 340 μ.Χ.

Την συμφορά όταν έμαθα, που ο Μύρης πέθανε,
πήγα στο σπίτι του, μ'όλο που το αποφεύγω
να εισέρχομαι στων Χριστιανών τα σπίτια,
προ πάντων όταν έχουν θλίψεις ή γιορτές.

Στάθηκα σε διάδρομο. Δεν θέλησα
να προχωρήσω πιο εντός, γιατί αντελήφθην
που οι συγγενείς του πεθαμένου μ' έβλεπαν
με προφανή απορίαν και με δυσαρέσκεια.


Τον είχανε σε μια μεγάλη κάμαρη
που από την άκρην όπου στάθηκα
είδα κομμάτι· όλο τάπητες πολύτιμοι,
και σκεύη εξ αργύρου και χρυσού.


Στέκομουν κ' έκλαια σε μια άκρη του διαδρόμου.
Και σκέπτομουν που η συγκεντρώσεις μας κ' η εκδρομές
χωρίς τον Μύρη δεν θ' αξίζουν πια·
και σκέπτομουν που πια δεν θα τον δω
στα ωραία κι άσεμνα ξενύχτια μας
να χαίρεται, και να γελά, και ν' απαγγέλλει στίχους
με την τελεία του αίσθησι του ελληνικού ρυθμού·
και σκέπτομουν που έχασα για πάντα
την εμορφιά του, που έχασα για πάντα
τον νέον που λάτρευα παράφορα.


Κάτι γρηές, κοντά μου, χαμηλά μιλούσαν για
την τελευταία μέρα που έζησε -
στα χείλη του διαρκώς τ' όνομα του Χριστού,
στα χέρια του βαστούσ' έναν σταυρό. -
Μπήκαν κατόπι μες στην κάμαρη
τέσσαρες Χριστιανοί ιερείς, κ' έλεγαν προσευχές
ενθέρμως και δεήσεις στον Ιησούν,
ή στην Μαρίαν (δεν ξέρω την θρησκεία του καλά).


Γνωρίζαμε, βεβαίως, που ο Μύρης ήταν Χριστιανός.
Από την πρώτην ώρα το γνωρίζαμε, όταν
πρόπερσι στην παρέα μας είχε μπει.
Μα ζούσεν απολύτως σαν κ' εμάς.
Απ' όλους μας πιο έκδοτος στες ηδονές·
σκορπώντας αφειδώς το χρήμα του στες διασκεδάσεις.
Για την υπόληψι του κόσμου ξένοιαστος,
ρίχνονταν πρόθυμα σε νύχτιες ρήξεις στες οδούς
όταν ετύχαινε η παρέα μας
να συναντήσει αντίθετη παρέα.
Ποτέ για την θρησκεία του δεν μιλούσε.
Μάλιστα μια φορά τον είπαμε
πως θα τον πάρουμε μαζύ μας στο Σεράπιον.
Όμως σαν να δυσαρεστήθηκε
μ' αυτόν μας τον αστεϊσμό: θυμούμαι τώρα.
Α κι άλλες δυο φορές τώρα στον νου μου έρχονται.
Όταν στον Ποσειδώνα κάμναμε σπονδές,
τραβήχθηκε απ' τον κύκλο μας, κ' έστρεψε αλλού το βλέμμα.
Όταν ενθουσιασμένος ένας μας
είπεν, Η συντροφιά μας νάναι υπό
την εύνοιαν και την προστασίαν του μεγάλου,
του πανωραίου Απόλλωνος - ψιθύρισεν ο Μύρης
(οι άλλοι δεν άκουσαν) «τη εξαιρέσει εμού».


Οι Χριστιανοί ιερείς μεγαλοφώνως
για την ψυχή του νέου δέονταν. -
Παρατηρούσα με πόση επιμέλεια,
και με τι προσοχήν εντατική
στους τύπους της θρησκείας τους, ετοιμάζονταν
όλα για την χριστιανική κηδεία.
Κ' εξαίφνης με κυρίευσε μια αλλόκοτη
εντύπωσις. Αόριστα, αισθανόμουν
σαν νάφευγεν από κοντά μου ο Μύρης·
αισθανόμουν που ενώθη, Χριστιανός,
με τους δικούς του, και που γένομουν
ξένος εγώ, ξένος πολύ· ένοιωθα κιόλα
μια αμφιβολία να με σιμώνει: μήπως κ' είχα γελασθεί
από το πάθος μου, και πάντα του ήμουν ξένος. -
Πετάχθηκα έξω απ' το φρικτό τους σπίτι,
έφυγα γρήγορα πριν αρπαχθεί, πριν αλλοιωθεί
απ' την χριστιανοσύνη τους η θύμηση του Μύρη.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

επιστροφή στην καθημερινότητα

Με αυτόν τον κοινότυπο τίτλο ξεκινάω, τελευταία μέρα σήμερα (αν και η μέρα έχει ήδη τελειώσει) από αύριο επιστρέφει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του, την ρουτίνα και την συνήθεια, είτε αυτό λέγεται σχολή είτε δουλειά ή οτιδήποτε άλλο. Εγώ είμαι από αυτούς που επιστρέφουν στην δουλειά και δεν έχω καμία όρεξη. Με αγχώνει πολύ το γεγονός.. αυτές οι μέρες, η απόσταση.. έφυγα τόσο μακρυά που δεν ξέρω πως θα επιστρέψω εκεί πίσω. Πως θα επιστρέψω σε εκείνον τον ρόλο μου; να πρέπει να κάνω αυτά που έκανα, να βλέπω αυτούς που έβλεπα να ακούω αυτούς που άκουγα και γενικά να γίνω αυτός που ήμουνα. Σε αυτό το περιβάλλον γίνομαι κάποιος που δεν μου αρέσει, πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν φταίει το είδος της δουλείας, ούτε οι άνθρωποι (που είναι αυτοί που είναι και δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό από αυτούς όπως έχουμε ξαναπεί) το θέμα είμαι εγώ αποκλειστικά. Νιώθω πως έχω μπουχτίσει και θέλω να ξεφύγω αν μπορούσα θα δήλωνα παραίτηση αύριο αλλά οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν και αυτό είναι που κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα, το ότι δεν έχω καμιά επιλογή.
Τίποτα δεν οδηγεί πουθενά.. απόψε δεν μπορώ να δω κανένα μέλλον

The Vanishing PoSt

Προσπάθησα να αφήσω σχόλιο σε ένα μπλογκ αλλά όταν πάτησα το καταχώρηση, το ποστ που ήθελα να σχολιάσω είχε εξαφανιστεί! τι κρίμα και ήταν ενδιαφέρον.. ήταν ένα ποστ περί γραψίματος και για κάποιον μυστηριώδη λόγο δεν μπορώ να αντισταθώ σε αυτά!
ήταν πράγματα που θα μπορούσα να είχα γράψει εγώ και διαβάζοντας τα κατάλαβα για άλλη μια φορά πόσο κοντά είναι οι σκέψεις των ανθρώπων, αυτό δεν τις κάνει λιγότερο πρωτότυπες ή ιδιαίτερες μάλλον τους δίνει περισσότερη αλήθεια. Γιατί όσοι γράφουν ψάχνουν μια δικαιολογία; γιατί φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι αν αυτό που κάνεις είναι καλό η κακό; η αν σου κάνει καλό η κακό; από που ξεκινάνε όλα αυτα;
νιώθεις διαφορετικός και γράφεις.. βλέπεις πως γράφεις.. και αναρωτιέσαι αν τελικά αυτό σε κάνει διαφορετικό, αν δεν το έκανες θα γινόσουν φυσιολογικός;
μερικοί άνθρωποι είναι αναγνώστες, μερικοί είναι συγγραφείς και μερικοί δεν είναι τίποτα από τα δύο(ανήκουν σε άσχετες με το γράψιμο κατηγορίες) παρά την αντίληψη που έχουμε οι συγγραφείς (και εγώ ανάμεσα τους) πως εμείς είμαστε οι λιγότεροι (ίσως για να νιώθουμε special) οι λιγότεροι είναι οι αναγνώστες. Για το ποιοί είναι οι περισσότεροι δεν διαφωνούμε:Ρ
ο τίτλος της ανάρτησης αρχικά ήταν The Vanishing Point αλλά τον άλλαξα σε The Vanishing PoSt για να είναι πιο εμφανές το νόημα
σήμερα είπα σε ακόμα έναν φίλο μου για το blog, γιατί το έκανα; δεν ξέρω ίσως ήθελα να μπει και να μου πει πόσο ωραία τα βρίσκει όλα (δεν το έκανε btw, φίλοι σου λέει μετά!) το θέμα είναι οτι έβαλα άλλον έναν περιορισμό σε αυτά που μπορώ πλέον να γράφω, σήμερα η διάθεσή μου για το blog έπεσε
lol το ποστ επανήλθε πάω να αφήσω το σχόλιο μου:Ρ
το σχόλιο εστάλη.. τεσπά αυτά για σήμερα:)

πίνακας

βρήκα εντελώς τυχαία το τραγούδι που έψαχνα:) πίνακας από Πυξ Λαξ, και έχει όλα τα στοιχεία που θυμόμουν ελαφρώς παραλαγμένα, ίσα ίσα για να μην μπορέσω να το βρω αμέσως

The Happy Few

η ημέρα μετά το Juno..
τέλεια ταινία. άκουσα λιγάκι τα δυο τραγούδια που έχω στο προηγούμενο ποστ, για να μου φτιάξουν την διάθεση, συγχρόνως όμως έψαχνα στο youtube για το μυστηριώδες κομμάτι των Πυξ Λαξ που λέει "είναι ο χρόνος που φεύγει" (θα σκάσω αν δεν βρω πως μου ήρθε αυτό.. είναι άραγε πράγματι Πυξ Λαξ ή κάτι τελείως διαφορετικό;) και όπως ήταν φυσικό έπεσα με τόση ερωτική απογοήτευση που έχουν τα κομμάτια τους. υπήρχε μια εποχή που τους άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπως όλοι μας μάλλον.. τώρα δεν μπορώ πια, μόνο σε ιδιαίτερες περιπτώσεις. Βάζοντας στο google "είναι ο χρόνος που φεύγει" και περιορίζοντας την έρευνα σε σελίδες γραμμένες στα ελληνικά, εμφάνισε και το blog μου στην δεύτερη σελίδα, αρχικά με έκανε να χαρώ γιατί σκέφτηκα πως μπορεί κάποιος μέσα από κάποια έρευνα του να οδηγηθεί εδώ.. μετά όμως μια ανησυχητική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου, έγραψα jubei και όταν το περιόρισα στα ελληνικά μου εμφάνισε πάλι το blog.. τι θα γινόταν αν κατα τύχη η sister αποφάσιζε να ψάξει στο ίντερνετ για το όνομα του γατιού μας; (δεν είναι απίθανο, εγώ το έχω κάνει) η έρευνα θα την οδηγούσε εδώ.. και αυτό θα κατέστρεφε τα πάντα. Δεν είναι ένα blog για να το διαβάζει η family ούτε και κανείς άλλος από τους γνωστούς μου(εκτός από τους happy few:Ρ που επέλεξα εγώ) τι να κάνω; σκέφτηκα να αλλάξω όνομα στα ποστ, να βγάλω την φώτο του jubei.. τι θα έμενε όμως; :( είμαι σε δυσάρεστη θέση..
προχωράω σε κάτι άσχετο
έχω μέρες να γράψω στο ημερολόγιο μου (δεν το ανοίγω καν τώρα για να δω πόσες ακριβώς)
έχουν συμβεί πράγματα που κανονικά θα έγραφα αλλά τώρα το αποφεύγω γιατί είναι δυσάρεστα και ξέρω πως θα πληγωθώ(πολύ ευαίσθητος μας έγινες)
αναρωτιέμαι αν είναι όμως αυτή η σωστή στάση.. το ότι δεν τα γράφω δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν, υπάρχουν μέσα μου και ακόμα και αν το αποφεύγω μου έρχονται στα ξαφνικά
σε τρία χρόνια από τώρα όμως μπορεί να τα έχω ξεχάσει(η έστω τις λεπτομέρειες) και όταν θα διαβάζω το ημερολόγιο αυτό το κενό που θα υπάρχει αυτόν τον καιρό ίσως να μην μπορώ να το εξηγήσω.. πως θα αντιδράσω τότε; θα πω μάλλον δεν είχε γίνει τίποτα; η θα ψιλοθυμάμαι και θα καταριέμαι τον εαυτό μου του παρελθόντος που ήταν τόσο αδύναμος και δεν έγραψε τι συνέβη για να μην χαλάσει το όνειρο και την ψευδαίσθηση του; που τότε μάλλον δεν θα έχει πια καμία σημασία;
κρατάω το ημερολόγιο για το τώρα ή για το μετά; η προφανής απάντηση μοιάζει το μετά, αλλά αυτό συνεπάγεται πως θα έπρεπε να γράψω εκεί.. άρα την απορίπτω γιατί δεν νιώθω έτοιμος ακόμα, ελπίζω σύντομα να είμαι (για χάρη του μελλοντικού εαυτού μου)
από την άλλη όσο λιγότερο γράφω εκεί μέσα τόσο περισσότερο γράφω εδω πέρα (και είναι αυτό καλό;)
μου ρθε να γράψω τι σημασία έχουν αυτά για οποιονδήποτε; αλλά αμέσως σκέφτηκα γιατί πρέπει να έχουν σημασία; άλλωστε τίποτα δεν έχει σημασία και νόημα σε αυτόν τον κόσμο,

-έτσι δεν πιστεύουμε;
-ναι έτσι πιστεύουμε..
-το δημοσιεύω λοιπόν;
-ναι..
-οκ

Juno

Μόλις είδα το Juno, ήταν από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει, οι διάλογοι ήταν τόσο ζωντανοί και έξυπνοι και οι πρωταγωνιστές απίστευτοι, δεν είχα ξαναδεί την Ellen Page και μου άρεσε πάρα πολύ, κατεβάζω τώρα μια ακόμα ταινία της.. τον Michael Cera, τον ήξερα από το Superbad και το Nick and Norah's infinite playlist του πάει αυτό το είδος χαρακτήρα που υποδύεται, το soundtrack επίσης ήταν πολύ καλό και θα βάλω δύο βιντεάκια από το youtube ως δείγμα.. fuck ήταν πολύ καλή ταινία:) όσοι δεν την είδατε δείτε την! δεν θα αποκαλύψω λεπτομέρειες της ιστορίας αλλά δείχνει μια άλλη πλευρά και έναν άλλον τρόπο να αντιμετωπίσει κανείς μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη από ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και η πρωταγωνίστρια αντιμετωπίζει την κατάσταση με έναν τρόπο που σε κάνει να σκέφτεσαι πως ναι δεν είναι ανάγκη να καταστραφεί η ζωή σου για πάντα, ναι δεν είναι ανάγκη να σκοτώσεις το μωρό επειδή δεν είσαι έτοιμος, φτάνει να έχεις ανθρώπους που θα σε στηρίξουν βέβαια. Οι σχέσεις των ηρώων σε αυτήν την ταινεία είναι αυτό που μου άρεσε πιο πολύ από όλα, βγάζουν μια αλήθεια αν και φαίνονται υπερβολικά καλές για να είναι αληθινές, γιατί όμως πάντα το κακό να είναι αυτό που είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα; το juno έδειξε την άλλη πλευρά και είπε πως και το καλό μπορεί να είναι εξίσου αληθινό.
το πρώτο είναι από τους τίτλους αρχής και το δεύτερο ένα τραγούδι που τραγουδάν οι πρωταγωνιστές στο τέλος της ταινείας

πριν περάσει ο καιρός

έβγαλα εχθές κάποιες φώτο, στην βιτρίνα ενός μαγαζιού(δεν μπορώ να θυμηθώ που ακριβώς ήταν ή το όνομά του γιατί δεν κοίταξα καθόλου) επειδή μου άρεσε και στην Αριστοτέλους που κατέβηκα για πρώτη φορά εχθές μέχρι το δέντρο και το καράβι, τις βάζω σήμερα πριν περάσουν οι μέρες και δεν θα έχουν καμία σχέση, όπως και να έχει σήμερα είναι πρωτοχρονιά άρα ακόμα γιορτές.
θα ήθελα να πάρω την μικρή υδρόγειο της πρώτης φώτο, την πυξίδα, μία από τις ταμπακέρες αν και δεν καπνίζω, οι φάροι είναι ωραίοι αλλά δεν μου άρεσε το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένοι so.. δεν θα τους έπαιρνα, το ρολόι είναι ωραίο μου θυμίζει Πίτερ Παν για κάποιον λόγο.. από την δεύτερη τον τροχό και το χιονισμένο βουναλάκι και από την τρίτη τον τάρανδο και τις δυο φιγούρες που είναι πίσω του. από την τέταρτη και πέμπτη τίποτα..

2010

καλή χρονιά και ο καθένας μας ότι επιθυμεί!
δεν τα πιστεύω και πολύ αλλά τα γράφω..
2 χρόνια μέχρι το τέλος του κόσμου
δεν το πιστεύω καθόλου αλλά το γράφω:Ρ

το πρώτο μήνυμα που μου ήρθε ήταν από ένα πρόσωπο που δεν περίμενα
είναι 1:16 φυσιολογικά (σύμφωνα με τους άλλους) θα έπρεπε να είμαι κάπου έξω και να διασκεδάζω αλλά εγώ είμαι εδώ, δεν ξέρω αν διασκεδάζω(αν διασκέδαζα μάλλον θα το ήξερα) αλλά τουλάχιστον δεν είμαι κάπου έξω και να περνάω χάλια επειδή το απαιτεί η ημέρα.
αυτό είναι το πρώτο ποστ για το 2010 και θέλω να δω πως θα εμφανίζονται οι αναρτήσεις στο πλάι της σελίδας.
πέρασε σχεδόν ένας μήνας από την δημιουργία του blog, την πρώτη εκείνη νύχτα δεν περίμενα να φτάσω μέχρι εδώ, εκείνη η πρώτη ανάρτηση ήταν για να καλύψει την απουσία μιας άλλης ανάρτησης που δεν ερχόταν, άραγε είναι το ίδιο και με τις υπόλοιπες; δεν νομίζω σε κάποιο σημείο άλλαξα εγώ και το blog, τώρα γράφω για να με βρώ υποτίθεται
συχνά όμως γράφω και με χάνω
αλλά όπως και να έχει γράφω (σπουδαία δουλειά:Ρ)
μέσα στην ατελείωτη κίνηση των πραγμάτων και το χάος των συναισθημάτων αυτό το blog ελπίζω να είναι το σταθερό μου σημείο
μερικές φορές είμαι γελοίος και μερικές φορές είμαι υπερβολικός αλλά θέλω να πιστεύω πως πάντα είμαι αληθινός
τα λέμε:)