αναρωτιέμαι αν θα δημιουργήσουμε ξανά καινούριες αναμνήσεις, αν σε ξαναδώ και αν μιλήσουμε.. ή για πάντα θα μείνεις μακρυά, προσπαθώ να θυμάμαι την φωνή σου.. τα καταφέρνω με συγκεκριμένες λέξεις, το όνομά μου και κάποιες βλακείες που έλεγες συχνά
εχθές πήγα για πρώτη φορά στο καζίνο και πέρασα από εκείνη την γέφυρα που είχαμε πάει βόλτα μια φορά μετά την δουλειά και σκέφτηκα πως δεν ξαναπήγαμε και πως δεν βγάλαμε τις φώτο που είχαμε πει πως θα βγάλουμε.. πέρασα και από το νοσοκομείο που έκανες την εγχείρηση στο χέρι σου και θυμήθηκα τις επισκέψεις μου εκεί, τις διαδρομές και άλλες μικρές στιγμές εκεί μαζί σου, είναι πολύ δύσκολο..
στο καζίνο πήγα με την αδελφή μου και μια φίλη μου, χάσαμε.. (όπως ήταν αναμενόμενο) είχαμε συγκεκριμένα χρήματα για να παίξουμε οπότε δεν ήταν και τόσο βαριά.. συναντήσαμε μια γιαγιά κοντά στα φρουτάκια που ήταν όσο πιο κοντά μπορεί να είναι μια γιαγιά στο στερεότυπο των γιαγιάδων που παίζουν φρουτάκια, μας είδε εκεί να περιεργαζόμαστε τις μηχανές και μας έπιασε την κουβέντα, μας είπες πως κάθε φορά που έρχεται παίζει πάνω από 600 ευρώ και όταν της είπαμε πως είχαμε από ένα πενηντάρικο γέλασε, μας είπε πως δύσκολα να κερδίσουμε με τόσα λίγα λεφτά, μας έδειξε την αγαπημένη της μηχανή η οποία δίνει λεφτά και μας είπε πως αν βάλουμε και τα 150 ευρώ μαζί ίσως κερδίσουμε κάτι.. δεν το κάναμε.. πρέπει να μας πέρασε για πολύ μικρούς γιατί ανέφερε πως δεν πρέπει να παίζουμε τα λεφτά που μας δίνουν οι γονείς μας αλλά μόνο αυτά που θα παίρνουμε όταν δουλεύουμε :P παίξαμε στην ρουλέτα!! χάσαμε.. κάποια στιγμή ένιωσα πως μπορεί κάποιος να κολλήσει..

αλλαντίν

προσπαθώ να μην αφήσω το τώρα να επηρεάσει το τότε, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, η στάση σου τώρα με κάνει να αμφισβητώ όλες τις προηγούμενες στιγμές και το κατά πόσο ήταν αληθινές, πέρασε ένα παιδί σήμερα από το μαγαζί που δούλευε στο μαγαζί που πήγαμε στα γενέθλιά μου, με έκανε να σκεφτώ εκείνη την μέρα και αναπόφευκτα να την συγκρίνω με το σήμερα, πόση απόσταση.. και έχουν περάσει μόνο 3 μήνες, έχω πάρει μαζί μου στην δουλειά και διαβάζω τα απογεύματα το μαγικό δέρμα, είχα μια πολύ έντονη επιθυμία να το διαβάσω, γύριζε πολύ καιρό στο μυαλό μου (πρέπει να περιγράψω μια φορά την μέρα που πήγα και το αγόρασα, ήταν μουντή βροχερή και καταθλιπτική λες και ο καιρός αντανακλούσε την διάθεσή μου) μια φορά που μιλούσαμε για βιβλία και ήθελα να σου πάρω ένα σου είχα πει να σου έπαιρνα αυτό και με ρώτησες την υπόθεση και όταν σου είπα τα ισοπέδωσες όλα λέγοντας μου ή μάλλον ρωτώντας με αν θα σου έπαιρνα αλλαντίν να διαβάσεις.. :P μετά μου είπες να μην σου πάρω τον Μικρό πρίγκηπα γιατί στον έχουν πάρει 3 φορες και δεν μπόρεσες να το διαβάσεις καμία.. (δεν είχα τέτοιο σκοπό έτσι και αλλιώς ευτυχώς) μου ανέφερες κάποια βιβλία του Καραγάτση που θα ήθελες να διαβάσεις αλλά εγώ για τους δικούς μου λόγους σου είπα πως δεν θα σου έπαιρνα κανένα από αυτά.. τέσπα.. χαζομάρες μνήμες.. νιώθω, νομίζω, ελπίζω πως απλά είσαι κάπου μακρυά και κάποια στιγμή θα επιστρέψεις..

φθινόπωρο και βροχή

επέστρεφα σήμερα το βράδυ από την δουλειά, κοντά στο σπίτι μου πέρασα από ένα σημείο που ήταν γεμάτο από πεσμένα κίτρινα φύλλα σκέφτηκα πως ήταν πολύ όμορφη εικόνα, τα πεσμένα φύλλα ο δρόμος που γυάλιζε από την βροχή, να έβγαζα φώτο και να το ανέβαζα στο instagram ; να το δείξω σε όλους για να το δεις και εσύ
δεν έβγαλα, δεν ανέβασα.. αυτήν την στιγμή θα ήθελα να είχαμε ζήσει απόψε, να επιστρέφαμε μαζί και να βλέπαμε αυτήν την εικόνα, η μαλακία είναι πως ότι και να γίνει όποια και αν έρθει μετά δεν θα μπορέσω να ζήσω αυτά που θα ήθελα να ζήσω μαζί σου, μπορεί να ζήσω ομορφότερα και καλύτερα αλλά όχι τα ίδια, αυτή η σκέψη με θλίβει με ένα περίεργο τρόπο είναι τόσο απόλυτη και οριστική..

άκουσα αυτό το τραγούδι σήμερα στο γυμναστήριο, ή μάλλον μια εκδοχή αυτού του τραγουδιού, μου άρεσε παλιότερα αλλά είχα ξεχάσει την ύπαρξη του, έχω καιρό να γράψω γιατί ξέρω πως όλα θα περιστρέφονται γύρω από ένα σημείο, έχω χάσει την ελπίδα οπότε δεν μένει τίποτα να διηγηθώ, μόνο ίσως κάποιο παραλήρημα στο μέλλον για τα μάτια σου, τα μαλλιά σου και την φωνή σου

wolf

ξεκίνησα να πηγαίνω γυμναστήριο.. πήγα κάθε μέρα αυτήν την βδομάδα, όπως το σκέφτομαι θα πηγαίνω κάθε μέρα τις καθημερινές και δεν θα πηγαίνω τα σαββατοκύριακα μιας και δεν προλαβαίνω λόγω της δουλειάς, ίσως είναι πολύ από την αρχή να πηγαίνω τόσο αλλά φοβάμαι πως αν το μειώσω θα το παρατήσω, όταν πάω και ξεκινάω με διάδρομο χαλαρώνω και χάνομαι στις σκέψεις μου, σε σκέφτομαι συχνά είναι κάτι που μου έλεγες να κάνω και δεν είχα κάνει, θα μπορούσες να με βοηθήσεις γιατί είναι μέρος της ζωής σου αλλά τώρα που το κάνω δεν είσαι εδώ.. περίεργο..
κάθε βράδυ μετά την δουλειά.. το γυμναστήριο είναι κοντά και για αυτό το επέλεξα, πάμε μαζί με μια φίλη να παρακινούμε ο ένας τον άλλον.. έχουμε γραφτεί για 4 μήνες, πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε και δεν θα τα παρατήσουμε και πως θα γραφτούμε μετά για έναν χρόνο! θα δείξει..
έβαλα να δω μια παλιά ταινία λέγεται Wolf και είναι με τον Τζακ Νίκολσον και την Μισέλ φάιφερ, τριγυρίζει εδώ και κάποιο καιρό στο μυαλό μου και δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή είναι φθινόπωρο..
η Μισέλ Φάιφερ είναι πανέμορφη!

saved state

από την μία σκέφτομαι μακάρι να υπήρχε τρόπος να γύριζα πίσω σε ένα παλιότερο saved state που δεν σε είχα γνωρίσει και από την άλλη τρελαίνομαι στην ιδέα πως δεν θα είσαι μάρτυρας πλέον στην ζωή μου.. αντικρουόμενα όπως πάντα
ήμουν σήμερα στην δουλειά και σκεφτόμουν.. αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να είναι πλέον τα πράγματα έτσι μεταξύ μας, τόση απόσταση να υπάρχει ανάμεσα μας, ήθελα να σου μιλήσω για την μέρα μου και πως πήγε και δεν μπορούσα
βραδιάζει πιο νωρίς (κοσμοϊστορική αποκάλυψη) έβλεπα τον δρόμο έξω και σκεφτόμουν αν είσαι κάπου εκεί και με παρατηρείς, για λίγο έκανα τις δουλειές σαν να με έβλεπες και όταν βγήκα με τα σκουπίδια σε έψαξα, δεν σε βρήκα φυσικά..

λάικ και ανφόλοου

σταμάτησα να γράφω στο αρχείο που σου μιλούσα.. δεν μπορεί να καλύψει την ανάγκη μου και το να διαβάζω πράγματα που πιθανόν να μου έλεγες (η να μην μου έλεγες, το ίδιο κάνει) μου κάνει περισσότερο κακό..
η εποχή των social media.. ανέβασα μια ιστορία στο instagram για να δω αν θα την δεις αλλά δεν την είδες, με έκανες unfollow :P (κάτι που δεν πίστευα ποτέ πως θα έγραφα.. λάικ και ανφόλοου..)
σκέφτηκα να γράψω κάτι στο fb αλλά δεν γράφω ποτέ εκεί οπότε θα ήταν κάπως.. ούτε εκεί είμαστε πλέον φίλοι φυσικά :P οι συνομιλίες μας πάντως υπάρχουν ακόμα και στα δύο.. το fb τα κρατάει όλα για πάντα, κάποτε είχα διαβάσει πως κρατάει ακόμα και αυτά που πληκτρολογείς και μετά σβήνεις πριν πατήσεις enter, μου κάνει λίγο urban legend αλλά ποιος ξέρει!
δεν μπορώ να μην είσαι μάρτυρας της ζωής μου :(

επέστρεφα σήμερα το βράδυ από την δουλειά και άλλαξα την διαδρομή μου, δεν ήθελα να περάσω μόνος από εκεί που περνούσαμε μαζί..
όλα μοιάζουν να έχουν χάσει το νόημα τους γιατί δεν τα κοιτάς εσύ.. σαν όλα να γίνονταν για σένα, σα να ήτανε ένα μήνυμα που χάνει την σημασία του (και τον λόγο ύπαρξης του) αν δεν έχει παραλήπτη

καθόμουν το απόγευμα στο μαγαζί και κοιτούσα τους ανθρώπους έξω από την τζαμαρία.. περπατούσαν οδηγούσαν.. και αναρωτήθηκα πως μπορούν αυτοί να συνεχίζουν όταν για μένα έχουν σταματήσει τα πάντα; πως μπορεί ο κόσμος αμέριμνος να γυρνά όταν εγώ διαλυθεί;
έπρεπε να σηκωθώ, να μαζέψω, να καθαρίσω, να κάνω προετοιμασία για αύριο αλλά εγώ καθόμουν εκεί κολλημένος

πως γίνεται να τελείωσει κάτι που δεν ξεκίνησε ποτέ; και όμως..
νίωθω κενός, θέλω να σου γράψω και δεν υπάρχεις πια, επέλεξες να μην υπάρχεις.. αλλά εμένα δεν μου έδωσες την επιλογή
όλη μέρα μου έρχεται να κλάψω και δεν μπορώ.. είμαι ανάμεσα σε κόσμο και το συγκρατώ..
θα φτιάξω ένα αρχείο και θα σου μιλάω, δεν γίνεται να μην σου μιλάω

κάτι καινούριο ή κάτι γνωστό;

αύριο επιστρέφουμε στην δουλειά.. η ξεκούραση τελείωσε.. οι μέρες πέρασαν γρήγορα και σήμερα που είναι η τελευταία μέρα νιώθω πως δεν ήταν αρκετές..
από αύριο θα είναι μαζί μας μια φίλη, μια κοπέλα που δουλεύαμε μαζί για χρόνια στο παλιό μαγαζί που δούλευα, έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε.. έχω λίγο άγχος για το πως θα είναι να δουλεύουμε ξανά μαζί μετά από τόσο καιρό, τότε δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος στον οποίο μπορούσα να βασιστώ πάνω στην δουλειά περισσότερο από ότι σε αυτήν και κάθε φορά που είμασταν στην ίδια βάρδια μπορούσα να είμαι ήσυχος, πως ότι και να γίνει θα τα καταφέρουμε, είναι πολύ σημαντική αυτή η γαλήνη, αυτή η ησυχία μέσα σου το να έχεις εμπιστοσύνη σε κάποιον.. ελπίζω έτσι να συνεχίσουμε και τώρα :) πιστεύω πως με αυτήν δίπλα μου, την ικανότητα της και την ψυχολογική υποστήριξη που θα μου προσφέρει απλά η παρουσία της θα πάνε όλα καλά και θα μπορέσω να πετύχω τους στόχους μου για την σαιζόν
lol αν απογοητευτώ και από αυτήν θα χάσω την πίστη μου στον άνθρωπο οριστικά!

ένα περίεργο όνειρο

είδα σήμερα το απόγευμα ένα όνειρο, περίεργο.. επισκέφτηκα μια ηλικία και ένα μέρος που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ στα όνειρα μου, την εποχή που ήμουν στο δημοτικό..
έβρεχε και πηγαίναμε στο σχολείο με τρεις συμμαθητές μου, τρέχαμε για κάποιον λόγο, και οι τρεις τους φορούσαν μπλε αδιάβροχα, εγώ δεν φορούσα.. μόνο το πρόσωπο του ενός μπόρεσα να αναγνωρίσω και αυτό όχι με απόλυτη βεβαιότητα, ανεβαίναμε μια ανηφόρα που οδηγούσε στο σπίτι του παππού μου στο χωριό, δεν είχε καμία σχέση με την τοποθεσία του σχολείου που ήταν στην πόλη και την την διαδρομή αυτή δεν την είχα κάνει ποτέ μαζί τους
φτάσαμε στο σχολείο και μπήκαμε σε μια αίθουσα επίσης άγνωστη, είμασταν μαζεμένα τα παιδιά της τάξης μου, έξω έβρεχε και μέσα στην αίθουσα που έμοιαζε πιο πολύ με κουζίνα σπιτιού είχε αναμμένη μια ξυλόσομπα, ζέστανα τα χέρια μου.. υποτίθεται πως ετοιμαζόμασταν για εκδρομή (μέσα στην βροχή;) οι δάσκαλοι ήταν σε μια δίπλα αίθουσα και συζητούσαν, τρία πρόσωπα μόνο αναγνώρισα, το ένα μόνο σαν όνομα.. το δεύτερο ήταν το κοριτσάκι που αγαπούσα τότε και φυσικά πήγα και κάθησα δίπλα του, δεν μπόρεσα να διακρίνω καλά το πρόσωπο της αλλά ήταν αυτή, καθόταν σε έναν πάγκο πιο ψηλά από μένα και μου έδωσε κάτι φαγώσιμο να δοκιμάσω, χτύπησε ένα τηλέφωνο δίπλα της και το σήκωσε και εγώ είπα το σήκωσε η διευθύντρια και γελάσαμε, σε ένα στρόγγυλο τραπέζι καθόταν μια άλλη συμμαθήτρια μου που έχει πεθάνει και μου έδωσε δύο κομμάτια από κάτι σαν κριτσίνι και μάλιστα ολικής άλεσης.. κάπως της παραπονέθηκα δεν θυμάμαι καλά.. και έδωσα το δεύτερο κομμάτι στην άλλη κοπέλα που είχα αναγνωρίσει μόνο με το όνομά της, έξω έβρεχε.. μέσα είμασταν με τα μπουφάν μας και η σόμπα έκαιγε..
μου άφησε μια δυνατή εντύπωση αυτό το όνειρο, πρώτη φορά επιστρέφω σε εκείνη την εποχή και θυμήθηκα πρόσωπα που έχω να σκεφτώ πάρα πολλά χρόνια, σκεφτόμουν πως αν πήγαινα στην πόλη μου αυτό το καλοκαίρι θα επισκεφτόμουν το παλιό μου δημοτικό να δω πως είναι τώρα, αλλά δεν πήγα τελικά, έμεινα εδώ

Αυτό που θα μείνει στο τέλος

είμαι μπερδεμένος.. και δεν ξέρω πως μπορώ να βγω από το μπέρδεμα αυτό.. δεν είμαι έτοιμος να ξεκόξω (και δεν ξέρω αν θα μπορούσα) αλλά επίσης δεν μπορώ να συνεχίσω με τον ίδιο τρόπο, μια αλλαγή πρέπει να έρθει αλλά πουθενά μέσα μου δεν μπορώ να βρω τον καταλύτη που χρειάζεται, οπότε το μόνο που μένει είναι ένας εξωτερικός παράγοντας

Έγραφα πάντα εδώ.. στην αρχή μιμούμενος τον τρόπο που έγραφα παλιά στα χαμένα μου αρχεία, τα οποία τώρα έχουν μείνει μόνο σαν ονόματα..
και τώρα δεν ξέρω πια αν έτσι έγραφα πάντα και αυτός είναι ο τρόπος μου η αν ακόμα προσπαθώ να πλησιάσω εκείνα που έγραφα και χάθηκαν
οι λέξεις πάνω κάτω ίδιες θα ταν, ίσως μόνο η σειρά να άλλαζε


είναι περίεργος ο φόβος μου η ο εγωισμός μου, δεν θέλω να πεις ποτέ πως σε άφησα και έφυγα, πως σε εγκατέλειψα, πως μπορείς να πεις όμως πως εγκατέλειψες κάποιον με τον οποίο δεν ήσουν μαζί;
και όμως εσύ θα το έλεγες.. το έχεις προβλέψει και το έχεις εκφράσει σαν φόβο, θα σε αφήσω..
ίσως να είναι απλά ο εγωκεντρισμός σου και ο ναρκισσισμός σου, να θεωρείς πως πρέπει να έχεις τα πάντα από όλους, εγώ όμως δεν το μπορώ.. να πεις πως έφυγα
κάποιος θα έλεγε πως κρατάω την ζωή μου σκλαβωμένη αλλά δεν ισχύει γιατί δεν υπάρχει επιλογή μέσα μου προς το παρόν, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσω

διάβαζα εχθές σε ένα παλιό μου αρχείο, μια σχετικά πρόσφατη καταχώρηση και έπεσα πάνω σε ένα σημείο που άφηνα να εννοηθεί κάτι αλλά δεν το έλεγα ξεκάθαρα, σκέφτηκα εκείνη την στιγμή πως είμαι τυχερός που ακόμα θυμάμαι τι εννοούσα και πως αν περνούσε και άλλο ο καιρός ίσως φτάσει κάποτε η στιγμή που δεν θα θυμάμαι τι ακριβώς ήθελα να πω.. μήπως έπρεπε να κάνω μια υποσημείωση; για να μην το αφήσω να χαθεί; όχι πως ήταν σημαντικό αλλά και πάλι..
υπάρχει και εδώ ένα ποστ που αναφέρω κάτι, μια κουβέντα ανάμεσα σε μένα και έναν ταξιτζή μια νύχτα που επέστρεφα από την δουλειά και λέω πως θα αναφέρω το τι συζητήσαμε στο επόμενο ποστ γιατί τότε είχα να πω κάτι πιο σημαντικό αλλά στο επόμενο ποστ δεν το αναφέρω και ακόμα και τώρα όταν τυχαίνει και το διαβάζω πάντα αναρωτιέμαι τι σκατά είχαμε πει.. τι θα μπορούσαμε να είχαμε πει που το θεώρησα άξιο αναφοράς;

πόση απόσταση μπορεί να δημιουργηθεί μόνο μέσα σε λίγες μέρες.. και πόσο διαφορετικά τα λόγια που λέμε τώρα από τα λόγια που λέγαμε τότε, μερικές φορές φοβάμαι πως σιγά σιγά σκοτώνουμε κάθε τι όμορφο που θα μπορούσε να γεννηθεί ανάμεσά μας, κάνουμε τα πράγματα ανάποδα και δεν ξέρω τι είναι αυτό που θα μας μείνει στο τέλος

ξένος

σήμερα ένιωσα πως είμαι ξένος.. πως σου είμαι ξένος, πως είμαι ξένος στην πραγματική σου ζωή, αυτήν που υπάρχει για τον έξω κόσμο και όχι την φυσαλίδα που συγκρατούμε στις συνομιλίες μας και στις βλακίες μας,  ένα παράταιρο κομάτι που δεν κολλάει πουθενά, ήταν σκληρό, όπως κάθε τέτοιου είδους συνειδητοποίηση
είσαι στο νοσοκομείο και έρχομαι κάθε μέρα, δεν κολλάω και πολύ αλλά έρχομαι, σε είδα να κοιμάσαι και σου κράτησα το χέρι για να κάνουμε βόλτα, μου έκανε εντύπωση που χρησιμοποιώντας διάφορες φράσεις που για εμάς έχουν άλλη σημασία και εκφράσεις του προσώπου σου και ματιές προσπάθησες να συνδεθούμε και να επικοινωνήσουμε ανάμεσα στους άλλους, αναρωτήθηκα γιατί να το κάνεις αυτό τέτοιες στιγμές..
τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι τραγικά αλλά την γλίτωσες σχετικά ελαφρά, αναρωτιέμαι αν πρέπει να έρθω αύριο.. το θέλω αλλά δεν ξέρω αν πρέπει..

αυτό το καλοκαίρι

βλέπω βιντεάκια για την άμαζον και κάνω και εγώ όνειρα για αυτοκρατορίες, πλησιάζει ο καιρός που θα κλείσουμε και πάντα τον καιρό που είμαστε κλειστά και είμαι προστατευμένος από την καθημερινότητα και την ρουτίνα σκέφτομαι το μέλλον, το επαγγελματικό μέλλον.. πως μπορούμε να εξελιχθούμε τι άλλα βήματα να κάνουμε, πως θα φτάσουμε να γίνουμε αυτοκρατορία.. πέρασαν 4 καλοκαίρια αλλά ακόμα δεν γίναμε.. έχω βάλει όριο τα 40 αν δεν γίνουμε μέχρι τότε τα παρατάω..
με Εκείνη είμαστε κάπως περίεργα τις τελευταίες μέρες, δεν πολυμιλάμε.. θα περάσει και θα επανέλθουμε στα "φυσιολογικά" μας.. εχθές για λίγη ώρα μπόρεσα να δω την ζωή μου χωρίς Εκείνη, πίστεψα πως ίσως το ξεπεράσω, επανήλθα φυσικά αλλά κάτι είναι και αυτό.. ένα σημάδι πως κάποτε (ίσως πιο σύντομα από όσο φοβάμαι) θα τα καταφέρω
μακάρι αυτό το καλοκαίρι και η απόσταση που θα δημιουργήσει να είναι η λύση, αν υπήρχε ένας διακόπτης θα τον έκλεινα αλλά δεν υπάρχει, από την καινούρια σαιζόν θα επιγκεντρωθώ περισσότερο στην δουλειά και θα προσπαθήσω έτσι να κρατάω το μυαλό μου μακρυά, αναρωτιέμαι αν θα έχει νόημα τίποτε χωρίς αυτήν

επιστροφή με το δώδεκα, όχι με το δεκατέσσερα!

σήμερα είμαι κουρασμένος.. κλείσαμε νωρίτερα από το κανονικό.. πήγα μια βόλτα με μια φίλη και γύρισα σπίτι, δεν ήθελα να πάω βόλτα αλλά πήγα, ίσως απλά για να πω πως έκανα κάτι και δεν γύρισα αμέσως στο σπίτι, ήταν σχεδόν όλη η βόλτα διαδικαστική, ακόμα και το μέρος που πήγαμε για καφέ, εκεί που πάμε σχεδόν πάντα, στην επιστροφή όμως θυμήθηκε η φίλη μια ιστορία μας από το παρελθόν και σαν όλα να μπήκανε στην θέση τους, νόμιζα πως δεν θα θυμόταν κάτι τέτοιο και εγώ ο ίδιος το είχα ξεχάσει μέχρι που μου το θύμησε, ήταν μια αστεία επιστροφή μας με το λεωφορείο από την δουλειά, μια όμορφη στιγμή γεμάτη οικειότητα.. έχουν περάσει σχεδόν 7 χρόνια από τότε.. συνήθως βλέπω εκείνη την εποχή σαν να είμασταν άλλοι, αλλά σήμερα θυμήθηκα πως είμαστε εμείς

χωρίς κεφαλαίο έψιλον

έβγαλε κρύο σήμερα.. και εχθές και προχθές αλλά σήμερα το ένιωσα περισσότερο, άναψα σόμπα..
εχθές ήμουν με μια φίλη σε ένα καφέ, καθόμασταν δίπλα στο παράθυρο, στην τζαμαρία και βλέπαμε έξω τα τραπεζάκια το πεζοδρόμιο, τον δρόμο.. τα αυτοκίνητα τους περαστικούς, εκείνη είχε σχολάσει από την δουλειά της και εγώ είχα τελειώσει νωρίτερα από την δική μου, απέναντι μας ήτανε ένα
ψητοπωλείο που φαινόταν κλειστό από καιρό, είχε τζαμαρία ολόγυρά του και ένα πατάρι, μεγάλα πεζοδρόμια και από τις δυο πλευρές και δέντρα που τα κλαδιά τους ανέβαιναν μέχρι το πατάρι και τα φύλλα τους έμοιαζαν με κισσό όπως κρέμονταν και μπλέκονταν γύρω από το μαγαζί, για λίγο χάθηκα σε πιθανά σενάρια και μελλοντικά σχέδια, τι ωραίο μέρος για να κάνει κανείς μια συνοικιακή ταβέρνα; βγαλμένη από το παρελθόν; η γειτονιά μου άρεσε, είχε κάτι.. ένας φούρνος κοντά ένα σουπερμάρκετ, ένα σχολείο.. μικρά εμπορικά καταστήματα, θα ταίριαζε πολύ ένα ταβερνάκι!
σήμερα είχε γενέθλια Εκείνη.. δεν της έστειλα κάτι, δεν το ένιωθα και δεν ήθελα να το κάνω χωρίς να είναι αληθινό μόνο και μόνο γιατί έτσι συνηθίζεται.. ή ίσως είναι εγωισμός, περιμένω την στιγμή που θα είναι Εκείνη χωρίς κεφαλαίο έψιλον, εκείνη..

πρέπει να βρώ έναν τρόπο να κρατήσω τον εαυτό μου μέσα στην ολοκληρωτική μου ήττα..

οδηγώντας στο Los Santos

κλείσαμε για τις διακοπές του πάσχα.. έχω μερικές μέρες ελεύθερες να λιώσω και να κάνω ότι θέλω..
πήρα 2 παιχνίδια για το playstation.. δεν ξεκίνησα ακόμα, ακούω ένα τραγούδι τώρα που έμαθα μέσα από το grand theft auto V, μου ξύπνησε μέσα μου την επιθυμία να οδηγήσω στο Los santos μέσα στην νύχτα και να βάλω τον σταθμό που έπαιζε αυτό το τραγούδι, non stop pop νομίζω.. στην real life δεν οδηγώ, ποτέ δεν μου άρεσε και ούτε ασχολήθηκα με αμάξια και μηχανάκια και μου κάνει εντύπωση κάθε φορά όταν με πιάνει αυτή η επιθυμία να επισκεφτώ την πόλη του Los santos και να οδηγήσω, όχι οτι με πιάνει συχνά αλλά με έχει πιάσει σίγουρα κανα δυο τρεις φορές ακόμα, το τραγούδι που άκουσα ήταν το Cooler than me - Mike Posner , επίσης άκουσα ένα τραγούδι και μου άρεσε και όταν έμαθα ποιος το λέει κόντεψα να πεθάνω.. Let me love you.. justin bieber.. :((( πόσο πιο κάτω μπορεί να πέσει κανείς;

για πρώτη φορά αληθινοί

θέλω να σου στείλω μήνυμα.. οπότε ας γράψω καλύτερα εδώ.. μια φώτο σου στο ίνσταγκραμ μου θύμισε το πως έμοιαζες εχθές.. την δεύτερη εκδοχή σου, αυτή στο πεζούλι.. θα έπρεπε να κοιμάμαι αλλά δεν μπορώ, οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες σωματικά.. από άποψη κούρασης και δουλειάς, δούλευα τουλάχιστον 12 ώρες και κοιμόμουν ελάχιστα και σήμερα τα ίδια και αύριο πάλι..
το πρωί έφυγα από το σπίτι και πήγα προς το μαγαζί, ο ουρανός ήταν γκρίζος η μέρα μουντή και φυσούσε, ένιωθα πως αντικατόπτριζε την ψυχική μου διάθεση, ήθελα να πέσω στην μέση του δρόμου και να κλάιω, δεν ξέρω γιατί τόσο πολύ αλλά σήμερα είμαι χειρότερα από
ότι εχθές.. ξεχνάω τα θετικά και μένω στο γεγονός
αύριο θα ειμαστε μαζί όλη μέρα.. όλη μέρα.. ίσως για πρώτη φορά αληθινοί μετά από πολύ καιρό, σκέφτομαι την αγαπημένη μου στιγμή της ημέρας, την διαδρομή που κάνουμε κάθε σαββάτο μετά το κλείσιμο πόσο διαφορετική θα είναι αύριο και μέχρι που θα αντέξω να περπατήσω μαζί σου
σήμερα μου έστειλες ένα άσχετο μήνυμα.. μου έκανε εντύπωση δεν περίμενα πως θα έστελνες κάτι μετά το χθεσινό.. από την μία χάρηκα και από την άλλη απογοητέυτηκα γιατί να μην μπορείς να νιώσεις πως δεν μπορούμε να είμαστε όπως ήμασταν; πάω να προσπαθήσω να κοιμηθώ..

καταραμένη δουλειά

αύριο θα βρεθούμε λόγω δουλειάς.. τρομάζω όταν φαντάζομαι πόσο άβολα θα είναι.. ευτυχώς που έρχεται το πάσχα και θα φύγεις..
 

Της το είπα 2

της το είπα.. έφαγα την χυλόπιτα μου και ησύχασα.. δεν νιώθω χάλια.. πιο πολύ ξελαφρωμένος.. έχω κάποιες ελπίδες ακόμα αλλά για αρχή θα προσπαθήσω να κρατήσω μια απόσταση μπας και μου περάσει και τελειώνουμε
πήγαμε σε ένα μαγαζί που έβλεπε τον αυλόγυρο (:P) της αγίας σοφίας, γουρουνιάσαμε.. δεν μπόρεσα να της το πω εκεί και καταλήξαμε σε ένα πεζούλι στο παρκάκι πάνω από την καμάρα.. εκεί μπόρεσε και έγινε η κουβέντα..
όπως είπα και στην αρχή.. έφαγα χυλόπιτα, κράτησα κάποια θετικά που μου είπε έτσι για να μπορώ αν το θέλω να τροφοδοτώ τις φαντασιώσεις μου, θα προσπαθήσω να μην το κάνω αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξω, τώρα θα απομακρυνθούμε εκ των πραγμάτων λόγω των διακοπών του πάσχα και θα είναι ένα ήρεμο διάστημα φοοοου :( κρίμα. :( είδα ένα όνειρο τις προάλλες, καθόμασταν σε έναν καναπέ και με άλλους δυο φίλους μου άσχετους και βλέπαμε στην τηλεόραση για τον σώρρα και τα 600 δις (ότι ναναι..) αυτή ήταν δίπλα μου και σε κάποια φάση αγγίξαμε τα χέρια για μας και για λίγο έπαιζαν τα δάχτυλα μας, δεν θυμάμαι να ένιωσα τόσο ευτυχισμένος ξανά, τουλάχιστον όσο θυμάμαι..
σαν μια ματιά σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο θα μπορούσαμε να είμασταν μαζί :((((((((((((((((((((((((((((((((((( γαμώτο..

το ιδανικό παγκάκι

μέσα στις επόμενες μέρες θα της μιλήσω, το έκανα έτσι ώστε να μην μπορώ να κάνω πίσω.. τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν (εκτός αν είναι μη ξεκάθαρα μόνο στο δικό μου μυαλό) προσπαθώ να σκεφτώ ποιος θα ήταν ο ιδανικός τρόπος αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει, ούτε εύκολος.. θα είναι αναγκαστικά νύχτα..  σκέφτομαι που μπορούμε να πάμε.. δεν μπορούμε να πάμε σε μαγαζί γιατί πολύ πιθανόν να τελειώσει η κουβέντα σε 5 λεπτά οπότε τι κάνουμε μετά; στο δικό μου μαγαζί δεν μπορούμε γιατί θέλω να είμαστε σε ουδέτερο έδαφος.. η μόνη λύση είναι ένας εξωτερικός χώρος, ένα πάρκο.. ένα παγκάκι κάπου.. προσπαθώ να βρω τις λέξεις..ανησυχώ για την επόμενη ημέρα..

υπήρχε ένα ποστ εδώ, αλλά το έσβησα, όλα είναι μάταια

ζεστός καφές και βόλτα

σήμερα τέλειωσα νωρίς.. σχετικά νωρίς.. νωρίτερα από άλλες φορές.. είχα όρεξη για βόλτα, πήρα έναν καφέ από δίπλα και κατέβηκα προς την παραλία, η ώρα άλλαξε και δεν είχε βραδιάσει ακόμα τελείως, φυσούσε λίγο και είχε ψύχρα αλλά μου άρεσε, πάλι μου έκανε εντύπωση η έλλειψη σαουντρακ στον πραγματικό κόσμο, μου αρέσει να κοιτάω τα μακρινά φώτα.. ο καφές μου έκαιγε και άλλαζα συνέχεια χέρια γιατί καιγόμουν, τύλιξα μια χαρτοπετσέτα στο τέλος και κάθε δυο τρία βήματα σταματούσα για να πιω από μια γουλιά, πέρασα από την κάτω πλευρά της ρωμαικής αγοράς, ήταν πολύ όμορφα, ο ουρανός ήταν συνεφιασμένος και δεν φαινόταν κανένα αστέρι αλλά κανά δυο φορές τα μάτια μου σαν να έπαιζαν κάποια παιχνίδια και νόμιζα πως έβλεπα ένα, με το που σήκωνα όμως το βλέμα μου για να το δω πιο καθαρά χανόταν (δεν υπήρχε ποτέ)
ήθελα να περπατούσαμε μαζί και μου έλειπε που δεν άκουγα την φωνή σου αλλά από την άλλη δεν θα θελα να περπατάμε μαζί και αλλιώς να το νιώθεις εσύ και αλλιώς να το νιώθω εγώ, οπότε τουλάχιστον για σήμερα καλύτερα που ήμουνα μόνος :)

αυτές οι τελευταίες μέρες είναι τόσο ωραίες από άποψη καιρού που ακόμα και εγώ που δεν είμαι της ζέστης και του ήλιου και των καφέδων,  νιώθω φυλακισμένος στην δουλειά.. :( έφυγα για λίγο από το μαγαζί εχθές και προχθές για κάτι ψιλοδουλειές και περπατούσα με τον καφέ στο χέρι και με κοντομάνικη μπλούζα και ένιωθα τόσο ελεύθερος, ευχόμουν να μπορούσα να μην επιστρέψω...
έκανα κάτι διαδρομές κοντά στην παλιά μου γειτονιά αλλά την προσέγγισα από τελείως διαφορετικούς δρόμους, ήταν κάπως περίεργο συναίσθημα, όταν έμενα εκεί η διαδρομή μου ήταν πολύ στάνταρ έπαιρνα έναν συγκεκριμένο δρόμο και πήγαινα, τώρα έφτασα από όλα εκείνα τα δρομάκια που έβλεπα παλιότερα αλλά ποτέ δεν είχα περπατήσει
ήξερα από που ξεκινούσαν και που κατέληγαν αλλά πότε δεν τα είχα περπατήσει, τώρα τα εξερευνούσα και καθυστερούσα στην διαδρομή για να προσέξω περισσότερες λεπτομέρειες, μαγαζιά που κάποτε έβλεπα κάθε μέρα και είχαν χάσει την μοναδικότητα τους γιατί ήταν το μαγαζί που είναι πριν από εκείνο που είναι μετά από εκείνο και μετά από αυτό θα στρίψω και θα ανέβω..
τώρα τα έβλεπα σχεδόν όπως βλέπουν οι τουρίστες την ακρόπολη (καθόλου υπερβολικός)
anw ταξίδεψα λίγο πίσω στον χρόνο, στα πρώτα χρόνια που είχα έρθει στην θεσσαλονίκη, ακόμα και ο εαυτός μου μου έμοιαξε ξένος, εκείνος ο εαυτός μου.. τουλάχιστον δεν ένιωσα όπως κάποτε που πίστευα πως ο παρελθοντικός εαυτός μου είναι ο αληθινός και ο τωρινός η σκιά του..
και κάτι ακόμα άσχετο αλλά δεν πειράζει.. πήγα μετά την δουλειά σε ένα σουβλατζίδικο να πάρω ένα σουβλάκι.. θα έπαιρνα σουβλάκι αλλά τα είδα πολύ μίζερα και να έχουν σταθεί για ώρα οπότε πήρα σουτζουκάκι.. έδωσα την παραγγελία και παρακολουθούσα την κοπέλα που μου έφτιαχνε το σάντουιτς και κανα δυο φορές μου ήρθε η επιθυμία να την διορθώσω και να της πω πως πρέπει να το κάνει.. φυσικά συγκρατήθηκα γιατί θυμήθηκα πόσο εκνευριστικό ήταν όταν κάποτε έκαναν το ίδιο και σε μένα.. (φυσικά εγώ θα της έλεγα πράγματα που είναι σωστά σύμφωνα με την εμπειρία μου αλλά δεν έχει σημασία και πάλι ενοχλητικός θα γινόμουν) το σάντουιτς βγήκε λιγότερο απογοητευτικό από ότι περίμενα οπότε ολα καλά..

η ιδανική μορφή

δεν ξέρω (ήθελα να γράψω κσέρω) πως να περιγράψω το πως μοιάζεις, την μορφή σου, την ιδανική μορφή σου, μέσα στην νύχτα προχθές φωτεινή
δεν θυμάμαι να ένιωσα ξανά τόσο έντονα την επιθυμία να σε αγγίξω, να σε φιλήσω
ήμασταν στο μαγαζί κάποιων φίλων και πίναμε, εγώ βότκα και εσύ λικέρ.. ήθελα να πάρω το ποτήρι σου και να ακουμπήσω τα χείλη μου εκεί όπου πριν εσύ ακουμπούσες τα δικά σου, να ενωθούμε έστω και έτσι σε ένα φιλί ετεροχρονισμένο αν αυτή είναι η λέξη που το περιγράφει
είχα ψιλοζαλιστεί γιατί όπως λεν όλοι δεν ξέρω να πίνω (πίνω σπάνια και όταν πίνω ποτό το πίνω λες και είναι αναψυκτικό οπότε με βαράει αμέσως) περπατήσαμε μαζί μέχρι το σημείο που συνήθως χωρίζουν οι δρόμοι μας αλλά συνέχισες ακόμα και με πήγες σχεδόν μέχρι το σπίτι μου, φάγαμε σοκολάτα κάτω από τα φώτα ενός ψιλικατζίδικου και χωριστήκαμε
ακούω τώρα τον παπακωνσταντίνου να τραγουδάει την όμορφη πόλη, τα χλωμά τα φώτα..
όταν είμαστε μαζί είναι σαν να μην υπάρχει τίποτα αλλά όταν χωριστούμε..
μου έριξε μια σφαλιάρα σήμερα η πραγματικότητα, είχα ξεχαστεί για λίγο.. ο ρογκόζιν έλεγε στον πρίγκηπα πως όταν είναι μαζί και τον βλέπει, πιστεύει σε αυτόν αλλά όταν είναι μακρυά αρχίζει αμέσως και αμφιβάλει, μόνο η μορφή του τον έκανε να πιστεύει
όταν είμαστε μαζί και κοιτάω τα μάτια σου δεν βλέπω κανέναν Εκείνον αλλά να που εμφανίζεται όταν δεν σε κοιτώ
η ερμηνεία του Παπακωνσταντίνου έχει κάτι το επικό, και όταν λέει θα γίνεις δικιά μου το λέει με μια conviction, η πόλη θα αλωθεί

θα γίνεις δικιά μου

πήγαμε βόλτα το Σάββατο μετά την δουλειά, χωριστήκαμε για λίγο να περάσουμε από τα σπίτια μας και βρεθήκαμε κοντά στην Καμάρα  (πρωτότυπο μέρος για συνάντηση) ήταν γύρω στις μία και κατεβήκαμε την Ναβαρίνου και πήγαμε προς τον Λευκό πύργο για να περπατήσουμε στην παραλία..
ήμουν κουρασμένος και δεν είχα και πολύ όρεξη αλλά σκέφτηκα πως μετά θα το μετάνιωνα αν δεν ερχόμουν και η βόλτα που δεν θα είχα κάνει μαζί σου θα έπαιρνε στο μυαλό μου μυθικές διαστάσεις, μια ιδανική βραδιά που θα είχα αφήσει να περάσει απλά επειδή ήμουν κουρασμένος, οπότε κατέβηκα..
δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο (ψιχάλιζε και λίγο που και που) και οι μόνοι τύποι που συναντούσαμε ήταν κάτι μυστήριοι.. σε κάποια φάση πέσαμε σε κάτι που έμοιαζε με αγοραπωλησία και αναρωτήθηκες αν θα μας σκότωναν :Ρ σου είπα πως έχω δει αρκετές ταινίες κουνγκ φου στα νιάτα μου και τώρα dragon ball οπότε δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, δεν μας σκότωσαν.. πήγαμε μέχρι το Μακεδονία Παλάς και μου είπες πως θα πηγαίναμε σε μια γέφυρα που είχε εκεί στον δρόμο, δεν είχα ξαναπάει.. ένας τύπος (μυστήριος και αυτός) ήταν στην βάση της γέφυρας και άκουγε μουσική σε ένα ραδιοφωνάκι, ανεβήκαμε, ήταν σαν ταινία.. μου άρεσε πολύ, καθήσαμε για λίγο και βλέπαμε τα αμάξια που περνούσαν, εγώ αναρωτήθηκα για τις διαδρομές τους και εσύ για το αν μας έβλεπαν..

την φώτο δεν την έβγαλα εγώ, την βρήκα στο ίντερνετ.. (είπαμε την επόμενη μέρα κρίμα που δεν βγάλαμε φώτο και πως θα βγάλουμε την επόμενη φορά)
επιστρέψαμε μετά από λίγο.. κάναμε την ίδια διαδρομή.. χωρίς περίεργες συναντήσεις αυτήν την φορά, στην επιστροφή κλείστηκες πάλι πίσω από αυτό το καταραμένο τοίχος που υψώνεις ώρες ώρες και δεν μπορούσα να σε πλησιάσω..  έμοιαζε σαν τυχαία να βρεθήκαμε να περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλον και όχι σαν να είχαμε βγει μαζί..
ήσουν λυπημένη αλλά δεν μου έλεγες το γιατί.. και σε κάποια φάση σταμάτησα να προσπαθώ να σου πιάσω την κουβέντα, η κουκούλα από το μπουφάν σου είχε κατέβει και δεν την ανέβασες, τα μαλλιά σου είναι μακρυά και ωραία..
ένα τηλεφώνημα που δέχτηκες με διέλυσε και με επανέφερε στην πραγματικότητα, ήθελα να φύγω τρέχοντας (ή να σε πετάξω στην θάλασσα ή στα αμάξια)
όταν ήρθε η ώρα που χωριστήκαμε ήταν σχεδόν σαν να μην είχε αφήσει κανένα αποτύπωμα πάνω μας η διαδρομή που κάναμε, τουλάχιστον έτσι ένιωθα εγώ για σένα.. εγώ είχα μετανιώσει που ήρθα και άλλα τέτοια ευχάριστα..
δεν ξέρω τι θα γίνει και πότε θα γίνει αλλά νιώθω πως πλησιάζουμε σε ένα τέλος

απογοήτευσα τον εαυτό μου.. δεν βρήκα την δύναμη να της το πω..
υπάρχουν δικαιολογίες.. αλλά και πάλι.. ο πραγματικός λόγος είναι πως φοβήθηκα, πως θα χάσω έστω και αυτό το ελάχιστο που έχω
λέγαμε ιστορίες και της ανοίχτηκα όσο ποτέ άλλοτε, το ίδιο και αυτή αλλά όλα μοιάζουν να συμβαίνουν μέσα στην φυσαλίδα που λέγεται σαββατοκύριακο όταν βγαίνουμε από αυτό είναι σαν να είμαστε άλλοι..

είδα το Highlander.. είχα κάτι αιώνες ( :P ) να το δω.. παλιά ήταν από τους αγαπημένους μου ήρωες.. πρώτα ο Κόνορ και όταν ξεκίνησε η σειρά ο Ντάνκαν, in the end there can be only one!
πάντα με προβλημάτιζε η πηγή της αθανασίας, με την έννοια από που προέρχονται.. δεν πρόκειτε να αναφέρω τις δύο ταινείες που ασχολήθηκαν με αυτό και η μία ήταν χειρότερη από την άλλη, πρέπει να κάτσω να γράψω ένα φανφίκσιον, αλλά πρώτα πρέπει να βρω ποια μπορεί να είναι η πηγή αυτή.. διάβασα πως πρόκειται να κάνουν reboot και πως θα βγει καινούρια ταινία!

Στο Όνομα του Ρόδου ο Γουλιέλμος προσπαθεί μαζί με τον Άντσο να χαρτογραφήσει το Οικοδόμημα και την βιβλιοθήκη του χωρίς να έχει πρόσβαση σε αυτό, με την λογική και την εξωτερική παρατήρηση να μπορέσει να δει το άγνωστο που κρύβουν οι τοίχοι του και έναν τρόπο να κινηθεί μέσα σε αυτό χωρίς να χαθεί

το λαμπρότερο αστέρι του νυχτερινού ουρανού

εχθές πέρασες από την δουλειά και επειδή τέλειωσα νωρίς πήγαμε βόλτα, δεν σε περίμενα και ήταν πολύ ευχάριστο έτσι που σε είδα ξαφνικά :) κατεβήκαμε στην παραλία και έβγαλα μερικές πολύ όμορφες φωτογραφίες, όμορφες όχι γιατί έκανα κάτι ιδιαίτερο απλά επειδή ήταν όμορφος ο ορίζοντας, ο νυχτερινός ουρανός και η θάλασσα
λίγο πριν φτάσουμε στην παραλία συνειδητοποίησα πως σαν να βιαζόμουν (λες και έπρεπε να φτάσουμε κάπου) και περπατούσα σχεδόν μηχανικά, και σου ζήτησα να προχωρήσουμε λίγο πιο σιγά για να απολαύσουμε περισσότερο την διαδρομή, περπατήσαμε μέχρι τον λευκό πύργο περίπου και μετά ανεβήκαμε προς τα πάνω πήγαμε σε ένα καινούριο σχετικά μαγαζί για να δοκιμάσουμε το φαγητό, ήταν ωραία, δεν είχαμε ξαναπάει ποτέ για φαγητό οι δυο μας, βγάλαμε τις απαραίτητες φώτο τα πιάτα και μετά τα εγχειρίσαμε και τα αναλύσαμε, λέγαμε χαζομάρες και γελούσαμε, σκεφτόμουν πόσο εκείνες οι στιγμές έμοιαζαν με ένα ραντεβού και ας μην ήταν, ήσουν πανέμορφη και γλυκειά, φύγαμε από εκεί και συνεχίσαμε για λίγο ακόμα την βόλτα μας, όταν ήρθε η ώρα να χωριστούμε δεν ήθελα τίποτε άλλο, φοβόμουν πως η καλή μου τύχη δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ ακόμα και ίσως αν πηγαίναμε για ποτό κάτι θα γινόταν και θα στράβωναν όλα..
χωριστήκαμε λοιπόν.. και οι νύχτες μας συνεχίστηκαν για τον καθένα διαφορετικά, όταν τελικά πήρα τον δρόμο για τον σπίτι σκεφτόμουν το πως περάσαμε, διάφορες μικρές στιγμές και χαζογελούσα..
διαφωνούσαμε για το ποιο ήταν ένα αστέρι, εγώ έλεγα πως ήταν η Αφροδίτη και εσύ έλεγες πως ήταν το αστέρι του Βορρά δεν ξέρω αν ήμουν σωστός πάντως εσύ ήσουν λάθος σίγουρα..
άρχισα πάλι να σκέφτομαι μήπως να τα ρισκάρω όλα και να σου μιλήσω και να τελειώνουμε;

-γεια σου T.C σου έλειψα;; εμένα μου έλειψες..

έχω αναμμένη την σόμπα πιο πολύ για να με φωτίζει με αυτό το πορτοκαλί ζεστό φως της παρά για να με ζεσταίνει..
κάποια πράγματα μπορεί να είναι μόνο στο μυαλό μου και κάποια άλλα να επιδέχονται πολλές ερμηνείες αλλά κάποια είναι εκεί, γεγονότα, συνέβησαν, τα ένιωσα..
θα χρειαστεί σε λίγο καιρό να διηγηθώ την ιστορία μου με Εκείνη σε μια φίλη και όπως όλες οι ιστορίες πρέπει να έχει μια αρχή και για μένα η Αρχή είναι η παραπάνω πρόταση και ένα βλέμμα σου την επόμενη μέρα σαν να είμαστε συνένοχοι σε κάτι

η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι

όσες φορές άκουγα αυτό το τραγούδι πάντα νόμιζα πως άκουγα κάτι άλλο, πως ήταν η διασκευή  κάποιου άλλου γνωστού μου τραγουδιού.. τελικά δεν είναι :Ρ άρχισε να κάνει κρύο ξανά, μου αρέσει κάπως..
ακούω το secret smile τώρα..
πάλι σήμερα συγκρούστηκαν οι προσδοκίες μου με την πραγματικότητα, κάτι πάλι θα γίνει φυσικά και θα ξεχαστώ ξανά και θα πιστέψω
αυτός ο κύκλος που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ, μέχρι μια στιγμή να τελειώσει και να πεις τέλειωσε..
σήμερα μου έλεγαν διάφοροι διάφορα πράγματα που σαν κοινό σημείο είχαν την ηλικία μου και το πως λογικά θα έπρεπε να είναι τώρα η ζωή μου, πόσο ξένα μου ακούγονταν αν και μάλλον έτσι κάπως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα
και γω μέσα μου νιώθω.. όπως νιώθω, τελείως ανώριμος και ανέτοιμος

[Distance-pain]

Fernweh
[Distance-pain]
The distress of always being in familiar surroundings – and the longing to go faraway, beyond the Alps, perhaps to the South, where no one knows our name, and the smells are different in the market place and one is woken up by the sounds of strange bells from the temples. An acknowledgement that we’ll always suspect that life is a bit ‘elsewhere’.

είδα ένα βιντεάκι στο youtube για Γερμανικές σύνθετες λέξεις και έπεσα πάνω σε αυτήν.. μου θύμισε, όπως μάλλον όλα, μια συζήτηση με Εκείνη.. πάντα θα υποψιαζόμαστε πως η ζωή είναι κάπου αλλού..

η ζωή είναι αλλού, συνήθως στις στιγμές που ζούμε αλλά εμείς απουσιάζουμε ή μπορεί το αντίστροφο να είναι πιο αληθινό, δεν ξέρω..

περπατούσα στην συνηθισμένη νυχτερινή διαδρομή μου και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν αν βλέπαμε μαζί ένα άνιμε που μου άρεσε πολύ
 

δεν μπορώ να γράψω αυτά που θέλω να γράψω αλλά έχω καιρό να γράψω και έχω τύψεις..
λογοκρίνω τον εαυτό μου για να μην πέσω στην μαύρη τρύπα που λέγεται Εκείνη, τέλειωσα τους πρώτους τόμους από 2 βιβλία που διαβάζω παράλληλα, περίεργο πως έτυχε έτσι :Ρ έχω ένα στην δουλειά και ένα στο σπίτι, πρέπει να πάρω αύριο τον δεύτερο τόμο μαζί μου..
πήγα για ένα ποτό μετά την δουλειά σε κάτι φίλους και άκουσα δυο τραγούδια που έχω συνδέσει μαζί της στο μυαλό μου, είμαι σίγουρος πως δεν τα έχει ακούσει ποτέ της και πως αν τα άκουγε δεν θα της άρεσαν.. ίσως και εμένα να μην μάρεσαν αν δεν υπήρχε αυτή
σήμερα είμαι βαθειά απογοητευμένος.. πιο πολύ από μένα γιατί ξεχνάω πολύ εύκολα το προφανές και αφήνομαι σε αυτά τα καταραμένα αν..
είχα την αίσθηση πως τα μάτια της ήταν πιο ανοιχτά από οτι είναι στην πραγματικότητα και όταν ακούω το ένα τραγούδι πάντα σκέφτομαι τα μάτια της να καθρεφτίζουν την θάλασσα

επέστρεψα στην δουλειά και ο χρόνος μου περιορίστηκε.. ηρεμία δεν βρήκα φυσικά αλλά βρήκα κάτι να απασχολώ το μυαλό μου, θα έχει δουλειά; δεν θα έχει δουλειά; όπως πάντα.. άλλο ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί
τέλειωσα το πρώτο μέρος των περιπετειών του Πιπ σήμερα, έφυγε με την άμαξα για το Λονδίνο όπου θα πάει να γίνει Κύριος.. ένας ήρωας του Μπαλζάκ (νομίζω) αναφώνησε όταν έφτασε στο Παρίσι, και τώρα Παρίσι οι δυο μας! (μπορεί και να το ονειρεύτηκα αλλά νομίζω πως όχι) έτοιμος να το κατακτήσει και ο Ζυλιέν θα έλεγε Στα όπλα!! ο Πιπ το βλέπει σαν ένα μέσο για να κατακτήσει την Εστέλλα, ήθελα να βγάλω φώτο μια σελίδα που κάτι του έλεγε η Μπίντι πριν φύγει για το ταξίδι του και μου φάνηκε πολύ όμορφο αλλά το ξέχασα..

η διαδρομή

βγήκα σήμερα για περπάτημα και ακολούθησα την διαδρομή που είχαμε κάνει κάποτε μαζί, απέφυγα μόνο κάποια σημεία που είχε πολύ κόσμο.. περπατούσα και είχα συνεχώς την αίσθηση πως θα σε συναντήσω, λες και κάποια μυστηριώδης δύναμη (η επιθυμία μου;) θα σε έκανε να βγείς και εσύ έξω για περπάτημα και θα πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλον, δεν σε συνάντησα φυσικά.. ίσως καλύτερα..
από αύριο τα πράγματα επιστρέφουν στους κανονικούς ρυθμούς τους και θα είμαι συνεχώς στην δουλειά, ελπίζω να βρω κάποια ηρεμία εκεί ή μάλλον κάτι για να κρατάω το μυαλό μου απασχολημένο

συζητήσεις και διάλογοι που δεν έγιναν ποτέ

σήμερα η μέρα ήταν περίεργη, ξεκίνησε από χθες το βράδυ βασικά.. είχα πέσει να κοιμηθώ και στο κεφάλι μου γυρνούσε Εκείνη, έχω εξορίσει τον εαυτό μου μακρυά της και μάλλον έχω αρχίσει να φτάνω στα όρια μου, μέχρι να με πάρει ο ύπνος έφτιαχνα σενάρια στο μυαλό μου, υποθετικούς διαλόγους, τι θα της έλεγα, τι θα μου έλεγε.. τα ίδια πράγματα με διαφορετικές λέξεις, ξανά και ξανά.. με αυτές τις σκέψεις κοιμήθηκα και με τις ίδιες ξύπνησα, προσπάθησα να κάνω πράγματα για να απομακρύνω το μυαλό μου και να το κρατήσω απασχολημένο, έκανα ένα πείραμα για ένα καινούριο πιάτο, κάτι δουλειές, πήγα σε κάποιους φίλους, πήγα σε άλλους φίλους, ξαναπήγα στους πρώτους..  είχα αρχίσει να παραληρώ, τα πάντα έμοιαζαν να μου μιλάν για αυτήν και ξανά υποθετικοί διάλογοι, το κακό με αυτούς είναι ότι όταν δεις τον άλλον μέσα σου νιώθεις πως έχετε ανταλλάξει κουβέντες που δεν έχετε ανταλλάξει

έτσι θα τρέμω; έτσι θα νιώθω τόσο δυστυχής στην πρώτη μονομαχία που θα μου τύχει;

εχθές ο Ζυλιέν Σορέλ έπιασε το χέρι της κυρίας ντε Ρενάλ ένα βράδυ σε έναν κήπο κάτω από ένα δέντρο

δεν μου κάλυψαν την ανάγκη μόνο οι φώτο, πρέπει μάλλον να συμπληρώσω και μερικές λέξεις ακόμα..
είμαστε κλειστά λόγω καιρού και έχω αφήσει το βιβλίο μου στο μαγαζί, σκέφτηκα να το φέρω μαζί μου αλλά μετά είπα να το αφήσω εκεί για βραδινή συντροφιά..
ο θερμοσυσσωρευτής στο δωμάτιο μου κάτι έχει και δεν ζεστένει όσο οι άλλοι στο σπίτι και τώρα που έχει τόσο κρύο το δωμάτιο είναι σχεδόν ψυγείο, έφερα μια ηλεκτρική σόμπα αλλά δεν κάνει και πολλά, μόνο τον Τζούμπεη εξυπηρετεί που αράζει μπροστά της και κοιμάται όλη μέρα, απορώ πως δεν καίγεται η γούνα του..
το χιόνι για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια και μια νύχτα που έχω συνδέσει με το χιόνι (και την τοποθετώ τελείως αυθαίρετα σαν πρωτοχρονιά του 95, μπορεί να είναι μπορεί να μην είναι αλλά για κάποιον λόγω πάντα την σκέφτομαι έτσι) παραμονή πρωτοχρονιάς του 95, ήταν νύχτα και είμασταν σπίτι με τα ξαδέλφια μου και την θεία και τον θείο μου, τότε μέναμε σε δύο σπίτι που τα χώριζε ένας τοίχος (και λέγαμε με τον ξάδελφο μου να ανοίξουμε μια τρύπα γιατί βαριόμασταν να κάνουμε τον γύρω της αυλής :Ρ) και δεν θυμάμαι αν είχε αλλάξει ο χρόνος (θα γινόταν 95;) αλλά έξω το είχε στρώσει και εμείς κάναμε σαν τρελά και θέλαμε να φτιάξουμε χιονάνθρωπο οπωσδήποτε και εκείνη την ώρα και όχι την αυριανή μέρα (γιατί προφανώς τα παιδιά τα θέλουν όλα την ώρα που τα θέλουν) και πρίζαμε τον θείο μου πρώτον να πείσει την θεία και την μαμά μου να μας αφήσουν να βγούμε εκείνη την ώρα έξω και δεύτερον να μας βοηθήσει να φτιάξουμε τον χιονάνθωπο, νομίζω πως τα είχαμε καταφέρει..
προχθές μία γειτόνισσα κατέβηκε με το κοριτσάκι της στο πεζοδρόμιο που ήταν χιονισμένο και παίζανε (mother daughter bonding) και η μικρή χαιρόταν και έπαιζε χιονοπόλεμο και ότι κάνουν τα παιδάκια με το χιόνι, εγώ ήμουν στο μαγαζί και τις έβλεπα μέσα από την τζαμαρία (φοβάμαι να πω βιτρίνα πια.. :( :Ρ) και σκεφτόμουν τι κρίμα να μεγαλώνει μες στην πόλη και να μην έχει μια αυλή να παίζει, πάντως ήταν χαρούμενη οπότε όλα καλά :)

την πρώτη την έβγαλα προχθές που πήγαινα στην δουλειά και την δεύτερη εχθές που είπα να βγω για περπάτημα το βράδυ, είχα ξεχάσει τον ήχο που κάνει το χιόνι όταν το πατάς

Μεγάλες προσδοκίες

σήμερα κάθησα μέχρι αργά στην δουλειά και πήρα μαζί μου ένα βιβλίο να διαβάσω, είπα να σταματήσω λίγο να ξοδεύω τον χρόνο μου σε βλακίες στο ίντερνετ, διάβασα πιο πολύ το απόγευμα, είχε κρύο.. τόσο κρύο που το αιρκοντίσιον δεν μπορούσε να κάνει τίποτα :( σε κάποια φάση έριξε λίγο ψιλό χιόνι, το έβλεπα μπροστά στις λάμπες, τόσο ψιλό που το παιρνε ο αέρας, το στρωσε στις οροφές κάποιων αυτοκινήτων που ήταν παρκαρισμένα για ώρα.. έπινα νες σε μια κούπα που μου αρέσει πολύ και διάβαζα το βιβλίο μου, μεγάλες προσδοκίες, είχα ξεχάσει πόσο αστείες είναι κάποιες φορές οι περιγραφές του Ντικενς και η παιδική αθωότητα του Πιπ και η αγάπη του για τον Τζο σαν να μου ξελάφρωνε στιγμές στιγμές την ψυχή :)
όταν έφευγα μάζεψα λίγο χιόνι πάνω από ένα αυτοκίνητο και το έτριψα στα χέρια μου, ίσως δεν ξανανιώσω χιόνι για φέτος και ήθελα να θυμάμαι την αίσθηση, το ίδιο έκανα και μέ ένα δέντρο ήθελα να θυμηθώ πως είναι να αγγίζεις έναν παγωμένο κορμό δέντρου, ώρες ώρες είμαι οτι ναναι :P

η διάθεση μου έχει πέσει εδώ και δυο βδομάδες περίπου και δεν λέει να ανέβει με τίποτα, ότι και αν κάνω μοιάζει να μην έχει νόημα και πράγματα που νόμιζα πως θα μου προσφέρουν ευχαρίστηση δεν μου πρόσφεραν, οι γιορτές αυτές ήταν από τις πιο θλιβερές που μπορώ να θυμηθώ..  όλα περνάν μέσα από ένα συγκεκριμένο πρίσμα και σαν να μην υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο που να ναι ανεξάρτητο από Εκείνη
θα προσπαθήσω να χαθώ στην δουλειά, φοβάμαι την στιγμή που θα την δω ξανά, και την περιμένω και την φοβάμαι, πρέπει αύριο να καθαρίσουμε τις τζαμαρίες.. το σχέδιο με το οποίο ερωτεύτηκα θα σβηστεί..
πρέπει να δω έναν εαυτό μου ευτυχισμένο χωρίς Εκείνη και να πιστέψω πως μπορεί να υπάρξει

νουντλς με γεύση μανιτάρι

άκουσα το όνειρο στο κύμα το απόγευμα και σε θυμήθηκα, όχι πως σε ξεχνάω και ποτέ, απλά εκείνη την στιγμή σε σκέφτηκα πιο έντονα..
βλέπω μια φώτο σου στο ινσταγκραμ, είσαι κάπου στο λιμάνι, είναι νύχτα και πίσω σου είναι τα φώτα από την απέναντι πλευρά της πόλης, σκέφτηκα μια φορά που πήγαμε βόλτα εκεί και είπες να βγάλουμε μια φώτο αλλά δεν ήθελα και δεν βγάλαμε, ήμουν βλάκας.. ήταν καλοκαίρι και απόγευμα, νομίζω Κυριακή.. τότε πρέπει να είχα παρατηρήσει για πρώτη φορά πως μπορεί να είσαι δίπλα αλλά οι κουβέντες μας σαν να ταξίδευαν χιλιόμετρα για να φτάσουν, μία απόσταση, ένα τοίχος και ξαφνικά μια ρωγμή μια λέξη, μια ματιά στην αλήθεια σου
τρώω κάτι έτοιμα νουντλς με γεύση μανιτάρι, πάντα μου αρέσουν τον χειμώνα.. πολύ πρόσφατα ανακάλυψα τον σωστό τρόπο για να ανοίγεις το φακελάκι με το λάδι και κάθε φορά που το ανοίγω τώρα σωστά απορώ με τον παλιό εαυτό μου, πως παιδευόταν..